Kerstmis ten huize Tytgat, altijd een belevenis.
Gisteren vond het eerste familiefeest plaats, in ons huis. Of laat ik het mijn vaders huis noemen, hij is tenslotte de eigenaar.
Dat feest verliep al bij al zonder incidenten. Een tante die aan mijn zus haar gat zat en later mijn van snot verzadigde zakdoek analyseerde buiten beschouwing gelaten.
Zij kwamen van verre (West-Vlaanderen) en zij gingen des avonds weer terug. Eind goed al goed.
De avond eindigde met For Your Eyes Only. Sowieso de beste Bondfilm die ik tot nu toe gezien heb.
Vandaag staat het tweede, meer intieme feest op het programma. Dan komen mijn grootouders van moeders zijde naar Lommel afgezakt. Zij komen van iets minder verre (Oost-Vlaanderen) en zij zullen des avonds niet terugkeren.
De traditie vereist dat zij in mijn vaders comfortabele bed overnachten en hijzelf op een matras in het kantoortje mag slapen.
Noem het een metafoor voor Jezus in de stal.
Een andere traditie vereist dat de zusjes alle voorbereidingen voor het eten doen en Vader en ik de drank voorzien. Dat is erg weinig werk en dus zitten wij nu in de zetel terwijl zij in de supermarkt zijn. Sowieso de meest griezelige dag van het jaar om naar de supermarkt te gaan, de dag voor Kerstmis.
Vader wilde een stemmig kerstmuziekje opzetten, maar had niet meteen het juiste plaatje.
Ik stelde voor om Sufjan Stevens' Silver & Gold gratis te streamen. Een concept dat Vader geniaal vindt omdat het gratis is.
Het album begint met een versie van Silent Night. Vader roept triomfantelijk, HEE DAT KEN IK! (Hij is er altijd trots op als hij onze hippe-jeugdmuziek kent) en hij begint olijk mee te zingen en dansen.
Het enige dansje dat hij kent lijkt op een bewegende Egyptische hiëroglief.
Wat later is hij met zijn ogen dicht aan het lezen in Ian Kershaws Tot de laatste man.
't Is met bellekes en alles, zegt hij als hij even wakker wordt.
Ik ga wat verderlezen in Geert Maks Reizen zonder John, een aanrader, voor wie nu nog last-minute kerstcadeaus moet inslaan.
Een Zalig Kerstfeest aan alle christenen.
Geniet van uw verlof (en bedank de christenen ervoor) aan de Heidenen.
maandag 24 december 2012
woensdag 19 december 2012
Ziek
Jongens toch, zo ziek als een hond ben ik. Zo ziek als een verkouden hond met een kop vol snot die dezemorgen nog eens op zijn wang beet ook.
Dat wordt dan dik aan de binnenkant van je wang en dan bijt je daar heel de dag constant opnieuw op.
WAT EEN KLOTEWERELD ZEG denk je dan.
Maar dat ligt dan gewoon aan het feit dat je een kop vol snot hebt, een kapotte wang en een natte zakdoek.
Het enige wat je dan kan troosten is 110 flesjes zware bieren en een fles Talisker single malt. Of Zooey Deschanel natuurlijk, maar die kan ik niet betalen.
"Waaw zo persoonlijk zeg!" denk je nu vast.
Jaja, je moet je niet altijd verschuilen achter een masker van hilarische tophumor hee.
Dat zou de communicatie met je sociale omgeving er enkel maar moeilijker op maken.
Dus vandaar dat ik zo af en toe mijn gevoelens compleet bloot leg.
Genant, nietwaar?
Yeah.
Dat wordt dan dik aan de binnenkant van je wang en dan bijt je daar heel de dag constant opnieuw op.
WAT EEN KLOTEWERELD ZEG denk je dan.
Maar dat ligt dan gewoon aan het feit dat je een kop vol snot hebt, een kapotte wang en een natte zakdoek.
Het enige wat je dan kan troosten is 110 flesjes zware bieren en een fles Talisker single malt. Of Zooey Deschanel natuurlijk, maar die kan ik niet betalen.
"Waaw zo persoonlijk zeg!" denk je nu vast.
Jaja, je moet je niet altijd verschuilen achter een masker van hilarische tophumor hee.
Dat zou de communicatie met je sociale omgeving er enkel maar moeilijker op maken.
Dus vandaar dat ik zo af en toe mijn gevoelens compleet bloot leg.
Genant, nietwaar?
Yeah.
zondag 16 december 2012
Stipt
Onlangs hoorde ik op de radio of op het nieuws of op het nieuws op de radio of misschien gewoon ergens anders dat één of andere vakbond een zogenaamde "stiptheidsactie" ging houden.
"Wat, gaan ze dan extra stipt zijn of wat?" Dacht ik toen, weet ik nog.
Ja, zo blijkt. Een stiptheidsactie is een actie waarbij de werknemers stipt zijn.
Met andere woorden, om hun bazen een keer goed onder druk te zetten om dit of dat gedaan te krijgen, gaan die werknemers HUN WERK EEN KEER DOEN ZOALS HET MOET!
Begrijpe wie begrijpen kan.
Als ik dus later de baas ben van één of andere 'evil company' en ik wil dat mijn werknemers doen wat ik vraag, dan moet ik gewoon zorgen dat ze te weinig betaald krijgen, te weinig vakantie krijgen en dat er constant vervelende geluidjes te horen zijn in de werkomgeving ofzo.
GEMAKKELIJK! DANKU UNIVERSUM VOOR UW ONFEILBARE LOGICA!
"Wat, gaan ze dan extra stipt zijn of wat?" Dacht ik toen, weet ik nog.
Ja, zo blijkt. Een stiptheidsactie is een actie waarbij de werknemers stipt zijn.
Met andere woorden, om hun bazen een keer goed onder druk te zetten om dit of dat gedaan te krijgen, gaan die werknemers HUN WERK EEN KEER DOEN ZOALS HET MOET!
Begrijpe wie begrijpen kan.
Als ik dus later de baas ben van één of andere 'evil company' en ik wil dat mijn werknemers doen wat ik vraag, dan moet ik gewoon zorgen dat ze te weinig betaald krijgen, te weinig vakantie krijgen en dat er constant vervelende geluidjes te horen zijn in de werkomgeving ofzo.
GEMAKKELIJK! DANKU UNIVERSUM VOOR UW ONFEILBARE LOGICA!
dinsdag 11 december 2012
maandag 10 december 2012
Diesel
Als ik ooit moet gaan solliciteren en ze vragen mij wat mijn goede eigenschappen zijn, dan kan ik daar alvast op antwoorden dat ik weet wat ik wil en ik er alles aan zal doen om mijn doel te bereiken.
Ik kan daarbij de volgende anecdote vertellen om mijn claim te onderbouwen:
Afgelopen zaterdag was ik zeer vastberaden om diesel te tanken. Het feit dat ik met een benzinewagen reed, kon mij niet tegenhouden. Ik moest en zou diesel hebben.
Het was berekoud. Zo koud als een beer. Als een ijsbeer. Want het was erg koud.
Ik stopte bij een tankstation langs de Noord-Limburg Highway in Houthalen. Ik stak mijn bankkaart in het juiste gleufje, selecteerde DIESEL en tikte mijn pincode in: 2875.
Ik nam het pistool uit de houder, draaide het dopje van de tank en stak het pistool in de opening. Tot mijn ergernis ging dat niet.
Ik haalde het pistool er even uit en keek wat er aan de hand kon zijn.
Ik zag een wit klepje dat normaalgezien weggeduwd moet worden door het pistool. Wellicht was het klepje vastgevroren.
Ik stak het pistool met wat extra geweld er nog eens in. Ik liet alvast een beetje diesel lopen in de hoop dat die warm genoeg was om het klepje te doen ontdooien.
Geen succes.
Ik dacht nog even om de slotantivries die in de auto lag (wat een debiele plaats om dat te bewaren trouwens) te gebruiken, maar bedacht toen dat het misschien geen goed idee was om antivries in een brandstoftank te gieten.
Moegeredeneerd en onderkoeld stapte ik terug in de auto en reed naar Lommel. Daar zou ik nog wel net geraken.
Tegen dat ik daar was, zou de auto misschien genoeg opgewarmd zijn om het klepje te doen ontdooien.
Dus in Lommel nog maar eens proberen. Weer bankkaart in het juiste gleufje, diesel selecteren, pincode intikken en tanken maar!
Deze keer hing er zo'n klep over het dieselpistool om de klant er nog eens extra aan te herinneren dat hij/zij diesel aan het tanken was.
Het klepje ging echter weer niet open. Logisch, dacht ik. De motor wordt wel warm enzo, maar dat klepje is zo ver van de motor verwijderd dat dat weinig effect zal hebben.
Toch probeerde ik nog maar eens of het niet zou ontooien door de warme diesel. Geen succes. Maar ik merkte wel dat de diesel langzaam wegliep. Als ik heel traag bleef tanken, kreeg ik er wel wat in zonder dat het overliep.
Zo heb ik dan ongeveer 10 minuten zachtjes diesel laten lopen tot ik voor 8 euro getankt had. Daar geraakten mijn zusjes nog wel mee naar Hamont en terug.
Fier vertelde ik hen dat ik ondanks alle technische problemen, er toch in geslaagd was een beetje te tanken.
De volgende dag zei mijn zus dat de auto toch wat raar deed.
Ach, dat zal de kou wel geweest zijn.
Het was pas toen mijn jongere zus met haar voorlopig rijbewijs mij naar het station van Mol moest voeren en de auto begon te stijgeren als een hyperkinetisch paard, dat het bij mij begon te dagen...
Ik kan daarbij de volgende anecdote vertellen om mijn claim te onderbouwen:
Afgelopen zaterdag was ik zeer vastberaden om diesel te tanken. Het feit dat ik met een benzinewagen reed, kon mij niet tegenhouden. Ik moest en zou diesel hebben.
Het was berekoud. Zo koud als een beer. Als een ijsbeer. Want het was erg koud.
Ik stopte bij een tankstation langs de Noord-Limburg Highway in Houthalen. Ik stak mijn bankkaart in het juiste gleufje, selecteerde DIESEL en tikte mijn pincode in: 2875.
Ik nam het pistool uit de houder, draaide het dopje van de tank en stak het pistool in de opening. Tot mijn ergernis ging dat niet.
Ik haalde het pistool er even uit en keek wat er aan de hand kon zijn.
Ik zag een wit klepje dat normaalgezien weggeduwd moet worden door het pistool. Wellicht was het klepje vastgevroren.
Ik stak het pistool met wat extra geweld er nog eens in. Ik liet alvast een beetje diesel lopen in de hoop dat die warm genoeg was om het klepje te doen ontdooien.
Geen succes.
Ik dacht nog even om de slotantivries die in de auto lag (wat een debiele plaats om dat te bewaren trouwens) te gebruiken, maar bedacht toen dat het misschien geen goed idee was om antivries in een brandstoftank te gieten.
Moegeredeneerd en onderkoeld stapte ik terug in de auto en reed naar Lommel. Daar zou ik nog wel net geraken.
Tegen dat ik daar was, zou de auto misschien genoeg opgewarmd zijn om het klepje te doen ontdooien.
Dus in Lommel nog maar eens proberen. Weer bankkaart in het juiste gleufje, diesel selecteren, pincode intikken en tanken maar!
Deze keer hing er zo'n klep over het dieselpistool om de klant er nog eens extra aan te herinneren dat hij/zij diesel aan het tanken was.
Het klepje ging echter weer niet open. Logisch, dacht ik. De motor wordt wel warm enzo, maar dat klepje is zo ver van de motor verwijderd dat dat weinig effect zal hebben.
Toch probeerde ik nog maar eens of het niet zou ontooien door de warme diesel. Geen succes. Maar ik merkte wel dat de diesel langzaam wegliep. Als ik heel traag bleef tanken, kreeg ik er wel wat in zonder dat het overliep.
Zo heb ik dan ongeveer 10 minuten zachtjes diesel laten lopen tot ik voor 8 euro getankt had. Daar geraakten mijn zusjes nog wel mee naar Hamont en terug.
Fier vertelde ik hen dat ik ondanks alle technische problemen, er toch in geslaagd was een beetje te tanken.
De volgende dag zei mijn zus dat de auto toch wat raar deed.
Ach, dat zal de kou wel geweest zijn.
Het was pas toen mijn jongere zus met haar voorlopig rijbewijs mij naar het station van Mol moest voeren en de auto begon te stijgeren als een hyperkinetisch paard, dat het bij mij begon te dagen...
dinsdag 4 december 2012
Jericho
Jericho was een jongeman die vernoemd was naar een stad uit de Bijbel. Daar was hij redelijk blij mee.
Dat zijn vrienden hem vanaf het derde middelbaar "Richie" begonnen te noemen, vond hij dan weer minder.
Maar klagen deed hij niet. Jericho had geleerd dat klagen niet hielp.
De mensen rondom hem hadden dat gauw door, dat Jericho niet kloeg. En ze maakten er misbruik van.
De slager gaf Jericho steeds 10% te weinig preparee in zijn potteke. "Ge vindt dat toch niet erg he, Jericho?"
Jericho vond dat eigenlijk wel erg, want, zo berekende hij snel, per 10 pottekes preparee verloor hij zo een gans potteke preparee.
Maar ja, hij kloeg niet.
Hij praatte dat voor zichzelf dan altijd goed. "Preparee is toch niet gezond eigenlijk. En minder vlees eten is beter voor het milieu! Ik mag eigenlijk content zijn dat de slager mij 10% te weinig geeft!"
Hij negeerde daarbij natuurlijk het feit dat hij ook gewoon minder preparee zou kunnen bestellen en zo minder betalen.
Maar ach, Jericho was gelukkig. Hij maakte zichzelf dingen wijs, maar hij was gelukkig.
Helemaal het tegenovergestelde was Maria. Uitgesproken als "Marja". Een dik vet oud zaagwijf was dat.
Altijd achterdochtig. Altijd nukkig.
"Hey jom, nie op die weegschaal zitten duwen als ge mijne preparee weegt he jom!"
"Ik hem het wel gezien za jom!"
"Ja ge moet nie zo kijken met uwe dikke varkenskop, afzetter!"
"En hoeveel weegt da potteke zelf eigenlijk, TARRA, want da betaal ik ni za jom! Alleen de NETTO, da betaal ik!"
Maria was in haar hele leven 1 keer gelukkig geweest. Dat was de dag dat ze op school leerde wat bruto, netto en tarra was.
Een kleine schemering van dat geluk drong door telkens wanneer ze die woorden opnieuw kon gebruiken.
Maar het was een soort van lelijk, triomfantelijk geluk.
Een geluk dat het geluk van anderen wegzoog.
Dus ja...
Dat zijn vrienden hem vanaf het derde middelbaar "Richie" begonnen te noemen, vond hij dan weer minder.
Maar klagen deed hij niet. Jericho had geleerd dat klagen niet hielp.
De mensen rondom hem hadden dat gauw door, dat Jericho niet kloeg. En ze maakten er misbruik van.
De slager gaf Jericho steeds 10% te weinig preparee in zijn potteke. "Ge vindt dat toch niet erg he, Jericho?"
Jericho vond dat eigenlijk wel erg, want, zo berekende hij snel, per 10 pottekes preparee verloor hij zo een gans potteke preparee.
Maar ja, hij kloeg niet.
Hij praatte dat voor zichzelf dan altijd goed. "Preparee is toch niet gezond eigenlijk. En minder vlees eten is beter voor het milieu! Ik mag eigenlijk content zijn dat de slager mij 10% te weinig geeft!"
Hij negeerde daarbij natuurlijk het feit dat hij ook gewoon minder preparee zou kunnen bestellen en zo minder betalen.
Maar ach, Jericho was gelukkig. Hij maakte zichzelf dingen wijs, maar hij was gelukkig.
Helemaal het tegenovergestelde was Maria. Uitgesproken als "Marja". Een dik vet oud zaagwijf was dat.
Altijd achterdochtig. Altijd nukkig.
"Hey jom, nie op die weegschaal zitten duwen als ge mijne preparee weegt he jom!"
"Ik hem het wel gezien za jom!"
"Ja ge moet nie zo kijken met uwe dikke varkenskop, afzetter!"
"En hoeveel weegt da potteke zelf eigenlijk, TARRA, want da betaal ik ni za jom! Alleen de NETTO, da betaal ik!"
Maria was in haar hele leven 1 keer gelukkig geweest. Dat was de dag dat ze op school leerde wat bruto, netto en tarra was.
Een kleine schemering van dat geluk drong door telkens wanneer ze die woorden opnieuw kon gebruiken.
Maar het was een soort van lelijk, triomfantelijk geluk.
Een geluk dat het geluk van anderen wegzoog.
Dus ja...
dinsdag 27 november 2012
zondag 25 november 2012
S.O.S.
Er was eens een avond in Hasselt. Dat kan misschien niet erg uitzonderlijk klinken, maar de avond was wel uitzonderlijk.
Misschien zeg ik beter dat er eens een uitzonderlijke avond in Hasselt was, dat is tenminste uitzonderlijk.
Ik zal opnieuw beginnen.
Er was eens een uitzonderlijke avond in Hasselt. Wat er zo uitzonderlijk aan was? Wel, dat zal ik je meteen vertellen.
Ik heb die avond drie kwart worst, zelfgemaakte (niet door mezelf, maar door mijn goede vriend Fard) rodekool en een derde van een groot pak friet gegeten.
Dat gebeurt toch niet elke avond, of wel? Voila.
Maar dat is eigenlijk niet de essentie van wat ik wou vertellen.
Na op Winterland (een uit de kluiten gewassen kerstmarkt annex kermis, oftewel een excuus voor ongegeneerde platte commercie en een maand lang elke avond jenevers te drinken) veel te veel geld uitgegeven te hebben aan veel te veel jenevers met veel te veel suiker, kreeg ik de opdracht om samen met een maat, ik ben al vergeten wie, want ik had veel te veel jenevers op, iets te gaan halen uit de auto van een andere maat, de Ponas. Daarvan weet ik wel nog wie het was, want ik herinner me nog goed de hippe witte Seat.
Maar goed, ik dwaal af.
Een maat en ik, wij wandelden richting Kapermolen, alwaar de auto geparkeerd stond. Daar is namelijk een parkeerterrein en aangezien Winterland tegenwoordig een groot percentage van de Hasseltse parkeerplaatsen beslaat, had Ponas geen andere keuze dan zijn hippe witte Seat daar te parkeren.
Een gevaarlijke onderneming, zoals weldra zal blijken.
Onderweg naar daar, begaven wij ons tussen marginale types die duidelijk aan de jenever hadden gezeten op Winterland. We vielen dus niet erg op.
Twee van die marginale types bevonden zich echter aan het meer extreme uiterste van de marginaliteit.
Ze knipperden overdreven met hun ogen en liepen ongeveer zo:
Zij leken even van plan om mij en mijn maat op onze donder te geven, maar al gauw bleek dat ze iets anders van plan waren...
"Hey euh jongeuh!"
"Ja."
"Hebt ge sos?"
"Wat?"
"Of ge sos hebt."
"Of ik wat heb?"
"Sos! Coke, speed, (nog een paar woorden die mijn onschuldig brein niet kenden), SOS!"
De andere kerel: "Jah, SOS. Van S.O.S. Piet: sospiet: spiet: speed!"
"HOOOW MAN! Hoe grappig is dat!" zei ik tegen mijn maat. We waren allebei sterk onder de indruk van de spitsvoldigheid die de jongens aan de dag legden om hun drugs te benoemen.
"Neen, sorry, dat hebben wij niet." Zeiden we en we wensten hen een prettige nacht.
