Crisis treft ook X Factor-kandidaten
Dat ze een fictieve crisis bedenken als excuus voor slechte resultaten die het gevolg zijn van stommiteiten, daar kan ik nog inkomen. Maar dat ze de crisis nu zelfs gebruiken om niet te moeten zeggen dat die van X-factor gewoon niet kunnen zingen, dat gaat toch wel te ver.
crisis sjmisis
doe gewoon tegoei!
dinsdag 30 december 2008
maandag 29 december 2008
Record Free Shop
Weet je wat een belachelijke winkel is? De Free Record Shop. Door sommigen ook al terecht de "Record Free Shop" genoemd.
Want laat je niet misleiden door de naam, in de FRS wordt er amper muziek verkocht!
Games ja. Het ongedierte van de moderne multimedia. De overbodigheid in al zijn glorie.
"He, ik verveel me. Laat ik een duur apparaat kopen, een spel met vette graphics (how jong, da is keigoed afgewerkt!) en een hele dag in de zetel zitten."
Uiteraard is dat nergens goed voor. Er zijn oneindig veel dingen die beter zijn tegen de verveling. Er zijn ook oneindig veel dingen die je sociale skills verbeteren, en er zijn oneindig veel dingen die je minder dom maken.
Ik zou nog een hele rede kunnen opsteken tegen deze verloederaars van de maatschappij, maar laat ik dat voor later houden.
Ik wil het eigenlijk hebben over het feit dat de muziekindustrie de echte muziekliefhebber in de steek laat. En dat is zijn volste recht, want hij verdient er waarschijnlijk veel meer geld mee. CD's kopen wordt niet bepaald aangemoedigd. En wat is het alternatief? Juist: illegaal en lekker gratis downloaden.
Legaal downloaden zeg je? Laat me niet lachen. Dat is gelijk in Siberië goud verkopen en ondertussen van deur tot deur gaan met gratis goud. Ohja, en dat Siberisch goud mag je maar één keer gebruiken. En dan liefst nog alleen op een Apple of Windows Piesta met Windows Gaydia Gayer.
ohja, en ook: http://www.standaard.be/Artikel/Detail.aspx?artikelId=GU24G9NR&ref=front
Want laat je niet misleiden door de naam, in de FRS wordt er amper muziek verkocht!
Games ja. Het ongedierte van de moderne multimedia. De overbodigheid in al zijn glorie.
"He, ik verveel me. Laat ik een duur apparaat kopen, een spel met vette graphics (how jong, da is keigoed afgewerkt!) en een hele dag in de zetel zitten."
Uiteraard is dat nergens goed voor. Er zijn oneindig veel dingen die beter zijn tegen de verveling. Er zijn ook oneindig veel dingen die je sociale skills verbeteren, en er zijn oneindig veel dingen die je minder dom maken.
Ik zou nog een hele rede kunnen opsteken tegen deze verloederaars van de maatschappij, maar laat ik dat voor later houden.
Ik wil het eigenlijk hebben over het feit dat de muziekindustrie de echte muziekliefhebber in de steek laat. En dat is zijn volste recht, want hij verdient er waarschijnlijk veel meer geld mee. CD's kopen wordt niet bepaald aangemoedigd. En wat is het alternatief? Juist: illegaal en lekker gratis downloaden.
Legaal downloaden zeg je? Laat me niet lachen. Dat is gelijk in Siberië goud verkopen en ondertussen van deur tot deur gaan met gratis goud. Ohja, en dat Siberisch goud mag je maar één keer gebruiken. En dan liefst nog alleen op een Apple of Windows Piesta met Windows Gaydia Gayer.
ohja, en ook: http://www.standaard.be/Artikel/Detail.aspx?artikelId=GU24G9NR&ref=front
maandag 22 december 2008
Kerstmis, sjmerstmis
Neenee, Kerstmis is niet meer wat het geweest is.
Ik mag dan een overtuigd atheïst zijn, ik ben wel nog opgevoed met Christelijke waarden. Zo heeft men mij bijvoorbeeld geleerd dat Kerstmis het feest is van de geboorte van Jezus Christus. Wat men mij echter nooit verteld heeft, is dat Jezus ook nog een oudere broer heeft!
Ga maar eens kijken in de kerststal op het Martelarenplein in Leuven. Daar ligt (een wel heel grote versie van) het kindeke Jezus. Daarnaast zitten zijn pleegvader en moeder. En raad eens wat Marie daar in haar armen houdt? Nog ne kleine!
Jawel! volgens het Leuvense stadsbestuur had Maria nog een zoon!
Zou het kunnen dat hij de ware Messias is? Dat de Christenen zich schromelijk vergist hebben en dat de Joden voor niks zitten te wachten? Een raadsel. Het mysterie van het geloof!
Prietpraat natuurlijk. Maria had maar één zoon, Jezus. En de mensen die de kerststal hebben samengesteld zijn een stelletje amateurs!
Of ik moet heel scheel gekeken hebben en Maria had een lammetje vast. Maar ik denk het niet.
Wat is dat trouwens tegenwoordig met die mottige LEDs als kerstverlichting? Kerstlampjes moeten er uitzien als kaarsjes, niet als fucking laserstralen en ruimteschepen!
Jamaar het milieu...
Niks milieu! Ik wil ouderwetse stroomvretende gloeilampen!
Dat ze verdorie nog maar eens ne nieuwe Messias sturen om te vertellen waar het allemaal om draait...
Ik mag dan een overtuigd atheïst zijn, ik ben wel nog opgevoed met Christelijke waarden. Zo heeft men mij bijvoorbeeld geleerd dat Kerstmis het feest is van de geboorte van Jezus Christus. Wat men mij echter nooit verteld heeft, is dat Jezus ook nog een oudere broer heeft!
Ga maar eens kijken in de kerststal op het Martelarenplein in Leuven. Daar ligt (een wel heel grote versie van) het kindeke Jezus. Daarnaast zitten zijn pleegvader en moeder. En raad eens wat Marie daar in haar armen houdt? Nog ne kleine!
Jawel! volgens het Leuvense stadsbestuur had Maria nog een zoon!
Zou het kunnen dat hij de ware Messias is? Dat de Christenen zich schromelijk vergist hebben en dat de Joden voor niks zitten te wachten? Een raadsel. Het mysterie van het geloof!
Prietpraat natuurlijk. Maria had maar één zoon, Jezus. En de mensen die de kerststal hebben samengesteld zijn een stelletje amateurs!
Of ik moet heel scheel gekeken hebben en Maria had een lammetje vast. Maar ik denk het niet.
Wat is dat trouwens tegenwoordig met die mottige LEDs als kerstverlichting? Kerstlampjes moeten er uitzien als kaarsjes, niet als fucking laserstralen en ruimteschepen!
Jamaar het milieu...
Niks milieu! Ik wil ouderwetse stroomvretende gloeilampen!
Dat ze verdorie nog maar eens ne nieuwe Messias sturen om te vertellen waar het allemaal om draait...
zaterdag 20 december 2008
paraplus!
Suggestie aan de paralufabrikanten:
Geef uw nieuwe generatie paraplu's net dat ietsje meer en noem het de "Paraplus" of eventueel "Para+". Of om helemaal mee te zijn: "iPara+".
Enkele tips:
- Maak de Para+ nog groter.
- Vervang de scherpe punten door kettingzagen. Ogen uitsteken is misschien plezant, mensen helemaal onthoofden is nog toffer!
- Geef dikke mensen extra korting op de grotere modellen, kwestie van zeker te zijn dat de para+ steeds een grotere omtrek heeft dan de houder ervan.
- Lanceer een reclamecampagne om het gebruik van de para+ op regenloze dagen te stimuleren.
Geef uw nieuwe generatie paraplu's net dat ietsje meer en noem het de "Paraplus" of eventueel "Para+". Of om helemaal mee te zijn: "iPara+".
Enkele tips:
- Maak de Para+ nog groter.
- Vervang de scherpe punten door kettingzagen. Ogen uitsteken is misschien plezant, mensen helemaal onthoofden is nog toffer!
- Geef dikke mensen extra korting op de grotere modellen, kwestie van zeker te zijn dat de para+ steeds een grotere omtrek heeft dan de houder ervan.
- Lanceer een reclamecampagne om het gebruik van de para+ op regenloze dagen te stimuleren.
vrijdag 19 december 2008
Kareltje for president!
't Is toch allemaal wat he, de politiek. En de crisis.
Naar het schijnt heb ik ooit de gevleugelde woorden gesproken (toen ik nog jong en onervaren was):
"Als ik een verlicht despoot was, de wereld zou er wel bij varen!"
Bij mijn huidige leeftijd past een ietwat meer genuanceerde houding. Ik bedoelde dat natuurlijk niet letterlijk. Maar zeg nu zelf. Die hele democratie, die dateert uit de tijd van de Oude Grieken. Dat is al een paar duizend (10³) jaar geleden. Tijd voor vernieuwing, nietwaar?
Het verlicht despotisme, dat is al wat recenter. Waarom zijn we daar eigenlijk van afgestapt?
Eén mens die het voor het zeggen heeft. Eén mens die gewoon alles beter weet, zoals Karel De Gucht. Geen gezever met verkiezingen, die toch altijd gemanipuleerd worden door de mensen met het geld.
Nee, alle macht aan één persoon die het goed voorheeft met de wereld. Zoals Kareltje. En als die zijn einde voelt naderen, kiest hij zelf een opvolger.
Geen geleuter meer in "parlementen" en wat is er zo nog allemaal. Weg met de inefficiëntie!
Gewoon vertrouwen hebben in Karel. Hij zal ervoor zorgen dat iedereen het goed heeft. En dat hij eens beleggingstips geeft aan zijn vrouw, dat kun je hem dan toch niet kwalijk nemen zeker. Ze is verdorie de first lady van de hele wereld!
Daarom, beste mensen, zeg ik: Kareltje for president!
Naar het schijnt heb ik ooit de gevleugelde woorden gesproken (toen ik nog jong en onervaren was):
"Als ik een verlicht despoot was, de wereld zou er wel bij varen!"
Bij mijn huidige leeftijd past een ietwat meer genuanceerde houding. Ik bedoelde dat natuurlijk niet letterlijk. Maar zeg nu zelf. Die hele democratie, die dateert uit de tijd van de Oude Grieken. Dat is al een paar duizend (10³) jaar geleden. Tijd voor vernieuwing, nietwaar?
Het verlicht despotisme, dat is al wat recenter. Waarom zijn we daar eigenlijk van afgestapt?
Eén mens die het voor het zeggen heeft. Eén mens die gewoon alles beter weet, zoals Karel De Gucht. Geen gezever met verkiezingen, die toch altijd gemanipuleerd worden door de mensen met het geld.
Nee, alle macht aan één persoon die het goed voorheeft met de wereld. Zoals Kareltje. En als die zijn einde voelt naderen, kiest hij zelf een opvolger.
Geen geleuter meer in "parlementen" en wat is er zo nog allemaal. Weg met de inefficiëntie!
Gewoon vertrouwen hebben in Karel. Hij zal ervoor zorgen dat iedereen het goed heeft. En dat hij eens beleggingstips geeft aan zijn vrouw, dat kun je hem dan toch niet kwalijk nemen zeker. Ze is verdorie de first lady van de hele wereld!
Daarom, beste mensen, zeg ik: Kareltje for president!
zaterdag 13 december 2008
Chocoladen Mannekens, deel 3
Nu blijkt dat de Sint toch voor iedereen een chocoladen manneken brengt, heb ik besloten toch maar een lief te nemen.
Eventjes rondkijken op de trein en boem bats het was in de sjakos.
Nu maar hopen dat de kerstman ook zo genereus is!
Eventjes rondkijken op de trein en boem bats het was in de sjakos.
Nu maar hopen dat de kerstman ook zo genereus is!
zaterdag 6 december 2008
Weg met de trolley!
Ik zal eens iets vertellen. Toen ik een aantal jaren geleden naar de grote universiteit ging, zei mijn moeder me dat het "hip en trendy" was om je kleren en boeken voor tijdens de week, in een trekrugzak te vervoeren.
Cool, een trekrugzak. Wat zijn studenten toch cool, dacht ik toen.
En zo ging ik elke week naar Leuven en terug. Tot mijn trekrugzak toch iets te groot bleek (het aantal boeken dat je mee op en neer neemt, daalt snel) en ik genoegen nam met een kleinere tas.
Ik merkte al gauw dat niet alle studenten even cool waren. Velen hadden elke week zo'n harde koffer mee die dan in de trein midden op de gang stond en waarschijnlijk slechts half gevuld was. Losers!
Maar daar kon ik nog mee leven.
Tot op een gegeven moment de trolley zijn opgang maakte. Wat een belachelijk woord trouwens.
Voor zij die het niet kennen: het is een koffer met wieltjes. Let op de "tjes".
Ik wil nu graag een betoog opvoeren tegen de trolley. Er zijn talloze redenen te bedenken waarom de trolley verboden zou moeten worden voor studenten.
1) De trolley is, ondanks de wieltjes, niet mobiel. Voor elk manoeuvre van het voetpad af of er terug op, moet het ding opgetild worden. Dikwijls is de bestuurder in kwestie hiervoor te lui (zie 2) en kantelt het geheel (de trolley met de daaropliggende extra tas). De bestuurder probeert dan eerst een paar keer door gewoon verder te lopen en er een torsie op uit te oefenen, de trolley terug in positie te krijgen, maar faalt hierin meestal. Hij/zij moet dan alsnog stoppen, het ding opheffen en verderwandelen.
En dit gegarandeerd meerdere malen tijdens de wandeling naar het station, aangezien men vaak iemand moet voorbij steken en hiervoor van het voetpad af moet (zie 3).
2) De trolley is voor luie mensen. Oorspronkelijk was de trolley bedoeld voor omaatjes die hun boodschappen hiermee gemakkelijk van de supermarkt naar huis konden vervoeren.
Tegenwoordig kan de "jonge, sportieve student" het gewicht van 2 boeken en wat kleren niet meer dragen en zoekt hij zijn toevlucht bij de tas op wieltjes.
Men sleept de last achter zich aan, zoals een baby een veel te grote teddybeer over de grond meesleept.
3) De trolley neemt teveel plaats in. Red de stoep: schaf de trolley af! Eigenlijk zou men de trolley achter zich aan moeten trekken, maar aangezien de staaf met het handvat veel te kort is, knalt het ding telkens op de hielen van de bestuuder, die zich dan genoodzaakt ziet om het naast zich te laten rijden.door
4) De trolley is vervelend. En zijn bestuurder al evenzeer. Omdat het ding wielen heeft, moeten die ook zoveel mogelijk gebruikt worden. Zelfs de twee meter gang in de trein. Dan moet het handvat uitgeschoven worden en de trolley in startpositie geplaatst en kan men zo toch weer even rijden.
