Kijk, ik zie mijn familie, vrienden en lief heel graag. Maar dat systeem van cadeaus kopen voor elkaar, dat is toch dringend aan herziening toe.
Een korte bevraging in mijn omgeving leert mij dat NIEMAND het leuk vindt om cadeautjes te kopen.
En ik zal eens uitleggen hoe dat komt.
1) Winkels zijn te klein
2) Winkels zijn te warm
3) Winkels verkopen rotzooi
Voor de met zijn naaste begane medemens zijn dat drie factoren die het zeer moeilijk maken om met plezier cadeaus te gaan kopen in de kerstperiode.
Geen wonder dat de minder gemotiveerde medemens al gauw zijn toevlucht zoekt tot de schaamte van de kerstboom: de cadeaubon. Ik heb nog nooit iemand blij en verrast zien wezen bij het krijgen van een cadeaubon. Dat is gewoon geld met minder opties.
Aangezien ik het toch redelijk belangrijk vind om die afgang te vermijden, koop ik getrouw elk jaar cadeaus. En jaar in jaar uit vergeet ik rond die periode dat het internet bestaat. Heel het jaar door koop ik online dingen die ik niet nodig heb (aiai, ik heb paypal ontdekt). Maar met de kerstperiode wurm (1) ik mij tussen slechtgezinde en slechtruikende (2) mensen om te constateren dat de meeste dingen hun geld niet waard zijn (3).
Ik hoop dan ook dat degenen die dit jaar cadeaus van mij krijgen, inzien wat voor een zelfopoffering dat is.
Prettige kerstdagen!
maandag 23 december 2013
donderdag 12 december 2013
donderdag 5 december 2013
Weg met de Delhaizeposters!
Doorgaans post ik hier dingen die mij irriteren. Een kat een kat noemen, dat vind ik belangrijk. Anders gaan mensen dingen zeggen zoals "Als als als... Als mijn koe een koe was, dan kon ik ze melken aan de stoof!" en dan zijn we natuurlijk nog verder van huis.
Ook nu weer zal het gaan over mijn irritaties.
Ik had vanmorgen twee dingen in mijn hoofd die mij irriteerden en die ik met jullie wilde delen.
1. Een hoop snot. Maar dat is er nu grotendeels uit en opgedroogd in mijn zakdoek, die je nu kunt breken. Daar kan ik dus weinig van uitdelen.
2. De veel te laag hangende hangende posters in de Delhaize die te laag hangen.
WAT DE FOK JOENGE! Hang die dingen toch gewoon 10 centimeter hoger!
Ik neem aan dat er een uitgebreide studie aan voorafgegaan is, die bakken geld opgeleverd heeft aan een reclamebureau.
De ideale hoogte van zo'n poster: niet te laag want dan loopt iedereen ertegen, maar ook niet te hoog, want dan is het gebied waarin de kijkhoek aanvaardbaar is, te beperkt. Ik zal dat illustreren met een figuur:
U ziet, als de poster te hoog hangt, verkleint het groene gebied waarin alfa een bepaalde maximum waarde heeft.
De studie was waarschijnlijk gebaseerd op de Gaussische verdeling van de lengte van winkelaars en hield geen rekening met de lengtes voorbij 3 sigma ofzo.
Welnu, mijn ambitie is om de marginale winst die Delhaize maakt door de poster NIET 10cm hoger te hangen, ongedaan te maken door een HAATCAMPAGNE te starten.
Vanaf nu zal ik EXPRESS met mijn oog tegen de hoek van zo'n poster lopen en hopen op een net-niet-blindmakende verwonding, moord en brand schreeuwen en toekijken hoe mijn medewinkelaars uit solidariteit de poster uit het plafond trekken en in stukken scheuren.
Gelieve hieraan mee te werken, danku.
Ook nu weer zal het gaan over mijn irritaties.
Ik had vanmorgen twee dingen in mijn hoofd die mij irriteerden en die ik met jullie wilde delen.
1. Een hoop snot. Maar dat is er nu grotendeels uit en opgedroogd in mijn zakdoek, die je nu kunt breken. Daar kan ik dus weinig van uitdelen.
2. De veel te laag hangende hangende posters in de Delhaize die te laag hangen.
WAT DE FOK JOENGE! Hang die dingen toch gewoon 10 centimeter hoger!
Ik neem aan dat er een uitgebreide studie aan voorafgegaan is, die bakken geld opgeleverd heeft aan een reclamebureau.
De ideale hoogte van zo'n poster: niet te laag want dan loopt iedereen ertegen, maar ook niet te hoog, want dan is het gebied waarin de kijkhoek aanvaardbaar is, te beperkt. Ik zal dat illustreren met een figuur:
De studie was waarschijnlijk gebaseerd op de Gaussische verdeling van de lengte van winkelaars en hield geen rekening met de lengtes voorbij 3 sigma ofzo.
Welnu, mijn ambitie is om de marginale winst die Delhaize maakt door de poster NIET 10cm hoger te hangen, ongedaan te maken door een HAATCAMPAGNE te starten.