Het duo bedankte ons voor de moeite en begon als een stel gekken achter een auto met getinte ruiten aan te hollen.
Tsssss, zeiden wij tegen elkaar. Waar gaat het heen met de jeugd...
En we waggelden verder naar de hippe witte Seat.
Misschien zeg ik beter dat er eens een uitzonderlijke avond in Hasselt was, dat is tenminste uitzonderlijk.
Ik zal opnieuw beginnen.
Er was eens een uitzonderlijke avond in Hasselt. Wat er zo uitzonderlijk aan was? Wel, dat zal ik je meteen vertellen.
Ik heb die avond drie kwart worst, zelfgemaakte (niet door mezelf, maar door mijn goede vriend Fard) rodekool en een derde van een groot pak friet gegeten.
Dat gebeurt toch niet elke avond, of wel? Voila.
Maar dat is eigenlijk niet de essentie van wat ik wou vertellen.
Na op Winterland (een uit de kluiten gewassen kerstmarkt annex kermis, oftewel een excuus voor ongegeneerde platte commercie en een maand lang elke avond jenevers te drinken) veel te veel geld uitgegeven te hebben aan veel te veel jenevers met veel te veel suiker, kreeg ik de opdracht om samen met een maat, ik ben al vergeten wie, want ik had veel te veel jenevers op, iets te gaan halen uit de auto van een andere maat, de Ponas. Daarvan weet ik wel nog wie het was, want ik herinner me nog goed de hippe witte Seat.
Maar goed, ik dwaal af.
Een maat en ik, wij wandelden richting Kapermolen, alwaar de auto geparkeerd stond. Daar is namelijk een parkeerterrein en aangezien Winterland tegenwoordig een groot percentage van de Hasseltse parkeerplaatsen beslaat, had Ponas geen andere keuze dan zijn hippe witte Seat daar te parkeren.
Een gevaarlijke onderneming, zoals weldra zal blijken.
Onderweg naar daar, begaven wij ons tussen marginale types die duidelijk aan de jenever hadden gezeten op Winterland. We vielen dus niet erg op.
Twee van die marginale types bevonden zich echter aan het meer extreme uiterste van de marginaliteit.
Ze knipperden overdreven met hun ogen en liepen ongeveer zo:
Zij leken even van plan om mij en mijn maat op onze donder te geven, maar al gauw bleek dat ze iets anders van plan waren...
"Hey euh jongeuh!"
"Ja."
"Hebt ge sos?"
"Wat?"
"Of ge sos hebt."
"Of ik wat heb?"
"Sos! Coke, speed, (nog een paar woorden die mijn onschuldig brein niet kenden), SOS!"
De andere kerel: "Jah, SOS. Van S.O.S. Piet: sospiet: spiet: speed!"
"HOOOW MAN! Hoe grappig is dat!" zei ik tegen mijn maat. We waren allebei sterk onder de indruk van de spitsvoldigheid die de jongens aan de dag legden om hun drugs te benoemen.
"Neen, sorry, dat hebben wij niet." Zeiden we en we wensten hen een prettige nacht.
Het duo bedankte ons voor de moeite en begon als een stel gekken achter een auto met getinte ruiten aan te hollen.
Tsssss, zeiden wij tegen elkaar. Waar gaat het heen met de jeugd...
En we waggelden verder naar de hippe witte Seat.
woensdag 21 november 2012
Druk druk druk
Eén van de beste moppen van een stand up comedian in de Nederlandse taal vind ik sowieso die van Theo Maassen waarin hij het heeft over mensen die altijd "DRUK DRUK DRUK" zeggen als ze het druk hebben.
"Nou, als je het echt druk hebt, zeg je dat geen drie keer!"
Ik vind het dan ook heerlijk om dezelfde repliek te roepen als mensen "druk druk druk" zeggen.
Dat maar even als inleiding voor volgend stuk hoogstaande proza.
En ook meteen als excuus voor mijn afwezigheid in de zogenaamde "Blogosfeer" vorige week.
Ik had het druk.
Je l'avais pression!
Oui oui, le poste d'au jour d'hui est en francais! Parce que j'ai maintenant un nouveau collegue francophone, son nom est Anthony.
Dit 'Bonjour Anthony!'
Bonjour Anthony!
Mais c'est tres ambetant pour ecrire francais sur un clavier qwerty, parce qu'il n'y a pas d'accents ou de c cedi.
Mais ca ne donne rien, parce que j'ecris francais avec des cheveux sur, donc...
Alors, de quoi est-ce qu'on peut ecrire maintenant? Des vaches et des petites vaches peut-etre? Oui.
Selon un certain nouveau collegue ici, les vaches qui donnent du lait, sont toujours enceintes! Si non, leurs seins deviendraient trop petit pour donner du lait. Donc voila le niveau de nos nouveaux collegues.
Ils donnent au jour d'hui une reception. C'est un mot chique pour fete avec beaucoup d'alcool et manger. J'espere.
Je suis une fois curieux qu'est qu'ils vont y cuire.
Je le raconterai plutard.
Restez a l'ecoute!
"Nou, als je het echt druk hebt, zeg je dat geen drie keer!"
Ik vind het dan ook heerlijk om dezelfde repliek te roepen als mensen "druk druk druk" zeggen.
Dat maar even als inleiding voor volgend stuk hoogstaande proza.
En ook meteen als excuus voor mijn afwezigheid in de zogenaamde "Blogosfeer" vorige week.
Ik had het druk.
Je l'avais pression!
Oui oui, le poste d'au jour d'hui est en francais! Parce que j'ai maintenant un nouveau collegue francophone, son nom est Anthony.
Dit 'Bonjour Anthony!'
Bonjour Anthony!
Mais c'est tres ambetant pour ecrire francais sur un clavier qwerty, parce qu'il n'y a pas d'accents ou de c cedi.
Mais ca ne donne rien, parce que j'ecris francais avec des cheveux sur, donc...
Alors, de quoi est-ce qu'on peut ecrire maintenant? Des vaches et des petites vaches peut-etre? Oui.
Selon un certain nouveau collegue ici, les vaches qui donnent du lait, sont toujours enceintes! Si non, leurs seins deviendraient trop petit pour donner du lait. Donc voila le niveau de nos nouveaux collegues.
Ils donnent au jour d'hui une reception. C'est un mot chique pour fete avec beaucoup d'alcool et manger. J'espere.
Je suis une fois curieux qu'est qu'ils vont y cuire.
Je le raconterai plutard.
Restez a l'ecoute!
dinsdag 6 november 2012
Nieuwe Spreekwoorden Deel II
Na Deel I logischerwijze Deel II:
Riekt den vakbond 'n gevaar, dan ligt de stakingsaanzegging reeds klaar. (stakingsaanzegging heel snel zeggen)
Waar 't Vlaams Belang van leeg loopt, loopt de N-VA van over.
Vindt u in het echt geen lief? Twitter is 't alternatief.
Wie wil steunen een goed doel, laat een snor staan op zijn smoel.
Is uw ruggengraat van week plastiek? Waag uw kans in de politiek.
Riekt den vakbond 'n gevaar, dan ligt de stakingsaanzegging reeds klaar. (stakingsaanzegging heel snel zeggen)
Waar 't Vlaams Belang van leeg loopt, loopt de N-VA van over.
Vindt u in het echt geen lief? Twitter is 't alternatief.
Wie wil steunen een goed doel, laat een snor staan op zijn smoel.
Is uw ruggengraat van week plastiek? Waag uw kans in de politiek.
dinsdag 30 oktober 2012
Familie-uitstapje
Gisteren heb ik nog eens een familie-uitstapje gedaan met de familie, zoals dat gaat met familie-uitstapjes. Familie in dit geval betekent gezin. En aangezien ik zelf nog geen vrouw en/of kinderen heb, zat ik opgescheept met de kinderen van mijn vader.
Het uitstapje begon met een autorit richting Vilvoorde, waarbij mijn jongste zus van in het begin te kennen gaf dat ze liever niet "gejut" werd.
Mijn vader "jutte" haar namelijk door iets over haar rijlaarzen te zeggen en mijn andere zus "jutte" haar door te vragen of haar kapsel wel goed zat.
Er erg op lettend haar niet te "jutten", reden wij zo van Lommel, over de zogenaamde Noord-Zuidverbinding via Houthalen, de E314 en de E40 naar Vilvoorde.
Noord-Zuidverbinding is wel een heel erg algemene naam voor een weg vind ik. Maar bon, we zijn hier niet om te muggenziften over de benaming van die of die weg.
Erg verveeld door het niet mogen "jutten" van onze zus, dommelden mijn andere zus en ik al snel in. Mijn vader ging het indommelen tegen door zo wild mogelijk te rijden.
Bij sommige mensen zou alcohol volgens mij een positief effect hebben op het rijgedrag.
Ik werd echter niet wakker van de enorme g-krachten die op mij inwerkten, maar van het gegiechel van mijn jongste zus naast mij. Zij vond het hilarisch hoe onze andere zus met haar mond open zat te slapen.
Aangekomen in Vilvoorde belden wij onze derde zus op. 't Is te zeggen: voor mij de derde en voor de andere twee zussen hun tweede zus. Zij had enkel te melden dat we wel een UUR te vroeg waren.
Na een discussie onder elkaar over welk uur er nu precies in de mail stond, besloten we in het centrum van Vilvoorde ene te gaan drinken.
Mijn vader weigerde echter "een ordinaire pint" te gaan drinken, dus na tien minuten sightseeing op en rond de Rooseveltlaan in Vilvoorde, parkeerde hij de auto vlakbij het station. Daar was, hoera, een parkje met een vijver. Er was ook een verboden toegang-bord uitgezonderd plaatselijke bediening, tot hilariteit van ons allen en vooral van onze vader die maar bleef herhalen hoe je dat ook kon interpreteren als bediening zoals in een café.
Net toen de mopjes opwaren over wanneer ze die ophaalbrug die over de vijver lag nu eindelijk eens gingen komen ophalen, waren we gelukkig net rond de vijver geraakt en kwamen we de vrijer van mijn andere zus tegen die mee terug naar de auto wandelde en ons vergezelde naar de plaats waar we nu slechts nog een halfuur te vroeg waren.
Binnen kregen we twee drankbonnetjes per persoon en één duvel voor twee bonnetjes. Onder elkaar grappend hoe je beter één duvel kon drinken dan twee pinten omdat je dan minder snel naar het toilet zou moeten, stonden we onder een trap te wachten tot we binnen mochten.
Toen we binnen op de tribune op een heel erg dun kussen zaten, begon de publieksopwarmer die ook in Thuis speelt uit te leggen dat we moesten lachen wanneer iets grappig was, niet naar het plafond mochten kijken en vanaf nu niet meer naar de WC konden.
Eén minuut later moest ik keihard piesen en met dat gevoel heb ik bijna twee uur lang moeten kijken hoe Karl Pilkington in een Chinees toilet urineerde, hoe één van de kandidaten maar niet op het woord zanger kwam en hoe ze alledrie ondertussen seconden bleven bijverdienen.
Leuk hoor.
PS: Woensdagavond moet je allemaal kijken. Wie mij kan vertellen welk T-shirt ik aanheb, krijgt een prijs.
Het uitstapje begon met een autorit richting Vilvoorde, waarbij mijn jongste zus van in het begin te kennen gaf dat ze liever niet "gejut" werd.
Mijn vader "jutte" haar namelijk door iets over haar rijlaarzen te zeggen en mijn andere zus "jutte" haar door te vragen of haar kapsel wel goed zat.
Er erg op lettend haar niet te "jutten", reden wij zo van Lommel, over de zogenaamde Noord-Zuidverbinding via Houthalen, de E314 en de E40 naar Vilvoorde.
Noord-Zuidverbinding is wel een heel erg algemene naam voor een weg vind ik. Maar bon, we zijn hier niet om te muggenziften over de benaming van die of die weg.
Erg verveeld door het niet mogen "jutten" van onze zus, dommelden mijn andere zus en ik al snel in. Mijn vader ging het indommelen tegen door zo wild mogelijk te rijden.
Bij sommige mensen zou alcohol volgens mij een positief effect hebben op het rijgedrag.
Ik werd echter niet wakker van de enorme g-krachten die op mij inwerkten, maar van het gegiechel van mijn jongste zus naast mij. Zij vond het hilarisch hoe onze andere zus met haar mond open zat te slapen.
Aangekomen in Vilvoorde belden wij onze derde zus op. 't Is te zeggen: voor mij de derde en voor de andere twee zussen hun tweede zus. Zij had enkel te melden dat we wel een UUR te vroeg waren.
Na een discussie onder elkaar over welk uur er nu precies in de mail stond, besloten we in het centrum van Vilvoorde ene te gaan drinken.
Mijn vader weigerde echter "een ordinaire pint" te gaan drinken, dus na tien minuten sightseeing op en rond de Rooseveltlaan in Vilvoorde, parkeerde hij de auto vlakbij het station. Daar was, hoera, een parkje met een vijver. Er was ook een verboden toegang-bord uitgezonderd plaatselijke bediening, tot hilariteit van ons allen en vooral van onze vader die maar bleef herhalen hoe je dat ook kon interpreteren als bediening zoals in een café.
Net toen de mopjes opwaren over wanneer ze die ophaalbrug die over de vijver lag nu eindelijk eens gingen komen ophalen, waren we gelukkig net rond de vijver geraakt en kwamen we de vrijer van mijn andere zus tegen die mee terug naar de auto wandelde en ons vergezelde naar de plaats waar we nu slechts nog een halfuur te vroeg waren.
Binnen kregen we twee drankbonnetjes per persoon en één duvel voor twee bonnetjes. Onder elkaar grappend hoe je beter één duvel kon drinken dan twee pinten omdat je dan minder snel naar het toilet zou moeten, stonden we onder een trap te wachten tot we binnen mochten.
Toen we binnen op de tribune op een heel erg dun kussen zaten, begon de publieksopwarmer die ook in Thuis speelt uit te leggen dat we moesten lachen wanneer iets grappig was, niet naar het plafond mochten kijken en vanaf nu niet meer naar de WC konden.
Eén minuut later moest ik keihard piesen en met dat gevoel heb ik bijna twee uur lang moeten kijken hoe Karl Pilkington in een Chinees toilet urineerde, hoe één van de kandidaten maar niet op het woord zanger kwam en hoe ze alledrie ondertussen seconden bleven bijverdienen.
Leuk hoor.
PS: Woensdagavond moet je allemaal kijken. Wie mij kan vertellen welk T-shirt ik aanheb, krijgt een prijs.
maandag 22 oktober 2012
Lui, not
Wie beweert dat gemeentewerkers, straatwerkers, of bij uitbreiding om het even welk soort werkers dat straten openbreekt en weer maakt, lui zijn, heeft het bij het korte eind, vind ik, maar dat is slechts mijn mening natuurlijk, net zoals het mijn mening is dat een zin niet lang genoeg kan zijn, en dat een komma nooit te vroeg kan komen.
Ik woon dicht bij de Naamsepoort te Leuven. Als je mij een keer in het echt wilt zien, bevallige anonieme lezeressen, dan moet je daar maar eens nonchalant gaan 'hangen' en dan kom je me vast wel tegen, heldhaftig en ongeschoren rondfietsend.
Soms naar de bakker en dan naar het werk, soms naar de Delhaize en dan naar het werk, of soms gewoon rechtstreeks naar het werk.
Of: van het werk naar huis. Dan ga ik nooit langs de bakker of de Delhaize. Want om de een of andere reden lijkt dat minder efficiënt.
Doet er eigenlijk weinig toe, hoe ik precies wanneer langs waar fiets.
Het belangrijkste is dat ik geregeld deel uitmaak van het verkeer op en rond de Naamsepoort te Leuven.
Voor alle duidelijkheid, de Naamsepoort is geen poort in de letterlijke zin van het woord. Ook niet in de figuurlijke zin eigenlijk. Ik vermoed dat er op die plek vroeger ooit een poort heeft gestaan.
OM DE WALEN BUITEN TE HOUDEN!
Nee dat denk ik niet. In die tijd bestonden er nog geen Walen of Vlamingen, maar waren we allen gelijk, als lijfeigenen van de grootgrondbezitters.
Alleszins, op die plaats wordt er de laatste tijd wel heel veel gewerkt. Volgens sommigen omwille van de verkiezingen. Maar die redenering heb ik nooit gesnapt. Het is toch keivervelend als er constant overal gewerkt wordt, je gaat toch niet stemmen op een vervelende partij?
Maar het grappigste moet nog komen!
De pointe van heel dit verhaal, zo je wil.
Ooit kreeg ik een foldertje in de bus waarin werd uitgelegd hoe ze onder het kruispunt een tunnel gingen maken zoals bij het Martelarenplein en jadie jadie hoe dat veiliger zou worden enzoverder enzovoort.
"Topidee, begin er maar snel aan!" dacht ik toen.
"Neenee, eerst nog even de Naamsesteenweg gans vernieuwen," zeiden de werkmannen.
"Gaan we dat doen voor of na er een hoop leidingen in de grond moeten?"
"Doe maar ervoor, we zijn toch niet te lui zeker om de straat de week erna weer gans open te breken en die leidingen daar in te steken om vervolgens de straat weer opnieuw te fixen?!"
"Neeje begot!"
En zo geschiedde.
Ik denk dat ze daar wel 3 of 4 keer hetzelfde stukje straat opnieuw hebben aangelegd, om er vervolgens met dikke rode smurrie een fietspad op te tekenen en alle lijnen opnieuw te schilderen.
En dat met ons belastingsgeld! En we hebben het al zo moeilijk want de Walen gaan met al ons geld lopen! Aaarrgghh moord en brand! Roep de hulp in van het Vlaams Blok om het Vlaamsch karakter van onze steden te bewaren en SNEL!!!
Ik woon dicht bij de Naamsepoort te Leuven. Als je mij een keer in het echt wilt zien, bevallige anonieme lezeressen, dan moet je daar maar eens nonchalant gaan 'hangen' en dan kom je me vast wel tegen, heldhaftig en ongeschoren rondfietsend.
Soms naar de bakker en dan naar het werk, soms naar de Delhaize en dan naar het werk, of soms gewoon rechtstreeks naar het werk.
Of: van het werk naar huis. Dan ga ik nooit langs de bakker of de Delhaize. Want om de een of andere reden lijkt dat minder efficiënt.
Doet er eigenlijk weinig toe, hoe ik precies wanneer langs waar fiets.
Het belangrijkste is dat ik geregeld deel uitmaak van het verkeer op en rond de Naamsepoort te Leuven.
Voor alle duidelijkheid, de Naamsepoort is geen poort in de letterlijke zin van het woord. Ook niet in de figuurlijke zin eigenlijk. Ik vermoed dat er op die plek vroeger ooit een poort heeft gestaan.
OM DE WALEN BUITEN TE HOUDEN!
Nee dat denk ik niet. In die tijd bestonden er nog geen Walen of Vlamingen, maar waren we allen gelijk, als lijfeigenen van de grootgrondbezitters.
Alleszins, op die plaats wordt er de laatste tijd wel heel veel gewerkt. Volgens sommigen omwille van de verkiezingen. Maar die redenering heb ik nooit gesnapt. Het is toch keivervelend als er constant overal gewerkt wordt, je gaat toch niet stemmen op een vervelende partij?
Maar het grappigste moet nog komen!
De pointe van heel dit verhaal, zo je wil.
Ooit kreeg ik een foldertje in de bus waarin werd uitgelegd hoe ze onder het kruispunt een tunnel gingen maken zoals bij het Martelarenplein en jadie jadie hoe dat veiliger zou worden enzoverder enzovoort.