5) De trolley maakt een verschrikkelijk lawaai. De wieltjes worden zodanig klein en hard gemaakt dat elke oneffenheid in de ondergrond wordt vertaald naar een kletterend geluid. Vooral wanneer men over een riooldeksel loopt wordt het lawaai ondraaglijk. Vermenigvuldig dat dan nog eens met het aantal trolleys dat op zondag- en vrijdagavond door Leuven klettert en je hebt het idee dat de Apocalyps eraan komt.
Vergelijk hiermee dan de sportieve student die zijn tas zelf draagt, hierdoor gemakkelijk tussen iedereen door manoevreert en zijn conditie bovendien op pijl houdt. Hij hindert zelden andere mensen (behalve trolleybestuurders, om hen te pesten) en heeft zijn tas in een wip in het bagagerek van de trein geplaatst.
Ik hoop dat ik heb kunnen aantonen dat de trolley verboden moet worden.
Indien u zelf een trolley heeft, het is nog niet te laat! Geef het weg aan een omaatje en gebruik een gewone tas of rugzak. De wereld zal u dankbaar zijn.
Cool, een trekrugzak. Wat zijn studenten toch cool, dacht ik toen.
En zo ging ik elke week naar Leuven en terug. Tot mijn trekrugzak toch iets te groot bleek (het aantal boeken dat je mee op en neer neemt, daalt snel) en ik genoegen nam met een kleinere tas.
Ik merkte al gauw dat niet alle studenten even cool waren. Velen hadden elke week zo'n harde koffer mee die dan in de trein midden op de gang stond en waarschijnlijk slechts half gevuld was. Losers!
Maar daar kon ik nog mee leven.
Tot op een gegeven moment de trolley zijn opgang maakte. Wat een belachelijk woord trouwens.
Voor zij die het niet kennen: het is een koffer met wieltjes. Let op de "tjes".
Ik wil nu graag een betoog opvoeren tegen de trolley. Er zijn talloze redenen te bedenken waarom de trolley verboden zou moeten worden voor studenten.
1) De trolley is, ondanks de wieltjes, niet mobiel. Voor elk manoeuvre van het voetpad af of er terug op, moet het ding opgetild worden. Dikwijls is de bestuurder in kwestie hiervoor te lui (zie 2) en kantelt het geheel (de trolley met de daaropliggende extra tas). De bestuurder probeert dan eerst een paar keer door gewoon verder te lopen en er een torsie op uit te oefenen, de trolley terug in positie te krijgen, maar faalt hierin meestal. Hij/zij moet dan alsnog stoppen, het ding opheffen en verderwandelen.
En dit gegarandeerd meerdere malen tijdens de wandeling naar het station, aangezien men vaak iemand moet voorbij steken en hiervoor van het voetpad af moet (zie 3).
2) De trolley is voor luie mensen. Oorspronkelijk was de trolley bedoeld voor omaatjes die hun boodschappen hiermee gemakkelijk van de supermarkt naar huis konden vervoeren.
Tegenwoordig kan de "jonge, sportieve student" het gewicht van 2 boeken en wat kleren niet meer dragen en zoekt hij zijn toevlucht bij de tas op wieltjes.
Men sleept de last achter zich aan, zoals een baby een veel te grote teddybeer over de grond meesleept.
3) De trolley neemt teveel plaats in. Red de stoep: schaf de trolley af! Eigenlijk zou men de trolley achter zich aan moeten trekken, maar aangezien de staaf met het handvat veel te kort is, knalt het ding telkens op de hielen van de bestuuder, die zich dan genoodzaakt ziet om het naast zich te laten rijden.door
4) De trolley is vervelend. En zijn bestuurder al evenzeer. Omdat het ding wielen heeft, moeten die ook zoveel mogelijk gebruikt worden. Zelfs de twee meter gang in de trein. Dan moet het handvat uitgeschoven worden en de trolley in startpositie geplaatst en kan men zo toch weer even rijden.
5) De trolley maakt een verschrikkelijk lawaai. De wieltjes worden zodanig klein en hard gemaakt dat elke oneffenheid in de ondergrond wordt vertaald naar een kletterend geluid. Vooral wanneer men over een riooldeksel loopt wordt het lawaai ondraaglijk. Vermenigvuldig dat dan nog eens met het aantal trolleys dat op zondag- en vrijdagavond door Leuven klettert en je hebt het idee dat de Apocalyps eraan komt.
Vergelijk hiermee dan de sportieve student die zijn tas zelf draagt, hierdoor gemakkelijk tussen iedereen door manoevreert en zijn conditie bovendien op pijl houdt. Hij hindert zelden andere mensen (behalve trolleybestuurders, om hen te pesten) en heeft zijn tas in een wip in het bagagerek van de trein geplaatst.
Ik hoop dat ik heb kunnen aantonen dat de trolley verboden moet worden.
Indien u zelf een trolley heeft, het is nog niet te laat! Geef het weg aan een omaatje en gebruik een gewone tas of rugzak. De wereld zal u dankbaar zijn.
zondag 30 november 2008
Mastermind
"Eén spelletje Mastermind, en dan ga ik naar huis.", dacht Johan vlak voor hij de belcode van zijn beste vriend toepaste op de gemeenschappelijke kotbel.
Kort kort lang lang.
Johan keek op zijn uurwerk en zag tot zijn grote vreugde dat hij precies op tijd was. 22:00:00.
Hij begon al te berekenen wat de kans was dat je net op de minuut op je klok keek (en dat dan nog eens net op het uur), toen plots de voordeur openzwaaide en zijn kameraad hem begroette met een vrolijk "Goedenavond, Johan!".
Ze schudden elkaar de hand en Peter liep hem voor naar zijn kamer.
Zoals afgesproken mocht Johan beginnen met raden (hoewel Johan niet hield van dat woord, raden). Om tijd te winnen had Peter het spel alvast klaargezet en zijn geheime kleurcode geplaatst.
"Wijn of fruitsap?", vroeg Peter.
Johan aarzelde. Het was gisteren al wel vrij bont geweest. Toen hadden ze ook een fles wijn gekraakt met z'n tweëen en was het pas middernacht tegen dat hij in zijn bed lag.
Vanochtend had hij speciaal aan de prof om vijf minuutjes pauze moeten vragen halverwege de les, om even een luchtje te scheppen.
Zijn geweten zei dat hij het beter bij fruitsap kon houden hedenavond. Maar aan de andere kant was hij vanmorgen toch ook in de les geraakt...
Toch maar fruitsap.
Terwijl hij zijn hoofd brak over Peters code begon het buiten te regenen.
Johan was zeer verheugd dat het buiten regende. Hij was al jaren op zoek naar een buit. En nu lagen de buiten voor het grijpen.
Hij zei zijn vriend Peter goeiendag en rende de deur uit. Hij nam zoveel buiten mee als hij kon dragen en ging naar zijn eigen kot. Zijn collectie pijpenstelen gooide hij zonder pardon pardoes de vuilbak in.
Trots als een gieter belde hij zijn moeder op. "Moeder", zei hij, "Ik heb eindelijk de buit gevonden. Meer dan één zelfs!". Zijn moeder was uiteraard ook zeer blij met het nieuws en ze deed een vreugdedansje. Aangezien ze op dat moment aan het winkelen was in de Delhaize, kreeg ze nogal veel bekijks.
Ook Hannes, een verlegen jongen die als bijverdienste rekken vulde, had haar gezien. Hannes was iemand die altijd meteen verliefd werd op willekeurige vrouwen. Tot op vandaag had hij deze gevoelens echter altijd onderdrukt. Meestal ging het namelijk om totaal onbereikbare vrouwen en had het dus ook geen zin om zijn gevoelens kenbaar te maken. Maar deze keer was het anders. Hij voelde een band met deze vrouw. Zij liet haar emoties de vrije loop en dus, zo dacht hij, kon hij het er nu wel eens op wagen om zijn liefde voor deze oude, maar toch nog steeds zeer aantrekkelijke vrouw te laten blijken.
Hij aarzelde slechts twee seconden en stapte toen resoluut op haar af.
-"Mevrouw, ik ben verliefd op u."
-"Ssssht, nu even niet, ik ben aan het bellen!"
-"Maar mevrouw, wat kan er nu belangrijker zijn dan de Liefde?" (hij zei het met een hoofdletter)
-"Mijn zoon heeft net de buit, wat zeg ik, buitén gevonden!"
Ondertussen was ze begonnen aan de twist.
-"Serieus, en wat is die buit dan wel?"
-"Uhmm........................................"
Johan had ondertussen alles kunnen verstaan door de telefoon en begon nu ook na te denken. Tja, wat was die buit eigenlijk? Hij was zodanig overweldigd geweest door het feit dat hij nu de buit had, dat hij vergeten was wat dat voor hem eigenlijk betekende. Was deze buit belangrijker dan de liefde? Hij keek in één van de zakken waar de buiten inzaten. Kortingsbonnen voor de kinepolis.
Ja lap, nu hadden ze hem liggen gehad.
Johan ging nooit naar de bioscoop. Waarom zou hij geld uitgeven aan iets wat hij gratis kon downloaden?
Zo zie je maar, beste lezer, geluk komt niet altijd uit de hemel gevallen. Soms zijn het gewoon waardeloze kortingsbonnen.
Kort kort lang lang.
Johan keek op zijn uurwerk en zag tot zijn grote vreugde dat hij precies op tijd was. 22:00:00.
Hij begon al te berekenen wat de kans was dat je net op de minuut op je klok keek (en dat dan nog eens net op het uur), toen plots de voordeur openzwaaide en zijn kameraad hem begroette met een vrolijk "Goedenavond, Johan!".
Ze schudden elkaar de hand en Peter liep hem voor naar zijn kamer.
Zoals afgesproken mocht Johan beginnen met raden (hoewel Johan niet hield van dat woord, raden). Om tijd te winnen had Peter het spel alvast klaargezet en zijn geheime kleurcode geplaatst.
"Wijn of fruitsap?", vroeg Peter.
Johan aarzelde. Het was gisteren al wel vrij bont geweest. Toen hadden ze ook een fles wijn gekraakt met z'n tweëen en was het pas middernacht tegen dat hij in zijn bed lag.
Vanochtend had hij speciaal aan de prof om vijf minuutjes pauze moeten vragen halverwege de les, om even een luchtje te scheppen.
Zijn geweten zei dat hij het beter bij fruitsap kon houden hedenavond. Maar aan de andere kant was hij vanmorgen toch ook in de les geraakt...
Toch maar fruitsap.
Terwijl hij zijn hoofd brak over Peters code begon het buiten te regenen.
Johan was zeer verheugd dat het buiten regende. Hij was al jaren op zoek naar een buit. En nu lagen de buiten voor het grijpen.
Hij zei zijn vriend Peter goeiendag en rende de deur uit. Hij nam zoveel buiten mee als hij kon dragen en ging naar zijn eigen kot. Zijn collectie pijpenstelen gooide hij zonder pardon pardoes de vuilbak in.
Trots als een gieter belde hij zijn moeder op. "Moeder", zei hij, "Ik heb eindelijk de buit gevonden. Meer dan één zelfs!". Zijn moeder was uiteraard ook zeer blij met het nieuws en ze deed een vreugdedansje. Aangezien ze op dat moment aan het winkelen was in de Delhaize, kreeg ze nogal veel bekijks.
Ook Hannes, een verlegen jongen die als bijverdienste rekken vulde, had haar gezien. Hannes was iemand die altijd meteen verliefd werd op willekeurige vrouwen. Tot op vandaag had hij deze gevoelens echter altijd onderdrukt. Meestal ging het namelijk om totaal onbereikbare vrouwen en had het dus ook geen zin om zijn gevoelens kenbaar te maken. Maar deze keer was het anders. Hij voelde een band met deze vrouw. Zij liet haar emoties de vrije loop en dus, zo dacht hij, kon hij het er nu wel eens op wagen om zijn liefde voor deze oude, maar toch nog steeds zeer aantrekkelijke vrouw te laten blijken.
Hij aarzelde slechts twee seconden en stapte toen resoluut op haar af.
-"Mevrouw, ik ben verliefd op u."
-"Ssssht, nu even niet, ik ben aan het bellen!"
-"Maar mevrouw, wat kan er nu belangrijker zijn dan de Liefde?" (hij zei het met een hoofdletter)
-"Mijn zoon heeft net de buit, wat zeg ik, buitén gevonden!"
Ondertussen was ze begonnen aan de twist.
-"Serieus, en wat is die buit dan wel?"
-"Uhmm........................................"
Johan had ondertussen alles kunnen verstaan door de telefoon en begon nu ook na te denken. Tja, wat was die buit eigenlijk? Hij was zodanig overweldigd geweest door het feit dat hij nu de buit had, dat hij vergeten was wat dat voor hem eigenlijk betekende. Was deze buit belangrijker dan de liefde? Hij keek in één van de zakken waar de buiten inzaten. Kortingsbonnen voor de kinepolis.
Ja lap, nu hadden ze hem liggen gehad.
Johan ging nooit naar de bioscoop. Waarom zou hij geld uitgeven aan iets wat hij gratis kon downloaden?
Zo zie je maar, beste lezer, geluk komt niet altijd uit de hemel gevallen. Soms zijn het gewoon waardeloze kortingsbonnen.
zondag 23 november 2008
Chocoladen Mannekens, deel 2
Ja lap, daar gaat mijn hele redenering.
Vanmorgen stonden er 6 chocoladen mannekens bij de open haard.
Vanmorgen stonden er 6 chocoladen mannekens bij de open haard.
zaterdag 22 november 2008
Karma
Soms moet je het niet ver zoeken om interessante mensen tegen te komen.
Neem nu bijvoorbeeld de Colruyt.
Het kan natuurlijk zijn dat de Colruyt voor jou wel ver is. Dan neem ik bovenstaande woorden terug (dat je het soms niet ver moet zoeken).
Maar in mijn geval was de Colruyt vrij dichtbij. Niet naast de deur ofzo. Pak 1 km. Of iets meer of iets minder.
Op een mooie maandag reden we er met z'n drieën heen. In de auto. Dat was verantwoord, omdat we vrij veel moesten vervoeren.
Voor de deuren van de Colruyt stonden deze keer gelukkig geen Artsen zonder Grenzen te vragen of wij Artsen zonder Grenzen kenden. Tuurlijk kenden wij Artsen zonder Grenzen. Wie kent Artsen zonder Grenzen nu niet?
Maar deze keer dus gelukkig geen Artsen zonder Grenzen voor de deur.
We konden ongestoord binnenwandelen en onze 2 lege bakken en 4 kleine flesjes omruilen voor 4 papieren bonnekes (die je dan later moet afgeven aan de kassa als ze vriendelijk vragen: "kaartjes of bonnekes?").
Trouwens, hoeveel papier wordt er in de Colruyt wel niet verspild? En die kasticketten man (Kastickettenman!!!). Hoe groot zijn die wel niet?
Dat terzijde.
Onze inkopen bestonden uit een nieuwe bak bier en een fles whisky.
Eerlijk als we waren, gingen we langs de kassa alvorens buiten te gaan. En het is daar dat we een interessante mens tegenkwamen.
De mens was een man. Een man zonder naam waarschijnlijk. Maar als ik er toch een naam op zou moeten plakken, zou het denk ik "Joris" zijn.
