Borsten!

Anja was een doogewone vrouw en dat vond ze prima zo. Liefst zou ze hebben dat iedereen doodgewoon was. Ze had wel redelijk grote borsten. Groter dan de gemiddelde vrouw. Een tijd lang zat ze met het dilemma of ze die zou laten verkleinen of niet. Met haar bovenmaatse borsten liep ze soms nogal in de kijker, maar een borstverkleining is nu ook niet bepaald alledaags, zo dacht ze.
De oplossing kwam er toen haar kennis Robert op de proppen kwam met een leuk weetje.
De proppen was een revolutionair nieuw soort vliegend tuig in de vorm van een balpen, die je vol moest proppen met schuimrubber, dat er dan op gecontroleerde wijze werd uitgeperst en zodoende voor propulsie zorgde. Dat schuimrubber was perfect recycleerbaar en op die manier zeer ecologisch.
Op zo'n proppen kwam Robert dus langs bij Anja met de volgende wijsheid:
"Als je de borstgrootte van alle vrouwen tussen die en die leeftijd uitmiddelt kom je aan een bepaalde gemiddelde borstmaat, maar hoeveel vrouwen denk je dat er exact zo'n grote borsten hebben? In de limiet, als de nauwkeurigheid van de meting naar oneindig gaat, zal je merken dat er 0 vrouwen exact die borstmaat hebben!"
Dit weetje stond samen met vele andere weetjes in een boek dat Robert hoopte te publiceren onder de gevatte titel: Tetjesweetjes: wat weet je van tetjes?
Anja was uiteraard opgelucht met deze oplossing, dat staat buiten kijf.
Opgelucht dus, maar ook fier, ging Anja die middag naar het kapsalon om haar meshen te vernieuwen. "Mesh het niet up hè lady!" zei ze geheel tegen haar gewoonte met een kwinkslag tegen de kapster.
Een uur later stapte ze, onderweg naar de Carrefour, in een hondendrol. "KUT!" riep ze luid.
Ze schrok van zichzelf. "Anja, waar ben je in godsnaam mee bezig?" Vroeg ze zich af. "Doe maar gewoon terug normaal!"
In de Carrefour nam ze een winkelmandje en nam enkele dingen uit de rekken en ook enkele dingen die gewoon op de grond stonden.
Om af te rekenen begaf ze zich naar de snelkassa, aangezien ze, geheel volgens de regels, minder dan 10 stuks had.
Voor haar in de rij stond een jonge vrouw met haar dochtertje. Anja had meteen gezien dat ze meer dan 10 stuks op de band had gelegd. Ze telde wel 16 stuks en dat was dan nog zonder de zaken die al gescand waren!
Nerveus begon ze rond te kijken in de hoop dat ook andere mensen het gezien hadden. Vervolgens zocht ze met kloppend hart naar het bordje waarop stond "Max. 10 stuk's", maar ze kon het maar niet terugvinden. "Verdorie, ik heb het net nog gezien, waar is het nu???" panikeerde ze.
Toen de jonge vrouw had afgerekend gaf ze de zoektocht op. Ze keek achterom en rolde met haar ogen. De mensen achter haar gunden haar geen blik.
Toen ze zelf moest afrekenen, kon ze het niet laten om haar verontwaardiging te uiten. De kassierster probeerde uit te leggen dat de jonge vrouw de eerste was aan de kassa en dat er niemand anders was op het moment dat ze begon te scannen enzoverder, maar Anja bleef afkeurend kijken.
"Het is toch snelkassa voor iets, of niet soms?"
Vervolgens haalde ze 7 kortingsbonnen uit haar portefeuille met een totale kortingswaarde van 25 cent, waarvan er 3 niet geldig waren voor de producten die ze had gekocht.
Ze voelde zich rot.