"Topidee, begin er maar snel aan!" dacht ik toen.
"Neenee, eerst nog even de Naamsesteenweg gans vernieuwen," zeiden de werkmannen.
"Gaan we dat doen voor of na er een hoop leidingen in de grond moeten?"
"Doe maar ervoor, we zijn toch niet te lui zeker om de straat de week erna weer gans open te breken en die leidingen daar in te steken om vervolgens de straat weer opnieuw te fixen?!"
"Neeje begot!"
En zo geschiedde.
Ik denk dat ze daar wel 3 of 4 keer hetzelfde stukje straat opnieuw hebben aangelegd, om er vervolgens met dikke rode smurrie een fietspad op te tekenen en alle lijnen opnieuw te schilderen.
En dat met ons belastingsgeld! En we hebben het al zo moeilijk want de Walen gaan met al ons geld lopen! Aaarrgghh moord en brand! Roep de hulp in van het Vlaams Blok om het Vlaamsch karakter van onze steden te bewaren en SNEL!!!
dinsdag 16 oktober 2012
zondag 14 oktober 2012
Jimmy
"Maar liever dat nog, dan het bord voor zijn kop van de zakenman, want daar wordt ie alleen maar slechter van", daar snapte Walter nu eens niets van.
"Wat voor bord mot dat dan wel wezen?" vroeg hij dan op z'n Hollands, want dat vond hij grappig.
"Een soepbord? Een ganzenbord? Een skateboard?"
Nee, hij snapte er niets van.
Verder vond hij het wel een leuk liedje hoor, van Boudewijn De Groot.
"Ik wed dat ie niet eens echt Boudewijn heet, maar gewoon Karel ofzo. Haha, Karel De Groot, da's een goeie, ROFL."
Dat van die ROFL had Walter gepikt van Jerry Jackson.
Het was zondag en Walter verveelde zich letterlijk dood.
De begrafenis verliep zeer sereen, aangezien die donderdagochtend om 6u was en Walter geen vrienden of familie had die het leuk vonden om vroeg op te staan.
Ze hadden met z'n allen afgesproken dat niemand naar de begrafenis zou gaan. Walter was toch dood, dus die kon het alvast niet meer erg vinden. En zijn eigen moeder zou het ook niet erg vinden want ze zou er zelf niet eens zijn. "He, Jeanine?"
"Yup, prima idee, Peter!"
Alleen de priester vond het natuurlijk vreselijk.
Stond hij daar in een lege kerk met een doodskist en twee mannen die eruit zagen alsof ze staks in hun Lijnbus zouden stappen. Voorts was er nog een dame die naar het schijnt ooit een seksshop met cafetaria had gehad maar die sinds het rookverbod niet langer dan 15 minuten binnen kon blijven en moest sluiten nadat een wilde fantast was beginnen schudden en spuiten met fantaflessen en de hele zaak in een plakkerige vorte boel had doen transformeren. Daar wou niemand meer komen natuurlijk.
Dus besloot Eva (want zo heette ze) om ceremoniemeesteres te worden. Die titel stond haar wel aan.
Normaliter moest zij de rouwenden begeleiden naar de juiste plaats in de kerk en doodsprentjes uitdelen en sip kijken maar soms ook vriendelijk glimlachen.
Eva vond het best dat er niemand was. Lekker weinig werk.
Maar ja de priester had gewoon niks gemeen met die drie mensen. Hij voelde zich vooral lullig omdat hij speciaal voor Walter een hele mooie preek had geschreven over Stalin en de goelags in Siberië. Nu was er niemand die luisterde. De twee mannen met hun chauffeursoutfit waren op hun iPhones respectievelijk Kolonisten van Catan en Risk aan het spelen en Eva was haar lederen handschoentjes aan het uit- en aandoen.
"Waarom doe ik nog moeite?", dacht de priester. "Wat heeft het allemaal voor zin? Ik kan me beter wat proberen te amuseren."
En vanaf dat moment begon hij het woord 'Jezus' te vervangen door 'de drol'. Dat was hilarisch.
"En toen werd de drol aan het kruis genageld."
Stel je voor zeg. Dan moet je die eerst laten drogen want anders glijdt ie er gewoon weer vanaf.
En zo kreeg Walter toch nog een mooie begrafenis.
"Wat voor bord mot dat dan wel wezen?" vroeg hij dan op z'n Hollands, want dat vond hij grappig.
"Een soepbord? Een ganzenbord? Een skateboard?"
Nee, hij snapte er niets van.
Verder vond hij het wel een leuk liedje hoor, van Boudewijn De Groot.
"Ik wed dat ie niet eens echt Boudewijn heet, maar gewoon Karel ofzo. Haha, Karel De Groot, da's een goeie, ROFL."
Dat van die ROFL had Walter gepikt van Jerry Jackson.
Het was zondag en Walter verveelde zich letterlijk dood.
De begrafenis verliep zeer sereen, aangezien die donderdagochtend om 6u was en Walter geen vrienden of familie had die het leuk vonden om vroeg op te staan.
Ze hadden met z'n allen afgesproken dat niemand naar de begrafenis zou gaan. Walter was toch dood, dus die kon het alvast niet meer erg vinden. En zijn eigen moeder zou het ook niet erg vinden want ze zou er zelf niet eens zijn. "He, Jeanine?"
"Yup, prima idee, Peter!"
Alleen de priester vond het natuurlijk vreselijk.
Stond hij daar in een lege kerk met een doodskist en twee mannen die eruit zagen alsof ze staks in hun Lijnbus zouden stappen. Voorts was er nog een dame die naar het schijnt ooit een seksshop met cafetaria had gehad maar die sinds het rookverbod niet langer dan 15 minuten binnen kon blijven en moest sluiten nadat een wilde fantast was beginnen schudden en spuiten met fantaflessen en de hele zaak in een plakkerige vorte boel had doen transformeren. Daar wou niemand meer komen natuurlijk.
Dus besloot Eva (want zo heette ze) om ceremoniemeesteres te worden. Die titel stond haar wel aan.
Normaliter moest zij de rouwenden begeleiden naar de juiste plaats in de kerk en doodsprentjes uitdelen en sip kijken maar soms ook vriendelijk glimlachen.
Eva vond het best dat er niemand was. Lekker weinig werk.
Maar ja de priester had gewoon niks gemeen met die drie mensen. Hij voelde zich vooral lullig omdat hij speciaal voor Walter een hele mooie preek had geschreven over Stalin en de goelags in Siberië. Nu was er niemand die luisterde. De twee mannen met hun chauffeursoutfit waren op hun iPhones respectievelijk Kolonisten van Catan en Risk aan het spelen en Eva was haar lederen handschoentjes aan het uit- en aandoen.
"Waarom doe ik nog moeite?", dacht de priester. "Wat heeft het allemaal voor zin? Ik kan me beter wat proberen te amuseren."
En vanaf dat moment begon hij het woord 'Jezus' te vervangen door 'de drol'. Dat was hilarisch.
"En toen werd de drol aan het kruis genageld."
Stel je voor zeg. Dan moet je die eerst laten drogen want anders glijdt ie er gewoon weer vanaf.
En zo kreeg Walter toch nog een mooie begrafenis.
woensdag 3 oktober 2012
Albert
Voor Albert was het leven één groot raadsel. Als iemand een statement maakte, dan zag hij er meteen een uitdaging in om het antwoord te geven waar eigenlijk niemand om vroeg.
Zoals in het klassieke mopje van de twee agenten die aan een stoplicht staan en dat de ene zegt 'Het is groen' waarop de andere antwoordt 'ne kikker'.
Dat principe paste Albert constant toe in het dagelijks leven.
Telkens wanneer Bill Withers zong van 'Ain't no sunshine when she's gone', dan riep Albert luidkeels 'DE ZON'.
Eerst een keer in het algemeen voor iedereen tegelijk.
Daarna ging hij zoveel mogelijk mensen af om hen persoonlijk op de hoogte te brengen van zijn gevat antwoord.
Rotvervelend was dat.
Maar dat vond Albert niet erg. Het ging er hem niet om hoe vervelend mensen hem vonden, maar wel hoe snugger ze hem vonden. En snugger vonden ze hem.
Een dikke man in de supermarkt zei een keer: 'Zeg snuggere, gij zijt zeker de leukste thuis?'. Albert antwoordde 'Dankuwel voor de twee complimenten, meneer', waarop de dikke man hem een lap verkocht. Albert kon niks doen met een lap. Hij had thuis al een mand vol oude lappen die hij bijhield voor als hij een keer zijn schoenen moest poetsen of iets moest kitten met Tec-7.
Maar Albert was de dikke man zo dankbaar voor zijn complimenten dat hij toch die lap kocht voor 50 cent.
Zwaar overprijsd, vond hij. Want voor hem was een lap slechts 0 euro waard, aangezien hij er nog genoeg had. 50 cent was niet veel geld, maar wel oneindig keer meer dan wat het hem waard was, die lap.
Maar bon. Het had geen zin daar nog langer bij stil te staan, vond Albert.
Dus liep hij door.
Hahaha nee hoor dat is niet waar, want ze stonden in de rij aan de kassa dus Albert kon helemaal niet doorlopen. Hij zat als een rat in de val!
Gelukkig deed de kassierster goed haar werk en ging de rij nog relatief snel vooruit.
Toen hij de volgende dag met zijn oude makker Curtis James Jackson III wat aan het rappen was bedacht hij zich plots dat hij nog die lap in zijn zak had zitten.
Voor jou, Curtis, gisteren gekocht in de supermarkt!
Zoals in het klassieke mopje van de twee agenten die aan een stoplicht staan en dat de ene zegt 'Het is groen' waarop de andere antwoordt 'ne kikker'.
Dat principe paste Albert constant toe in het dagelijks leven.
Telkens wanneer Bill Withers zong van 'Ain't no sunshine when she's gone', dan riep Albert luidkeels 'DE ZON'.
Eerst een keer in het algemeen voor iedereen tegelijk.
Daarna ging hij zoveel mogelijk mensen af om hen persoonlijk op de hoogte te brengen van zijn gevat antwoord.
Rotvervelend was dat.
Maar dat vond Albert niet erg. Het ging er hem niet om hoe vervelend mensen hem vonden, maar wel hoe snugger ze hem vonden. En snugger vonden ze hem.
Een dikke man in de supermarkt zei een keer: 'Zeg snuggere, gij zijt zeker de leukste thuis?'. Albert antwoordde 'Dankuwel voor de twee complimenten, meneer', waarop de dikke man hem een lap verkocht. Albert kon niks doen met een lap. Hij had thuis al een mand vol oude lappen die hij bijhield voor als hij een keer zijn schoenen moest poetsen of iets moest kitten met Tec-7.
Maar Albert was de dikke man zo dankbaar voor zijn complimenten dat hij toch die lap kocht voor 50 cent.
Zwaar overprijsd, vond hij. Want voor hem was een lap slechts 0 euro waard, aangezien hij er nog genoeg had. 50 cent was niet veel geld, maar wel oneindig keer meer dan wat het hem waard was, die lap.
Maar bon. Het had geen zin daar nog langer bij stil te staan, vond Albert.
Dus liep hij door.
Hahaha nee hoor dat is niet waar, want ze stonden in de rij aan de kassa dus Albert kon helemaal niet doorlopen. Hij zat als een rat in de val!
Gelukkig deed de kassierster goed haar werk en ging de rij nog relatief snel vooruit.
Toen hij de volgende dag met zijn oude makker Curtis James Jackson III wat aan het rappen was bedacht hij zich plots dat hij nog die lap in zijn zak had zitten.
Voor jou, Curtis, gisteren gekocht in de supermarkt!
dinsdag 25 september 2012
Drago Drollenveter
Drago Drollenveter was niet zo gelukkig met zijn achternaam. De mensen maakten er constant mopjes over en schreven hem vaak verkeerd.
'Drollenvreter' kwam het vaakst voor. Die vergissing is uiteraard menselijk. Als iemand 'Drollenveter' ziet staan, dan zal die wellicht denken dat men de r vergeten is uit het meer aannemelijke 'Drollenvreter'.
Maar het was dus zonder r.
Drago Drollenveter was naast tapper in een bruine kroeg ook rapper in een bruine crew. Zo met negers en al. Ik bedoel allochtonen.
Zijn MC-naam was Dirty D, maar door concurrerende gangsta's werd hij vak Turdy D genoemd, omwille van de link met zijn achternaam.
Ach, het kon hem allemaal niet zozeer deren. Hij rapte het van zich af in rapbattles, die hij steevast won, omdat hij razensnel kon rappen.
Drago vond het maar belachelijk als rappers traag rapten. Zijn laatste nummer gaat daar ook over. In de tekst kan hij het niet laten om zijn aartsrivaal MC Gieter de dissen.
Er zijn meneren die beweren dat ze rappen
maar het lijkt of ze niet snappen
dat z' nie rappen maar gewoon klappen
't zijn geen rappers, maar tragers
wat ze doen is ronduit tragisch
maar wat ik doe dat is magisch
Ik ben een woordentovenaar
een rapklapkunstenaar
Een oorverdovend oorgevaar
Ietsdatgiet, nee ge kunt het niet
ge zevert als een lekkend vergiet
Ge noemt uzelf ne gieter
Maar uw inhoud is nog geen liter
Stront waard!
Ge hebt een puberbaard
Uw zak is onbehaard
En wij lachen onbedaard
Omdat ge kutrijmen baart
Ik rap rapper dan het licht
Gij slowt gelijk een wicht
Ik ben MC kwadraat
Ik rap razendsnel en kwaad
Gij zijt braaf en onschuldig
Maar men is beter geduldig
Als men het einde wil halen
Van de uitgerekte tijdsschalen
Die uw tracks lijken te vullen
Moet ge altijd zo langzaam lullen?
Zo gaat het nog enkele coupletten voort maar de rest ben ik vergeten...
'Drollenvreter' kwam het vaakst voor. Die vergissing is uiteraard menselijk. Als iemand 'Drollenveter' ziet staan, dan zal die wellicht denken dat men de r vergeten is uit het meer aannemelijke 'Drollenvreter'.
Maar het was dus zonder r.
Drago Drollenveter was naast tapper in een bruine kroeg ook rapper in een bruine crew. Zo met negers en al. Ik bedoel allochtonen.
Zijn MC-naam was Dirty D, maar door concurrerende gangsta's werd hij vak Turdy D genoemd, omwille van de link met zijn achternaam.
Ach, het kon hem allemaal niet zozeer deren. Hij rapte het van zich af in rapbattles, die hij steevast won, omdat hij razensnel kon rappen.
Drago vond het maar belachelijk als rappers traag rapten. Zijn laatste nummer gaat daar ook over. In de tekst kan hij het niet laten om zijn aartsrivaal MC Gieter de dissen.
Er zijn meneren die beweren dat ze rappen
maar het lijkt of ze niet snappen
dat z' nie rappen maar gewoon klappen
't zijn geen rappers, maar tragers
wat ze doen is ronduit tragisch
maar wat ik doe dat is magisch
Ik ben een woordentovenaar
een rapklapkunstenaar
Een oorverdovend oorgevaar
Ietsdatgiet, nee ge kunt het niet
ge zevert als een lekkend vergiet
Ge noemt uzelf ne gieter
Maar uw inhoud is nog geen liter
Stront waard!
Ge hebt een puberbaard
Uw zak is onbehaard
En wij lachen onbedaard
Omdat ge kutrijmen baart
Ik rap rapper dan het licht
Gij slowt gelijk een wicht
Ik ben MC kwadraat
Ik rap razendsnel en kwaad
Gij zijt braaf en onschuldig
Maar men is beter geduldig
Als men het einde wil halen
Van de uitgerekte tijdsschalen
Die uw tracks lijken te vullen
Moet ge altijd zo langzaam lullen?
Zo gaat het nog enkele coupletten voort maar de rest ben ik vergeten...
woensdag 19 september 2012
maandag 17 september 2012
De Vooruitgang
Ik heb mezelf altijd als een progessieveling beschouwd. Vooral omdat ik absoluut niet conservatief genoemd wil worden.
Nochtans brengt De Vooruitgang een hele hoop nefaste gevolgen met zich mee. En dan heb ik het niet over de teloorgang van de poolgebieden of de uitbuiting van kinderen in de naam van de industrialisering.
Ik heb het over het uitzicht door het raam vanuit mijn bureau.
Aanvankelijk zag ik een hele verzameling prachtige bomen. Maar door de onstopbare uitbreiding van ons departement (mede te danken aan het succesvolle onderzoek van mezelf uiteraard), staat er sinds een week of twee een fietsenstalling voor mijn raam.
En sinds vandaag ook nog 2 blauwe containers voor Papier + K/Carton en 3 groene voor restafval. Van van Gansewinkel.
"Afval bestaat niet!" staat er op hun vrachtwagens. Dat ze hier maar eens komen kijken. Vijf containers vol!
Minstens 1/3 van mijn bekijkbare oppervlakte is bevuild met afval, beton en fietsenstalling.
Maar dat is nog niets vergeleken met het leed dat mijn vader moet ondergaan wanneer hij 's morgens bij het ontbijt naar buiten kijkt.
De buren hebben zonnepanelen geïnstalleerd en om toch maar genoeg zonlicht op te vangen hebben ze drie prachtige eiken helemaal kaalgesnoeid.
Drie triestige stokken staan er nog.
Zijn kinderen zouden zijn kinderen niet zijn, als zij hem niet elke keer als ze thuiskwamen, begonnen te jennen.
"Zeg, wat is er met die drie eiken gebeurd? Dat ziet er vreselijk uit!"
Mijn vader heeft natuurlijk nooit door dat we hem aan het jennen zijn en begint dan altijd gans verontwaardigd het hele verhaal over die zonnepanelen.
HIHIHI! HOEHOEHOE! HAHAHA!
Om dus maar te zeggen dat De Vooruitgang soms ook vervelend kan zijn.
Nochtans brengt De Vooruitgang een hele hoop nefaste gevolgen met zich mee. En dan heb ik het niet over de teloorgang van de poolgebieden of de uitbuiting van kinderen in de naam van de industrialisering.
Ik heb het over het uitzicht door het raam vanuit mijn bureau.
Aanvankelijk zag ik een hele verzameling prachtige bomen. Maar door de onstopbare uitbreiding van ons departement (mede te danken aan het succesvolle onderzoek van mezelf uiteraard), staat er sinds een week of twee een fietsenstalling voor mijn raam.
En sinds vandaag ook nog 2 blauwe containers voor Papier + K/Carton en 3 groene voor restafval. Van van Gansewinkel.
"Afval bestaat niet!" staat er op hun vrachtwagens. Dat ze hier maar eens komen kijken. Vijf containers vol!
Minstens 1/3 van mijn bekijkbare oppervlakte is bevuild met afval, beton en fietsenstalling.
Maar dat is nog niets vergeleken met het leed dat mijn vader moet ondergaan wanneer hij 's morgens bij het ontbijt naar buiten kijkt.
De buren hebben zonnepanelen geïnstalleerd en om toch maar genoeg zonlicht op te vangen hebben ze drie prachtige eiken helemaal kaalgesnoeid.
Drie triestige stokken staan er nog.
Zijn kinderen zouden zijn kinderen niet zijn, als zij hem niet elke keer als ze thuiskwamen, begonnen te jennen.
"Zeg, wat is er met die drie eiken gebeurd? Dat ziet er vreselijk uit!"
Mijn vader heeft natuurlijk nooit door dat we hem aan het jennen zijn en begint dan altijd gans verontwaardigd het hele verhaal over die zonnepanelen.
HIHIHI! HOEHOEHOE! HAHAHA!