Joris stond voor ons in de rij. Hij had slechts wat melk en wat chocolade. Misschien ging hij thuis artisanale (hihi, anale) chocomelk maken, wie weet.
Ik stond met mijn twee vrienden wat te palaveren over ditjes en datjes, niets wereldschokkend. Plots liet één van hen iets vallen. Ik weet niet meer wat. Iets onbelangrijks waarschijnlijk. Hij raapte het meteen weer op en dat was dat. Dachten we.
Bijna ogenblikkelijk liet Joris ook iets vallen.
"Bad karma", zei mijn vriend niet al te luid. Doelend op het feit dat er nu blijkbaar een soort valtrend ontstaan was.
Joris had dit gehoord en draaide zich ogenblikkelijk om.
"Wat weten jullie nu van karma?", vroeg hij, duidelijk geïrriteerd door ons spottend gebruik van het woord karma.
We antwoordden dat we waarschijnlijk niets van karma wisten. Ik durfde niet zeggen dat het waarschijnlijk bullshit is. Karma. Dat past niet in onze logische manier van denken.
Misschien was het daarom dat Joris toen vroeg wat wij studeerden (hij had scherp opgemerkt dat wij studenten waren en waarschijnlijk iets wetenschappelijks studeerden). We zeiden naar waarheid dat we voor burgerlijk ingenieur studeerden. Hij reageerde met zo'n blik van ja-dat-dacht-ik-al.
Hij draaide zich weer om en wij keken elkaar zo aan met een blik van ja-da-zal-wel-weer-zo-ne-wazige-zijn. Daar vergisten wij ons echter schromelijk! Joris was allesbehalve wazig. In klare taal maakte gij duidelijk dat binnenkort de poolkappen zouden smelten en de zee zeker tot in Leuven zou komen. En dat de oplossing niet uit de wetenschap zou komen. Maar dat de zee vroeger ook al tot in Leuven was gekomen want je kon dat zien aan het zand dat ze hier uit de bodem haalden. En dat Karma daar ook wel iets mee te maken had.
Hij ging zo nog even door en wij waren blij dat hij zijn kennis met ons, onwetenden, wilde delen. Er kwam echter snel een eind aan zijn relaas toen de kassierster luid en duidelijk vroeg: "kaartjes of bonnekes meneer?".
Joris knikte van nee, liet zijn chocolade en zijn melk scannen en betaalde. Met geld.
De kapitalist!
Neem nu bijvoorbeeld de Colruyt.
Het kan natuurlijk zijn dat de Colruyt voor jou wel ver is. Dan neem ik bovenstaande woorden terug (dat je het soms niet ver moet zoeken).
Maar in mijn geval was de Colruyt vrij dichtbij. Niet naast de deur ofzo. Pak 1 km. Of iets meer of iets minder.
Op een mooie maandag reden we er met z'n drieën heen. In de auto. Dat was verantwoord, omdat we vrij veel moesten vervoeren.
Voor de deuren van de Colruyt stonden deze keer gelukkig geen Artsen zonder Grenzen te vragen of wij Artsen zonder Grenzen kenden. Tuurlijk kenden wij Artsen zonder Grenzen. Wie kent Artsen zonder Grenzen nu niet?
Maar deze keer dus gelukkig geen Artsen zonder Grenzen voor de deur.
We konden ongestoord binnenwandelen en onze 2 lege bakken en 4 kleine flesjes omruilen voor 4 papieren bonnekes (die je dan later moet afgeven aan de kassa als ze vriendelijk vragen: "kaartjes of bonnekes?").
Trouwens, hoeveel papier wordt er in de Colruyt wel niet verspild? En die kasticketten man (Kastickettenman!!!). Hoe groot zijn die wel niet?
Dat terzijde.
Onze inkopen bestonden uit een nieuwe bak bier en een fles whisky.
Eerlijk als we waren, gingen we langs de kassa alvorens buiten te gaan. En het is daar dat we een interessante mens tegenkwamen.
De mens was een man. Een man zonder naam waarschijnlijk. Maar als ik er toch een naam op zou moeten plakken, zou het denk ik "Joris" zijn.
Joris stond voor ons in de rij. Hij had slechts wat melk en wat chocolade. Misschien ging hij thuis artisanale (hihi, anale) chocomelk maken, wie weet.
Ik stond met mijn twee vrienden wat te palaveren over ditjes en datjes, niets wereldschokkend. Plots liet één van hen iets vallen. Ik weet niet meer wat. Iets onbelangrijks waarschijnlijk. Hij raapte het meteen weer op en dat was dat. Dachten we.
Bijna ogenblikkelijk liet Joris ook iets vallen.
"Bad karma", zei mijn vriend niet al te luid. Doelend op het feit dat er nu blijkbaar een soort valtrend ontstaan was.
Joris had dit gehoord en draaide zich ogenblikkelijk om.
"Wat weten jullie nu van karma?", vroeg hij, duidelijk geïrriteerd door ons spottend gebruik van het woord karma.
We antwoordden dat we waarschijnlijk niets van karma wisten. Ik durfde niet zeggen dat het waarschijnlijk bullshit is. Karma. Dat past niet in onze logische manier van denken.
Misschien was het daarom dat Joris toen vroeg wat wij studeerden (hij had scherp opgemerkt dat wij studenten waren en waarschijnlijk iets wetenschappelijks studeerden). We zeiden naar waarheid dat we voor burgerlijk ingenieur studeerden. Hij reageerde met zo'n blik van ja-dat-dacht-ik-al.
Hij draaide zich weer om en wij keken elkaar zo aan met een blik van ja-da-zal-wel-weer-zo-ne-wazige-zijn. Daar vergisten wij ons echter schromelijk! Joris was allesbehalve wazig. In klare taal maakte gij duidelijk dat binnenkort de poolkappen zouden smelten en de zee zeker tot in Leuven zou komen. En dat de oplossing niet uit de wetenschap zou komen. Maar dat de zee vroeger ook al tot in Leuven was gekomen want je kon dat zien aan het zand dat ze hier uit de bodem haalden. En dat Karma daar ook wel iets mee te maken had.
Hij ging zo nog even door en wij waren blij dat hij zijn kennis met ons, onwetenden, wilde delen. Er kwam echter snel een eind aan zijn relaas toen de kassierster luid en duidelijk vroeg: "kaartjes of bonnekes meneer?".
Joris knikte van nee, liet zijn chocolade en zijn melk scannen en betaalde. Met geld.
De kapitalist!
zondag 16 november 2008
Chocoladen Mannekens
Men vraagt mij soms: "Maarten, hoe komt dat toch dat gij geen lief hebt?"
Meestal wimpel ik deze vraag dan af door middel van een onnozel antwoord. De waarheid is echter anders.
Het is namelijk een weloverwogen keuze. Als ik mensen hoor klagen over hun lief, dan kan ik slechts denken: "Aiai toch".
Om maar een zeer recent voorbeeld te geven:
Dezemorgen vonden mijn drie zussen en ik vier chocoladen mannekens bij de openhaard. De goede Sint Nikolaas was gepasseerd. Twee van mijn zussen hebben echter een lief. Zij moesten hun chocoladen manneken delen, met pijn in het hart.
Ik hoef mijn chocolade manneken niet te delen.
Meestal wimpel ik deze vraag dan af door middel van een onnozel antwoord. De waarheid is echter anders.
Het is namelijk een weloverwogen keuze. Als ik mensen hoor klagen over hun lief, dan kan ik slechts denken: "Aiai toch".
Om maar een zeer recent voorbeeld te geven:
Dezemorgen vonden mijn drie zussen en ik vier chocoladen mannekens bij de openhaard. De goede Sint Nikolaas was gepasseerd. Twee van mijn zussen hebben echter een lief. Zij moesten hun chocoladen manneken delen, met pijn in het hart.
Ik hoef mijn chocolade manneken niet te delen.
woensdag 5 november 2008
Stellingen
Overlaatst lag ik in mijn bed (het was net bedtijd) en ik had weer een stelling bedacht. En zoals dat bij de meeste van mijn stellingen het geval is, was ze volledig correct. Het betrof extremisme. Ik wil op het onderwerp zelf nu niet verder ingaan, maar het punt is dat hoe meer ik mijn stelling testte op haar soliditeit, hoe krachtiger ik ze vond. Voor mezelf was de stelling bewezen en dat was genoeg.
Ze was zelfs zo solide, dat ze een andere (voor mezelf reeds bewezen) stelling, nog eens bevestigde.
Het is die stelling waar ik graag verder op in wil gaan.
Het is niet evident om uit te leggen, maar ik wil graag een poging wagen, om andere stellingbedenkers misschien een bron van inspiratie te leveren. Het is een stelling die alle andere stellingen bevat (ja, zelfs die van Pythagoras).
Het is de stelling van "Een trapke hoger".
Het is een verruiming van de Ultieme Waarheid en tegelijk het bewijs van de onjuistheid daarvan. Het levert de fundamenten voor het "outside the box" denken. Wellicht zal het ook het ontstaan en de oneindigheid van het heelal verklaren. Het vervelende van de stelling is dat ze zich niet laat uitleggen. Het uitleggen ervan verzwakt de stelling namelijk. De kracht van de stelling zit hem in de manier waarop het inzicht in de stelling zich meester maakt van het gastbrein.
Ik kan dus met trots zeggen dat ik de stelling kan bevatten en voor mezelf bewijzen.
En dat is genoeg.
Ik vroeg me af of er nog mensen zijn die soms stellingen bedenken en er rotsvast van overtuigd zijn dat ze kloppen.
Ze was zelfs zo solide, dat ze een andere (voor mezelf reeds bewezen) stelling, nog eens bevestigde.
Het is die stelling waar ik graag verder op in wil gaan.
Het is niet evident om uit te leggen, maar ik wil graag een poging wagen, om andere stellingbedenkers misschien een bron van inspiratie te leveren. Het is een stelling die alle andere stellingen bevat (ja, zelfs die van Pythagoras).
Het is de stelling van "Een trapke hoger".
Het is een verruiming van de Ultieme Waarheid en tegelijk het bewijs van de onjuistheid daarvan. Het levert de fundamenten voor het "outside the box" denken. Wellicht zal het ook het ontstaan en de oneindigheid van het heelal verklaren. Het vervelende van de stelling is dat ze zich niet laat uitleggen. Het uitleggen ervan verzwakt de stelling namelijk. De kracht van de stelling zit hem in de manier waarop het inzicht in de stelling zich meester maakt van het gastbrein.
Ik kan dus met trots zeggen dat ik de stelling kan bevatten en voor mezelf bewijzen.
En dat is genoeg.
Ik vroeg me af of er nog mensen zijn die soms stellingen bedenken en er rotsvast van overtuigd zijn dat ze kloppen.
maandag 27 oktober 2008
fok!
Laatstejaarsreis, allemaal goed en wel, maar je moet er wel een fokking reispas voor hebben.
En daarvoor moet je op het stadhuis zijn (of moet ik zeggen "huis van de stad") en dat is natuurlijk alleen open op momenten dat de normale mens andere dingen te doen heeft.
Ik bleef dus speciaal in fokking Lommel om eens naar de kapper te gaan, pasfoto's te laten maken en eens naar het stadhuis te gaan (op maandag open van 9 tot fokking 12 uur).
De kapper heeft zijn best gedaan, waarvoor dank.
Ik wandelde vervolgens naar de fotograaf om de hoek, en die was fokking weg! Niet zomaar gesloten, echt weg! Op naar de volgende. Die was wel gewoon gesloten, maar dat is natuurlijk niet veel beter, als je voor 12 uur op het fokking stadhuis moet zijn.
Nog naar een andere gereden, en die was op maandag alleen 's middags open. Fok!
En dan had ik in Lommel alle fotografen gehad. Pech dus voor Maarten.
Zat ik daar met mijn belachelijk pasgeknipt haar.
Dan naar Leuven gereden, om niet 2 uur lang op een fokking trein te moeten zitten. Aangezien ik geen geld uit wou geven aan een fokking parkeerplaats en ook geen zin had om om de vijf botten aan de parkeerschijf te draaien, moest ik op zoek naar een alternatief. Dat vond ik uiteindelijk in Heverlee. 20 minuten wandelen van mijn kot.
Om de wandeling wat draaglijker te maken, vatte ik het idee op om een croissantje te kopen in de bakkerij aan de Naamsepoort.
De croissant was fokking 1000 jaar oud! Gelukkig kon ik mijn kapotte tanden doorspoelen met wat cola.
Er bestaan betere manieren om goedgezind te worden.
En daarvoor moet je op het stadhuis zijn (of moet ik zeggen "huis van de stad") en dat is natuurlijk alleen open op momenten dat de normale mens andere dingen te doen heeft.
Ik bleef dus speciaal in fokking Lommel om eens naar de kapper te gaan, pasfoto's te laten maken en eens naar het stadhuis te gaan (op maandag open van 9 tot fokking 12 uur).
De kapper heeft zijn best gedaan, waarvoor dank.
Ik wandelde vervolgens naar de fotograaf om de hoek, en die was fokking weg! Niet zomaar gesloten, echt weg! Op naar de volgende. Die was wel gewoon gesloten, maar dat is natuurlijk niet veel beter, als je voor 12 uur op het fokking stadhuis moet zijn.
Nog naar een andere gereden, en die was op maandag alleen 's middags open. Fok!
En dan had ik in Lommel alle fotografen gehad. Pech dus voor Maarten.
Zat ik daar met mijn belachelijk pasgeknipt haar.
Dan naar Leuven gereden, om niet 2 uur lang op een fokking trein te moeten zitten. Aangezien ik geen geld uit wou geven aan een fokking parkeerplaats en ook geen zin had om om de vijf botten aan de parkeerschijf te draaien, moest ik op zoek naar een alternatief. Dat vond ik uiteindelijk in Heverlee. 20 minuten wandelen van mijn kot.
Om de wandeling wat draaglijker te maken, vatte ik het idee op om een croissantje te kopen in de bakkerij aan de Naamsepoort.
De croissant was fokking 1000 jaar oud! Gelukkig kon ik mijn kapotte tanden doorspoelen met wat cola.
Er bestaan betere manieren om goedgezind te worden.
donderdag 23 oktober 2008
... maar koffie lust ik nog wel.
An: "Ik ben veranderd Kris, blabliebla. Wil je mij misschien volgen voor een kop koffie, blabliebloe?"
Kris: "Ik ben ook veranderd, An"
An wandelt teleurgesteld naar haar auto.
*stilte*
Kris: "Maar koffie lust ik nog wel"
Komaan Bart en/of Erik, moest dat nu echt?
Of was het een heel subtiel mopje? Een smerige knipoog naar alle domme soaps en rambo-achtige films die volgepropt zitten met one- en twoliners? Een test voor de Vlaamse cinemaganger?
Of gewoon een belachelijk einde?
Het is een heel delicaat evenwicht, dat wel.
(Excuses voor het verklappen van het einde. Kris gaat niet dood)
Kris: "Ik ben ook veranderd, An"
An wandelt teleurgesteld naar haar auto.
