maandag 24 december 2012

Kerstmis

Kerstmis ten huize Tytgat, altijd een belevenis.
Gisteren vond het eerste familiefeest plaats, in ons huis. Of laat ik het mijn vaders huis noemen, hij is tenslotte de eigenaar.
Dat feest verliep al bij al zonder incidenten. Een tante die aan mijn zus haar gat zat en later mijn van snot verzadigde zakdoek analyseerde buiten beschouwing gelaten.
Zij kwamen van verre (West-Vlaanderen) en zij gingen des avonds weer terug. Eind goed al goed.
De avond eindigde met For Your Eyes Only. Sowieso de beste Bondfilm die ik tot nu toe gezien heb.

Vandaag staat het tweede, meer intieme feest op het programma. Dan komen mijn grootouders van moeders zijde naar Lommel afgezakt. Zij komen van iets minder verre (Oost-Vlaanderen) en zij zullen  des avonds niet terugkeren.
De traditie vereist dat zij in mijn vaders comfortabele bed overnachten en hijzelf op een matras in het kantoortje mag slapen.
Noem het een metafoor voor Jezus in de stal.
Een andere traditie vereist dat de zusjes alle voorbereidingen voor het eten doen en Vader en ik de drank voorzien. Dat is erg weinig werk en dus zitten wij nu in de zetel terwijl zij in de supermarkt zijn. Sowieso de meest griezelige dag van het jaar om naar de supermarkt te gaan, de dag voor Kerstmis.
Vader wilde een stemmig kerstmuziekje opzetten, maar had niet meteen het juiste plaatje.
Ik stelde voor om Sufjan Stevens' Silver & Gold gratis te streamen. Een concept dat Vader geniaal vindt omdat het gratis is.
Het album begint met een versie van Silent Night. Vader roept triomfantelijk, HEE DAT KEN IK! (Hij is er altijd trots op als hij onze hippe-jeugdmuziek kent) en hij begint olijk mee te zingen en dansen.
Het enige dansje dat hij kent lijkt op een bewegende Egyptische hiëroglief.
Wat later is hij met zijn ogen dicht aan het lezen in Ian Kershaws Tot de laatste man.
't Is met bellekes en alles, zegt hij als hij even wakker wordt.
Ik ga wat verderlezen in Geert Maks Reizen zonder John, een aanrader, voor wie nu nog last-minute kerstcadeaus moet inslaan.

Een Zalig Kerstfeest aan alle christenen.
Geniet van uw verlof (en bedank de christenen ervoor) aan de Heidenen.

woensdag 19 december 2012

Ziek

Jongens toch, zo ziek als een hond ben ik. Zo ziek als een verkouden hond met een kop vol snot die dezemorgen nog eens op zijn wang beet ook.
Dat wordt dan dik aan de binnenkant van je wang en dan bijt je daar heel de dag constant opnieuw op.
WAT EEN KLOTEWERELD ZEG denk je dan.
Maar dat ligt dan gewoon aan het feit dat je een kop vol snot hebt, een kapotte wang en een natte zakdoek.
Het enige wat je dan kan troosten is 110 flesjes zware bieren en een fles Talisker single malt. Of Zooey Deschanel natuurlijk, maar die kan ik niet betalen.

"Waaw zo persoonlijk zeg!" denk je nu vast.
Jaja, je moet je niet altijd verschuilen achter een masker van hilarische tophumor hee.
Dat zou de communicatie met je sociale omgeving er enkel maar moeilijker op maken.
Dus vandaar dat ik zo af en toe mijn gevoelens compleet bloot leg.
Genant, nietwaar?
Yeah.


zondag 16 december 2012

Stipt

Onlangs hoorde ik op de radio of op het nieuws of op het nieuws op de radio of misschien gewoon ergens anders dat één of andere vakbond een zogenaamde "stiptheidsactie" ging houden.
"Wat, gaan ze dan extra stipt zijn of wat?" Dacht ik toen, weet ik nog.
Ja, zo blijkt. Een stiptheidsactie is een actie waarbij de werknemers stipt zijn.
Met andere woorden, om hun bazen een keer goed onder druk te zetten om dit of dat gedaan te krijgen, gaan die werknemers HUN WERK EEN KEER DOEN ZOALS HET MOET!
Begrijpe wie begrijpen kan.
Als ik dus later de baas ben van één of andere 'evil company' en ik wil dat mijn werknemers doen wat ik vraag, dan moet ik gewoon zorgen dat ze te weinig betaald krijgen, te weinig vakantie krijgen en dat er constant vervelende geluidjes te horen zijn in de werkomgeving ofzo.
GEMAKKELIJK! DANKU UNIVERSUM VOOR UW ONFEILBARE LOGICA!