Om dus maar te zeggen dat De Vooruitgang soms ook vervelend kan zijn.
dinsdag 11 september 2012
Driebanden
De eerste keer dat ik las dat Eddy Merckx wereldkampioen driebanden was geworden, was ik even in de war.
maandag 10 september 2012
Politiek
Ik heb het niet zo hoog op met de N-VA.
Ze hebben de Open-VLD verzwakt! Natuurlijk hebben zij dat ook voor een deel aan zichzelf te danken.
Maar toch.
Als je het mij vraagt is het vooral de N-VA die roet in het spreekwoordelijke eten van de Open-VLD is gaan strooien. En dat is niet lekker!
Kijk, net als de Open-VLD heeft ook de N-VA een rechts programma. En de meeste mensen zijn van nature een beetje rechts, want egoïsme zit ingebakken in de mens.
Het probleem is dat de VLD een beetje elitair overkomt en de N-VA niet, want Bart De Wever ging vroeger altijd frieten eten. Nu niet meer. Nu is Bart De Wever net als zoveel andere mensen op dieet en heeft hij een gezondere levensstijl geadopteerd. Iets wat ik alleen maar kan aanmoedigen (Goed bezig, Bartje!).
De VLD daarentegen komt enkel op TV om serieuze en ingewikkelde dingen uit te leggen die de meeste mensen daarna nog steeds niet snappen. En dat ligt niet aan de meeste mensen, dat ligt aan de moeilijke woorden die de VLD gebruikt om te laten zien dat ze slim zijn.
De N-VA is daarom een partij van en voor het volk en de VLD niet.
En aangezien er veel volk is, gaan de meesten voor N-VA stemmen en niet voor VLD. En dan nog wat sossen die voor de SP.A gaan stemmen natuurlijk. En tsjeven voor de CD&V. Maar dat zijn natuurlijk naïevelingen die niet weten waar het om draait in het leven. GELD!
ps: ik wil hiermee niet zeggen dat ik voor VLD ga stemmen he.
Ze hebben de Open-VLD verzwakt! Natuurlijk hebben zij dat ook voor een deel aan zichzelf te danken.
Maar toch.
Als je het mij vraagt is het vooral de N-VA die roet in het spreekwoordelijke eten van de Open-VLD is gaan strooien. En dat is niet lekker!
Kijk, net als de Open-VLD heeft ook de N-VA een rechts programma. En de meeste mensen zijn van nature een beetje rechts, want egoïsme zit ingebakken in de mens.
Het probleem is dat de VLD een beetje elitair overkomt en de N-VA niet, want Bart De Wever ging vroeger altijd frieten eten. Nu niet meer. Nu is Bart De Wever net als zoveel andere mensen op dieet en heeft hij een gezondere levensstijl geadopteerd. Iets wat ik alleen maar kan aanmoedigen (Goed bezig, Bartje!).
De VLD daarentegen komt enkel op TV om serieuze en ingewikkelde dingen uit te leggen die de meeste mensen daarna nog steeds niet snappen. En dat ligt niet aan de meeste mensen, dat ligt aan de moeilijke woorden die de VLD gebruikt om te laten zien dat ze slim zijn.
De N-VA is daarom een partij van en voor het volk en de VLD niet.
En aangezien er veel volk is, gaan de meesten voor N-VA stemmen en niet voor VLD. En dan nog wat sossen die voor de SP.A gaan stemmen natuurlijk. En tsjeven voor de CD&V. Maar dat zijn natuurlijk naïevelingen die niet weten waar het om draait in het leven. GELD!
ps: ik wil hiermee niet zeggen dat ik voor VLD ga stemmen he.
woensdag 5 september 2012
vrijdag 31 augustus 2012
Toverbal
"De wereld is een toverbal", merkte Simon cynisch op, toen Jezus na lang graven het centrum van de aarde bereikte en niet de hel ontdekte, maar een gigantische kauwgombal van gesmolten ijzer waar hij in stikte en daardoor doodging.
Jezus verrees al gauw en vond het bijzonder merkwaardig dat de wereld een toverbal was. (Hij schreef er jaren later een Nederlandstalig lied over.)
"Geen mens weet hoe het worden zal", voegde Simon eraan toe.
"Hoe wat worden zal? Je bedoelt zeker niet de wereld, want dan zou je niet het maar hij/zij gebruikt hebben."
"Je hebt gelijk, Jezus, maar dat bekt niet zo lekker en dan ontstaat er weer een discussie over het geslacht van de wereld etc etc. Dat wou ik vermijden."
"Akkoord, Simon, je hebt een punt. Het is zeker zo dat geen mens weet hoe het worden zal. Maar één ding dat weet iedereen: je kunt het niet alleen."
"Wat kan ik niet alleen? De wereld? Waar slaat dat nu op?"
DUS ZULLEN WE ER SAMEN IETS VAN MOETEN MAKEN DE WERELD IS EEN MOOI MAAR BEWERKELIJK DING DUS ZULLEN WE ER SAMEN IETS VAN MOETEN MAKEN HEE HEE HEE HEE KOM MAAR IN DE KRING
brulde Jezus plots luidskeels, geen protest duldend.
Simon sloeg achterover van verbazing en accepteerde vanaf dat moment alles wat Jezus zei.
"Simon," zei Jezus, "Jij bent de peer waarop ik mijn kerk ga bouwen."
"Ja Jezus."
"Vanaf nu ga ik je Peer noemen."
"Ja Jezus."
"Schrijf een boek en vertel daarin allerlei verhalen die niet kunnen en ook een hoop verhalen over mij."
"Ja Jezus."
"Oh ja en dat van die kauwgombal is wat genant misschien. Zeg maar dat de Romeinen mij in mijn kruis gepitst hebben tot ik dood was."
"Met hun nagels?"
"Ja, met hun nagels."
"Waar haalt u het!?"
"Bij Gamma. GAMMA!"
Jezus verrees al gauw en vond het bijzonder merkwaardig dat de wereld een toverbal was. (Hij schreef er jaren later een Nederlandstalig lied over.)
"Geen mens weet hoe het worden zal", voegde Simon eraan toe.
"Hoe wat worden zal? Je bedoelt zeker niet de wereld, want dan zou je niet het maar hij/zij gebruikt hebben."
"Je hebt gelijk, Jezus, maar dat bekt niet zo lekker en dan ontstaat er weer een discussie over het geslacht van de wereld etc etc. Dat wou ik vermijden."
"Akkoord, Simon, je hebt een punt. Het is zeker zo dat geen mens weet hoe het worden zal. Maar één ding dat weet iedereen: je kunt het niet alleen."
"Wat kan ik niet alleen? De wereld? Waar slaat dat nu op?"
DUS ZULLEN WE ER SAMEN IETS VAN MOETEN MAKEN DE WERELD IS EEN MOOI MAAR BEWERKELIJK DING DUS ZULLEN WE ER SAMEN IETS VAN MOETEN MAKEN HEE HEE HEE HEE KOM MAAR IN DE KRING
brulde Jezus plots luidskeels, geen protest duldend.
Simon sloeg achterover van verbazing en accepteerde vanaf dat moment alles wat Jezus zei.
"Simon," zei Jezus, "Jij bent de peer waarop ik mijn kerk ga bouwen."
"Ja Jezus."
"Vanaf nu ga ik je Peer noemen."
"Ja Jezus."
"Schrijf een boek en vertel daarin allerlei verhalen die niet kunnen en ook een hoop verhalen over mij."
"Ja Jezus."
"Oh ja en dat van die kauwgombal is wat genant misschien. Zeg maar dat de Romeinen mij in mijn kruis gepitst hebben tot ik dood was."
"Met hun nagels?"
"Ja, met hun nagels."
"Waar haalt u het!?"
"Bij Gamma. GAMMA!"
woensdag 22 augustus 2012
Catch 22: een boekbespreking
Voor de een of andere gelegenheid, ik denk kerstmis, heb ik mijn tweede favoriete zus (hihi da's gemeen he jong) een boek cadeau gedaan, getiteld "Catch 22".
Een klassieker uit de Amerikaanse oorlogsliteratuur natuurlijk. Zelf had ik het nooit gelezen en ik wist eerlijk gezegd ook totaal niet of het wel goed was.
Ik kende het zinnetje Catch 22 enkel van de populaire Amerikaanse docusoap The Office, gebaseerd op de gelijknamige Britse serie The Office van de briljante Ricky Gervais. In de legendarische aflevering The Fight, weet Michael namelijk totaal niet wat Catch 22 is.
Ik weet het, ik klink zo gans literair en beschaafd.
Daar gaat nu verandering in komen.
Ik zat een keertje op de WC in het appartement van mijn zus (het raarste appartement ooit jongens, dat lijkt op een winkel!) en daar lag dat boek. Mijn hygiënegerelateerde walging opzij zettende, nam ik het boek vast en begon er in te lezen.
Ik lachte mij een deuk!
Neen dat is niet helemaal waar, want ik bevond mij al in deukpositie voordat ik begon te lachen omdat ik de aangenaamste manier om op de WC te lezen vind om het gelezene op de grond te leggen en het voorover gebogen te lezen. TMI. TMI!
Alleszins, na de eerste 2 pagina's gelezen te hebben, besloot ik dat ik het MOEST lenen en lezen. Lenezen.
Gaandeweg door het boek kwam ik tot de deugddoende constatatie dat het nooit teleurstelde.
Mijn geluk kon niet op toen ik begon aan hoofdstuk 8:
Ik zit nog maar aan hoofdstuk 11 van de 42. Moest de rest toch crap zijn, dan laat ik het nog wel weten.
Een klassieker uit de Amerikaanse oorlogsliteratuur natuurlijk. Zelf had ik het nooit gelezen en ik wist eerlijk gezegd ook totaal niet of het wel goed was.
Ik kende het zinnetje Catch 22 enkel van de populaire Amerikaanse docusoap The Office, gebaseerd op de gelijknamige Britse serie The Office van de briljante Ricky Gervais. In de legendarische aflevering The Fight, weet Michael namelijk totaal niet wat Catch 22 is.
Ik weet het, ik klink zo gans literair en beschaafd.
Daar gaat nu verandering in komen.
Ik zat een keertje op de WC in het appartement van mijn zus (het raarste appartement ooit jongens, dat lijkt op een winkel!) en daar lag dat boek. Mijn hygiënegerelateerde walging opzij zettende, nam ik het boek vast en begon er in te lezen.
Ik lachte mij een deuk!
Neen dat is niet helemaal waar, want ik bevond mij al in deukpositie voordat ik begon te lachen omdat ik de aangenaamste manier om op de WC te lezen vind om het gelezene op de grond te leggen en het voorover gebogen te lezen. TMI. TMI!
Alleszins, na de eerste 2 pagina's gelezen te hebben, besloot ik dat ik het MOEST lenen en lezen. Lenezen.
Gaandeweg door het boek kwam ik tot de deugddoende constatatie dat het nooit teleurstelde.
Mijn geluk kon niet op toen ik begon aan hoofdstuk 8:
maandag 13 augustus 2012
Shaggy
Ja lap, net toen ik dacht er als een sexy houthakker uit te beginnen zien met mijn stoere baard, begint men mij te vergelijken met "die lange uit Scooby Doo".
Desbetreffende animatiereeks nooit gezien hebbende dacht ik totnogtoe altijd dat dat wellicht een goedbedoelde vergelijking was met een lollig personage.
Besloot ik vandaag dan toch maar eens Google te raadplegen en wat ontdek ik?
Komaan zeg, een lange slungel met een te wijd T-shirt en welgeteld zes baardharen.
Ik ben beledigd.
Desbetreffende animatiereeks nooit gezien hebbende dacht ik totnogtoe altijd dat dat wellicht een goedbedoelde vergelijking was met een lollig personage.
Besloot ik vandaag dan toch maar eens Google te raadplegen en wat ontdek ik?
Ik ben beledigd.
vrijdag 10 augustus 2012
Pee Song
De Limburgse Rockband FENCE heeft een project met bijen en shit, check it hier: www.fence.be/beehive
Het komt erop neer dat men covers of remixes kan maken van hun nummer "Bee Song".
Ik zou mezelf niet zijn als ik er niet onmiddelijk "Pee Song" van had gemaakt.
Zodus:
Het komt erop neer dat men covers of remixes kan maken van hun nummer "Bee Song".
Ik zou mezelf niet zijn als ik er niet onmiddelijk "Pee Song" van had gemaakt.
Zodus:
woensdag 8 augustus 2012
Petertje het meneertje
Petertje was een meneertje. Althans dat vond hij zelf. Anderen vonden hem een olifant en weer anderen meenden met zekerheid te weten dat hij een camouflagekunstenaar was.
Wat Petertje ook was, het doet er niet zozeer toe. Wat belangrijker is, is dat hij Petertje heette.
Ik schrijf "heette", omdat het verhaal zich afspeelt in het verleden. Vandaar.
Tegenwoordig heet hij Peter.
"Dat is beter!" zult u vast denken. Maar dan vergist u zich. Het is "Peter", met een P.
Petertje was, zoals ik al zei, een meneertje. Hij was 7 jaar op het moment dat dit verhaal zich afspeelt. Hij ging nooit de deur uit zonder hoed of wandelstok. Niet dat Petertje een koud hoofd had of slecht te been was. Hij vond dat gewoon gepast voor een meneertje.
Petertje had een zeer moeilijke relatie met zijn oom, Nonkel Wliliberke. Let op de spelling. Wliliberke.
Dat kwam doordat zijn oom in Australië woonde, doofstom en blind was en zo gehandicapt als een vlieg zonder vleugels of poten. Of ogen.
Petertje woonde gewoon in België. In Vladivostok met name.
Hij was 1 meter 23 lang, woog 34 kilogram en had 2 zussen en een broer. (zijn BMI kun je hier berekenen: http://bmi-berekenen.be/)
Zijn hobby's waren paardrijden, vissen en met de Lego spelen.
Zijn mama heette Florian en zijn vader heette Joap.
Zo, nu weten jullie dat ook weer.
Wat Petertje ook was, het doet er niet zozeer toe. Wat belangrijker is, is dat hij Petertje heette.
Ik schrijf "heette", omdat het verhaal zich afspeelt in het verleden. Vandaar.
Tegenwoordig heet hij Peter.
"Dat is beter!" zult u vast denken. Maar dan vergist u zich. Het is "Peter", met een P.
Petertje was, zoals ik al zei, een meneertje. Hij was 7 jaar op het moment dat dit verhaal zich afspeelt. Hij ging nooit de deur uit zonder hoed of wandelstok. Niet dat Petertje een koud hoofd had of slecht te been was. Hij vond dat gewoon gepast voor een meneertje.
Petertje had een zeer moeilijke relatie met zijn oom, Nonkel Wliliberke. Let op de spelling. Wliliberke.
Dat kwam doordat zijn oom in Australië woonde, doofstom en blind was en zo gehandicapt als een vlieg zonder vleugels of poten. Of ogen.
Petertje woonde gewoon in België. In Vladivostok met name.
Hij was 1 meter 23 lang, woog 34 kilogram en had 2 zussen en een broer. (zijn BMI kun je hier berekenen: http://bmi-berekenen.be/)
Zijn hobby's waren paardrijden, vissen en met de Lego spelen.
Zijn mama heette Florian en zijn vader heette Joap.
Zo, nu weten jullie dat ook weer.
dinsdag 17 juli 2012
Nat aan 't gat
Amai zeg, wat een kutweer.
Uit protest heb ik mijn herfstbroek aangetrokken en laat ik mijn baard groeien tot het weer goei weer is.
Geen paniek dames, ik zie er bijna uit als een sexy houthakker. Alleen nog een flanellen hemd en beefy arms en ik ben er.
Oh ja en ik ga ook constant boos kijken. Ook uit protest. En ook wel een beetje omdat ik er slechtgezind van word.
Ik vind dat de regering belastingsvermindering moet voorzien per dag slecht weer.
Tijd misschien om de reeks van Fris aan de Vis en IJs in het Paradijs aan te vullen met heden toepasselijke zegswijzen, te gebruiken door beide geslachten.
Nat aan 't gat
Water in de krater
Regen aan de darmwegen
Watermuziek aan het portiek
Gemiezer aan de kakverliezer
Weerdips aan de bips
Waterleed aan de reet
Aprilse grillen aan de billen
Het regént aan de schijtproducent
H2O in de metro
Zware storm aan het lanceerplatform
U begrijpt waar ik heen wil.
Laat ze maar komen!
Uit protest heb ik mijn herfstbroek aangetrokken en laat ik mijn baard groeien tot het weer goei weer is.
Geen paniek dames, ik zie er bijna uit als een sexy houthakker. Alleen nog een flanellen hemd en beefy arms en ik ben er.
Oh ja en ik ga ook constant boos kijken. Ook uit protest. En ook wel een beetje omdat ik er slechtgezind van word.
Ik vind dat de regering belastingsvermindering moet voorzien per dag slecht weer.
Tijd misschien om de reeks van Fris aan de Vis en IJs in het Paradijs aan te vullen met heden toepasselijke zegswijzen, te gebruiken door beide geslachten.
Nat aan 't gat
Water in de krater
Regen aan de darmwegen
Watermuziek aan het portiek
Gemiezer aan de kakverliezer
Weerdips aan de bips
Waterleed aan de reet
Aprilse grillen aan de billen
Het regént aan de schijtproducent
H2O in de metro
Zware storm aan het lanceerplatform
U begrijpt waar ik heen wil.
Laat ze maar komen!
maandag 9 juli 2012
Vastgeroest
"Gesneden?"
"Ja jong, ik kom hier al bijna een jaar lang 2 keer per week een brood halen en dat moet elke keer gesneden worden!"
Wat scheelt er toch met die mensen die zodanig vastgeroest zitten in bepaalde gewoontes dat ze niet meer nadenken over wat ze doen?
Ahja, ze zitten vastgeroest in bepaalde gewoontes.
Maar serieus, wie wilt er tegenwoordig zijn brood nu niet gesneden hebben?
Vroeger kostte dat misschien 5 BEF (waaw wie had gedacht dat de Belgische Frank ooit het internettijdperk zou zien) om je brood te laten snijden, omdat die machines zodanig revolutionair en fascinerend waren dat mensen dat bedrag er graag voor over hadden om het ding in werking te zien.
Toen was het dus gerechtvaardigd om te vragen of ze dat wilden betalen of niet.
Maar nu is dat toch wel de default setting zeker?
Eigenlijk is vragen of mijn brood gesneden moet worden even absurd als vragen of mijn croissanten gesneden moeten worden.
Nog zo'n vastgeroestheid: Van die drama queens die hun mistlichten aansteken van zodra het begint te miezeren.
Jezus zeg, er bestaat in België niet eens een stuk snelweg dat lang genoeg recht is om een auto zonder mistlichten potentieel niet te zien, zelfs als het megamistig is.
Denk daar maar eens over na!
"Ja jong, ik kom hier al bijna een jaar lang 2 keer per week een brood halen en dat moet elke keer gesneden worden!"
Wat scheelt er toch met die mensen die zodanig vastgeroest zitten in bepaalde gewoontes dat ze niet meer nadenken over wat ze doen?
Ahja, ze zitten vastgeroest in bepaalde gewoontes.
Maar serieus, wie wilt er tegenwoordig zijn brood nu niet gesneden hebben?
Vroeger kostte dat misschien 5 BEF (waaw wie had gedacht dat de Belgische Frank ooit het internettijdperk zou zien) om je brood te laten snijden, omdat die machines zodanig revolutionair en fascinerend waren dat mensen dat bedrag er graag voor over hadden om het ding in werking te zien.
Toen was het dus gerechtvaardigd om te vragen of ze dat wilden betalen of niet.