*stilte*
Kris: "Maar koffie lust ik nog wel"
Komaan Bart en/of Erik, moest dat nu echt?
Of was het een heel subtiel mopje? Een smerige knipoog naar alle domme soaps en rambo-achtige films die volgepropt zitten met one- en twoliners? Een test voor de Vlaamse cinemaganger?
Of gewoon een belachelijk einde?
Het is een heel delicaat evenwicht, dat wel.
(Excuses voor het verklappen van het einde. Kris gaat niet dood)
zondag 5 oktober 2008
Sunday Funday
It's another stupid Sunday
And it still sucks that you went away
I'm sitting on the floor
Waiting for a knock on the door
Don't kill me just yet Sunday
Still got a lot of debts to pay
I'm sitting at my desk
Waiting for you to ask
Won't you come and play?
Another rainy Sunday Funday
I'm hungover and bored to death
I'm quoting parts of Macbeth
Isn't that your favourite play?
(I'm coming your way)
KLIK
And it still sucks that you went away
I'm sitting on the floor
Waiting for a knock on the door
Don't kill me just yet Sunday
Still got a lot of debts to pay
I'm sitting at my desk
Waiting for you to ask
Won't you come and play?
Another rainy Sunday Funday
I'm hungover and bored to death
I'm quoting parts of Macbeth
Isn't that your favourite play?
(I'm coming your way)
KLIK
vrijdag 3 oktober 2008
Arme Yves
Hij is toch wel de pechvogel van de eeuw. Yves Leterme.
Stel je voor: je wint de verkiezingen en je denkt bij jezelf: nice, ik zal hier eens premier worden. En dan krijg je BHV en dergelijke meer over je heen. Je biedt je ontslag maar aan, want je hebt het niet kunnen oplossen, maar dan vindt de koning dat je nog wat meer je best moet doen. Je weet ook wel dat dat niet gaat lukken, dus je geeft het maar door aan de mannen van de regio's.
Daar ben je mooi vanaf denk je dan.
Nu kun je toch voorrang geven aan de "sociaal-economische" dossiers en de "daling van de koopkracht". Eens je goed en wel doorhebt wat het probleem juist is en hoe je het misschien kunt gaan oplossen, begint heel de wereld door te hebben dat ze gebakken lucht aan het verhandelen zijn en zakt de wereldeconomie in elkaar. Nu mag je nog proberen alle Belgische banken te redden van de ondergang.
Je bent eigenlijk zo ziek als een hond en wilt gewoon een week in bed liggen.
Maar niemand anders heeft op dat moment goesting om heel de zooi op te lossen, met als gevolg dat je mooi premier mag blijven en al de rest commentaar kan geven.
Wel Yves, nu is het moment gekomen om te zeggen: "Screw you guys, I'm going home!"
Stel je voor: je wint de verkiezingen en je denkt bij jezelf: nice, ik zal hier eens premier worden. En dan krijg je BHV en dergelijke meer over je heen. Je biedt je ontslag maar aan, want je hebt het niet kunnen oplossen, maar dan vindt de koning dat je nog wat meer je best moet doen. Je weet ook wel dat dat niet gaat lukken, dus je geeft het maar door aan de mannen van de regio's.
Daar ben je mooi vanaf denk je dan.
Nu kun je toch voorrang geven aan de "sociaal-economische" dossiers en de "daling van de koopkracht". Eens je goed en wel doorhebt wat het probleem juist is en hoe je het misschien kunt gaan oplossen, begint heel de wereld door te hebben dat ze gebakken lucht aan het verhandelen zijn en zakt de wereldeconomie in elkaar. Nu mag je nog proberen alle Belgische banken te redden van de ondergang.
Je bent eigenlijk zo ziek als een hond en wilt gewoon een week in bed liggen.
Maar niemand anders heeft op dat moment goesting om heel de zooi op te lossen, met als gevolg dat je mooi premier mag blijven en al de rest commentaar kan geven.
Wel Yves, nu is het moment gekomen om te zeggen: "Screw you guys, I'm going home!"
woensdag 1 oktober 2008
zaterdag 20 september 2008
Het oog...
... van de storm.
(een cliffhanger in de titel om het extra spannend te maken)
Zo voelt het een beetje na 1 week road trippen en voor de verhuis naar Leuven.
Voor wie geen inspiratie heeft voor een vakantie: Scandinavië is the place 2 be!
Straffe verhalen vertel ik liever op café (nu heb ik genoeg stof om de eerste paar weken in Leuven door te komen) maar foto's staan al een beetje op facebook. Dat is die datingsite die een beetje vermomd is als "networking tool".
Let vooral op de grappige foto's waarin onder andere volgende onderwerpen aan bod komen:
-köt
-balzac
-bauten
-en nog veel meer!
Voor echte grappige verhaaltjes uit het dagelijks leven zit ik heel even zonder inspiratie. Ik heb de laatste maanden namelijk in complete sereniteit en contemplatie doorgebracht. Maar ik doe mijn best om grappige situaties uit te lokken vanaf nu. En anders zal ik mijn goede vriend Drik proberen te overtuigen delen van zijn hilarische boek hier te publiceren. Lachen, gieren en brullen gegarandeerd, so stay tuned!
Catch ya on da flipside
Always yours,
Maarten
(een cliffhanger in de titel om het extra spannend te maken)
Zo voelt het een beetje na 1 week road trippen en voor de verhuis naar Leuven.
Voor wie geen inspiratie heeft voor een vakantie: Scandinavië is the place 2 be!
Straffe verhalen vertel ik liever op café (nu heb ik genoeg stof om de eerste paar weken in Leuven door te komen) maar foto's staan al een beetje op facebook. Dat is die datingsite die een beetje vermomd is als "networking tool".
Let vooral op de grappige foto's waarin onder andere volgende onderwerpen aan bod komen:
-köt
-balzac
-bauten
-en nog veel meer!
Voor echte grappige verhaaltjes uit het dagelijks leven zit ik heel even zonder inspiratie. Ik heb de laatste maanden namelijk in complete sereniteit en contemplatie doorgebracht. Maar ik doe mijn best om grappige situaties uit te lokken vanaf nu. En anders zal ik mijn goede vriend Drik proberen te overtuigen delen van zijn hilarische boek hier te publiceren. Lachen, gieren en brullen gegarandeerd, so stay tuned!
Catch ya on da flipside
Always yours,
Maarten
dinsdag 2 september 2008
Canon, you cannot.
Aan allen die ooit een printer gaan kopen:
Koop nooit een Canon MPC 190. Koop zelfs niets wat in de winkel in de buurt van de Canon MPC 190 staat.
Het is een kwaadaardig apparaat.
Niet alleen werkt het voor geen meter, het risico bestaat dat je het rotding tegen elke muur en door elk raam van je huis wilt gooien. Bovendien werkt je internet niet meer zodra je het gebruikt.
Het is namelijk zo dat je elke pagina die je wilt printen zeer persoonlijk moet begeleiden als je ook maar het minste resultaat wilt verkrijgen. Zo is het absoluut noodzakelijk dat je zelf elk blad er in ramt en zo nodig er weer uit sleurt. Zo niet begint het apparaat gewoon in de lucht te printen. Enige precisie is hier natuurlijk wel vereist, als je niet wilt dat de helft eraf valt.
Nu en dan verrast de printer je ook door je blad vrolijk te kreuken, of willekeurige zwarte lijnen te tekenen.
Voor wie nu en dan graag papier bespaart en denkt recto verso te printen: think again. Het risico op mislukken verdubbelt per blad. En het is zeer (zéér) frustrerend om een mooi gedrukte voorkant te moeten weggooiten omdat de achterkant verneukt is.
Dus, bespaar je de frustratie en koop liever een pen en teken alles zelf over van het scherm.
Koop nooit een Canon MPC 190. Koop zelfs niets wat in de winkel in de buurt van de Canon MPC 190 staat.
Het is een kwaadaardig apparaat.
Niet alleen werkt het voor geen meter, het risico bestaat dat je het rotding tegen elke muur en door elk raam van je huis wilt gooien. Bovendien werkt je internet niet meer zodra je het gebruikt.
Het is namelijk zo dat je elke pagina die je wilt printen zeer persoonlijk moet begeleiden als je ook maar het minste resultaat wilt verkrijgen. Zo is het absoluut noodzakelijk dat je zelf elk blad er in ramt en zo nodig er weer uit sleurt. Zo niet begint het apparaat gewoon in de lucht te printen. Enige precisie is hier natuurlijk wel vereist, als je niet wilt dat de helft eraf valt.
Nu en dan verrast de printer je ook door je blad vrolijk te kreuken, of willekeurige zwarte lijnen te tekenen.
Voor wie nu en dan graag papier bespaart en denkt recto verso te printen: think again. Het risico op mislukken verdubbelt per blad. En het is zeer (zéér) frustrerend om een mooi gedrukte voorkant te moeten weggooiten omdat de achterkant verneukt is.
Dus, bespaar je de frustratie en koop liever een pen en teken alles zelf over van het scherm.
maandag 1 september 2008
Nou moe
Gisteren ben ik met een vriend naar Eindhoven geweest. Er was een klein gratis festivalletje met bands van allerlei genres (lees: varianten van metal).
De eerste band die we zagen heette Heidevolk.
De tweede heette Mad Sin.
De derde heette Anathema.
Het was tijdens die derde band dat wij enorm schrokken van een Nederlandse jongeman.
Deze jongeman stonk ongelofelijk. Je hebt stinken en je hebt stinken. Een lichaamsgeurtje, daar valt niemand van achterover. Maar deze jongen ging toch wel heel ver. Het ergste was het als hij een beetje door zijn haar wreef en de wind ook nog eens in onze richting stond. Dan was de stank werkelijk niet te harden. Misselijkmakend! Niet bepaald subtiel namen we dan een paar stappen achteruit. Maar de jongen volgde telkens ons voorbeeld.
Toen zijn vriend van ongeveer 14 jaar een joint begon te rollen dacht ik: fijn, dat maskeert zometeen misschien de geur een beetje. Maar niets was minder waar. De joint rook naar peper en versterkte slechts het aroma van de jongen.
Neen, geef mij dan toch maar douchegel met kokosnoot ofzo.
De eerste band die we zagen heette Heidevolk.
De tweede heette Mad Sin.
De derde heette Anathema.
Het was tijdens die derde band dat wij enorm schrokken van een Nederlandse jongeman.
Deze jongeman stonk ongelofelijk. Je hebt stinken en je hebt stinken. Een lichaamsgeurtje, daar valt niemand van achterover. Maar deze jongen ging toch wel heel ver. Het ergste was het als hij een beetje door zijn haar wreef en de wind ook nog eens in onze richting stond. Dan was de stank werkelijk niet te harden. Misselijkmakend! Niet bepaald subtiel namen we dan een paar stappen achteruit. Maar de jongen volgde telkens ons voorbeeld.
Toen zijn vriend van ongeveer 14 jaar een joint begon te rollen dacht ik: fijn, dat maskeert zometeen misschien de geur een beetje. Maar niets was minder waar. De joint rook naar peper en versterkte slechts het aroma van de jongen.
Neen, geef mij dan toch maar douchegel met kokosnoot ofzo.
vrijdag 22 augustus 2008
Liza en haar zoektocht naar de ware
Liza was een Engelse dame. Ze was 25 jaar oud en kon er niet tegen als ze het liedje over het gat in de emmer begonnen zingen. "There's a hole in the bucket, dear Liza, etc..."
Nee, als er één lied was wat ze over haar mochten zingen, dan was het wel Mia van Gorki. Maar dan met haar naam in plaats van die van Mia. Liza claimde namelijk dat zij het licht eerst had gezien.
Dat zit zo.
Liza en Mia waren beste vriendinnen. Dat waren ze al sinds het eerste middelbaar. Ze kochten samen de Fancy, verwisselden 1 sok (zodat ze elk 2 verschillende sokken hadden) en vroegen het voor elkaar aan met de jongens. Mia had een oudere broer, Marc. Marc was een gabber. Hij droeg steevast Nike-Airs en Cavello broeken. Zijn haar was erg kort en hij had een kettinkje met een tovenaartje. Als Mia het lief vroeg, ging hij voor haar Bacardi Breezer halen in de supermarkt. Zo ook die bewuste vrijdag.
Marc was die dag goedgezind want hij had van zijn lief de nieuwste Thunderdome CD gekregen. En alsof dat nog niet genoeg was, had hij een skater kunnen uitschelden voor Turk. De skater was helemaal geen Turk, maar Marc wist eigenlijk niet goed wat een Turk was en zijn vrienden gebruikten het als scheldwoord, dus hij ook maar.
Goedgezind als hij was, kocht hij extraveel breezerkes voor zijn zus en een pakje Bastos op de koop toe.
Mia was in de wolken. Ze belde snel naar Liza en samen gingen ze in het stadspark achter een struik zitten. Na een half flesje zei Liza: "hihihi, ik ben al keizat jong!". Waarop Mia de sigaretten tevoorschijn haalde. "Ooh nee, rookt gij ofwa?" vroeg Liza geschrokken. Ze hadden die week nog op school geleerd dat roken ongezond was. "Ja, maar dees zijn gezonde sigaretten, zegt Marc." antwoordde Mia trots. "Hebt gij licht?" vroeg ze. 'Licht' was in die tijd jongerentaal voor een aansteker. Liza antwoordde ontkennend. Tuurlijk had ze geen licht. Ze rookte niet en kaarsjes stak ze altijd aan met lucifers. En lucifers waren niet iets dat je overal mee naartoe nam. "Klote!" zeiden ze in koor. Liza kneep in Mia's arm en riep "Pits blauw!". Nu mocht Mia niks meer zeggen tot Liza haar naam zei.
Ze besloten dan maar op zoek te gaan naar een aansteker. In het stadspark kon dat niet erg moeilijk zijn, aangezien ze niet de enige jongeren waren die daar stiekem sigaretjes gingen roken.
Ze gingen elk een kant op, het hele park rond op zoek naar licht.
Beiden hadden weinig succes, totdat ze bijna halfweg waren. Mia riep plots: "ik heb een licht gezien!" en ze liep er op af. Liza was echter al dichterbij en had het licht eerst vast. "Yes, ik heb licht gevonden!" riep ze, goed wetende dat Mia het wel degelijk eerst had gezien. Maar Mia mocht niet praten, dus dat telde eigenlijk niet. Mia liet het daar echter niet bij en probeerde de aansteker van Liza af te nemen. In het daaropvolgende gevecht beet Liza in Mia's keel, recht in haar luchtpijp. Ze liet pas los toen Mia niet meer bewoog.
Op dat moment kwam er een illustere figuur tevoorschijn van achter een boom. Hij stelde zich voor aan Liza als 'Luc from Belgium'. U kunt al wel raden over welke Luc het hier gaat. Jawel, het is dezelfde Luc als die van de band Gorki. Uit respect voor Mia, die ondanks haar zwijgplicht toch haar geluk uitschreeuwde omwille van haar vondst, het licht, schreef hij een lied over haar.