dinsdag 11 december 2012

maandag 10 december 2012

Diesel

Als ik ooit moet gaan solliciteren en ze vragen mij wat mijn goede eigenschappen zijn, dan kan ik daar alvast op antwoorden dat ik weet wat ik wil en ik er alles aan zal doen om mijn doel te bereiken.
Ik kan daarbij de volgende anecdote vertellen om mijn claim te onderbouwen:
Afgelopen zaterdag was ik zeer vastberaden om diesel te tanken. Het feit dat ik met een benzinewagen reed, kon mij niet tegenhouden. Ik moest en zou diesel hebben.
Het was berekoud. Zo koud als een beer. Als een ijsbeer. Want het was erg koud.
Ik stopte bij een tankstation langs de Noord-Limburg Highway in Houthalen. Ik stak mijn bankkaart in het juiste gleufje, selecteerde DIESEL en tikte mijn pincode in: 2875.
Ik nam het pistool uit de houder, draaide het dopje van de tank en stak het pistool in de opening. Tot mijn ergernis ging dat niet.
Ik haalde het pistool er even uit en keek wat er aan de hand kon zijn.
Ik zag een wit klepje dat normaalgezien weggeduwd moet worden door het pistool. Wellicht was het klepje vastgevroren.
Ik stak het pistool met wat extra geweld er nog eens in. Ik liet alvast een beetje diesel lopen in de hoop dat die warm genoeg was om het klepje te doen ontdooien.
Geen succes.
Ik dacht nog even om de slotantivries die in de auto lag (wat een debiele plaats om dat te bewaren trouwens) te gebruiken, maar bedacht toen dat het misschien geen goed idee was om antivries in een brandstoftank te gieten.
Moegeredeneerd en onderkoeld stapte ik terug in de auto en reed naar Lommel. Daar zou ik nog wel net geraken.
Tegen dat ik daar was, zou de auto misschien genoeg opgewarmd zijn om het klepje te doen ontdooien.
Dus in Lommel nog maar eens proberen. Weer bankkaart in het juiste gleufje, diesel selecteren, pincode intikken en tanken maar!
Deze keer hing er zo'n klep over het dieselpistool om de klant er nog eens extra aan te herinneren dat hij/zij diesel aan het tanken was.
Het klepje ging echter weer niet open. Logisch, dacht ik. De motor wordt wel warm enzo, maar dat klepje is zo ver van de motor verwijderd dat dat weinig effect zal hebben.
Toch probeerde ik nog maar eens of het niet zou ontooien door de warme diesel. Geen succes. Maar ik merkte wel dat de diesel langzaam wegliep. Als ik heel traag bleef tanken, kreeg ik er wel wat in zonder dat het overliep.
Zo heb ik dan ongeveer 10 minuten zachtjes diesel laten lopen tot ik voor 8 euro getankt had. Daar geraakten mijn zusjes nog wel mee naar Hamont en terug.
Fier vertelde ik hen dat ik ondanks alle technische problemen, er toch in geslaagd was een beetje te tanken.
De volgende dag zei mijn zus dat de auto toch wat raar deed.
Ach, dat zal de kou wel geweest zijn.
Het was pas toen mijn jongere zus met haar voorlopig rijbewijs mij naar het station van Mol moest voeren en de auto begon te stijgeren als een hyperkinetisch paard, dat het bij mij begon te dagen...

dinsdag 4 december 2012

Jericho

Jericho was een jongeman die vernoemd was naar een stad uit de Bijbel. Daar was hij redelijk blij mee.
Dat zijn vrienden hem vanaf het derde middelbaar "Richie" begonnen te noemen, vond hij dan weer minder.
Maar klagen deed hij niet. Jericho had geleerd dat klagen niet hielp.
De mensen rondom hem hadden dat gauw door, dat Jericho niet kloeg. En ze maakten er misbruik van.
De slager gaf Jericho steeds 10% te weinig preparee in zijn potteke. "Ge vindt dat toch niet erg he, Jericho?"
Jericho vond dat eigenlijk wel erg, want, zo berekende hij snel, per 10 pottekes preparee verloor hij zo een gans potteke preparee.
Maar ja, hij kloeg niet.
Hij praatte dat voor zichzelf dan altijd goed. "Preparee is toch niet gezond eigenlijk. En minder vlees eten is beter voor het milieu! Ik mag eigenlijk content zijn dat de slager mij 10% te weinig geeft!"
Hij negeerde daarbij natuurlijk het feit dat hij ook gewoon minder preparee zou kunnen bestellen en zo minder betalen.
Maar ach, Jericho was gelukkig. Hij maakte zichzelf dingen wijs, maar hij was gelukkig.
Helemaal het tegenovergestelde was Maria. Uitgesproken als "Marja". Een dik vet oud zaagwijf was dat.
Altijd achterdochtig. Altijd nukkig.
"Hey jom, nie op die weegschaal zitten duwen als ge mijne preparee weegt he jom!"
"Ik hem het wel gezien za jom!"
"Ja ge moet nie zo kijken met uwe dikke varkenskop, afzetter!"
"En hoeveel weegt da potteke zelf eigenlijk, TARRA, want da betaal ik ni za jom! Alleen de NETTO, da betaal ik!"
Maria was in haar hele leven 1 keer gelukkig geweest. Dat was de dag dat ze op school leerde wat bruto, netto en tarra was.
Een kleine schemering van dat geluk drong door telkens wanneer ze die woorden opnieuw kon gebruiken.
Maar het was een soort van lelijk, triomfantelijk geluk.
Een geluk dat het geluk van anderen wegzoog.
Dus ja...