Maar nu is dat toch wel de default setting zeker?
Eigenlijk is vragen of mijn brood gesneden moet worden even absurd als vragen of mijn croissanten gesneden moeten worden.
Nog zo'n vastgeroestheid: Van die drama queens die hun mistlichten aansteken van zodra het begint te miezeren.
Jezus zeg, er bestaat in België niet eens een stuk snelweg dat lang genoeg recht is om een auto zonder mistlichten potentieel niet te zien, zelfs als het megamistig is.
Denk daar maar eens over na!
donderdag 28 juni 2012
Nieuwe Spreekwoorden
Nog niet zo heel lang geleden heb ik enkele modernere versies voorgesteld van gedateerde spreekwoorden.
Vandaag wil ik graag enkele splinternieuwe spreekwoorden toevoegen aan de Nederlandse Taal.
Doet den computer niet wat men zegt, dan is extreem geweld terecht.
Wil men graag op tijd zijn, dan neemt men beter geen trein.
Voor wie in eenzaamheid goed aardt, is Google+ 't proberen waard.
Ze mogen hier nog zo lang wonen, zijn ze bruin, dan zijn 't allochtonen.
Wie op 't net zijn mening spuit, roept in 't echt wel minder luid.
Al gaat uw filmpje gans viraal, ge zijt en blijft ne marginaal.
Vrij te gebruiken, mits bronvermelding.
Vandaag wil ik graag enkele splinternieuwe spreekwoorden toevoegen aan de Nederlandse Taal.
Doet den computer niet wat men zegt, dan is extreem geweld terecht.
Wil men graag op tijd zijn, dan neemt men beter geen trein.
Voor wie in eenzaamheid goed aardt, is Google+ 't proberen waard.
Ze mogen hier nog zo lang wonen, zijn ze bruin, dan zijn 't allochtonen.
Wie op 't net zijn mening spuit, roept in 't echt wel minder luid.
Al gaat uw filmpje gans viraal, ge zijt en blijft ne marginaal.
Vrij te gebruiken, mits bronvermelding.
dinsdag 26 juni 2012
dinsdag 19 juni 2012
Alexandertje, de vlegel!
Dat het al een tijdje niet meer goed gaat bij de VLD, dat moet ik u niet vertellen.
Ik moet u vertellen dat het al een tijdje niet meer goed gaat bij de Open VLD, want zo heet de partij sinds het begin van haar ondergang.
Dat komt natuurlijk doordat het grote talent van Kareltje wordt overschaduwd door het falen van zoveel anderen.
Er zitten namelijk nogal wat blaaskaken in de partij.
Alexander De Croo is er zo eentje. Kijk dan, hoe die kaken opgeblazen worden:
Je moet er maar eens op letten, Alexandertje heeft zijn mond bijna altijd toe:
Zoekresultaten van 'Alexander De Croo' op Google Afbeeldingen.
Kwatongen durven weleens te beweren dat Alexandertje een luier draagt en daar af en toe een drolletje in draait, maar dat is hoegenaamd niet waar.
De waarheid is dat hij continu zijn lippen op elkaar moet persen om het niet uit te proesten van het lachen.
Alexandertje is namelijk puur voor de lol bij de Open VLD gegaan, en amuseert zich er kostelijk. Hij mag dat alleen niet te duidelijk laten blijken, aangezien zijn vader Herman zo een serieuze mens is.
De laatste practical joke die hij heeft uitgehaald is het opstoken van Annemie Turtelboom om Phaedra Hoste aan de Antwerpse lijst voor de gemeenteraadsverkiezingen toe te voegen.
Ik moet u vertellen dat het al een tijdje niet meer goed gaat bij de Open VLD, want zo heet de partij sinds het begin van haar ondergang.
Dat komt natuurlijk doordat het grote talent van Kareltje wordt overschaduwd door het falen van zoveel anderen.
Er zitten namelijk nogal wat blaaskaken in de partij.
Alexander De Croo is er zo eentje. Kijk dan, hoe die kaken opgeblazen worden:
Zoekresultaten van 'Alexander De Croo' op Google Afbeeldingen.
Kwatongen durven weleens te beweren dat Alexandertje een luier draagt en daar af en toe een drolletje in draait, maar dat is hoegenaamd niet waar.
De waarheid is dat hij continu zijn lippen op elkaar moet persen om het niet uit te proesten van het lachen.
Alexandertje is namelijk puur voor de lol bij de Open VLD gegaan, en amuseert zich er kostelijk. Hij mag dat alleen niet te duidelijk laten blijken, aangezien zijn vader Herman zo een serieuze mens is.
De laatste practical joke die hij heeft uitgehaald is het opstoken van Annemie Turtelboom om Phaedra Hoste aan de Antwerpse lijst voor de gemeenteraadsverkiezingen toe te voegen.
maandag 11 juni 2012
Regen
Tja, ik wilde eigenlijk naar huis gaan, maar het regent letterlijk pijpenstelen.
Nu zit ik dus letterlijk vast op mijn werk.
NOR!
Het regent gewoon water en ik kan nog altijd gaan waar ik wil, maar ik kies ervoor om binnen te blijven en niet nat te worden.
HAHAHA den Tytgat heeft een spelfout gemaakt!
Niet waar.
Ik zal u eens uitleggen waarom ik een R heb getypt in plaats van een T. Hopelijk is tegen dan de regenbui gedaan.
Een maat van mij, de Fard, was een keer aan het proberen te chatten op MSN met nen andere maat, de Jan. Ik weet niet meer precies wat hij juist aan het zeggen was, maar hij was in elk geval een poging aan het doen om de Jan te dissen.
Nu zijn er genoeg dingen waarmee men de Jan kan dissen, maar de Fard is echt een amateur op het vlak van dissen.
Hij wou dus een NOT-joke maken, maar vergiste zich schromelijk bij het typen van de T en kwam op een R terecht.
In zijn enthousiasme over zijn eigen mopje, typte hij alles in HOOFDLETTERS, met een UITROEPTEKEN op de koop toe! Zonder grondig na te lezen, duwde hij op enter.
The Disser became the Dissee.
Dit voorval is echt al jaren geleden gebeurd, en we blijven hem ermee uitlachen. HAHAHAHA.
Maar tijdens het beschrijven van dit hilarisch voorval, bedacht ik mij plots dat NOR eigenlijk veel toepasselijker is dan NOT.
NOR wil namelijk zeggen dat beide beweringen niet juist zijn. Bij NOT kan er twijfel ontstaan welk van beide niet waar is.
De echte geeks kunnen misschien nog aan de slag gaan met de NAND, de OR, de AND en de XOR.
Maar goed, het regent dus nog steeds. Als ik naar buiten kijk, zie ik een auto met als nummerplaat ... - CCR, wat wel cool is als je Creedence Clearwater Revival-fan bent. Als je fan bent van videocassettes is dat wel echt zuigen. Net niet! Idem als je Cor heet.
Maar om nog even terug te komen op de uitdrukking: "het regent pijpenstelen". Eigenlijk is dat nog wel mooi. Als het echt hard regent, lijkt dat toch een beetje op de stelen van een pijp. Tenminste, dat is wat ik denk dat een pijpensteel is, de steel van een pijp, om te roken. Leuk toch, hoe ouderwetse woorden toch blijven voortbestaan in de vorm van uitdrukkingen.
In 2017 wordt die uitdrukking waarschijnlijk: "het regent reacties op Twitter".
In het Engels vind ik de uitdrukking wat vergezocht: "It's raining cats and dogs".
Als het nu echt megahard hagelt, dan kan dat misschien aanvoelen alsof er katten en honden op je kop vallen, maar bij gewone regen vind ik dat toch wat overdreven.
Bon, ik ga het erop wagen.
Laterzzzzzzzz!
Nu zit ik dus letterlijk vast op mijn werk.
NOR!
Het regent gewoon water en ik kan nog altijd gaan waar ik wil, maar ik kies ervoor om binnen te blijven en niet nat te worden.
HAHAHA den Tytgat heeft een spelfout gemaakt!
Niet waar.
Ik zal u eens uitleggen waarom ik een R heb getypt in plaats van een T. Hopelijk is tegen dan de regenbui gedaan.
Een maat van mij, de Fard, was een keer aan het proberen te chatten op MSN met nen andere maat, de Jan. Ik weet niet meer precies wat hij juist aan het zeggen was, maar hij was in elk geval een poging aan het doen om de Jan te dissen.
Nu zijn er genoeg dingen waarmee men de Jan kan dissen, maar de Fard is echt een amateur op het vlak van dissen.
Hij wou dus een NOT-joke maken, maar vergiste zich schromelijk bij het typen van de T en kwam op een R terecht.
In zijn enthousiasme over zijn eigen mopje, typte hij alles in HOOFDLETTERS, met een UITROEPTEKEN op de koop toe! Zonder grondig na te lezen, duwde hij op enter.
The Disser became the Dissee.
Dit voorval is echt al jaren geleden gebeurd, en we blijven hem ermee uitlachen. HAHAHAHA.
Maar tijdens het beschrijven van dit hilarisch voorval, bedacht ik mij plots dat NOR eigenlijk veel toepasselijker is dan NOT.
NOR wil namelijk zeggen dat beide beweringen niet juist zijn. Bij NOT kan er twijfel ontstaan welk van beide niet waar is.
De echte geeks kunnen misschien nog aan de slag gaan met de NAND, de OR, de AND en de XOR.
Maar goed, het regent dus nog steeds. Als ik naar buiten kijk, zie ik een auto met als nummerplaat ... - CCR, wat wel cool is als je Creedence Clearwater Revival-fan bent. Als je fan bent van videocassettes is dat wel echt zuigen. Net niet! Idem als je Cor heet.
Maar om nog even terug te komen op de uitdrukking: "het regent pijpenstelen". Eigenlijk is dat nog wel mooi. Als het echt hard regent, lijkt dat toch een beetje op de stelen van een pijp. Tenminste, dat is wat ik denk dat een pijpensteel is, de steel van een pijp, om te roken. Leuk toch, hoe ouderwetse woorden toch blijven voortbestaan in de vorm van uitdrukkingen.
In 2017 wordt die uitdrukking waarschijnlijk: "het regent reacties op Twitter".
In het Engels vind ik de uitdrukking wat vergezocht: "It's raining cats and dogs".
Als het nu echt megahard hagelt, dan kan dat misschien aanvoelen alsof er katten en honden op je kop vallen, maar bij gewone regen vind ik dat toch wat overdreven.
Bon, ik ga het erop wagen.
Laterzzzzzzzz!
dinsdag 5 juni 2012
Borsten!
Anja was een doogewone vrouw en dat vond ze prima zo. Liefst zou ze hebben dat iedereen doodgewoon was. Ze had wel redelijk grote borsten. Groter dan de gemiddelde vrouw. Een tijd lang zat ze met het dilemma of ze die zou laten verkleinen of niet. Met haar bovenmaatse borsten liep ze soms nogal in de kijker, maar een borstverkleining is nu ook niet bepaald alledaags, zo dacht ze.
De oplossing kwam er toen haar kennis Robert op de proppen kwam met een leuk weetje.
De proppen was een revolutionair nieuw soort vliegend tuig in de vorm van een balpen, die je vol moest proppen met schuimrubber, dat er dan op gecontroleerde wijze werd uitgeperst en zodoende voor propulsie zorgde. Dat schuimrubber was perfect recycleerbaar en op die manier zeer ecologisch.
Op zo'n proppen kwam Robert dus langs bij Anja met de volgende wijsheid:
"Als je de borstgrootte van alle vrouwen tussen die en die leeftijd uitmiddelt kom je aan een bepaalde gemiddelde borstmaat, maar hoeveel vrouwen denk je dat er exact zo'n grote borsten hebben? In de limiet, als de nauwkeurigheid van de meting naar oneindig gaat, zal je merken dat er 0 vrouwen exact die borstmaat hebben!"
Dit weetje stond samen met vele andere weetjes in een boek dat Robert hoopte te publiceren onder de gevatte titel: Tetjesweetjes: wat weet je van tetjes?
Anja was uiteraard opgelucht met deze oplossing, dat staat buiten kijf.
Opgelucht dus, maar ook fier, ging Anja die middag naar het kapsalon om haar meshen te vernieuwen. "Mesh het niet up hè lady!" zei ze geheel tegen haar gewoonte met een kwinkslag tegen de kapster.
Een uur later stapte ze, onderweg naar de Carrefour, in een hondendrol. "KUT!" riep ze luid.
Ze schrok van zichzelf. "Anja, waar ben je in godsnaam mee bezig?" Vroeg ze zich af. "Doe maar gewoon terug normaal!"
In de Carrefour nam ze een winkelmandje en nam enkele dingen uit de rekken en ook enkele dingen die gewoon op de grond stonden.
Om af te rekenen begaf ze zich naar de snelkassa, aangezien ze, geheel volgens de regels, minder dan 10 stuks had.
Voor haar in de rij stond een jonge vrouw met haar dochtertje. Anja had meteen gezien dat ze meer dan 10 stuks op de band had gelegd. Ze telde wel 16 stuks en dat was dan nog zonder de zaken die al gescand waren!
Nerveus begon ze rond te kijken in de hoop dat ook andere mensen het gezien hadden. Vervolgens zocht ze met kloppend hart naar het bordje waarop stond "Max. 10 stuk's", maar ze kon het maar niet terugvinden. "Verdorie, ik heb het net nog gezien, waar is het nu???" panikeerde ze.
Toen de jonge vrouw had afgerekend gaf ze de zoektocht op. Ze keek achterom en rolde met haar ogen. De mensen achter haar gunden haar geen blik.
Toen ze zelf moest afrekenen, kon ze het niet laten om haar verontwaardiging te uiten. De kassierster probeerde uit te leggen dat de jonge vrouw de eerste was aan de kassa en dat er niemand anders was op het moment dat ze begon te scannen enzoverder, maar Anja bleef afkeurend kijken.
"Het is toch snelkassa voor iets, of niet soms?"
Vervolgens haalde ze 7 kortingsbonnen uit haar portefeuille met een totale kortingswaarde van 25 cent, waarvan er 3 niet geldig waren voor de producten die ze had gekocht.
Ze voelde zich rot.
De oplossing kwam er toen haar kennis Robert op de proppen kwam met een leuk weetje.
De proppen was een revolutionair nieuw soort vliegend tuig in de vorm van een balpen, die je vol moest proppen met schuimrubber, dat er dan op gecontroleerde wijze werd uitgeperst en zodoende voor propulsie zorgde. Dat schuimrubber was perfect recycleerbaar en op die manier zeer ecologisch.
Op zo'n proppen kwam Robert dus langs bij Anja met de volgende wijsheid:
"Als je de borstgrootte van alle vrouwen tussen die en die leeftijd uitmiddelt kom je aan een bepaalde gemiddelde borstmaat, maar hoeveel vrouwen denk je dat er exact zo'n grote borsten hebben? In de limiet, als de nauwkeurigheid van de meting naar oneindig gaat, zal je merken dat er 0 vrouwen exact die borstmaat hebben!"
Dit weetje stond samen met vele andere weetjes in een boek dat Robert hoopte te publiceren onder de gevatte titel: Tetjesweetjes: wat weet je van tetjes?
Anja was uiteraard opgelucht met deze oplossing, dat staat buiten kijf.
Opgelucht dus, maar ook fier, ging Anja die middag naar het kapsalon om haar meshen te vernieuwen. "Mesh het niet up hè lady!" zei ze geheel tegen haar gewoonte met een kwinkslag tegen de kapster.
Een uur later stapte ze, onderweg naar de Carrefour, in een hondendrol. "KUT!" riep ze luid.
Ze schrok van zichzelf. "Anja, waar ben je in godsnaam mee bezig?" Vroeg ze zich af. "Doe maar gewoon terug normaal!"
In de Carrefour nam ze een winkelmandje en nam enkele dingen uit de rekken en ook enkele dingen die gewoon op de grond stonden.
Om af te rekenen begaf ze zich naar de snelkassa, aangezien ze, geheel volgens de regels, minder dan 10 stuks had.
Voor haar in de rij stond een jonge vrouw met haar dochtertje. Anja had meteen gezien dat ze meer dan 10 stuks op de band had gelegd. Ze telde wel 16 stuks en dat was dan nog zonder de zaken die al gescand waren!
Nerveus begon ze rond te kijken in de hoop dat ook andere mensen het gezien hadden. Vervolgens zocht ze met kloppend hart naar het bordje waarop stond "Max. 10 stuk's", maar ze kon het maar niet terugvinden. "Verdorie, ik heb het net nog gezien, waar is het nu???" panikeerde ze.
Toen de jonge vrouw had afgerekend gaf ze de zoektocht op. Ze keek achterom en rolde met haar ogen. De mensen achter haar gunden haar geen blik.
Toen ze zelf moest afrekenen, kon ze het niet laten om haar verontwaardiging te uiten. De kassierster probeerde uit te leggen dat de jonge vrouw de eerste was aan de kassa en dat er niemand anders was op het moment dat ze begon te scannen enzoverder, maar Anja bleef afkeurend kijken.
"Het is toch snelkassa voor iets, of niet soms?"
Vervolgens haalde ze 7 kortingsbonnen uit haar portefeuille met een totale kortingswaarde van 25 cent, waarvan er 3 niet geldig waren voor de producten die ze had gekocht.
Ze voelde zich rot.
maandag 28 mei 2012
Taalidee
Vrienden van mij hebben een voorstel gelanceerd om de Nederlandse taal te vereenvoudigen. Niet dat zij zo'n geniale linguïsten zijn, ze zijn gewoon lui en vallen zeer gemakkelijk ten prooi aan zelfbedachte taaltrends.
Na het intussen wijdverspreide "Keeerel", "snulzak", "jajoooow!" en "joon" vonden zij het tijd om zich eens bezig te houden met volledige zinnen.
Het komt erop neer dat je hetgeen je wilt zeggen, in de vorm van een vraag zet, maar zonder vragende intonatie.
Zoals bijvoorbeeld: "Heeft ie echt de dikste drol ooit gedraaid!"
Je ziet, het had evengoed een vraag kunnen zijn: "Heeft ie echt de dikste drol ooit gedraaid?" - "Jazeker!"
Om de intonatie juist te krijgen kun je het eens spelen op een piano of een gitaar of gelijk welk muziekinstrument met noten. Als elke lettergreep een noot is krijg je: si si si si si si do do# la la la_mi. Hierbij moet je bij de lettergreep "-draaid" een glissando maken van de la naar de hoge mi. Afhankelijk van je gewoonlijke toonhoogte kan je dit natuurlijk moduleren.
Als je er het woord 'echt' nog in kunt verwerken, is dat mooi meegenomen.
Om het principe te illustreren zal ik een beklijvend artikel van De Standaard Online over de Teddybeer van Pete Doherty vertalen:
Na het intussen wijdverspreide "Keeerel", "snulzak", "jajoooow!" en "joon" vonden zij het tijd om zich eens bezig te houden met volledige zinnen.
Het komt erop neer dat je hetgeen je wilt zeggen, in de vorm van een vraag zet, maar zonder vragende intonatie.
Zoals bijvoorbeeld: "Heeft ie echt de dikste drol ooit gedraaid!"
Je ziet, het had evengoed een vraag kunnen zijn: "Heeft ie echt de dikste drol ooit gedraaid?" - "Jazeker!"
Om de intonatie juist te krijgen kun je het eens spelen op een piano of een gitaar of gelijk welk muziekinstrument met noten. Als elke lettergreep een noot is krijg je: si si si si si si do do# la la la_mi. Hierbij moet je bij de lettergreep "-draaid" een glissando maken van de la naar de hoge mi. Afhankelijk van je gewoonlijke toonhoogte kan je dit natuurlijk moduleren.