Liza had schrik dat Luc de politie zou bellen, dus ze zette het op een lopen. Al hijgend bereikte ze 8 uur later de Noordzeekust. Met al het hout dat ze op haar route verzameld had bouwde ze een vlot en bereek ze nog eens 8 uur later het vasteland. Toen ze in Noord-Frankrijk het strand opstrompelde, wachtte haar nog een onaangename verrassing...
Nee, als er één lied was wat ze over haar mochten zingen, dan was het wel Mia van Gorki. Maar dan met haar naam in plaats van die van Mia. Liza claimde namelijk dat zij het licht eerst had gezien.
Dat zit zo.
Liza en Mia waren beste vriendinnen. Dat waren ze al sinds het eerste middelbaar. Ze kochten samen de Fancy, verwisselden 1 sok (zodat ze elk 2 verschillende sokken hadden) en vroegen het voor elkaar aan met de jongens. Mia had een oudere broer, Marc. Marc was een gabber. Hij droeg steevast Nike-Airs en Cavello broeken. Zijn haar was erg kort en hij had een kettinkje met een tovenaartje. Als Mia het lief vroeg, ging hij voor haar Bacardi Breezer halen in de supermarkt. Zo ook die bewuste vrijdag.
Marc was die dag goedgezind want hij had van zijn lief de nieuwste Thunderdome CD gekregen. En alsof dat nog niet genoeg was, had hij een skater kunnen uitschelden voor Turk. De skater was helemaal geen Turk, maar Marc wist eigenlijk niet goed wat een Turk was en zijn vrienden gebruikten het als scheldwoord, dus hij ook maar.
Goedgezind als hij was, kocht hij extraveel breezerkes voor zijn zus en een pakje Bastos op de koop toe.
Mia was in de wolken. Ze belde snel naar Liza en samen gingen ze in het stadspark achter een struik zitten. Na een half flesje zei Liza: "hihihi, ik ben al keizat jong!". Waarop Mia de sigaretten tevoorschijn haalde. "Ooh nee, rookt gij ofwa?" vroeg Liza geschrokken. Ze hadden die week nog op school geleerd dat roken ongezond was. "Ja, maar dees zijn gezonde sigaretten, zegt Marc." antwoordde Mia trots. "Hebt gij licht?" vroeg ze. 'Licht' was in die tijd jongerentaal voor een aansteker. Liza antwoordde ontkennend. Tuurlijk had ze geen licht. Ze rookte niet en kaarsjes stak ze altijd aan met lucifers. En lucifers waren niet iets dat je overal mee naartoe nam. "Klote!" zeiden ze in koor. Liza kneep in Mia's arm en riep "Pits blauw!". Nu mocht Mia niks meer zeggen tot Liza haar naam zei.
Ze besloten dan maar op zoek te gaan naar een aansteker. In het stadspark kon dat niet erg moeilijk zijn, aangezien ze niet de enige jongeren waren die daar stiekem sigaretjes gingen roken.
Ze gingen elk een kant op, het hele park rond op zoek naar licht.
Beiden hadden weinig succes, totdat ze bijna halfweg waren. Mia riep plots: "ik heb een licht gezien!" en ze liep er op af. Liza was echter al dichterbij en had het licht eerst vast. "Yes, ik heb licht gevonden!" riep ze, goed wetende dat Mia het wel degelijk eerst had gezien. Maar Mia mocht niet praten, dus dat telde eigenlijk niet. Mia liet het daar echter niet bij en probeerde de aansteker van Liza af te nemen. In het daaropvolgende gevecht beet Liza in Mia's keel, recht in haar luchtpijp. Ze liet pas los toen Mia niet meer bewoog.
Op dat moment kwam er een illustere figuur tevoorschijn van achter een boom. Hij stelde zich voor aan Liza als 'Luc from Belgium'. U kunt al wel raden over welke Luc het hier gaat. Jawel, het is dezelfde Luc als die van de band Gorki. Uit respect voor Mia, die ondanks haar zwijgplicht toch haar geluk uitschreeuwde omwille van haar vondst, het licht, schreef hij een lied over haar.
Liza had schrik dat Luc de politie zou bellen, dus ze zette het op een lopen. Al hijgend bereikte ze 8 uur later de Noordzeekust. Met al het hout dat ze op haar route verzameld had bouwde ze een vlot en bereek ze nog eens 8 uur later het vasteland. Toen ze in Noord-Frankrijk het strand opstrompelde, wachtte haar nog een onaangename verrassing...
vrijdag 8 augustus 2008
De stomme steen
Op en dag (geen nacht) ging ik naar een band kijken op de Vismarkt in Leuven. De band was fijn en het publiek ook, op enkele Cruella De Vil look-alikes na. Na een goede 50 minuten was het optreden gedaan en voor Freaky Age ging ik niet blijven, dus vertrok ik maar.
De terugwandeling ging vlot. Zeer vlot. Het was alsof ik over het voetpad vloog zoals die dingskes in Star Wars in die race waarvan ook een spelleke is. Even snel en even vlot manoeuvrerend langs alle mogelijke obstakels (en dat zijn er heel wat tijdens marktrock).
Op een bepaald ogenblik liep ik zo door de Tiensestraat. Daar is ergens een frituur tegenover het gebouw van psychologie. Vanuit de verte had ik gezien dat er twee mensen frieten zaten te eten op de trappen van dat gebouw. Ik dacht: als ik daar passeer, knik ik eens vriendelijk en zeg ik 'smakelijk'.
Zogezegd, zogedaan. Maar toen bleek dat ik één van hen kende. Maar niet echt goed kende. Zo via via, wel eens mee gebabbeld, maar niet dat ie in mijn msn-lijst stond ofzo. Ik zei dus 'smakelijk', en hij zei 'alles goed?' waarop ik wel zeer kort antwoordde: 'ja.'.
Dit alles terwijl ik op een goed tempo doorhooverde. Maar vanaf de eerste stap na mijn 'ja', bedacht ik dat het misschien beleefd was en ook gezellig, om eens een klapke te doen met die jongen. Dit denken nam echter alweer 3 stappen in beslag en uiteindelijk was ik al uit zijn gezichtsveld verdwenen. Ik kon nog terugwandelen, maar dat zou misschien een beetje belachelijk overkomen, vooral omdat ik hem ook weer niet zo goed kende. Maar eigenlijk had het nog steeds gekund. Totdat ik heel die bedenking gemaakt had natuurlijk. Toen was ik nog verder en zou het pas echt onnozel zijn.
Nog steeds even snel doorwandelend, bleef mijn schoen plots haken achter een wat uitstekende stoeptegel. Ik maakte een dwaas huppeltje en was mijn ritme helemaal kwijt. Fuck!
Bij deze dus ook mijn excuses aan de persoon in kwestie, volgende keer zal ik stoppen en een babbelke slaan...
De terugwandeling ging vlot. Zeer vlot. Het was alsof ik over het voetpad vloog zoals die dingskes in Star Wars in die race waarvan ook een spelleke is. Even snel en even vlot manoeuvrerend langs alle mogelijke obstakels (en dat zijn er heel wat tijdens marktrock).
Op een bepaald ogenblik liep ik zo door de Tiensestraat. Daar is ergens een frituur tegenover het gebouw van psychologie. Vanuit de verte had ik gezien dat er twee mensen frieten zaten te eten op de trappen van dat gebouw. Ik dacht: als ik daar passeer, knik ik eens vriendelijk en zeg ik 'smakelijk'.
Zogezegd, zogedaan. Maar toen bleek dat ik één van hen kende. Maar niet echt goed kende. Zo via via, wel eens mee gebabbeld, maar niet dat ie in mijn msn-lijst stond ofzo. Ik zei dus 'smakelijk', en hij zei 'alles goed?' waarop ik wel zeer kort antwoordde: 'ja.'.
Dit alles terwijl ik op een goed tempo doorhooverde. Maar vanaf de eerste stap na mijn 'ja', bedacht ik dat het misschien beleefd was en ook gezellig, om eens een klapke te doen met die jongen. Dit denken nam echter alweer 3 stappen in beslag en uiteindelijk was ik al uit zijn gezichtsveld verdwenen. Ik kon nog terugwandelen, maar dat zou misschien een beetje belachelijk overkomen, vooral omdat ik hem ook weer niet zo goed kende. Maar eigenlijk had het nog steeds gekund. Totdat ik heel die bedenking gemaakt had natuurlijk. Toen was ik nog verder en zou het pas echt onnozel zijn.
Nog steeds even snel doorwandelend, bleef mijn schoen plots haken achter een wat uitstekende stoeptegel. Ik maakte een dwaas huppeltje en was mijn ritme helemaal kwijt. Fuck!
Bij deze dus ook mijn excuses aan de persoon in kwestie, volgende keer zal ik stoppen en een babbelke slaan...
maandag 21 juli 2008
Peer is niet meer
Nu Peer dood is, ben ik weer vrij om een ander personage te bedenken. Leve de vrijheid!
Maar eerst dit:
Op Rock Herk kom je de grappigste dingen tegen.
Zo was er een man die niet wist wat een nachtwinkel was, en ons uitlachte toen we het probeerden uit te leggen.
Er was een man die een iPod met bijhorende minispeakers in zijn borstzak had zitten en zei: "Als ge sevves ne Dixie hoort zingen, niet omduwen he!"
En de tweede ochtend werd ik wakker door een jongeman die zijn verwondering maar bleef uiten over de tentstokken van zijn Nederlandse buur. "Zo'n tenstokken heb ik nog nooit gezien, en ik heb in mijn leven al heel wat tentstokken gezien!" (en zo ongeveer een uur lang)
Toen ik wat later de tenstokken zag, vond ik ze niet eens zo speciaal.
Weg met Dour, leve Rock Herk!
De muziek was ook niet slecht trouwens.
UPDATE:
De zondagmorgen door Hasselt dwalen levert trouwens prachtige nieuwe woorden op (met dank aan Ponas en Fartijn):
Een rijschool waar je met een bak kunt leren rijden: Bakkerijschool
Een school waar je je "Ho's" leert tellen: Hotelschool
Maar eerst dit:
Op Rock Herk kom je de grappigste dingen tegen.
Zo was er een man die niet wist wat een nachtwinkel was, en ons uitlachte toen we het probeerden uit te leggen.
Er was een man die een iPod met bijhorende minispeakers in zijn borstzak had zitten en zei: "Als ge sevves ne Dixie hoort zingen, niet omduwen he!"
En de tweede ochtend werd ik wakker door een jongeman die zijn verwondering maar bleef uiten over de tentstokken van zijn Nederlandse buur. "Zo'n tenstokken heb ik nog nooit gezien, en ik heb in mijn leven al heel wat tentstokken gezien!" (en zo ongeveer een uur lang)
Toen ik wat later de tenstokken zag, vond ik ze niet eens zo speciaal.
Weg met Dour, leve Rock Herk!
De muziek was ook niet slecht trouwens.
UPDATE:
De zondagmorgen door Hasselt dwalen levert trouwens prachtige nieuwe woorden op (met dank aan Ponas en Fartijn):
Een rijschool waar je met een bak kunt leren rijden: Bakkerijschool
Een school waar je je "Ho's" leert tellen: Hotelschool
dinsdag 15 juli 2008
Peer en zijn zoektocht naar het Geluk (deel 6)
Neenee, Peer was het nog niet helemaal vergeten. Dat moet je niet denken. Je mag dat denken, maar dan ben je mis!
Stomme André met zijn (zonder eigenlijk) verjaardagscadeau. Altijd maar uitstellen en valse beloftes doen! Peer was het meer dan zat.
Tijd voor een stevige aframmeling dus!
Peer was een zeer gewelddadige man, als het op aframmelingen aankwam. hij had zich trouwens goed voorbereid. Hij had twee boksbeugels gekocht. Die deed hij beide aan één hand. In de andere had hij een vlindermes. Zo'n mes waarmee je eerst wat moet zwaaien alvorens het bruikbaar is.
Na de rondleiding bij de koeien gingen ze weer naar binnen. Toen de deur goed en wel dicht was, zwaaide Peer vervaarlijk met zijn mes in het rond. De daaropvolgende conversatie ging als volgt:
André: Wat de fok jom, wa zedde gij feitelijk zo aan 't ronddraaien met de mes jom? Da's retegevaarlijk!
Peer: Jè jom, da hadde indertijd euw cadeau da ge altijd beloofde ook ma echt moeten geven he jom!
André Wat de fok jom, wor hedde 't feitelijk over jom? Dees kan ik ni volgen za jom...
Peer: Nie jom? Wete nog da ge me ooit ne cadeau hebt beloofd vur men verjaardag? He? En da da zogezeed veul te moelijk was om gans af te maken? He? Wel, as ge da nu ni drek geeft, dan krijgde batsen za jom!
André: Ahja das wor ook! Hahaha, ge had toch nie gedoecht da ge da echt nog ooit ging krijgen zeker? Ik zen dor eigenlijk nooit echt tegoei aan begonnen. Sukkel man! En daar komde gij nu nog mee af ofwa? Da's wel wa laat he jom! En wa denkte da ge got doen met da prutsmeske?
Peer: Godverdoeme jom, dikke lul! Hier, dees is wa ik daarmee gon doen!
En Peer haalde met een grote zwaai uit naar André zijn gezicht. Maar dat was buiten de waard gerekend! Want die kwam op dat moment net binnen met een leger katten. De waard was een goede vriend van André en kwam altijd op het ideale moment binnen. Altijd had hij wel iets speciaals bij. Deze keer was het dus een leger katten. Kwam dat even goed uit!
Op de waard zijn bevel vielen de katten Peer aan. Die kon met zijn vlindermes en boksbeugels weinig beginnen tegen de bloeddorstige beesten.
Binnen de kortste keren schoot er niks meer over van zijn gezicht.
"Ik geef me over!!!", riep Peer.
De waard floot zijn katten terug. André nam een groot samurai-zwaard en hakte Peers hoofd af.
Daarna nam hij een hakmes en kapte zijn ledematen af, stak ze eerst in diepvrieszakjes en vervolgens in een diepvriezer.
Dat was het einde van Peer.
Stomme André met zijn (zonder eigenlijk) verjaardagscadeau. Altijd maar uitstellen en valse beloftes doen! Peer was het meer dan zat.
Tijd voor een stevige aframmeling dus!
Peer was een zeer gewelddadige man, als het op aframmelingen aankwam. hij had zich trouwens goed voorbereid. Hij had twee boksbeugels gekocht. Die deed hij beide aan één hand. In de andere had hij een vlindermes. Zo'n mes waarmee je eerst wat moet zwaaien alvorens het bruikbaar is.
Na de rondleiding bij de koeien gingen ze weer naar binnen. Toen de deur goed en wel dicht was, zwaaide Peer vervaarlijk met zijn mes in het rond. De daaropvolgende conversatie ging als volgt:
André: Wat de fok jom, wa zedde gij feitelijk zo aan 't ronddraaien met de mes jom? Da's retegevaarlijk!
