Zoals in het klassieke mopje van de twee agenten die aan een stoplicht staan en dat de ene zegt 'Het is groen' waarop de andere antwoordt 'ne kikker'.
Dat principe paste Albert constant toe in het dagelijks leven.
Telkens wanneer Bill Withers zong van 'Ain't no sunshine when she's gone', dan riep Albert luidkeels 'DE ZON'.
Eerst een keer in het algemeen voor iedereen tegelijk.
Daarna ging hij zoveel mogelijk mensen af om hen persoonlijk op de hoogte te brengen van zijn gevat antwoord.
Rotvervelend was dat.
Maar dat vond Albert niet erg. Het ging er hem niet om hoe vervelend mensen hem vonden, maar wel hoe snugger ze hem vonden. En snugger vonden ze hem.
Een dikke man in de supermarkt zei een keer: 'Zeg snuggere, gij zijt zeker de leukste thuis?'. Albert antwoordde 'Dankuwel voor de twee complimenten, meneer', waarop de dikke man hem een lap verkocht. Albert kon niks doen met een lap. Hij had thuis al een mand vol oude lappen die hij bijhield voor als hij een keer zijn schoenen moest poetsen of iets moest kitten met Tec-7.
Maar Albert was de dikke man zo dankbaar voor zijn complimenten dat hij toch die lap kocht voor 50 cent.
Zwaar overprijsd, vond hij. Want voor hem was een lap slechts 0 euro waard, aangezien hij er nog genoeg had. 50 cent was niet veel geld, maar wel oneindig keer meer dan wat het hem waard was, die lap.
Maar bon. Het had geen zin daar nog langer bij stil te staan, vond Albert.
Dus liep hij door.
Hahaha nee hoor dat is niet waar, want ze stonden in de rij aan de kassa dus Albert kon helemaal niet doorlopen. Hij zat als een rat in de val!
Gelukkig deed de kassierster goed haar werk en ging de rij nog relatief snel vooruit.
Toen hij de volgende dag met zijn oude makker Curtis James Jackson III wat aan het rappen was bedacht hij zich plots dat hij nog die lap in zijn zak had zitten.
Voor jou, Curtis, gisteren gekocht in de supermarkt!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten