Mijn woorden zijn nog niet koud, of het is al zo ver. Vandaag werd ik brutaal geramd door zo'n karreke (aanhangwagen voor de fiets, met of zonder klein kind in). Maar goed dat ik mijn agressieve zelf nogal onder controle heb, want anders had die kleine donder toch wel stevig op zijn donder gekregen. Jammer dat het maandag is.
Ik stond gewoon met de fiets aan het stoplicht, "ne kikker!" te schreeuwen telkens iemand "'t is groen!" zei. Hee, dat is grappig, als je na het aanhalingsteken direct een weglatingsteken moet typen. Hahaha.
Niet echt "minding my own business" dus, maar toch ook geen agressie aan het uitlokken.
Ik moet mij daar zo'n 10 minuten mee geamuseerd hebben tot ik besloot zelf ook maar over te steken. Voornamelijk omdat er een knappe griet voor mij stond en ik wel eens wilde weten waar die heenging.
Naast mij stond een ogenschijnlijk gewone werknemer van de KULeuven. Ik herkende de fiets.
Ik vertrok met matige snelheid, want uit ervaring weet ik dat het betreffende stoplicht lang genoeg groen blijft om op het gemakje over te steken.
De ogenschijnlijk gewone werknemer van de KULeuven dacht daar blijkbaar anders over of die wilde misschien aan de knappe griet laten zien hoe snel hij wel niet kon vertrekken met zijn fiets aan het stoplicht. Het doet er niet echt toe waarom, maar de kerel vertrok met gierende banden en zijn aanhangwagen, die ik nog niet in de gaten had, knalde tegen mijn been. Ik schreeuwde het uit van de pijn en begon al uit te rekenen hoeveel ik wel niet zou krijgen van de verzekeringen.
Maar de kerel gaf geen ene moer om mijn leed en checkte gewoon even of zijn baby nog intact was.
HOE ONBELEEFD ZEG!
Er zijn idd meer onbeleefde mensen dan andere!
BeantwoordenVerwijderen