Peer: Jè jom, da hadde indertijd euw cadeau da ge altijd beloofde ook ma echt moeten geven he jom!
André Wat de fok jom, wor hedde 't feitelijk over jom? Dees kan ik ni volgen za jom...
Peer: Nie jom? Wete nog da ge me ooit ne cadeau hebt beloofd vur men verjaardag? He? En da da zogezeed veul te moelijk was om gans af te maken? He? Wel, as ge da nu ni drek geeft, dan krijgde batsen za jom!
André: Ahja das wor ook! Hahaha, ge had toch nie gedoecht da ge da echt nog ooit ging krijgen zeker? Ik zen dor eigenlijk nooit echt tegoei aan begonnen. Sukkel man! En daar komde gij nu nog mee af ofwa? Da's wel wa laat he jom! En wa denkte da ge got doen met da prutsmeske?
Peer: Godverdoeme jom, dikke lul! Hier, dees is wa ik daarmee gon doen!
En Peer haalde met een grote zwaai uit naar André zijn gezicht. Maar dat was buiten de waard gerekend! Want die kwam op dat moment net binnen met een leger katten. De waard was een goede vriend van André en kwam altijd op het ideale moment binnen. Altijd had hij wel iets speciaals bij. Deze keer was het dus een leger katten. Kwam dat even goed uit!
Op de waard zijn bevel vielen de katten Peer aan. Die kon met zijn vlindermes en boksbeugels weinig beginnen tegen de bloeddorstige beesten.
Binnen de kortste keren schoot er niks meer over van zijn gezicht.
"Ik geef me over!!!", riep Peer.
De waard floot zijn katten terug. André nam een groot samurai-zwaard en hakte Peers hoofd af.
Daarna nam hij een hakmes en kapte zijn ledematen af, stak ze eerst in diepvrieszakjes en vervolgens in een diepvriezer.
Dat was het einde van Peer.
zondag 13 juli 2008
dinsdag 8 juli 2008
MTV is stoem!
Thank you Captain Obvious!
No but seriously. Eerst "Made" en dan "My Super Sweet Sixteen". En om dan nog maar te zwijgen over al de andere zooi die ze uitzenden. Ik kan me zelfs niet herinneren dat ik ooit nog een goeie ouwe muziek clip heb gezien op MTV.
Nee, doe mij dan maar Jim. De muziek mag dan niet altijd geweldig zijn, de sms-games zeer irritant, maar er is tenminste nog muziek. En de niet-muzikale programma's zijn dikwijls ook nog wel amusant. Vooral dan "We Like To Party", briljant!
TMF is gewoon heel de dag stoeme cartoons. Er was een tijd dat ik nog uitkeek naar de cartoons tijdens Samson & Gert, maar die onnozele Nickelodeon boecht doet me echt niks.
Meh. Gefrustreerd!
No but seriously. Eerst "Made" en dan "My Super Sweet Sixteen". En om dan nog maar te zwijgen over al de andere zooi die ze uitzenden. Ik kan me zelfs niet herinneren dat ik ooit nog een goeie ouwe muziek clip heb gezien op MTV.
Nee, doe mij dan maar Jim. De muziek mag dan niet altijd geweldig zijn, de sms-games zeer irritant, maar er is tenminste nog muziek. En de niet-muzikale programma's zijn dikwijls ook nog wel amusant. Vooral dan "We Like To Party", briljant!
TMF is gewoon heel de dag stoeme cartoons. Er was een tijd dat ik nog uitkeek naar de cartoons tijdens Samson & Gert, maar die onnozele Nickelodeon boecht doet me echt niks.
Meh. Gefrustreerd!
zondag 29 juni 2008
Peer en zijn zoektocht naar het Geluk (deel 5)
Plots stak André zijn vinger recht in Peers navel (die was duidelijk te onderscheiden dankzij de combinatie van zijn bol penske en zijn strak poloke) en gaf er nog een draai aan ook.
Peer schreeuwde het uit van de pijn. Hij voelde het tot aan zijn rechterknieholte. Welke barbaar had deze begroeting ooit bedacht?
André was zich echter van geen kwaad bewust en begeleidde hem naar de woonkamer.
Peer was nog nooit bij André thuis geweest. Hij inspecteerde het huis dan ook grondig. Blijkbaar had André toch economischer gebouwd dan hij verwacht had.
Toen Peer het huis langs de buitenkant had gezien, had hij zich verbaasd om de enorme grootte. Aangezien André alleen woonde, vroeg hij zich af waarom hij zo'n groot huis nodig had.
Het antwoord werd echter meteen duidelijk toen Peer binnenkwam. Alle binnenmuren bestonden uit opeengestapelde koelkasten en diepvriezers. De spleten waren opgevuld met Tec 7. Dat was natuurlijk geniaal! Ten eerste was dit voor André een goedkoop, zelfs winstgevend, alternatief voor bakstenen. Ten tweede zorgen frigo's voor de ultieme isolatie. Ten derde werd elke koelkast of diepvries nuttig gebruikt. Sommige om te koelen, andere waren niet aangesloten en deden dienst als opbergruimte.
Het enige nadeel was natuurlijk dat de muren wat dikker waren. Om toch nog genoeg ruimte te hebben, moest het geheel dus wat groter zijn.
Peer had meteen wat meer respect gekregen voor André.
Ze gingen zitten aan een salontafeltje, gemaakt van een frigodeur. André ging koffie halen. Hij had een zeer vernuftig systeem ontworpen om koffie te zetten. Hij had een oud koffiezetapparaat als het ware versmolten met één van zijn diepvriezers. De warmte die de diepvriezer genereerde, werd gebruikt om koffie te maken en warm te houden. Vermits de diepvriezer altijd aanstond, had hij ook altijd warme koffie.
Peer was zeer onder te indruk. De koffie had wel een raar smaakje, maar er zat caffeïne in en meer moest dat niet zijn.
Na de koffie kreeg Peer een rondleiding in de tuin. Daar had André een koe en een stier staan. André vertelde hem over zijn rundersysteem. De koe en de stier hadden twee weiden. Deze waren gescheiden door een smalle doorgang, waar een loopband stond. Om van de ene wei naar de andere te gaan, moest de koe of de stier over de loopband. Het sensorsysteem zette de loopband dan in generatortoestand zodat het beest in kwestie niet vooruit ging over de lopende band. Het beest zou dan steeds harder beginnen lopen en zo een generator aandrijven die een batterij oplaadde. Eens de batterij vol was, werd de band stilgezet en kon het beest naar de andere wei.
Op die manier voorzag André in de stroomvoorziening voor zijn koelkastensysteem. En dat werkte voortreffelijk, want als de stier zin had om te poepen, liep die achter de koe aan. De koe had meestal geen zin, en ging dus naar de andere wei. Zo werd er heel wat heen en weer gehost.
Als de stier de koe dan wel te pakken kreeg en de koe werd drachtig, dan kwam er een kalf.
Indien dit kalf van het mannelijk geslacht was, slachtte André de stier en voorzag zo in zijn eigen voedselvoorziening van een half jaar. Als het kalf van het vrouwelijk geslacht was, slachtte hij de koe.Het geslachte beest had natuurlijk heel wat vlees dankzij de vele training op de loopband. Op die manier werd tevens de voortplantingscyclus in gang gehouden. Dat dit tot inteelt leidde, interesseerde André niet. Als het echt te gortig werd, verkocht hij de boel en kocht hij twee nieuwe beesten.
Op die manier had André niet alleen gratis elektriciteit maar ook gratis vlees en melk. Zijn diepvriezers zorgden dan voor de bewaring.
Peer was weer zeer onder de indruk.
Hij was al bijna vergeten waarvoor hij gekomen was. Maar nog niet helemaal...
wordt vervolgd...
Peer schreeuwde het uit van de pijn. Hij voelde het tot aan zijn rechterknieholte. Welke barbaar had deze begroeting ooit bedacht?
André was zich echter van geen kwaad bewust en begeleidde hem naar de woonkamer.
Peer was nog nooit bij André thuis geweest. Hij inspecteerde het huis dan ook grondig. Blijkbaar had André toch economischer gebouwd dan hij verwacht had.
Toen Peer het huis langs de buitenkant had gezien, had hij zich verbaasd om de enorme grootte. Aangezien André alleen woonde, vroeg hij zich af waarom hij zo'n groot huis nodig had.
Het antwoord werd echter meteen duidelijk toen Peer binnenkwam. Alle binnenmuren bestonden uit opeengestapelde koelkasten en diepvriezers. De spleten waren opgevuld met Tec 7. Dat was natuurlijk geniaal! Ten eerste was dit voor André een goedkoop, zelfs winstgevend, alternatief voor bakstenen. Ten tweede zorgen frigo's voor de ultieme isolatie. Ten derde werd elke koelkast of diepvries nuttig gebruikt. Sommige om te koelen, andere waren niet aangesloten en deden dienst als opbergruimte.
Het enige nadeel was natuurlijk dat de muren wat dikker waren. Om toch nog genoeg ruimte te hebben, moest het geheel dus wat groter zijn.
Peer had meteen wat meer respect gekregen voor André.
Ze gingen zitten aan een salontafeltje, gemaakt van een frigodeur. André ging koffie halen. Hij had een zeer vernuftig systeem ontworpen om koffie te zetten. Hij had een oud koffiezetapparaat als het ware versmolten met één van zijn diepvriezers. De warmte die de diepvriezer genereerde, werd gebruikt om koffie te maken en warm te houden. Vermits de diepvriezer altijd aanstond, had hij ook altijd warme koffie.
Peer was zeer onder te indruk. De koffie had wel een raar smaakje, maar er zat caffeïne in en meer moest dat niet zijn.
Na de koffie kreeg Peer een rondleiding in de tuin. Daar had André een koe en een stier staan. André vertelde hem over zijn rundersysteem. De koe en de stier hadden twee weiden. Deze waren gescheiden door een smalle doorgang, waar een loopband stond. Om van de ene wei naar de andere te gaan, moest de koe of de stier over de loopband. Het sensorsysteem zette de loopband dan in generatortoestand zodat het beest in kwestie niet vooruit ging over de lopende band. Het beest zou dan steeds harder beginnen lopen en zo een generator aandrijven die een batterij oplaadde. Eens de batterij vol was, werd de band stilgezet en kon het beest naar de andere wei.
Op die manier voorzag André in de stroomvoorziening voor zijn koelkastensysteem. En dat werkte voortreffelijk, want als de stier zin had om te poepen, liep die achter de koe aan. De koe had meestal geen zin, en ging dus naar de andere wei. Zo werd er heel wat heen en weer gehost.
Als de stier de koe dan wel te pakken kreeg en de koe werd drachtig, dan kwam er een kalf.
Indien dit kalf van het mannelijk geslacht was, slachtte André de stier en voorzag zo in zijn eigen voedselvoorziening van een half jaar. Als het kalf van het vrouwelijk geslacht was, slachtte hij de koe.Het geslachte beest had natuurlijk heel wat vlees dankzij de vele training op de loopband. Op die manier werd tevens de voortplantingscyclus in gang gehouden. Dat dit tot inteelt leidde, interesseerde André niet. Als het echt te gortig werd, verkocht hij de boel en kocht hij twee nieuwe beesten.
Op die manier had André niet alleen gratis elektriciteit maar ook gratis vlees en melk. Zijn diepvriezers zorgden dan voor de bewaring.
Peer was weer zeer onder de indruk.
Hij was al bijna vergeten waarvoor hij gekomen was. Maar nog niet helemaal...
wordt vervolgd...
woensdag 25 juni 2008
Sitting on a corn flake
... of toch bijna!
Aanschouw, de grootste corn flake ever!
Niet verschieten he!
http://www.maartentytgat.net/cornflake.JPG
Jep. For real. Zat in een gewone doos Jempy corn flakes. Manman. Toch wel stevig opgegeten anders!
Ik daag iedereen uit om ne grotere corn flake te vinden...
.xXx.
Maarten
ps: ik ben goedgeluimd want morgen is mijn laatste examen (baby!)
Aanschouw, de grootste corn flake ever!
Niet verschieten he!
http://www.maartentytgat.net/cornflake.JPG
Jep. For real. Zat in een gewone doos Jempy corn flakes. Manman. Toch wel stevig opgegeten anders!
Ik daag iedereen uit om ne grotere corn flake te vinden...
.xXx.
Maarten
ps: ik ben goedgeluimd want morgen is mijn laatste examen (baby!)
maandag 23 juni 2008
Peer en zijn zoektocht naar het geluk (deel 3)
Enkele kwartieren later kwam Peer aan bij de boerderij van André. Net toen hij uitstapte moest hij plots denken aan een column die hij laatst had gelezen. Eigenlijk had hij een hekel aan columns. Hij las ze zelden, en als hij ze las, ergerde hij zich, zoals hij zich wel vaker ergerde aan onnozele dingen, aan de hopen komma's (en haakjes) die de columnschrijvers gebruikten in hun zinnen, om intelligenter over te komen. Peer was iemand die perfect wist waar in een zin een komma moest komen, en waar niet. Vóór het woord "en" was bijvoorbeeld not done. Hij voelde het gewoon aan. Een kommma komt ergens waar de zin in twee gedeeld wordt, maar waar een punt gewoon net iets té zou zijn. Hij zondigde zelf wel eens aan de regels, maar dat was dan omdat hij niet oplette. Hij was bovendien minder kritisch voor zichzelf dan voor anderen.
Waar Peer minder goed mee overweg kon, was het gebruik van aanhalingstekens. Hij merkte dat het hip was om in plaats van aanhalingstekens te gebruiken, gewoon cursief te typen, maar hij was nog van de generatie die had leren schrijven met pen en papier. En met pen en papier is het lastig om cursief te schrijven. Laat staan vet. Maar dus aanhalingstekens, daar had hij moeite mee.
De column ging over andere columnisten. De columnist in kwestie betreurde het zwakke taalgebruik van zijn collega's. Het verderf van de Nederlandse Taal.
Peer vond dat bullshit. There's no such thing as het verderf van een taal. Hijzelf spekte zijn gesproken zinnen geregeld met woorden uit een andere taal. Het was een goede oefening voor de tong, vond hij. Hij vond het bovendien ook zeer vervelend dat de schrijver maar zat te zagen om pietluttigheden, maar eigenlijk niks interessants te vertellen had.
Hij had de column gelezen terwijl hij op het toilet zat. De WC. Dat gezever had de kwaliteit van zijn kakbeurt danig verlaagd, dat hij heel de dag nors was geweest.
Deze hele gedachtengang ging vrij snel door Peer zijn hoofd.
Toen de gedachtengang gedaan was, dacht hij aan wat hij zou zeggen als hij weldra ging aanbellen. In zijn jonge jaren was het gangbaar om "Joew" en dan de naam van de te begroeten persoon te zeggen. Tegenwoordig was het echter de gewoonte om niks te zeggen en je wijsvinger in de andere zijn navel te planten. Peer wist echter niet of André van deze begroetingswijze op de hoogte was en besloot dus maar om het op een simpele "Joew" te houden.
