Catch 22: een boekbespreking

Voor de een of andere gelegenheid, ik denk kerstmis, heb ik mijn tweede favoriete zus (hihi da's gemeen he jong) een boek cadeau gedaan, getiteld "Catch 22".
Een klassieker uit de Amerikaanse oorlogsliteratuur natuurlijk. Zelf had ik het nooit gelezen en ik wist eerlijk gezegd ook totaal niet of het wel goed was.
Ik kende het zinnetje Catch 22 enkel van de populaire Amerikaanse docusoap The Office, gebaseerd op de gelijknamige Britse serie The Office van de briljante Ricky Gervais. In de legendarische aflevering The Fight, weet Michael namelijk totaal niet wat Catch 22 is.
Ik weet het, ik klink zo gans literair en beschaafd.
Daar gaat nu verandering in komen.
Ik zat een keertje op de WC in het appartement van mijn zus (het raarste appartement ooit jongens, dat lijkt op een winkel!) en daar lag dat boek. Mijn hygiënegerelateerde walging opzij zettende, nam ik het boek vast en begon er in te lezen.
Ik lachte mij een deuk!
Neen dat is niet helemaal waar, want ik bevond mij al in deukpositie voordat ik begon te lachen omdat ik de aangenaamste manier om op de WC te lezen vind om het gelezene op de grond te leggen en het voorover gebogen te lezen. TMI. TMI!
Alleszins, na de eerste 2 pagina's gelezen te hebben, besloot ik dat ik het MOEST lenen en lezen. Lenezen.
Gaandeweg door het boek kwam ik tot de deugddoende constatatie dat het nooit teleurstelde.
Mijn geluk kon niet op toen ik begon aan hoofdstuk 8:

Ik zit nog maar aan hoofdstuk 11 van de 42. Moest de rest toch crap zijn, dan laat ik het nog wel weten.