Properheid

Je zou geneigd kunnen zijn te denken dat een wereldberoemde universiteit als de KULeuven gerund wordt door intelligente mensen. Dat daar een goed doordacht systeem achter zit. Dat als slechts 1% van de geïntegreerde intellectuele output over de loop der jaren aangewend zou zijn geweest om de organisatie te optimaliseren, onze Alma Mater een zodanig geoliede (trema?) machine zou zijn dat aliens er met grote ogen, wenend van ontzag, naar zouden zitten te kijken.
Niets van dat alles.
De organisatie van onze Vlaamsche Trots is in handen van kleuters.
In plaats van ramen van dubbel glas te voorzien, werd "E-man" in het leven geroepen. Deze held heeft ervoor gezorgd dat de lampen in de cola-automaten niet meer branden. In plaats van thermostaten te installeren zodat we op een zachte winterdag de ramen niet moeten openzetten om niet te verkolen, werd de "Dikke-truiendag" (1 dag per jaar) bedacht.
Maar dat is nog niet het ergste. De opwarming van de aarde is tenslotte slechts een theorie, nog niet unaniem door alle gekke professortjes ter wereld goedgekeurd.
Nee, wat voor mij een compleet raadsel is, is wie in godsnaam zo crazy in zijn coconut is geweest om het kuisschema van onze bureaus op te stellen zoals het opgesteld is.
Weken aan een stuk wordt er niet gepoetst. Het stof stapelt zich op tot aan de ramen. Hooikoorts is een fabel. Als Leuven niest, is dat door het stof uit onze bureaus wanneer wij onze ramen openzetten.
We zouden natuurlijk zelf eens een stofdoek ter hand kunnen nemen, maar we zijn te druk bezig de wereld te verbeteren met levensnoodzakelijke technologie.
Plots staan ze hier twee keer per week te schuren en te schrobben. Soms is er zelfs controle. Dan komt er iemand met een notitieblokje langs om op twee schijnbaar willekeurige plaatsen even met de vinger over het oppervlak te gaan om te zien of er nog stof ligt. Meestal zijn dat dezelfde plaatsen en weet het kuispersoneel dat ook.
Op een gegeven moment zei een van hen: vanaf nu komen we elke donderdag, als je dan je bureaublad opgeruimd hebt, dan kunnen we dat ook proper maken.
Superinitiatief, dacht ik toen.
Volgende donderdag: netjes opgeruimd (halve werkdag), niemand te zien.
Om maar te zeggen: als de properheid uitgezet zou worden op een grafiek versus de tijd, dan kreeg je ongeveer volgend verloop:

Het strafste is dat nadat er gepoetst is, onze bureaus zo mogelijk nog harder stinken dan voordien.
Dat zou dan weer te maken hebben met de vinyl die hier op de vloeren ligt.
Ik stel mij oprecht de vraag welke ruisbron dit organiseert.
Dus, mijn beste Rik Torfs, hoe zit het?
For the record: niets dan respect voor het uitvoerend poetspersoneel.

Kungsleden

Er wordt iets georganiseerd door Radio 1 en ik werd gepusht om mee te doen. Een verhaal in 55 woorden. 55, wat een onnozel getal, denkt u vast. Wel, dat dacht ik ook. Ik weet niet wat daar achter zit en het interesseert me ook niet. Maar ik ben de uitdaging aangegaan en dit is het geworden:

Kungsleden

"DE KALMTE ZAL ONS REDDEN!", riep Xavier in CAPS LOCK. Ze waren nu drie dagen onderweg. Zijn schoenen deden zeer en zijn voeten waren kapot. Hij nam een beredeneerde aanloop (snelheid versus pijn) en sprong met beide voeten in de beek. "Bijna!". Zijn optimisme was ontroerend. Hij verlangde naar zijn styling gel en zijn boenkschijven.

(elke overeenkomst met bestaande personen berust op toeval)

Tel maar na, exact 55! De titel niet meegeteld. Het is niet met stemmen ofzo denk ik.
Doe gerust zelf ook mee en laat het me weten. 't Is wel de laatste dag vandaag.

Categorieën der Simpele Vreugde I: Aftrekken

Voor wie de film van Amelie Putain heeft gezien gaat dit weinig origineel zijn, maar soms is vreugde gewoon te groot om niet te delen.
Er zijn van die simpele dingen in het leven die ons een boost van zelfvertrouwen geven, ons oprecht gelukkig maken.
Deze zijn onder te verdelen in categorieën. Ik zal vandaag de eerste categorie met u delen.

Aftrekken


- Het folieke van een choco-/speculaaspastapot er in 1 keer aftrekken (zonder dat er lijm blijft plakken)
- Het randje van een schel kaas niet moeten afsnijden, maar de plastiek er gewoon in 1 trek afhalen
- Een hele reep behang van onder tot boven in 1 keer afhalen

U begrijpt waar ik heen wil. Aanvullingen steeds welkom.

Vuur

Er ging geen dag voorbij zonder dat Kobe bijna een brand veroorzaakte in de theaterzaal waar hij werkte.
De verwarming was al jaren stuk en in de winter werd het podium warm gehouden door een groot open vuur onder de houten planken.
Dat was natuurlijk vragen om problemen.
De suggestie om het koudeprobleem zo op te lossen kwam van de Tip-o-foon. Dat was een betalend nummer waar je naar kon bellen om tips te krijgen voor allerlei zaken.

"Voor een goed doordachte oplossing voor uw probleem, druk 1"
"Voor een willekeurige oplossing voor een ander probleem, druk 2"
"Voor nog meer problemen, druk 3"
3
"U wordt verbonden met een medewerker"
*Tetrismuziekje*
"Ja hallo, kieken op ne velo!"
"Uhm ja Hallo, het is hier met Berend. Oh nee wacht ik heet Kobe. Hallo, met Kobe!"
"Zeg het eens, mevrouw, waar kan ik u nog meer mee in de penarie helpen?"
"Meneer."
"Ja?"
"Het is meneer, ik ben een man."
"BOEIE"
"OOOOOWKEEEEEJ, wat een rare boel hier. Ik ga dan maar opleggen hoor."
"Nee blijf nog even, het is net TOF. Vertel eens, wat is uw *ISSUE*?"
"Ja het zit zo, ons podium is heel de tijd koud, BRRRR!"
"Maar dat is toch geen plobreem?!"
"Samson, ben jij dat?"
"Ja, hihi, betrapt."
"Samon, kun jij me helpen?"
"Ja hoor, het BESTE wat je kunt doen is onder je houten podium een big-ass fire aansteken."
"Klinkt gevaarlijk."
"Yeppers."
"Moet ik dat een brandslang installeren voor als het uit de hand dreigt te lopen?"
"Nope."
"Ok, bedankt voor je hulp en tot later!"
"Geen plobreem, catch ya on da flipside!"

En zo kwam het dus dat Kobe dagelijks een vuur aanstak en er niemand in de theaterzaal binnenmocht omdat er een briefje aan de deur hing met "Niet betreden, gevaarlijk vuur!"

Moraal van het verhaal:
Het absurde aan dit verhaal is dat Kobe de moeite doet om een podium warm te houden waar toch niemand op kan, omdat het zo gevaarlijk is. Aan de andere kant, als Kobe dit niet deed en er wel volk op het podium kon, dan was het te koud en wilden ze niet eens komen.
Dat is het rare aan heel deze histoire.