"Joew André!" zei hij dus toen André de voordeur opende.
Wordt vervolgd
Waar Peer minder goed mee overweg kon, was het gebruik van aanhalingstekens. Hij merkte dat het hip was om in plaats van aanhalingstekens te gebruiken, gewoon cursief te typen, maar hij was nog van de generatie die had leren schrijven met pen en papier. En met pen en papier is het lastig om cursief te schrijven. Laat staan vet. Maar dus aanhalingstekens, daar had hij moeite mee.
De column ging over andere columnisten. De columnist in kwestie betreurde het zwakke taalgebruik van zijn collega's. Het verderf van de Nederlandse Taal.
Peer vond dat bullshit. There's no such thing as het verderf van een taal. Hijzelf spekte zijn gesproken zinnen geregeld met woorden uit een andere taal. Het was een goede oefening voor de tong, vond hij. Hij vond het bovendien ook zeer vervelend dat de schrijver maar zat te zagen om pietluttigheden, maar eigenlijk niks interessants te vertellen had.
Hij had de column gelezen terwijl hij op het toilet zat. De WC. Dat gezever had de kwaliteit van zijn kakbeurt danig verlaagd, dat hij heel de dag nors was geweest.
Deze hele gedachtengang ging vrij snel door Peer zijn hoofd.
Toen de gedachtengang gedaan was, dacht hij aan wat hij zou zeggen als hij weldra ging aanbellen. In zijn jonge jaren was het gangbaar om "Joew" en dan de naam van de te begroeten persoon te zeggen. Tegenwoordig was het echter de gewoonte om niks te zeggen en je wijsvinger in de andere zijn navel te planten. Peer wist echter niet of André van deze begroetingswijze op de hoogte was en besloot dus maar om het op een simpele "Joew" te houden.
"Joew André!" zei hij dus toen André de voordeur opende.
Wordt vervolgd
zondag 22 juni 2008
Over Peer en zijn zoektocht naar het Geluk (Deel 2)
Net toen Peer aan de Bentley's ging beginnen, zag hij rechts van hem het bord van de afslag waarvan hij net besefte dat hij ze gemist had. "Godverdomme!", dacht hij in zichzelf. Hij zei echter "potvolkoffie!", want gij wilde de naam van de Heer niet misbruiken.
Normaalgezien zou hij nu verder rijden naar de volgende afslag en daar de snelweg terug oprijden in de andere richting. Maar dat was toch zo'n gedoe. Hij keek in zijn achteruitkijkspiegel en besloot het erop te wagen. Gewoon een stukje achteruitrijden. Het is toch te zot om voor die tweehonderd meter, zoveel diesel te verspillen.
Dus hup, pinkers op, en behoedzaam achteruit rijden. Hij vond het toch spannend. Hij was het niet gewend om zomaar verkeersregels te overtreden. Hij zou zelfs midden in de nacht op een kruispunt waar niemand te zien was, voor het rode licht wachten in de gietende regen.
Maar tijdens zijn lange rit was Peer beginnen nadenken. De filosofie van het verkeersreglement. Dat was er toch om voor veiligheid op de weg te zorgen. Het is toch niet onethish om een verkeersregel te overtreden als je zeker weet dat je niemand in gevaar brengt. Je weet het natuurlijk nooit zeker, maar als je het reglement wel altijd volgt, weet je ook helemaal niet zeker dat er geen gewonden gaan vallen. Overtuigd als hij was over de validiteit van zijn redenering, reed hij dus achteruit op de snelweg. Gewaagd!
Zonder problemen, bereikte hij uiteindelijk de afrit die hij moest hebben. Oef! En ook: "So long suckers!", gericht aan al degenen die in zo'n geval wel verder zouden rijden tot de volgende afslag.
Hij was bijzonder trots op zichzelf. Niet alleen had hij succesvol geredeneerd over de geest van het verkeersreglement, hij had bovendien een toer uitgehaald waarvan hij nooit had gedacht dat hij het zou durven. Zijn hart ging tekeer als het hart van iemand die net iets zeer spannends gedaan heeft. Hij voelde zich uitermate goed. Gesterkt door dit gevoel, zag hij het helemaal zitten om André eens stevig uit te gaan kafferen in verband met zijn verjaardagscadeau.
Normaalgezien zou hij nu verder rijden naar de volgende afslag en daar de snelweg terug oprijden in de andere richting. Maar dat was toch zo'n gedoe. Hij keek in zijn achteruitkijkspiegel en besloot het erop te wagen. Gewoon een stukje achteruitrijden. Het is toch te zot om voor die tweehonderd meter, zoveel diesel te verspillen.
Dus hup, pinkers op, en behoedzaam achteruit rijden. Hij vond het toch spannend. Hij was het niet gewend om zomaar verkeersregels te overtreden. Hij zou zelfs midden in de nacht op een kruispunt waar niemand te zien was, voor het rode licht wachten in de gietende regen.
Maar tijdens zijn lange rit was Peer beginnen nadenken. De filosofie van het verkeersreglement. Dat was er toch om voor veiligheid op de weg te zorgen. Het is toch niet onethish om een verkeersregel te overtreden als je zeker weet dat je niemand in gevaar brengt. Je weet het natuurlijk nooit zeker, maar als je het reglement wel altijd volgt, weet je ook helemaal niet zeker dat er geen gewonden gaan vallen. Overtuigd als hij was over de validiteit van zijn redenering, reed hij dus achteruit op de snelweg. Gewaagd!
Zonder problemen, bereikte hij uiteindelijk de afrit die hij moest hebben. Oef! En ook: "So long suckers!", gericht aan al degenen die in zo'n geval wel verder zouden rijden tot de volgende afslag.
Hij was bijzonder trots op zichzelf. Niet alleen had hij succesvol geredeneerd over de geest van het verkeersreglement, hij had bovendien een toer uitgehaald waarvan hij nooit had gedacht dat hij het zou durven. Zijn hart ging tekeer als het hart van iemand die net iets zeer spannends gedaan heeft. Hij voelde zich uitermate goed. Gesterkt door dit gevoel, zag hij het helemaal zitten om André eens stevig uit te gaan kafferen in verband met zijn verjaardagscadeau.
dinsdag 17 juni 2008
Over Peer en zijn zoektocht naar het Geluk
Peer was een zeer beschaafde man, met een geheugen om "u" tegen te zeggen. Hij was net de 50 gepasseerd, hoewel hij gerust 70 mocht. Maar daar gaf hij niks om. 55 km/h, de ideale snelheid. Zo dacht hij niet alleen aan de veiligheid, hij had ook oog voor het milieu. Het milieu. Dé rode draad door zijn leven. Al van kleinsafaan werd hem geleerd goed om te springen met het milieu. Zo kreeg hij op de lagere school videobanden te zien over hoe hij moest sorteren. Hij herinnerde zich nog hoe drankkartons in de film werden samengeperst tot speelgoed, petflessen werden verwerkt tot fleece-pulls en noem maar op. Enkele jaren later was het gat n de ozonlaag erg in de mode. Geen CFK's meer. Maar dat was geen probleem voor Peer, hij gebruikte toch geen haarlak. Nog wat later was het "De Opwarming van de Aarde". En zo volgden er nog vele bedreigingen voor het Milieu. Peer was echter de enige die ze nog allemaal kende, en ze ook nog allemaal bestreed.
Peer was onderweg naar een oude vriend waar hij nog een rekening mee te vereffenen had. Die oude vriend heette André. Ze kenden elkaar al sinds hun kindertijd. Peer was nog niet vergeten dat André hem ooit voor zijn verjaardag een zelfgemaakt cadeau had beloofd. Maar dat was nooit afgeraakt. Elke keer als hij ernaar vroeg kreeg hij één of ander zwak excuus. Maar Peer vond dat hij er nog steeds recht op had en ging nu naar André om hem eens goed zijn gedacht te zeggen.
Ja, peer was een zeer fatsoenlijke man. Maar zelfs de meest fatsoenlijke man doet wel eens onfatsoenlijke dingen. Zo zocht Peer wel eens naar porno op het internet. Maar zoals het een fatsoenlijke man betaamt, deed hij dat zeer discreet. Hij surfte dan naar een zoekrobot en tikte een zoekterm in die meerdere dingen kon betekenen, waarbij zeker één betekenis een pikant kantje had (in zijn gedachten noemde hij dat het pikantje).
Zo zocht hijbijvoorbeeld naar afbeeldingen met het trefwoord "poesje". Als zijn vrouw dan plots binnenkwam, kon hij altijd zeggen dat hij op zoek was naar foto's van katten. Zo had hij nog vele subtiele technieken om aan zijn behoeften te voldoen zonder zichzelf te beschamen.
Het omgekeerde gold voor André. André ging gewoon recht op zijn doel af. Die typte bijvoorbeeld in de adresbalk meteen "http://www.wijvenmetdikketetten.nl" in. André was trouwens nog van de generatie die dacht dat de "http://" echt nodig was. Hij had ondertussen wel al door dat je met een .nl-extensie meer geluk had. André at ook zelden met mes en vork.
Peer en André verschilden wel op meer vlakken dan alleen hun fatsoen. Wat het milieu betreft, was André niet bepaald een schoolvoorbeeld. Hij had een 4x4 wagen, maar dan zo één die er niet uitziet als een echte jeep. Waarmee je ook helemaal niet door het bos kon rijden, en die ook in de stad niet bepaald handig was. Maar hij kon er wel zijn afval in kwijt, dat hij dan dumpte in het kanaal. Om ervoor te zorgen dat de vuilniszakken niet bleven drijven, bond hij er koelkasten aan vast. Die zamelde hij voor grof geld in bij firma's die nog niet voldeden aan de CFK-normen.
Peer had nog wel een eindje voor de boeg en om de verveling tegen te gaan, besloot hij zijn auto-tel-spelletje te spelen. Om het zichzelf niet al te gemakkelijk te maken deed hij dat volgens de rij van Fibonaci. Hij begon altijd bij Ford. Na 1 Ford schakelde hij over op Opel. Na 1 Opel kwam Volkswagen. Na 2 Volkswagens kwam Citroën, waar hij er 3 van moest hebben, vervolgens 5 Peugots, 8 BMW's, 13 Mercedessen, 21 Toyota's, enzovoort, tot hij bij 377 Bentley's kwam. Dat had hij nog nooit gehaald. Het is ook niet evident om tijdens één rit 377 Bentley's tegengekomen. En dan mag je niet eens degene meetellen die je al gekruist bent tijdens het tellen van andere wagens!
Jaja, Peer zocht altijd uitdagingen voor zichzelf.
Wordt vervolgd...
Peer was onderweg naar een oude vriend waar hij nog een rekening mee te vereffenen had. Die oude vriend heette André. Ze kenden elkaar al sinds hun kindertijd. Peer was nog niet vergeten dat André hem ooit voor zijn verjaardag een zelfgemaakt cadeau had beloofd. Maar dat was nooit afgeraakt. Elke keer als hij ernaar vroeg kreeg hij één of ander zwak excuus. Maar Peer vond dat hij er nog steeds recht op had en ging nu naar André om hem eens goed zijn gedacht te zeggen.
Ja, peer was een zeer fatsoenlijke man. Maar zelfs de meest fatsoenlijke man doet wel eens onfatsoenlijke dingen. Zo zocht Peer wel eens naar porno op het internet. Maar zoals het een fatsoenlijke man betaamt, deed hij dat zeer discreet. Hij surfte dan naar een zoekrobot en tikte een zoekterm in die meerdere dingen kon betekenen, waarbij zeker één betekenis een pikant kantje had (in zijn gedachten noemde hij dat het pikantje).
Zo zocht hijbijvoorbeeld naar afbeeldingen met het trefwoord "poesje". Als zijn vrouw dan plots binnenkwam, kon hij altijd zeggen dat hij op zoek was naar foto's van katten. Zo had hij nog vele subtiele technieken om aan zijn behoeften te voldoen zonder zichzelf te beschamen.
Het omgekeerde gold voor André. André ging gewoon recht op zijn doel af. Die typte bijvoorbeeld in de adresbalk meteen "http://www.wijvenmetdikketetten.nl" in. André was trouwens nog van de generatie die dacht dat de "http://" echt nodig was. Hij had ondertussen wel al door dat je met een .nl-extensie meer geluk had. André at ook zelden met mes en vork.
Peer en André verschilden wel op meer vlakken dan alleen hun fatsoen. Wat het milieu betreft, was André niet bepaald een schoolvoorbeeld. Hij had een 4x4 wagen, maar dan zo één die er niet uitziet als een echte jeep. Waarmee je ook helemaal niet door het bos kon rijden, en die ook in de stad niet bepaald handig was. Maar hij kon er wel zijn afval in kwijt, dat hij dan dumpte in het kanaal. Om ervoor te zorgen dat de vuilniszakken niet bleven drijven, bond hij er koelkasten aan vast. Die zamelde hij voor grof geld in bij firma's die nog niet voldeden aan de CFK-normen.
Peer had nog wel een eindje voor de boeg en om de verveling tegen te gaan, besloot hij zijn auto-tel-spelletje te spelen. Om het zichzelf niet al te gemakkelijk te maken deed hij dat volgens de rij van Fibonaci. Hij begon altijd bij Ford. Na 1 Ford schakelde hij over op Opel. Na 1 Opel kwam Volkswagen. Na 2 Volkswagens kwam Citroën, waar hij er 3 van moest hebben, vervolgens 5 Peugots, 8 BMW's, 13 Mercedessen, 21 Toyota's, enzovoort, tot hij bij 377 Bentley's kwam. Dat had hij nog nooit gehaald. Het is ook niet evident om tijdens één rit 377 Bentley's tegengekomen. En dan mag je niet eens degene meetellen die je al gekruist bent tijdens het tellen van andere wagens!
Jaja, Peer zocht altijd uitdagingen voor zichzelf.
Wordt vervolgd...
zondag 15 juni 2008
Kameel vs. Dromedaris: een argument tégen de evolutietheorie
Jawel, ik ben een man van de wetenschap. God is niet echt aan mij besteed. Maar af en toe kom ik toch iets tegen dat me doet twijfelen.
Ik heb de evolutietheorie altijd een meer dan aanvaardbare uitleg gevonden voor de diversiteit in het dieren- en plantenrijk. Het is simpel eigenlijk. Als een bepaalde genetische afwijking toevallig gunstiger uitkomt, zal het beest (of de plant) die deze afwijking bezit, meer kans hebben om te overleven en zich voort te planten. Zo wordt de evolutie bijna statistisch beschrijfbaar. Mooi is dat.
Maar wat dan met de kameel en de dromedaris?
Een kameel heeft twee bulten en de dromedaris heeft er één. Toch hebben beide soorten het al duizenden jaren overleefd.
Dat moet toch het werk van God geweest zijn. Want het maakt duidelijk niet veel uit, één bult of twee.
Volgens mij was God op een dag beesten aan het bedenken. Hij had net de lama ontworpen. Prachtig beest. Maar God was een beetje in een zotte bui en dacht dat het hilarisch moest zijn om in het midden van zijn rug een bult te zetten. Wat een mop, en het resultaat is inderdaad hilarisch! De dromedaris was geboren.
