OMG! Ik kan bijna niet geloven dat ik nog nooit iets getypt (want dat is wat ik doe: typen, niet schrijven. Al die zogenaamde schrijvers typen ook hoor, wat ze je ook wijsmaken. Typisch. Waaw, hoe meer je typen typt, hoe meer het op een vogelgeluid gaat lijken. Typ typ!) heb over de Ikea!
Ik ben al vaker in de Ikea geweest dan me lief is. Meer dan 1 keer dus.
Ikea is een broeinest voor extremisten en terroristen. Geen wonder dat er af en toe bommen ontploffen.
Het begint wanneer je met je veel te grote auto (er moet veel in kunnen) een parkeerplaats moet zoeken op de overbevolkte parking waar alle voetgangers vinden dat de aangeduide voetpaden voor n00bs zijn, maar eens ze zelf in hun wagen zitten beginnen toeteren en vloeken op andere mensen die zomaar overal tussendoor lopen.
Neem daar nog eens bij dat de meesten niet overweg kunnen met de gigantische karren waar hun kasten en bedden en planten uitstekend op geplaatst zijn. (Lees dat nog eens.)
Tegen dat je geparkeerd bent, is het dus al een hele prestatie als je nog niet express 5 van die karren geramd hebt.
Je neemt alvast een kar op de parking, het bordje negerend waarop staat dat je je kar daar enkel mag terugplaatsen en dat je je kar in de winkel moet nemen.
Dan vind je na drie keer de toegang geweigerd te zijn via de uitgang en de kassa's, eindelijk de ingang. Blijkt dat je meteen een trap op moet en je kar dus moet achterlaten. Onder de dwingende blik van een dame in het geel breng je de kar braafjes terug naar de stalplaats op de parking.
Daarna begint de tocht door de jungle.
Als ervaren Ikea-bezoeker bekijk je even het plannetje, slaat de shortcuts op in je hoofd en zoeft als een wervelwind door de toonzaal, recht naar bijvoorbeeld de gordijnen.
Denk je.
In werkelijkheid heb je er langer over gedaan dan de mensen die gewoon de pijlen volgen en netjes langs de slaapkamers, kinderslaapkamers, bureaus, potten en pannen, keukens, kussens en servies passeren.
Als je de volgende keer beslist toch maar de pijlen te volgen, kun je het niet laten hier en daar een kortere weg te nemen omdat je achter een gezin aandramt dat niet 2 per 2 wandelt, maar met 4 langs elkaar, aarzelend bij elke kast en lamp.
Maar die kortere weg wordt gegarandeerd geblokkeerd door een verdwaalde kleuter.
Je besluit die kleuter maar lekker verdwaald te laten zijn, omdat je vorige keer bijna slaag hebt gekregen van een vent die dacht dat je zijn kind aan het ontvoeren was toen je hem naar de infobalie wou brengen.
Als je alle nummertjes hebt opgeschreven van de spullen die je moet hebben, race je naar de desbetreffende gangen en plaatsen in het magazijn.
Intussen heb je de kar gepikt van een dumbo die zich er niet met handboeien aan vast had geketend.
(Wanneer die je vanuit de verte toeroept: "Heee, dat pik ik niet!" dan antwoord je gevat met "Ik wel!")
De dingen die je niet snel voor iemands neus uit het rek kunt weggrijpen, steel je vlotjes van andermans karren.
Je lacht met de verzuurde mensen die na een karbotsing ruzie maken over wie van rechts kwam. In een fucking winkel maakt het niet uit wie van waar komt. Shit guest.
Je legt alles met de streepjescode naar voren, behalve de dozen waar de streepjescode in het midden op staat.
Aan de kassa erger je je dood aan de mensen die die moeite niet gedaan hebben en zich dan ook nog eens opwinden over de inefficiëntie van het kassasysteem.
Je begroet de semiknappe kassierster met een glimlach die je eruit perst met het laatste greintje energie dat je nog hebt.
Vervolgens probeer je je schuit naar je auto te navigeren, botsingen vermijdend door in het midden van de weg te lopen.
Als alles ingeladen is, zo weinig mogelijk rekening houdend met de doorstroming van het verkeer, zet je de kar 2 meter verder en rij je luid toeterend over de parking. Misschien lok je nog ergens een incidentje uit, altijd mooi meegenomen.
