Mastermind

"Eén spelletje Mastermind, en dan ga ik naar huis.", dacht Johan vlak voor hij de belcode van zijn beste vriend toepaste op de gemeenschappelijke kotbel.
Kort kort lang lang.
Johan keek op zijn uurwerk en zag tot zijn grote vreugde dat hij precies op tijd was. 22:00:00.
Hij begon al te berekenen wat de kans was dat je net op de minuut op je klok keek (en dat dan nog eens net op het uur), toen plots de voordeur openzwaaide en zijn kameraad hem begroette met een vrolijk "Goedenavond, Johan!".
Ze schudden elkaar de hand en Peter liep hem voor naar zijn kamer.
Zoals afgesproken mocht Johan beginnen met raden (hoewel Johan niet hield van dat woord, raden). Om tijd te winnen had Peter het spel alvast klaargezet en zijn geheime kleurcode geplaatst.
"Wijn of fruitsap?", vroeg Peter.
Johan aarzelde. Het was gisteren al wel vrij bont geweest. Toen hadden ze ook een fles wijn gekraakt met z'n tweëen en was het pas middernacht tegen dat hij in zijn bed lag.
Vanochtend had hij speciaal aan de prof om vijf minuutjes pauze moeten vragen halverwege de les, om even een luchtje te scheppen.
Zijn geweten zei dat hij het beter bij fruitsap kon houden hedenavond. Maar aan de andere kant was hij vanmorgen toch ook in de les geraakt...
Toch maar fruitsap.
Terwijl hij zijn hoofd brak over Peters code begon het buiten te regenen.
Johan was zeer verheugd dat het buiten regende. Hij was al jaren op zoek naar een buit. En nu lagen de buiten voor het grijpen.
Hij zei zijn vriend Peter goeiendag en rende de deur uit. Hij nam zoveel buiten mee als hij kon dragen en ging naar zijn eigen kot. Zijn collectie pijpenstelen gooide hij zonder pardon pardoes de vuilbak in.
Trots als een gieter belde hij zijn moeder op. "Moeder", zei hij, "Ik heb eindelijk de buit gevonden. Meer dan één zelfs!". Zijn moeder was uiteraard ook zeer blij met het nieuws en ze deed een vreugdedansje. Aangezien ze op dat moment aan het winkelen was in de Delhaize, kreeg ze nogal veel bekijks.
Ook Hannes, een verlegen jongen die als bijverdienste rekken vulde, had haar gezien. Hannes was iemand die altijd meteen verliefd werd op willekeurige vrouwen. Tot op vandaag had hij deze gevoelens echter altijd onderdrukt. Meestal ging het namelijk om totaal onbereikbare vrouwen en had het dus ook geen zin om zijn gevoelens kenbaar te maken. Maar deze keer was het anders. Hij voelde een band met deze vrouw. Zij liet haar emoties de vrije loop en dus, zo dacht hij, kon hij het er nu wel eens op wagen om zijn liefde voor deze oude, maar toch nog steeds zeer aantrekkelijke vrouw te laten blijken.
Hij aarzelde slechts twee seconden en stapte toen resoluut op haar af.
-"Mevrouw, ik ben verliefd op u."
-"Ssssht, nu even niet, ik ben aan het bellen!"
-"Maar mevrouw, wat kan er nu belangrijker zijn dan de Liefde?" (hij zei het met een hoofdletter)
-"Mijn zoon heeft net de buit, wat zeg ik, buitén gevonden!"
Ondertussen was ze begonnen aan de twist.
-"Serieus, en wat is die buit dan wel?"
-"Uhmm........................................"

Johan had ondertussen alles kunnen verstaan door de telefoon en begon nu ook na te denken. Tja, wat was die buit eigenlijk? Hij was zodanig overweldigd geweest door het feit dat hij nu de buit had, dat hij vergeten was wat dat voor hem eigenlijk betekende. Was deze buit belangrijker dan de liefde? Hij keek in één van de zakken waar de buiten inzaten. Kortingsbonnen voor de kinepolis.
Ja lap, nu hadden ze hem liggen gehad.
Johan ging nooit naar de bioscoop. Waarom zou hij geld uitgeven aan iets wat hij gratis kon downloaden?

Zo zie je maar, beste lezer, geluk komt niet altijd uit de hemel gevallen. Soms zijn het gewoon waardeloze kortingsbonnen.