Als je er het woord 'echt' nog in kunt verwerken, is dat mooi meegenomen.
Om het principe te illustreren zal ik een beklijvend artikel van De Standaard Online over de Teddybeer van Pete Doherty vertalen:
Heeft rockster Pete Doherty echt saillante details onthuld over zijn breuk met topmodel Kate Moss, die volgens hem echt 'apocalyptisch' is verlopen! Heeft Moss de favoriete teddybeer van Doherty echt in lichterlaaie gezet!
'Had ik Pandy echt altijd bij mij. Wie doet nu zoiets?' Was de moord op Pandy niet het enige incident: 'Heeft ze ooit echt eens mijn gitaar boven mijn hoofd kapotgeslagen terwijl ik aan het slapen was!'
Zou het model nu echt nog steeds bizarre boodschappen inspreken op Doherty's voicemail wanneer ze dronken is! Vraagt hij zich echt af: 'Misschien is ze nog verliefd op mij?'. 'Ach nee, hates she really my guts.' Had het koppel echt een knipperlichtrelatie van 2005 tot 2007.
U ziet, niet alleen vereenvoudigt het de zinsconstructies aanzienlijk, het verhaal gaat er ook nog eens straffer door klinken!
Met dank aan Bert-Joon, Jelle-Joon, Toon-Joon, Hanne-Joon, Faisal-Joon en vele andere Jonen.
dinsdag 22 mei 2012
donderdag 17 mei 2012
dinsdag 15 mei 2012
maandag 14 mei 2012
't Is niet omdat ge zo'n karreke hebt dat ge alles moogt he! (2)
Mijn woorden zijn nog niet koud, of het is al zo ver. Vandaag werd ik brutaal geramd door zo'n karreke (aanhangwagen voor de fiets, met of zonder klein kind in). Maar goed dat ik mijn agressieve zelf nogal onder controle heb, want anders had die kleine donder toch wel stevig op zijn donder gekregen. Jammer dat het maandag is.
Ik stond gewoon met de fiets aan het stoplicht, "ne kikker!" te schreeuwen telkens iemand "'t is groen!" zei. Hee, dat is grappig, als je na het aanhalingsteken direct een weglatingsteken moet typen. Hahaha.
Niet echt "minding my own business" dus, maar toch ook geen agressie aan het uitlokken.
Ik moet mij daar zo'n 10 minuten mee geamuseerd hebben tot ik besloot zelf ook maar over te steken. Voornamelijk omdat er een knappe griet voor mij stond en ik wel eens wilde weten waar die heenging.
Naast mij stond een ogenschijnlijk gewone werknemer van de KULeuven. Ik herkende de fiets.
Ik vertrok met matige snelheid, want uit ervaring weet ik dat het betreffende stoplicht lang genoeg groen blijft om op het gemakje over te steken.
De ogenschijnlijk gewone werknemer van de KULeuven dacht daar blijkbaar anders over of die wilde misschien aan de knappe griet laten zien hoe snel hij wel niet kon vertrekken met zijn fiets aan het stoplicht. Het doet er niet echt toe waarom, maar de kerel vertrok met gierende banden en zijn aanhangwagen, die ik nog niet in de gaten had, knalde tegen mijn been. Ik schreeuwde het uit van de pijn en begon al uit te rekenen hoeveel ik wel niet zou krijgen van de verzekeringen.
Maar de kerel gaf geen ene moer om mijn leed en checkte gewoon even of zijn baby nog intact was.
HOE ONBELEEFD ZEG!
Ik stond gewoon met de fiets aan het stoplicht, "ne kikker!" te schreeuwen telkens iemand "'t is groen!" zei. Hee, dat is grappig, als je na het aanhalingsteken direct een weglatingsteken moet typen. Hahaha.
Niet echt "minding my own business" dus, maar toch ook geen agressie aan het uitlokken.
Ik moet mij daar zo'n 10 minuten mee geamuseerd hebben tot ik besloot zelf ook maar over te steken. Voornamelijk omdat er een knappe griet voor mij stond en ik wel eens wilde weten waar die heenging.
Naast mij stond een ogenschijnlijk gewone werknemer van de KULeuven. Ik herkende de fiets.
Ik vertrok met matige snelheid, want uit ervaring weet ik dat het betreffende stoplicht lang genoeg groen blijft om op het gemakje over te steken.
De ogenschijnlijk gewone werknemer van de KULeuven dacht daar blijkbaar anders over of die wilde misschien aan de knappe griet laten zien hoe snel hij wel niet kon vertrekken met zijn fiets aan het stoplicht. Het doet er niet echt toe waarom, maar de kerel vertrok met gierende banden en zijn aanhangwagen, die ik nog niet in de gaten had, knalde tegen mijn been. Ik schreeuwde het uit van de pijn en begon al uit te rekenen hoeveel ik wel niet zou krijgen van de verzekeringen.
Maar de kerel gaf geen ene moer om mijn leed en checkte gewoon even of zijn baby nog intact was.
HOE ONBELEEFD ZEG!
vrijdag 11 mei 2012
maandag 7 mei 2012
Spaghetti
Nooit heb ik er mij vragen bij gesteld, maar vandaag viel de waarheid uit de lucht en raakte me hard op de kop.
Op het eerstze zicht zijn de namen die Samson geeft aan de andere personages in Samson en Gert allemaal eenvoudige woorden die rijmen op de originele naam.
Octaaf = Meneer de Raaf
Jeanine = Mevrouw Praline
Van Leemhuyzen = Meneer Van Veel Luizen
Joop Mengelmoes = Meneer Chocomousse (Dat is Stef Bos, trouwens!)
Maar dan. Albert Vermeersch, alias Alberto Vermicelli (zijn artiestennaam als operazanger), wordt meneer Spaghetti.
Dat rijmt langs geen kanten!
Vermicelli is natuurlijk een soort pasta, dunner dan de welbekende spaghetti. Maar hoe kan een domme hond als Samson, die niet eens "Octaaf" of "Jeanine" of "probleem" kan uitspreken dat nu in godsnaam weten?
Ik vind dat verdacht.
Er is wel meer verdacht rond het personage van Alberto Vermicelli.
Ik verdenkt Gertje ervan, naast seksistisch, ook homofoob te zijn. Alberto heeft alle stereotype kenmerken van een homo: hij is kapper, operazanger en lacht eerlijk gezegd toch wel als een jeanet.
In de serie wordt Alberto overduidelijk gepest door de anderen. Gertje blijft hem steevast Albert (op z'n Frans) noemen en in het liedje "Op, op, alles is op!" wordt hij afgeschilderd als een vraatzuchtig zwijn.
Gaybashing is volgens mij de schuld van Samson en Gert.
Het is ontstaan uit mijn generatie, die 20 jaar geleden naar Samson en Gert begon kijken en die met de paplepel werd ingegeven dat het OK is om homo's te pesten.
Ik vind dat Alberto eerherstel moet krijgen.
Op het eerstze zicht zijn de namen die Samson geeft aan de andere personages in Samson en Gert allemaal eenvoudige woorden die rijmen op de originele naam.
Octaaf = Meneer de Raaf
Jeanine = Mevrouw Praline
Van Leemhuyzen = Meneer Van Veel Luizen
Joop Mengelmoes = Meneer Chocomousse (Dat is Stef Bos, trouwens!)
Maar dan. Albert Vermeersch, alias Alberto Vermicelli (zijn artiestennaam als operazanger), wordt meneer Spaghetti.
Dat rijmt langs geen kanten!
Vermicelli is natuurlijk een soort pasta, dunner dan de welbekende spaghetti. Maar hoe kan een domme hond als Samson, die niet eens "Octaaf" of "Jeanine" of "probleem" kan uitspreken dat nu in godsnaam weten?
Ik vind dat verdacht.
Er is wel meer verdacht rond het personage van Alberto Vermicelli.
Ik verdenkt Gertje ervan, naast seksistisch, ook homofoob te zijn. Alberto heeft alle stereotype kenmerken van een homo: hij is kapper, operazanger en lacht eerlijk gezegd toch wel als een jeanet.
In de serie wordt Alberto overduidelijk gepest door de anderen. Gertje blijft hem steevast Albert (op z'n Frans) noemen en in het liedje "Op, op, alles is op!" wordt hij afgeschilderd als een vraatzuchtig zwijn.
Gaybashing is volgens mij de schuld van Samson en Gert.
Het is ontstaan uit mijn generatie, die 20 jaar geleden naar Samson en Gert begon kijken en die met de paplepel werd ingegeven dat het OK is om homo's te pesten.
Ik vind dat Alberto eerherstel moet krijgen.
woensdag 2 mei 2012
Schoenen kopen
Ooh wat droom ik van een tijd waarin ik mijn eigen kleding kan 3D-printen.
Want kleren kopen is geen pretje voor iemand wiens aspect ratio niet binnen de grenzen van de confectiekledij ligt.
Kleren kopen is niet gemakkelijk. Ik apprecieer het dan ook wel als een behulpzame verkoopster mij vertelt dat een broek echt niet past.
Wat WEL gemakkelijk is, is schoenen kopen.
Overlaatst heb ik nog eens schoenen gekocht. Ik wilde eigenlijk een jas kopen maar de JBC had geen jas die ik wou dus dat was snel gedaan.
Schoenen dan maar.
Ik wandelde recht naar het rek met mijn maat, elimineerde meteen alle sportschoenen (want ik wilde leren schoenen) en alle schoenen waar in het groot TOMMY HILFIGER opstond en kwam tot een selectie van 5 modellen die me wel aanstonden.
Een verkoopster kwam me vriendelijk vragen of ik hulp nodig had. Ik zei: "neen, ik ben niet ACHTERLIJK" in mijn hoofd, maar "neen danku" in het echt.
Ik zie echt niet in waarom schoenenwinkels schoenenverkopers en schoenenverkoopsters nodig hebben. Of wacht, ik zie dat wel in. Om meer te verkopen.
Maar ik snap niet dat mensen zich daar door laten vangen.
Het enige wat die verkopers of verkoopsters doen is een keer op je teen duwen en vragen of de schoen lekker zit.
Dat kan ik zelf ook wel.
Alleszins.
Na lang vijven en zessen koos ik een model naar keuze. De rechterschoen paste echter langs geen kanten. Niet zo raar, want het was een 42! Ik keek in de doos, waar maat 44 op stond aangeduid en daar zat nog een 42 in! Triomfantelijk liep ik naar de verkoopster en ik meldde haar de FOUT.
Na een hele uitleg over hoe het misschien zou gekomen zijn dat die schoenen in de verkeerde doos terechtgekomen waren en dat ze mij waarschijnlijk wel niet pasten zeker hahaha die 42, voor zo'n grote jongen hihihi kreeg ik dan eindelijk de maat 44.
Die pasten wel, maar ik merkte een kleine kras op aan de voorkant. "Katching!" dacht ik, "dat wordt korting vragen!"
Ik meldde het gebrek aan de kassierster.
Ze keek me nog betweteriger aan dan ik haar.
"Ja meneer dat is normaal bij dat soort leer, kijk:"
En ze maakte met haar beschilderde nagel een gigantische kras in mijn nieuwe schoen.
Ik dacht dat ik ging ontploffen.
WIE DOET NU ZOIETS?
"Ja dat is gewoon dat leer, dat is soms zo bij sommige soorten, daar ziet ge alles op."
Toen ze mijn vertwijfelde blik zag die heel erg duidelijk zei: "Wat moet ik nu met schoenen waar ge elke kras in ziet? Vandaal!", vulde ze verder aan met: "Ge moet daar dan een productje opdoen".
Grrr.
Want kleren kopen is geen pretje voor iemand wiens aspect ratio niet binnen de grenzen van de confectiekledij ligt.
Kleren kopen is niet gemakkelijk. Ik apprecieer het dan ook wel als een behulpzame verkoopster mij vertelt dat een broek echt niet past.
Wat WEL gemakkelijk is, is schoenen kopen.
Overlaatst heb ik nog eens schoenen gekocht. Ik wilde eigenlijk een jas kopen maar de JBC had geen jas die ik wou dus dat was snel gedaan.
Schoenen dan maar.
Ik wandelde recht naar het rek met mijn maat, elimineerde meteen alle sportschoenen (want ik wilde leren schoenen) en alle schoenen waar in het groot TOMMY HILFIGER opstond en kwam tot een selectie van 5 modellen die me wel aanstonden.
Een verkoopster kwam me vriendelijk vragen of ik hulp nodig had. Ik zei: "neen, ik ben niet ACHTERLIJK" in mijn hoofd, maar "neen danku" in het echt.
Ik zie echt niet in waarom schoenenwinkels schoenenverkopers en schoenenverkoopsters nodig hebben. Of wacht, ik zie dat wel in. Om meer te verkopen.
Maar ik snap niet dat mensen zich daar door laten vangen.
Het enige wat die verkopers of verkoopsters doen is een keer op je teen duwen en vragen of de schoen lekker zit.
Dat kan ik zelf ook wel.
Alleszins.
Na lang vijven en zessen koos ik een model naar keuze. De rechterschoen paste echter langs geen kanten. Niet zo raar, want het was een 42! Ik keek in de doos, waar maat 44 op stond aangeduid en daar zat nog een 42 in! Triomfantelijk liep ik naar de verkoopster en ik meldde haar de FOUT.
Na een hele uitleg over hoe het misschien zou gekomen zijn dat die schoenen in de verkeerde doos terechtgekomen waren en dat ze mij waarschijnlijk wel niet pasten zeker hahaha die 42, voor zo'n grote jongen hihihi kreeg ik dan eindelijk de maat 44.
Die pasten wel, maar ik merkte een kleine kras op aan de voorkant. "Katching!" dacht ik, "dat wordt korting vragen!"
Ik meldde het gebrek aan de kassierster.
Ze keek me nog betweteriger aan dan ik haar.
"Ja meneer dat is normaal bij dat soort leer, kijk:"
En ze maakte met haar beschilderde nagel een gigantische kras in mijn nieuwe schoen.
Ik dacht dat ik ging ontploffen.
WIE DOET NU ZOIETS?
"Ja dat is gewoon dat leer, dat is soms zo bij sommige soorten, daar ziet ge alles op."
Toen ze mijn vertwijfelde blik zag die heel erg duidelijk zei: "Wat moet ik nu met schoenen waar ge elke kras in ziet? Vandaal!", vulde ze verder aan met: "Ge moet daar dan een productje opdoen".
Grrr.
vrijdag 27 april 2012
I Just Don't Know What to Do With My Shelf
Ik kan er echt niets aan doen, maar elke keer als ik denk aan het nummer "I Just Don't Know What to Do With Myself" van The White Stripes, maak ik mijn hoofd de zeer flauwe woordspeling "I Just Don't Know What to Do With My Shelf".
Het is niet eens grappig, ik weet het.
Maar toch kan ik niet anders dan mij inbeelden dat Jack White een kast in elkaar aan het zetten is en dat er geen plaats meer is voor het laatste legboord.
Hopelijk verdwijnt die demon uit mijn hoofd nu ik er gestalte aan heb gegeven:
(aiai dit gaat me weer volgers kosten op Twitter)
Het is niet eens grappig, ik weet het.
Maar toch kan ik niet anders dan mij inbeelden dat Jack White een kast in elkaar aan het zetten is en dat er geen plaats meer is voor het laatste legboord.
Hopelijk verdwijnt die demon uit mijn hoofd nu ik er gestalte aan heb gegeven:
dinsdag 24 april 2012
maandag 16 april 2012
Ikea, Ik, e.a.
OMG! Ik kan bijna niet geloven dat ik nog nooit iets getypt (want dat is wat ik doe: typen, niet schrijven. Al die zogenaamde schrijvers typen ook hoor, wat ze je ook wijsmaken. Typisch. Waaw, hoe meer je typen typt, hoe meer het op een vogelgeluid gaat lijken. Typ typ!) heb over de Ikea!
Ik ben al vaker in de Ikea geweest dan me lief is. Meer dan 1 keer dus.
Ikea is een broeinest voor extremisten en terroristen. Geen wonder dat er af en toe bommen ontploffen.
Het begint wanneer je met je veel te grote auto (er moet veel in kunnen) een parkeerplaats moet zoeken op de overbevolkte parking waar alle voetgangers vinden dat de aangeduide voetpaden voor n00bs zijn, maar eens ze zelf in hun wagen zitten beginnen toeteren en vloeken op andere mensen die zomaar overal tussendoor lopen.
Neem daar nog eens bij dat de meesten niet overweg kunnen met de gigantische karren waar hun kasten en bedden en planten uitstekend op geplaatst zijn. (Lees dat nog eens.)
Tegen dat je geparkeerd bent, is het dus al een hele prestatie als je nog niet express 5 van die karren geramd hebt.
Je neemt alvast een kar op de parking, het bordje negerend waarop staat dat je je kar daar enkel mag terugplaatsen en dat je je kar in de winkel moet nemen.
Dan vind je na drie keer de toegang geweigerd te zijn via de uitgang en de kassa's, eindelijk de ingang. Blijkt dat je meteen een trap op moet en je kar dus moet achterlaten. Onder de dwingende blik van een dame in het geel breng je de kar braafjes terug naar de stalplaats op de parking.
Daarna begint de tocht door de jungle.
Als ervaren Ikea-bezoeker bekijk je even het plannetje, slaat de shortcuts op in je hoofd en zoeft als een wervelwind door de toonzaal, recht naar bijvoorbeeld de gordijnen.
Denk je.
In werkelijkheid heb je er langer over gedaan dan de mensen die gewoon de pijlen volgen en netjes langs de slaapkamers, kinderslaapkamers, bureaus, potten en pannen, keukens, kussens en servies passeren.
Als je de volgende keer beslist toch maar de pijlen te volgen, kun je het niet laten hier en daar een kortere weg te nemen omdat je achter een gezin aandramt dat niet 2 per 2 wandelt, maar met 4 langs elkaar, aarzelend bij elke kast en lamp.
Maar die kortere weg wordt gegarandeerd geblokkeerd door een verdwaalde kleuter.
Je besluit die kleuter maar lekker verdwaald te laten zijn, omdat je vorige keer bijna slaag hebt gekregen van een vent die dacht dat je zijn kind aan het ontvoeren was toen je hem naar de infobalie wou brengen.
Als je alle nummertjes hebt opgeschreven van de spullen die je moet hebben, race je naar de desbetreffende gangen en plaatsen in het magazijn.
Intussen heb je de kar gepikt van een dumbo die zich er niet met handboeien aan vast had geketend.
(Wanneer die je vanuit de verte toeroept: "Heee, dat pik ik niet!" dan antwoord je gevat met "Ik wel!")
De dingen die je niet snel voor iemands neus uit het rek kunt weggrijpen, steel je vlotjes van andermans karren.
Je lacht met de verzuurde mensen die na een karbotsing ruzie maken over wie van rechts kwam. In een fucking winkel maakt het niet uit wie van waar komt. Shit guest.
Je legt alles met de streepjescode naar voren, behalve de dozen waar de streepjescode in het midden op staat.
Aan de kassa erger je je dood aan de mensen die die moeite niet gedaan hebben en zich dan ook nog eens opwinden over de inefficiëntie van het kassasysteem.
Je begroet de semiknappe kassierster met een glimlach die je eruit perst met het laatste greintje energie dat je nog hebt.
Vervolgens probeer je je schuit naar je auto te navigeren, botsingen vermijdend door in het midden van de weg te lopen.
Als alles ingeladen is, zo weinig mogelijk rekening houdend met de doorstroming van het verkeer, zet je de kar 2 meter verder en rij je luid toeterend over de parking. Misschien lok je nog ergens een incidentje uit, altijd mooi meegenomen.