En what the heck, waarom geen twee bulten? Baf, daar was de kameel!
God ligt nu waarschijnlijk nog steeds in en deuk als wetenschappers proberen uit te leggen waarom die beesten bulten hebben. Vetreservers my ass!
De giraffe is trouwens nog een goed voorbeeld van Gods gevoel voor humor.
Neenee, die creationisten zijn zo stom nog niet!
Ik heb de evolutietheorie altijd een meer dan aanvaardbare uitleg gevonden voor de diversiteit in het dieren- en plantenrijk. Het is simpel eigenlijk. Als een bepaalde genetische afwijking toevallig gunstiger uitkomt, zal het beest (of de plant) die deze afwijking bezit, meer kans hebben om te overleven en zich voort te planten. Zo wordt de evolutie bijna statistisch beschrijfbaar. Mooi is dat.
Maar wat dan met de kameel en de dromedaris?
Een kameel heeft twee bulten en de dromedaris heeft er één. Toch hebben beide soorten het al duizenden jaren overleefd.
Dat moet toch het werk van God geweest zijn. Want het maakt duidelijk niet veel uit, één bult of twee.
Volgens mij was God op een dag beesten aan het bedenken. Hij had net de lama ontworpen. Prachtig beest. Maar God was een beetje in een zotte bui en dacht dat het hilarisch moest zijn om in het midden van zijn rug een bult te zetten. Wat een mop, en het resultaat is inderdaad hilarisch! De dromedaris was geboren.
En what the heck, waarom geen twee bulten? Baf, daar was de kameel!
God ligt nu waarschijnlijk nog steeds in en deuk als wetenschappers proberen uit te leggen waarom die beesten bulten hebben. Vetreservers my ass!
De giraffe is trouwens nog een goed voorbeeld van Gods gevoel voor humor.
Neenee, die creationisten zijn zo stom nog niet!
vrijdag 13 juni 2008
De Mop
Het is ondertussen al een aantal jaren geleden maar ik heb mijn moeder denk ik nooit zo hard zien lachen als na het horen van de volgende mop.
Het is echt niet zo'n geweldige mop. Ik ken er honderden en ze zijn allemaal grappiger. Maar om de één of andere reden vond zij hem wel geweldig. Zo geweldig zelfs dat ze hem probeerde aan andere mensen te vertellen, maar slechts zelden verder raakte dan de eerste zin, omdat ze zelf al in tranen uibarstte bij het afspelen in haar hoofd van de clue van de mop. Tranen van plezier uiteraard. De slappe lach. Ze moest er zelfs haar bril voor afzetten en een papieren zakdoekje gaan zoeken. En dan moesten wij (haar kinderen) de rest maar vertellen. Als we haar geschater al konden overstemmen tenminste.
Deze mop staat toch wel in de top 10 van goede herinneringen aan haar.
De Mop:
Jantje (wie anders) had examen biologie. Het was een mondeling examen. Hij moest bij de prof komen en een vraag trekken. De vraag ging over vogels. De prof nam zijn boek over vogels, bladerde er even in en liet Jantje vervolgens een foto zien van een vogel, maar met alles bedekt, behalve de pootjes.
De prof vroeg toen: "Jongeheer, van welke vogel ziet u hier de poten?"
Jantje was met verstomming geslagen. Hoe kon hij nu in godsnaam aan de poten zien welke vogel dat was? Hij had absoluut geen idee. De prof zag dat Jantje het niet wist en zei: "Komaan, raad eens dan". Maar Jantje wist het echt niet. "Dat is dan een nul he... wat is uw naam?"
Jantje stond op en legde zijn been op tafel en zei:
"Raad eens"
Het is echt niet zo'n geweldige mop. Ik ken er honderden en ze zijn allemaal grappiger. Maar om de één of andere reden vond zij hem wel geweldig. Zo geweldig zelfs dat ze hem probeerde aan andere mensen te vertellen, maar slechts zelden verder raakte dan de eerste zin, omdat ze zelf al in tranen uibarstte bij het afspelen in haar hoofd van de clue van de mop. Tranen van plezier uiteraard. De slappe lach. Ze moest er zelfs haar bril voor afzetten en een papieren zakdoekje gaan zoeken. En dan moesten wij (haar kinderen) de rest maar vertellen. Als we haar geschater al konden overstemmen tenminste.
Deze mop staat toch wel in de top 10 van goede herinneringen aan haar.
De Mop:
Jantje (wie anders) had examen biologie. Het was een mondeling examen. Hij moest bij de prof komen en een vraag trekken. De vraag ging over vogels. De prof nam zijn boek over vogels, bladerde er even in en liet Jantje vervolgens een foto zien van een vogel, maar met alles bedekt, behalve de pootjes.
De prof vroeg toen: "Jongeheer, van welke vogel ziet u hier de poten?"
Jantje was met verstomming geslagen. Hoe kon hij nu in godsnaam aan de poten zien welke vogel dat was? Hij had absoluut geen idee. De prof zag dat Jantje het niet wist en zei: "Komaan, raad eens dan". Maar Jantje wist het echt niet. "Dat is dan een nul he... wat is uw naam?"
Jantje stond op en legde zijn been op tafel en zei:
"Raad eens"
woensdag 11 juni 2008
Van Bob en zijn gênante GB-moment
Bob is een jongeman. Een jongeman die dikwijls aan veel dingen tegelijk probeert te denken, maar zijn hersenkracht bijgevolg ook moet verdelen over die vele dingen. Zo kan hij bijvoorbeeld een beetje denken aan het meisje waarop hij verliefd is, een beetje aan de lelijke hond die hij net zag aan de ingang en een beetje aan al de dingen die hij moet kopen in de supermarkt waar hij zich op dit moment bevindt. De GB. Officieel waarschijnlijk Carrefour Super Partner GB, maar uit praktische overwegingen onder de bevolking nog steeds aangeduid met GB.
Bob is in de GB samen met een kameraad, ze gaan inkopen doen voor hun avondmaal. Dat zal bestaan uit stokbrood, kaas, préparé en zilveruitjes. Wanneer ze reeds stokbrood en kaas in hun mandje hebben, komen ze aan de slagerij. In de GB is dat er zo één waar je een nummertje moet nemen en dan word je bediend. Zeer persoonlijk, dat wel. Maar op het moment dat ze aan de slagerij komen, staat er niemand aan de andere kant van de toonbank. Bob heeft al gezien waar de préparé ligt maar moet natuurlijk wachten tot de winkelbediende er is. Zijn kameraad besluit alvast op zoek te gaan naar de zilveruitjes. Terwijl Bob staat te wachten aan de slagerij, oefent hij het zinnetje dat hij zal zeggen als de winkelbediende terug is. Er zijn twee soorten préparé; de gewone en de martino. Bob wilt de martino, want die is net dat beetje pittiger en dat heeft hij graag.
Een nummertje hoeft hij niet te nemen denkt hij, want er staat verder niemand. Hij staat recht voor de martino op het moment dat de winkelbediende terugkomt. Het is een brede vrouw, die met een glimlach op het gezicht gebaart dat Bob mag zeggen wat hij wilt.
"Een potje martino alstublieft". Blij dat het er zo vlot uitkwam.
- "Oh, die mag u gewoon nemen hoor meneer!"
Verbaasd kijkt Bob naar de toonbank. "Ja maar, het glas..." denkt hij. En dan dringt het tot hem door. In dat deel van de toonbank zit helemaal geen glas!
Oh nee, wat een flater!
De vrouw achter de toonbank vergroot de glimlach op haar gezicht. Bob excuseert zich duizendmaal en de vrouw zegt dat het niks is.
Bob denkt plots aan de lange minuten dat hij voor de open toonbank heeft gestaan. En aan de winkelbediende die waarschijnlijk blij was dat ze eindelijk nog eens een klant mocht bedienen en die hij nu teleur heeft gesteld.
Hij neemt vlug een potje martino en wandelt weg.
Hoe meer hij aan de situatie denkt, hoe lomper hij zich voelt. Waarom zou je de martino ook niet zelf mogen nemen? Het zit al in potjes en de prijs staat er al op. Dit in tegenstelling tot bijvoorbeeld de ham. Van de ham kan je nog zeggen: "250 grammen hesp", of "een stuk of 5 schellen". Maar de martino is al kant-en-klaar verpakt. Het zou bijzonder inefficiënt zijn om de winkelbediende dat te laten nemen. Bijgevolg is het logisch dat je de martino zelf mag nemen.
Toch is Bob een beetje kwaad op de GB. Die toonbank loopt gewoon door. Alleen zit er in dat deel geen glas. Hoe moest hij nu weten dat er geen glas in zat? Het zou pas onnozel zijn als je overal gaat voelen of er glas zit ja dan nee. Zijn kameraad had het bovendien ook niet gezien.
Bob voelt zich beetgenomen. Voortaan gaat Bob naar de Delhaize, waar hij zich, ondanks de bijzonder vervelende indeling, beter thuis voelt.
Bob is in de GB samen met een kameraad, ze gaan inkopen doen voor hun avondmaal. Dat zal bestaan uit stokbrood, kaas, préparé en zilveruitjes. Wanneer ze reeds stokbrood en kaas in hun mandje hebben, komen ze aan de slagerij. In de GB is dat er zo één waar je een nummertje moet nemen en dan word je bediend. Zeer persoonlijk, dat wel. Maar op het moment dat ze aan de slagerij komen, staat er niemand aan de andere kant van de toonbank. Bob heeft al gezien waar de préparé ligt maar moet natuurlijk wachten tot de winkelbediende er is. Zijn kameraad besluit alvast op zoek te gaan naar de zilveruitjes. Terwijl Bob staat te wachten aan de slagerij, oefent hij het zinnetje dat hij zal zeggen als de winkelbediende terug is. Er zijn twee soorten préparé; de gewone en de martino. Bob wilt de martino, want die is net dat beetje pittiger en dat heeft hij graag.
Een nummertje hoeft hij niet te nemen denkt hij, want er staat verder niemand. Hij staat recht voor de martino op het moment dat de winkelbediende terugkomt. Het is een brede vrouw, die met een glimlach op het gezicht gebaart dat Bob mag zeggen wat hij wilt.
"Een potje martino alstublieft". Blij dat het er zo vlot uitkwam.
- "Oh, die mag u gewoon nemen hoor meneer!"
Verbaasd kijkt Bob naar de toonbank. "Ja maar, het glas..." denkt hij. En dan dringt het tot hem door. In dat deel van de toonbank zit helemaal geen glas!
Oh nee, wat een flater!
De vrouw achter de toonbank vergroot de glimlach op haar gezicht. Bob excuseert zich duizendmaal en de vrouw zegt dat het niks is.
Bob denkt plots aan de lange minuten dat hij voor de open toonbank heeft gestaan. En aan de winkelbediende die waarschijnlijk blij was dat ze eindelijk nog eens een klant mocht bedienen en die hij nu teleur heeft gesteld.
Hij neemt vlug een potje martino en wandelt weg.
Hoe meer hij aan de situatie denkt, hoe lomper hij zich voelt. Waarom zou je de martino ook niet zelf mogen nemen? Het zit al in potjes en de prijs staat er al op. Dit in tegenstelling tot bijvoorbeeld de ham. Van de ham kan je nog zeggen: "250 grammen hesp", of "een stuk of 5 schellen". Maar de martino is al kant-en-klaar verpakt. Het zou bijzonder inefficiënt zijn om de winkelbediende dat te laten nemen. Bijgevolg is het logisch dat je de martino zelf mag nemen.
Toch is Bob een beetje kwaad op de GB. Die toonbank loopt gewoon door. Alleen zit er in dat deel geen glas. Hoe moest hij nu weten dat er geen glas in zat? Het zou pas onnozel zijn als je overal gaat voelen of er glas zit ja dan nee. Zijn kameraad had het bovendien ook niet gezien.
Bob voelt zich beetgenomen. Voortaan gaat Bob naar de Delhaize, waar hij zich, ondanks de bijzonder vervelende indeling, beter thuis voelt.
dinsdag 10 juni 2008
I admit, I am a......................PLOOIER!
Let wel op de "L"
Ik ben géén pooier. Maar ik ben geplooid. Misschien stort nu uw hele wereld in. Maar weet u hoe lastig het is om in html te typen? Doe mij dan toch maar de voorgekauwde opmaak van Blogger.com.
Als ik nu op "enter" duw, komt de volgende zin daadwerkelijk op een nieuwe lijn. No more <br >-tags!
Het kan echter nog steeds, dan moet ik gewoon op "Html bewerken" klikken. Briljant gewoon!
U moet weten dat ik een website had gemaakt in pure html. Jazeker. Die staat er nog steeds, op www.maartentytgat.net , daar staan verhaaltjes en nog andere dingen op. Maar omdat ik langer bezig was met het prutsen in html, de links in de juiste bestanden zetten en het uploaden naar de server, ben ik geplooid.
Weldra zal ik gewoon op "Bericht Publiceren" klikken en klaar is Kees! Die Kees is trouwens wel een profiteur, altijd anderen al het werk laten doen.
En dan zal ik binnenkort mijn hilarische verhalen, ontroerende liedjes en ultieme waarheden in deze blog posten. Hoewel ik huiver van het woord blog. Laten we het voortaan anders noemen. GIETER! Tevens ook het grappigste woord in de Nederlandsche Taal. "Hé, ik heb hier iets uitgevonden om mee te gieten! Laat ik het gieter noemen!". Ik heb al meermaals in een deuk gelegen als ik eraan dacht.
Ik ben géén pooier. Maar ik ben geplooid. Misschien stort nu uw hele wereld in. Maar weet u hoe lastig het is om in html te typen? Doe mij dan toch maar de voorgekauwde opmaak van Blogger.com.
Als ik nu op "enter" duw, komt de volgende zin daadwerkelijk op een nieuwe lijn. No more <br >-tags!
Het kan echter nog steeds, dan moet ik gewoon op "Html bewerken" klikken. Briljant gewoon!
U moet weten dat ik een website had gemaakt in pure html. Jazeker. Die staat er nog steeds, op www.maartentytgat.net , daar staan verhaaltjes en nog andere dingen op. Maar omdat ik langer bezig was met het prutsen in html, de links in de juiste bestanden zetten en het uploaden naar de server, ben ik geplooid.
Weldra zal ik gewoon op "Bericht Publiceren" klikken en klaar is Kees! Die Kees is trouwens wel een profiteur, altijd anderen al het werk laten doen.
En dan zal ik binnenkort mijn hilarische verhalen, ontroerende liedjes en ultieme waarheden in deze blog posten. Hoewel ik huiver van het woord blog. Laten we het voortaan anders noemen. GIETER! Tevens ook het grappigste woord in de Nederlandsche Taal. "Hé, ik heb hier iets uitgevonden om mee te gieten! Laat ik het gieter noemen!". Ik heb al meermaals in een deuk gelegen als ik eraan dacht.
Abonneren op:
Posts (Atom)