Ik ben al vaker in de Ikea geweest dan me lief is. Meer dan 1 keer dus.
Ikea is een broeinest voor extremisten en terroristen. Geen wonder dat er af en toe bommen ontploffen.
Het begint wanneer je met je veel te grote auto (er moet veel in kunnen) een parkeerplaats moet zoeken op de overbevolkte parking waar alle voetgangers vinden dat de aangeduide voetpaden voor n00bs zijn, maar eens ze zelf in hun wagen zitten beginnen toeteren en vloeken op andere mensen die zomaar overal tussendoor lopen.
Neem daar nog eens bij dat de meesten niet overweg kunnen met de gigantische karren waar hun kasten en bedden en planten uitstekend op geplaatst zijn. (Lees dat nog eens.)
Tegen dat je geparkeerd bent, is het dus al een hele prestatie als je nog niet express 5 van die karren geramd hebt.
Je neemt alvast een kar op de parking, het bordje negerend waarop staat dat je je kar daar enkel mag terugplaatsen en dat je je kar in de winkel moet nemen.
Dan vind je na drie keer de toegang geweigerd te zijn via de uitgang en de kassa's, eindelijk de ingang. Blijkt dat je meteen een trap op moet en je kar dus moet achterlaten. Onder de dwingende blik van een dame in het geel breng je de kar braafjes terug naar de stalplaats op de parking.
Daarna begint de tocht door de jungle.
Als ervaren Ikea-bezoeker bekijk je even het plannetje, slaat de shortcuts op in je hoofd en zoeft als een wervelwind door de toonzaal, recht naar bijvoorbeeld de gordijnen.
Denk je.
In werkelijkheid heb je er langer over gedaan dan de mensen die gewoon de pijlen volgen en netjes langs de slaapkamers, kinderslaapkamers, bureaus, potten en pannen, keukens, kussens en servies passeren.
Als je de volgende keer beslist toch maar de pijlen te volgen, kun je het niet laten hier en daar een kortere weg te nemen omdat je achter een gezin aandramt dat niet 2 per 2 wandelt, maar met 4 langs elkaar, aarzelend bij elke kast en lamp.
Maar die kortere weg wordt gegarandeerd geblokkeerd door een verdwaalde kleuter.
Je besluit die kleuter maar lekker verdwaald te laten zijn, omdat je vorige keer bijna slaag hebt gekregen van een vent die dacht dat je zijn kind aan het ontvoeren was toen je hem naar de infobalie wou brengen.
Als je alle nummertjes hebt opgeschreven van de spullen die je moet hebben, race je naar de desbetreffende gangen en plaatsen in het magazijn.
Intussen heb je de kar gepikt van een dumbo die zich er niet met handboeien aan vast had geketend.
(Wanneer die je vanuit de verte toeroept: "Heee, dat pik ik niet!" dan antwoord je gevat met "Ik wel!")
De dingen die je niet snel voor iemands neus uit het rek kunt weggrijpen, steel je vlotjes van andermans karren.
Je lacht met de verzuurde mensen die na een karbotsing ruzie maken over wie van rechts kwam. In een fucking winkel maakt het niet uit wie van waar komt. Shit guest.
Je legt alles met de streepjescode naar voren, behalve de dozen waar de streepjescode in het midden op staat.
Aan de kassa erger je je dood aan de mensen die die moeite niet gedaan hebben en zich dan ook nog eens opwinden over de inefficiëntie van het kassasysteem.
Je begroet de semiknappe kassierster met een glimlach die je eruit perst met het laatste greintje energie dat je nog hebt.
Vervolgens probeer je je schuit naar je auto te navigeren, botsingen vermijdend door in het midden van de weg te lopen.
Als alles ingeladen is, zo weinig mogelijk rekening houdend met de doorstroming van het verkeer, zet je de kar 2 meter verder en rij je luid toeterend over de parking. Misschien lok je nog ergens een incidentje uit, altijd mooi meegenomen.
woensdag 11 april 2012
Pjotr de Mediakritische Gnoe
"Geachte achtling!!!"
Zo begon Pjotr de mediakritische gnoe een betoog tegen zijn kinderen altijd. Pjotr had exact acht kindergnoes en dat vond hij ideaal.
Een tijdlang had hij er nog aan gedacht om een negenling te nemen, zodat hij "Zeer genegen negenling!!!" kon zeggen (of beter roepen, want gnoes roepen altijd), maar op een dag had hij besloten dat een achtling het beste was.
"Acht Gnoes is Gnoeg!!!", riep hij die dag triomfantelijk (tot groot ongnoegen van de nabij gepositioneerde triomfanten die dachten een monopolie te hebben op triomfantelijkheid) tegen zijn vrouw Beauty.
Menig lezer zal zich nu ongetwijfeld afvragen hoe die Pjotr zomaar in zijn eentje kon beslissen over een hoeveelling Beauty zou moeten baren. Wel, dat is een verhaal op zich, waarvoor ik nu niet gnoeg tijd heb om het helemaal te vertellen. Maar laat ik u alvast verklappen dat het te maken heeft met Noorse mythologie.
Alleszins, Pjotr riep dus "Geachte achtling!!!" tot zijn kroost en kreeg prompt van alle acht de aandacht die hij van hen had verwacht.
"De Media moet steeds kritisch benaderd worden!!!"
Pjotr twijfelde altijd of hij hier enkelvoud of meervoud moest gebruiken. Volgens Beauty was media het meervoud van medium maar Pjotr moest dan altijd denken aan van die halvegaren die denken met geesten te kunnen communiceren.
Terwijl hij dit riep, moet u zich voorstellen, stonden zij allen met hun poten in de rivier. De kleintjes stonden aan de rand en keken naar hun vader, die midden in de rivier stond omdat zijn poten toch lang gnoeg waren.
Pjotr had een powerpointpresentatie in elkaar geboxt.
Hij haatte powerpointpresentaties namelijk uit de grond van zijn gnoehart. Zelf werkte hij liever met een ouderwets schoolbord en wit krijt.
"De Media moet steeds kritisch benaderd worden!!!!", herhaalde hij extra luid om zijn woorden kracht bij te zetten.
"In feite kun je de Media niet kritisch gnoeg benaderen!!!"
"Het veiligste is eigenlijk dat je niets gelooft van wat er in de media verschijnt!!!"
- "Maar papa, wat als we dan willen weten wat er in de wereld gebeurd is?!", riep Erik, Pjotrs favoriete zoon, vragend en iets minder luid, de autoriteit van zijn vader respecterend.
Pjotr wist dat hij deze vraag kon verwachten en had zijn antwoord meteen klaar:
"Je moet gewoon altijd het omgekeerde aannemen van wat er staat!!!"
"Enkel wanneer er voldoende alliteraties in de titel staan, is het wijselijk om de inhoud voor waar aan te nemen!!!"
Enkele voorbeelden:
Spanning over Spanje is overdreven
Nijdig Nijlbaard ramt jeep met toeristen
Stuntende student stort van balkon in Lloret de Mar
"Volgende week is er een toets om te testen of jullie gnoeg gnoefend hebben!!!"
Zijn woorden waren nog niet koud of de powerpointpresentatie die Pjotr onlangs in elkaar had geboxt, kwam met een razende rotvaart aangevlogen en ramde een zwierige Word Art titel in Comic Sans op Pjotrs neus.
Pjotr schrok even maar herpakte zich snel en riep: "Nu is het gnoeg geweest!!!"
Hij hield de powerpointpresentatie zolang onder water tot die verdronk.
"En zo, beste kinderen, ga je om met vervelende technologische snufjes!!!"
Pjotrs kinderen waren diep onder de indruk van wat er zich net had afgespeeld, maar beseften gnoed gnoeg dat geweld soms te verantwoorden is, indien iets werkelijk erg irritant is.
Na de les ging Pjotr lekker in een hangmat liggen en luisterde drie keer achter elkaar naar de nieuwe plaat van Fence.
Zo begon Pjotr de mediakritische gnoe een betoog tegen zijn kinderen altijd. Pjotr had exact acht kindergnoes en dat vond hij ideaal.
Een tijdlang had hij er nog aan gedacht om een negenling te nemen, zodat hij "Zeer genegen negenling!!!" kon zeggen (of beter roepen, want gnoes roepen altijd), maar op een dag had hij besloten dat een achtling het beste was.
"Acht Gnoes is Gnoeg!!!", riep hij die dag triomfantelijk (tot groot ongnoegen van de nabij gepositioneerde triomfanten die dachten een monopolie te hebben op triomfantelijkheid) tegen zijn vrouw Beauty.
Menig lezer zal zich nu ongetwijfeld afvragen hoe die Pjotr zomaar in zijn eentje kon beslissen over een hoeveelling Beauty zou moeten baren. Wel, dat is een verhaal op zich, waarvoor ik nu niet gnoeg tijd heb om het helemaal te vertellen. Maar laat ik u alvast verklappen dat het te maken heeft met Noorse mythologie.
Alleszins, Pjotr riep dus "Geachte achtling!!!" tot zijn kroost en kreeg prompt van alle acht de aandacht die hij van hen had verwacht.
"De Media moet steeds kritisch benaderd worden!!!"
Pjotr twijfelde altijd of hij hier enkelvoud of meervoud moest gebruiken. Volgens Beauty was media het meervoud van medium maar Pjotr moest dan altijd denken aan van die halvegaren die denken met geesten te kunnen communiceren.
Terwijl hij dit riep, moet u zich voorstellen, stonden zij allen met hun poten in de rivier. De kleintjes stonden aan de rand en keken naar hun vader, die midden in de rivier stond omdat zijn poten toch lang gnoeg waren.
Pjotr had een powerpointpresentatie in elkaar geboxt.
Hij haatte powerpointpresentaties namelijk uit de grond van zijn gnoehart. Zelf werkte hij liever met een ouderwets schoolbord en wit krijt.
"De Media moet steeds kritisch benaderd worden!!!!", herhaalde hij extra luid om zijn woorden kracht bij te zetten.
"In feite kun je de Media niet kritisch gnoeg benaderen!!!"
"Het veiligste is eigenlijk dat je niets gelooft van wat er in de media verschijnt!!!"
- "Maar papa, wat als we dan willen weten wat er in de wereld gebeurd is?!", riep Erik, Pjotrs favoriete zoon, vragend en iets minder luid, de autoriteit van zijn vader respecterend.
Pjotr wist dat hij deze vraag kon verwachten en had zijn antwoord meteen klaar:
"Je moet gewoon altijd het omgekeerde aannemen van wat er staat!!!"
"Enkel wanneer er voldoende alliteraties in de titel staan, is het wijselijk om de inhoud voor waar aan te nemen!!!"
Enkele voorbeelden:
Spanning over Spanje is overdreven
Nijdig Nijlbaard ramt jeep met toeristen
Stuntende student stort van balkon in Lloret de Mar
"Volgende week is er een toets om te testen of jullie gnoeg gnoefend hebben!!!"
Zijn woorden waren nog niet koud of de powerpointpresentatie die Pjotr onlangs in elkaar had geboxt, kwam met een razende rotvaart aangevlogen en ramde een zwierige Word Art titel in Comic Sans op Pjotrs neus.
Pjotr schrok even maar herpakte zich snel en riep: "Nu is het gnoeg geweest!!!"
Hij hield de powerpointpresentatie zolang onder water tot die verdronk.
"En zo, beste kinderen, ga je om met vervelende technologische snufjes!!!"
Pjotrs kinderen waren diep onder de indruk van wat er zich net had afgespeeld, maar beseften gnoed gnoeg dat geweld soms te verantwoorden is, indien iets werkelijk erg irritant is.
Na de les ging Pjotr lekker in een hangmat liggen en luisterde drie keer achter elkaar naar de nieuwe plaat van Fence.
woensdag 21 maart 2012
JFJ - Cult Manifesto (a Faisal video)
Like it. Share it. Bop it.
Stem dit nummer in de Afrekening!
http://www.stubru.be/programmas/deafrekening/jouwtopdrie
1) JFJ - Cult Manifesto
Voor 2 en 3 raden wij aan: Bed Rugs - Purple Pill / Fence - Walk the Talk / Superlijm - Company
dinsdag 20 maart 2012
Juul de stroper
Juul was een milieuactivist. Hij vond het milieu erg belangrijk en vond dat een beetje meer activisme in het algemeen geen kwaad kon. Door beide te combineren (milieu en activisme) hoopte hij dan ook twee vliegen in één klap te vangen.
Zijn vrienden noemden hem wel eens smalend "Juul de stroper", omdat hij dus in feite vliegen stroopte. Juul vond deze benaming allesbehalve grappig, daar hij een milieuactivist was en het behoud van de vliegenpopulatie als één van de hoogste prioriteiten beschouwde.
Woedend kon hij worden, van zijn zogenaamde zielsverwanten die zichzelf milieuactivist durfden te noemen maar wel naar hartelust vliegen, muggen en consoorten doodsloegen.
Posers waren het ja, zij die met hun stomme dreadlocks en veel te grote gebreide truien telkens weer in bomen klommen zodat ze niet zouden omgehakt worden, maar ondertussen wel hun sigarettenpeuken doodleuk op de grond gooiden.
Juul was meer het pacifistisch type milieuactivist. Hoe minder ik actief ga protesteren, hoe minder CO2 ik uitstoot, zo redeneerde hij.
Zijn activisme bestond dan ook voornamelijk uit het plaatsen van boodschappen op Twitter, genre: "Doodt geen vliegen, gij doodt toch ook geen paarden!?", in de hoop dat zijn 23 volgers dit zouden retweeten. Op die manier rekende hij op meer volgers, die op hun beurt weer zijn boodschappen zouden retweeten waardoor een soort sneeuwbaleffect onvermijdelijk zou zijn.
Jaja, Juul had de weg naar de sociale media gevonden en deinsde er niet voor terug er actief gebruik van te maken.
Zo had hij ook een facebook-page opgericht met als titel: Sigarettenpeuken Zijn Niet Biologisch Afbreekbaar
De toekomst zag er rooskleurig uit voor Juul. De vrouwen zouden vallen als vliegen voor zijn idealisme, eens zijn online identiteit wereldberoemd werd.
Zijn vrienden noemden hem wel eens smalend "Juul de stroper", omdat hij dus in feite vliegen stroopte. Juul vond deze benaming allesbehalve grappig, daar hij een milieuactivist was en het behoud van de vliegenpopulatie als één van de hoogste prioriteiten beschouwde.
Woedend kon hij worden, van zijn zogenaamde zielsverwanten die zichzelf milieuactivist durfden te noemen maar wel naar hartelust vliegen, muggen en consoorten doodsloegen.
Posers waren het ja, zij die met hun stomme dreadlocks en veel te grote gebreide truien telkens weer in bomen klommen zodat ze niet zouden omgehakt worden, maar ondertussen wel hun sigarettenpeuken doodleuk op de grond gooiden.
Juul was meer het pacifistisch type milieuactivist. Hoe minder ik actief ga protesteren, hoe minder CO2 ik uitstoot, zo redeneerde hij.
Zijn activisme bestond dan ook voornamelijk uit het plaatsen van boodschappen op Twitter, genre: "Doodt geen vliegen, gij doodt toch ook geen paarden!?", in de hoop dat zijn 23 volgers dit zouden retweeten. Op die manier rekende hij op meer volgers, die op hun beurt weer zijn boodschappen zouden retweeten waardoor een soort sneeuwbaleffect onvermijdelijk zou zijn.
Jaja, Juul had de weg naar de sociale media gevonden en deinsde er niet voor terug er actief gebruik van te maken.
Zo had hij ook een facebook-page opgericht met als titel: Sigarettenpeuken Zijn Niet Biologisch Afbreekbaar
De toekomst zag er rooskleurig uit voor Juul. De vrouwen zouden vallen als vliegen voor zijn idealisme, eens zijn online identiteit wereldberoemd werd.
zaterdag 10 maart 2012
David Hasselthof
In onderstaande figuren zit een bekende persoon verborgen, gecombineerd met een mopje. De oplossingen staan telkens onder elke figuur, in dezelfde kleur als de achtergrond, zodat je de tekst kan lezen door ze te selecteren.
(klik op foto om te vergroten)
(klik op foto om te vergroten)
Anders Breiviking
Johan Van De LANotter
Lesley-Ann Poppeye
Osama Bin Lada
Pieter Beugel
Jan Houtepiet
Yanina Sikmaaier
woensdag 7 maart 2012
maandag 5 maart 2012
Ach Ach
"Ach ach", zei Paul tegen de medetreinreiziger tegenover hem, toen wat verderop een handvol pubers (figuurlijk een handvol, want letterlijk zou dat maar 1/23 puber zijn) plannen zat te maken om hun verplichte schoolreis te Leuven voorbij te laten gaan door niet af te stappen in Leuven maar gewoon naar Gent te gaan en later te doen alsof hun neus aan het bloeden was en ze daardoor het station van Leuven gemist hadden.
"Ach ach", antwoordde de medetreinreiziger, die ogenschijnlijk Pieter leek te heten.
"Ach ach?" vroeg een andere treinreiziger die het gesprek tussen Pieter en Paul van op een afstand gevolgd had en bijzonder nieuwsgierig was naar het onderwerp luidop.
Paul keek geërgerd naar Pieter. Weer iemand die zich ongevraagd mengde in zijn conversaties. Die andere treinreiziger was een parasiet! Zo dacht Paul. Zelf niks interessants kunnen bedenken en dan maar profiteren van andermans intellectuele inspanningen.
Haten deed hij ze, de intellectuele parasieten.
Nog steeds geërgerd, maar niet van zijn stuk gebracht, zette Paul het gesprek met Pieter voort.
- "Wellicht zullen zij gewoon afstappen zoals het hoort, deze jongelingen. Grote praat verkopen, dat wel, maar als het puntje bij paaltje komt, dan piepen zij wel anders."
Paul vond het wel statig klinken om nooit je, we of ze te zeggen, maar steeds jij wij en zij.
Pieter antwoordde:
- "Wellicht heeft u gelijk. Zij zijn nog jong en onbezonnen. Eén van hen heeft duidelijk de voortrekkersrol in handen en wil laten zien wat hij waard is, dat hij de "coolste" (waarbij hij met twee vingers aan elke hand een enkele neerwaartse beweging maakte teneinde de aanhalingstekens uit te beelden) is, maar hij hoeft slechts het idee te opperen teneinde dit doel te bereiken. Daadwerkelijk blijven zitten zal hij niet genoodzaakt zijn te doen, daar hij de schuld in de schoenen van de andere lafaards zal kunnen schuiven, wanneer zij tesamen in Leuven van de trein stappen."
Paul was danig onder de indruk van deze sterke repliek. Hij was de parasiet al vergeten, tot deze plots weer van zich liet horen:
- "Hahaha! De voortrekkersrol in handen hebben! Dat is dan precies alsof iemand echt zo ne rol koord vastheeft waarmee ge dingen kunt voorttrekken! Moeten ze dat koord dan ook rond een paaltje draaien? Ahja, dat paaltje waar het puntje bij komt he! HAHAHAHAHA!!!
Nu ik eraan denk: een puntje bij een paaltje, dat is een i he, maar wel een kleine letter, want de hoofdletter heeft geen puntje, hahaha! Of een uitroepteken! Jongens jongens toch, de taalgrapjes blijven me maar te binnen schieten. PANG! Hahahaha. Aangenaam, mijn naam is Ruben."
- "Pieter "
- "Paul"
Zeiden Pieter en Paul om beurt, waarna ze alledrie op de grond rolden van het lachen.
"Pieter Paul Ruben. Nog een s en het is de schilder!", gierden ze in koor.
Een boezemvriendschap was geboren.
"Ach ach", antwoordde de medetreinreiziger, die ogenschijnlijk Pieter leek te heten.
"Ach ach?" vroeg een andere treinreiziger die het gesprek tussen Pieter en Paul van op een afstand gevolgd had en bijzonder nieuwsgierig was naar het onderwerp luidop.
Paul keek geërgerd naar Pieter. Weer iemand die zich ongevraagd mengde in zijn conversaties. Die andere treinreiziger was een parasiet! Zo dacht Paul. Zelf niks interessants kunnen bedenken en dan maar profiteren van andermans intellectuele inspanningen.
Haten deed hij ze, de intellectuele parasieten.
Nog steeds geërgerd, maar niet van zijn stuk gebracht, zette Paul het gesprek met Pieter voort.
- "Wellicht zullen zij gewoon afstappen zoals het hoort, deze jongelingen. Grote praat verkopen, dat wel, maar als het puntje bij paaltje komt, dan piepen zij wel anders."
Paul vond het wel statig klinken om nooit je, we of ze te zeggen, maar steeds jij wij en zij.
Pieter antwoordde:
- "Wellicht heeft u gelijk. Zij zijn nog jong en onbezonnen. Eén van hen heeft duidelijk de voortrekkersrol in handen en wil laten zien wat hij waard is, dat hij de "coolste" (waarbij hij met twee vingers aan elke hand een enkele neerwaartse beweging maakte teneinde de aanhalingstekens uit te beelden) is, maar hij hoeft slechts het idee te opperen teneinde dit doel te bereiken. Daadwerkelijk blijven zitten zal hij niet genoodzaakt zijn te doen, daar hij de schuld in de schoenen van de andere lafaards zal kunnen schuiven, wanneer zij tesamen in Leuven van de trein stappen."
Paul was danig onder de indruk van deze sterke repliek. Hij was de parasiet al vergeten, tot deze plots weer van zich liet horen:
- "Hahaha! De voortrekkersrol in handen hebben! Dat is dan precies alsof iemand echt zo ne rol koord vastheeft waarmee ge dingen kunt voorttrekken! Moeten ze dat koord dan ook rond een paaltje draaien? Ahja, dat paaltje waar het puntje bij komt he! HAHAHAHAHA!!!
Nu ik eraan denk: een puntje bij een paaltje, dat is een i he, maar wel een kleine letter, want de hoofdletter heeft geen puntje, hahaha! Of een uitroepteken! Jongens jongens toch, de taalgrapjes blijven me maar te binnen schieten. PANG! Hahahaha. Aangenaam, mijn naam is Ruben."
- "Pieter "
- "Paul"
Zeiden Pieter en Paul om beurt, waarna ze alledrie op de grond rolden van het lachen.
"Pieter Paul Ruben. Nog een s en het is de schilder!", gierden ze in koor.
Een boezemvriendschap was geboren.
woensdag 29 februari 2012
Hier jong! een bijdrage.
Aah! Mijn goede vriend Dirk Driessens heeft zijn belofte dan toch gehouden en zijn schrijftalent ingezet ten dienste van het hogere doel! Zie hier zijn ongetitelde bijdrage:
Grappig toch, hoe Dirk op het einde de lezer aanspoort om te lachen!
Soms lijd ik aan achtervolgingswaanzin. Soms ben ik er vast van
overtuigd dat er iemand is die me in de gaten houdt. Een vrouw, vooraan
in de twintig, C-cup, lange benen, blonde haren en een bril. Het
overvalt met op de meest onmogelijke momenten.
Laatst zat ik in de auto. Ik was er een boek aan het lezen, 'Ik heb het gedaan' door Paul Jambers.
Ik worstelde me door het voorwoord en plots voelde ik een priemende blik op mij vallen. Iemand was me aan het bekijken.
Begrijpelijk, maar vervelend. Ik leg het boek even opzij en kijk
rond. Niemand te zien. Dat bedoel ik dus. Serieus, dat is zo vies. Dan
denk je dat er iemand aan het kijken is en dan is dat niet zo. Brrr, ik
krijg er kippenvel van als ik er aan denk.
Een week eerder maakte ik totaal iets anders mee.
In de supermarkt. Dat is een gewone markt, maar dan super-duper.
Eigenlijk is het super-dupermarkt. Ik stond aan de kassa toen er uit het
niets een schaduw in de vorm van een vrouwenhoofd over mijn boodschappen
viel. Er stond iemand achter mij. Aan de vorm van de schaduw kon ik
zien dat de persoon naar mij aan het kijken was. De enige andere
mogelijkheid was dat ze met haar rug naar mij stond, maar in het gegeven
van aanschuiven aan de kassa leek me dat eerder van de pot gerukt. Ik
draaide mij om en er stond een enorm wicht achter mij. Niet blond, geen
c-cup, armvet tot voorbij de knieën en zeker 60 jaar. Ze glimlachte naar
mij en ik schoof mijn tube tandpasta heel cool tussen haar
boodschappen. Wat een putlucht.
Ondertussen was de kassier mijn boodschappen aan het scannen.
Wat een gedoe: alles uit de verpakking, op die scanner, opslaan op de laptop, terug in de verpakking... 'Zullen we de scans door sms'en, of mailen, mijnheer?'
'Wat? Hou de stomme scans maar, en ga naar de kapper! Je kan
misschien een schaar inscannen, die doormailen naar je kapper en met je
hippe smartphone een sms doorsturen dat die rotkapper de volgende keer
eens het juiste gereedschap gebruikt om je warrige kop op te knappen!'
Gerrit-Jan schrok erg van mijn eerder brute reactie. Dat zag ik aan
zijn trillende onderlip en de tranen die stilletjes over zijn wangen
rolden. Gerrit-Jan is verder wel een vriendelijke kerel en hij weet
altijd precies welke cijfers hij gisteren had moeten spelen met de Lotto
of Euro-millions.
'Ga je nu beginnen janken G.J.? Dat kan er nog wel bij. Staat er
een oud wicht met een bak ansjovis achter haar kiezen en dan ga jij me
nog wat lastigvallen met die scans? En waar is Rozanne?'
Rozanne is de kassierster, doorgaans zit zij op de stoel waar G.J.
vandaag plaats heeft genomen. Ze heeft een beugel. Leuk. Elke keer als
ik haar moet betalen mik een muntstuk van 20 eurocent tegen die beugel.
Klinkt lekker metalig. HELL YEAH!
Rozanne ligt blijkbaar in coma. Van een ladder gevallen omdat ze
godverdomme zo lomp geweest was om de ladder verkeerd te zetten. Met de
wieltjes naar onder! Niet te geloven. Die wieltjes natuurlijk HUPPEKEE
weggeschoven en zij BAF op haar bakkes. Kijken of die beugel nu nog zin
heeft. Misschien al goed dat ze een beugel heeft, anders konden de buren
waarschijnlijk tanden uit hun visvijver gaan vissen. En Rozanne dan
maar klagen waarschijnlijk dat haar tanden naar vis smaken. Dan moet ze
maar niet van de ladder vallen. Lompe trut!
En dan nog iets, een konijn met een rode sjaal vastbinden aan een jaguar (de wagen natuurlijk, vastbinden aan het beest zou
echt levensgevaarlijk zijn voor dat konijn) en dan tegen de chauffeur
zeggen dat zijn stomme jaguar precies op ne BMW lijkt en waarschijnlijk
geeneens harder rijdt dan een Nissan Micra.
Lachen!
Grappig toch, hoe Dirk op het einde de lezer aanspoort om te lachen!
maandag 27 februari 2012
#Twitser
Wegens het uitblijven van gastbijdragen (die mij nochtans beloofd zijn door mijn "vrienden"), zal ik dan maar zelf trachten mijn trouwe publiek te vermaken met een vermakelijk maaksel van eigen makelij.
Wat bijvoorbeeld erg grappig is, is het vervangen van de M'en door BR in voorgaande zin:
Wegens het uitblijven van gastbijdragen (die brij nochtans beloofd zijn door brijn "vrienden"), zal ik dan braar zelf trachten brijn trouwe publiek te verbraken met een verbrakelijk braaksel van eigen brakelij.
Zo zou ik nog talloze spelletjes kunnen bedenken die het leven leuker maken. Ik vraag daar geen geld voor hoor, voor zo'n origineel idee. Geld vragen voor een idee, dat vind ik sowieso maar een stom idee.
Weet je wat een goeie mop zou zijn? Als iedereen die geld vroeg aan anderen om zijn idee te mogen gebruiken, ook geld moest betalen aan degene die ooit heeft bedacht dat je geld moest betalen voor het gebruiken van iemands idee.
Copyright is zo 20ste eeuws.
Maar bon, over naar de orde van de dag.
Weet je wat ik bijzonder flauw vind? Dat Witse zijn voornaam "Werenfried" is.
Eerst laten ze iedereen raden naar de voornaam ("het begint met een W") en vervolgens komen ze af met een werkelijk onraadbare naam.
Dat is gelijk een getal in uw hoofd houden "van 1 tot 10" en dan 3,5 nemen. Erg flauw.
Op Twitter "regende" het natuurlijk weer reacties, zoals de kranten dat dan hip verwoorden. Dat kun je hier zien: #witse.
De meest loze reactie moet toch wel die van de heer @michmeers zijn, die zegt: "Laten we mss focussen op belangrijke zaken in de wereld? Hype rond voornaam#Witse Waar zijn we mee bezig! Topserie, maar dit gaat te ver"
Haha: Topserie!
Zelf werkt hij blijkbaar op de sportredactie van HBvL, over belangrijk gesproken! (No offense hoor Meneer Meers, ik vond uw reactie gewoon grappig.)
Ik merk trouwens dat ik de aanhalingstekens overvloedig gebruik. Maar het is nog niet zo erg als de voorbeelden op deze website: http://www.smosh.com/smosh-pit/photos/very-suspicious-quotation-marks
U merkt het, ietsdatgiet doet zijn best om mee te zijn met de nieuwe trends. U kan ook nog steeds fan worden op facebook of mijzelf volgen op twitter. Of het meerwaarde zal geven in uw leven is nog maar de vraag.
Tot ziens!
Wat bijvoorbeeld erg grappig is, is het vervangen van de M'en door BR in voorgaande zin:
Wegens het uitblijven van gastbijdragen (die brij nochtans beloofd zijn door brijn "vrienden"), zal ik dan braar zelf trachten brijn trouwe publiek te verbraken met een verbrakelijk braaksel van eigen brakelij.
Zo zou ik nog talloze spelletjes kunnen bedenken die het leven leuker maken. Ik vraag daar geen geld voor hoor, voor zo'n origineel idee. Geld vragen voor een idee, dat vind ik sowieso maar een stom idee.
Weet je wat een goeie mop zou zijn? Als iedereen die geld vroeg aan anderen om zijn idee te mogen gebruiken, ook geld moest betalen aan degene die ooit heeft bedacht dat je geld moest betalen voor het gebruiken van iemands idee.
Copyright is zo 20ste eeuws.
Maar bon, over naar de orde van de dag.
Weet je wat ik bijzonder flauw vind? Dat Witse zijn voornaam "Werenfried" is.
Eerst laten ze iedereen raden naar de voornaam ("het begint met een W") en vervolgens komen ze af met een werkelijk onraadbare naam.
Dat is gelijk een getal in uw hoofd houden "van 1 tot 10" en dan 3,5 nemen. Erg flauw.
Op Twitter "regende" het natuurlijk weer reacties, zoals de kranten dat dan hip verwoorden. Dat kun je hier zien: #witse.
De meest loze reactie moet toch wel die van de heer @michmeers zijn, die zegt: "Laten we mss focussen op belangrijke zaken in de wereld? Hype rond voornaam
Haha: Topserie!
Zelf werkt hij blijkbaar op de sportredactie van HBvL, over belangrijk gesproken! (No offense hoor Meneer Meers, ik vond uw reactie gewoon grappig.)
Ik merk trouwens dat ik de aanhalingstekens overvloedig gebruik. Maar het is nog niet zo erg als de voorbeelden op deze website: http://www.smosh.com/smosh-pit/photos/very-suspicious-quotation-marks
U merkt het, ietsdatgiet doet zijn best om mee te zijn met de nieuwe trends. U kan ook nog steeds fan worden op facebook of mijzelf volgen op twitter. Of het meerwaarde zal geven in uw leven is nog maar de vraag.
Tot ziens!
dinsdag 21 februari 2012
dinsdag 14 februari 2012
Tips voor een gelukkiger leven (1)
Vergeet voetmassages, tropische edelstenen en yoga. Geluk, dat maak je zelf, met behulp van de waardevolle tips van ietsdatgiet. Ziehier mijn eerste tip voor een gelukkiger leven.
Sommige mensen zien overal problemen. Ik vind dat zeer vervelend, maar tegelijk ook leuk, want dat maakt mij relatief gelukkiger.
Dat is meteen een voorbeeld van hoe je als gelukkiger mens door het leven kan gaan: je moet gewoon van alles de positieve pluspunten inzien.
Noem mij een situatie en ik geef je een reden om er enthousiast over te zijn.
Bijvoorbeeld:
- In een hondendrol stappen: Lekker zacht en warm! Bovendien red je de mensen na jou van deze drol!
- Stijgende olieprijzen: Goed voor het milieu!
- Honger in de derde wereld: Meer eten voor ons!
- Dode popsterren: Goed voor de economie!
- Kernafval: Stroom!
- Milow op Rock Werchter: Hij kan dan alvast nergens anders staan!
- Stakingen: Goed voor het milieu!
- Tsunami's: Vette Youtube filmpkes!
- Bijna slaag krijgen van dronken studenten: Je kunt ze daarna opzoeken op Facebook en hun stomme kop op je blog zetten:
En als dat toch niet helpt, dan is er voor jou deze klaagzang: http://www.youtube.com/watch?v=2rCIuA53aS8&feature=player_detailpage#t=178s
Sommige mensen zien overal problemen. Ik vind dat zeer vervelend, maar tegelijk ook leuk, want dat maakt mij relatief gelukkiger.
Dat is meteen een voorbeeld van hoe je als gelukkiger mens door het leven kan gaan: je moet gewoon van alles de positieve pluspunten inzien.
Noem mij een situatie en ik geef je een reden om er enthousiast over te zijn.
Bijvoorbeeld:
- In een hondendrol stappen: Lekker zacht en warm! Bovendien red je de mensen na jou van deze drol!
- Stijgende olieprijzen: Goed voor het milieu!
- Honger in de derde wereld: Meer eten voor ons!
- Dode popsterren: Goed voor de economie!
- Kernafval: Stroom!
- Milow op Rock Werchter: Hij kan dan alvast nergens anders staan!
- Stakingen: Goed voor het milieu!
- Tsunami's: Vette Youtube filmpkes!
- Bijna slaag krijgen van dronken studenten: Je kunt ze daarna opzoeken op Facebook en hun stomme kop op je blog zetten:
En als dat toch niet helpt, dan is er voor jou deze klaagzang: http://www.youtube.com/watch?v=2rCIuA53aS8&feature=player_detailpage#t=178s
donderdag 9 februari 2012
Selectie
Als je nog eens niet weet wat te doen (ik besef dat ik vaak tips heb voor mensen die niet weten wat te doen, maar geloof me, zo zijn er veel, als ik soms zie wat ze allemaal doen), dan moet je je eens laten inschrijven voor een spelshow op TV.
Het resultaat is dan waarschijnlijk dat je mag mee doen aan een soort selectie (tenzij je echt een te duffe kop hebt om op TV te komen) waar ze je beoordelen op je karakter, je spelspeelkwaliteiten en weet ik veel wat nog allemaal.
Het idee dat een ander gaat bepalen hoe leuk je bent kan misschien onaangenaam klinken, maar toch is het reuzeplezant om je best te doen leuker te zijn dan de andere kandidaten.
Ik ben geen gedragspsycholoog, maar volgens mij is dat toch een heel gemakkelijk beroep.
Als er bijvoorbeeld vrijwilligers gevraagd worden om zich op een "creatieve en originele manier" voor te stellen, kan je er prat op gaan dat er mensen zijn die denken: "ik zal vast een goede indruk maken als ik als eerste rechtsta. Men gaat in mij dan een leidersfiguur zien en ik zal overkomen als iemand die initiatief neemt en dynamisch is."
De meeste anderen denken natuurlijk: "Oh neen ik weet niet wat ik moet doen, ik zal eerst maar eens kijken hoe die anderen dat doen. Oeh, hoe gênant dat er nog niemand rechtstaat, over 10 seconden sta ik zelf recht, dan kom ik misschien over als een leidersfiguur". Maar tegen dan is die eerste natuurlijk al rechtgestaan.
Daarna komt het erop aan om zo spontaan mogelijk over te komen en te zorgen dat het lijkt alsof je je mopjes niet ingestudeerd hebt.
Sommige anderen, die wat meer verlegen zijn, spelen een beetje de norse scepticus om te verbergen dat ze eigenlijk gewoon niks kunnen bedenken om te zeggen.
In the end gaat de homo toch winnen. Zeker als hij kan afkomen met het verhaal dat hij getrouwd is met zijn 9 jaar oudere godsdienstlerares en ze al aan hun tweede IVF-poging begonnen zijn.
Eervolle vermelding toch wel voor de havenarbeider die om te lachen soms de telefoon opneemt met: "Hallo, PizzaHut, kan ik uw bestelling noteren?"
Topkerel! Ik hoop van harte dat die man binnenkort op uw buis verschijnt.
Het resultaat is dan waarschijnlijk dat je mag mee doen aan een soort selectie (tenzij je echt een te duffe kop hebt om op TV te komen) waar ze je beoordelen op je karakter, je spelspeelkwaliteiten en weet ik veel wat nog allemaal.
Het idee dat een ander gaat bepalen hoe leuk je bent kan misschien onaangenaam klinken, maar toch is het reuzeplezant om je best te doen leuker te zijn dan de andere kandidaten.
Ik ben geen gedragspsycholoog, maar volgens mij is dat toch een heel gemakkelijk beroep.
Als er bijvoorbeeld vrijwilligers gevraagd worden om zich op een "creatieve en originele manier" voor te stellen, kan je er prat op gaan dat er mensen zijn die denken: "ik zal vast een goede indruk maken als ik als eerste rechtsta. Men gaat in mij dan een leidersfiguur zien en ik zal overkomen als iemand die initiatief neemt en dynamisch is."
De meeste anderen denken natuurlijk: "Oh neen ik weet niet wat ik moet doen, ik zal eerst maar eens kijken hoe die anderen dat doen. Oeh, hoe gênant dat er nog niemand rechtstaat, over 10 seconden sta ik zelf recht, dan kom ik misschien over als een leidersfiguur". Maar tegen dan is die eerste natuurlijk al rechtgestaan.
Daarna komt het erop aan om zo spontaan mogelijk over te komen en te zorgen dat het lijkt alsof je je mopjes niet ingestudeerd hebt.
Sommige anderen, die wat meer verlegen zijn, spelen een beetje de norse scepticus om te verbergen dat ze eigenlijk gewoon niks kunnen bedenken om te zeggen.
In the end gaat de homo toch winnen. Zeker als hij kan afkomen met het verhaal dat hij getrouwd is met zijn 9 jaar oudere godsdienstlerares en ze al aan hun tweede IVF-poging begonnen zijn.
Eervolle vermelding toch wel voor de havenarbeider die om te lachen soms de telefoon opneemt met: "Hallo, PizzaHut, kan ik uw bestelling noteren?"
Topkerel! Ik hoop van harte dat die man binnenkort op uw buis verschijnt.
Abonneren op:
Posts (Atom)