Vanaf nu zal ik EXPRESS met mijn oog tegen de hoek van zo'n poster lopen en hopen op een net-niet-blindmakende verwonding, moord en brand schreeuwen en toekijken hoe mijn medewinkelaars uit solidariteit de poster uit het plafond trekken en in stukken scheuren.
Gelieve hieraan mee te werken, danku.
donderdag 28 november 2013
Geheugensteun
Pharrell Williams:
Will Ferrell:
Colin Firth:
Phil Collins:
Graag gedaan.
woensdag 20 november 2013
Spreekwoorden 3.0
Ik kan eigenlijk bijna niet geloven dat het alweer meer dan twee jaar geleden is dat ik mijn verbeteringen van bestaande spreekwoorden voorstelde.
Ze zeggen dat de tijd sneller lijkt te gaan naarmate je ouder wordt. Dat zou eigenlijk ook een goed spreekwoord zijn.
De tijd lijkt sneller te gaan naarmate je ouder wordt
Maar eigenlijk had ik al enkele andere spreekwoorden in gedachten die dringend aan herziening toe zijn.
Bijvoorbeeld: "Eerlijk duurt het langst", wat ik een zeer verwarrend spreekwoord vind. Is dat nu goed of slecht, dat dat lang duurt? En wat duurt er dan precies lang? Niemand die het nog weet. Wat ik wel weet, is dat men er waarschijnlijk mee bedoelt dat eerlijk goed is.
Eerlijk is goed
Zou dus een verbetering zijn.
"De beste stuurlui staan aan wal" is ook wat achterhaald. Er is waarschijnlijk een tijd geweest dat de beste stuurlui aan wal stonden. Maar met de komst van headhunterbureaus en interimkantoren lijkt het mij onvermijdelijk dat de beste stuurlui een goeie job in de zeevaart hebben gevonden.
Beter zou dus zijn:
De beste stuurlui hebben een goedbetaalde job als stuurman op een belangrijk schip
"Er zit een vreemde eend in de bijt" is gewoon ronduit racistisch. Het woord "vreemd" mag niet meer gebruikt worden!
Er zit een eend van Noord-Afrikaanse afkomst in de bijt
Zou de politie zeggen.
Er zit een illegale eend in de bijt
Zou Maggie zeggen.
Ik zie geen verschil tussen de eenden in de bijt
Zouden de groenen zeggen.
Het interesseert me niet welke kleur die eend heeft, als hij maar Vlaams leert, anders moet ie uit de bijt!
Zou Bartje zeggen.
Je ziet, hedendaagse spreekwoorden moeten dynamisch aanpasbaar zijn.
Voor wie zich trouwens afvraagt wat een bijt is, dat is een gat in het ijs.
Ziezo, u bent weer helemaal voorbereid op het nieuwe seizoen.
Graag gedaan.
Ze zeggen dat de tijd sneller lijkt te gaan naarmate je ouder wordt. Dat zou eigenlijk ook een goed spreekwoord zijn.
De tijd lijkt sneller te gaan naarmate je ouder wordt
Maar eigenlijk had ik al enkele andere spreekwoorden in gedachten die dringend aan herziening toe zijn.
Bijvoorbeeld: "Eerlijk duurt het langst", wat ik een zeer verwarrend spreekwoord vind. Is dat nu goed of slecht, dat dat lang duurt? En wat duurt er dan precies lang? Niemand die het nog weet. Wat ik wel weet, is dat men er waarschijnlijk mee bedoelt dat eerlijk goed is.
Eerlijk is goed
Zou dus een verbetering zijn.
"De beste stuurlui staan aan wal" is ook wat achterhaald. Er is waarschijnlijk een tijd geweest dat de beste stuurlui aan wal stonden. Maar met de komst van headhunterbureaus en interimkantoren lijkt het mij onvermijdelijk dat de beste stuurlui een goeie job in de zeevaart hebben gevonden.
Beter zou dus zijn:
De beste stuurlui hebben een goedbetaalde job als stuurman op een belangrijk schip
"Er zit een vreemde eend in de bijt" is gewoon ronduit racistisch. Het woord "vreemd" mag niet meer gebruikt worden!
Er zit een eend van Noord-Afrikaanse afkomst in de bijt
Zou de politie zeggen.
Er zit een illegale eend in de bijt
Zou Maggie zeggen.
Ik zie geen verschil tussen de eenden in de bijt
Zouden de groenen zeggen.
Het interesseert me niet welke kleur die eend heeft, als hij maar Vlaams leert, anders moet ie uit de bijt!
Zou Bartje zeggen.
Je ziet, hedendaagse spreekwoorden moeten dynamisch aanpasbaar zijn.
Voor wie zich trouwens afvraagt wat een bijt is, dat is een gat in het ijs.
Ziezo, u bent weer helemaal voorbereid op het nieuwe seizoen.
Graag gedaan.
vrijdag 8 november 2013
Tachtig - Twintig
Mijn vader is doctor in de scheikunde. Vroeger vond ik dat alleen maar grappig omdat ik dacht dat dat iets met schijt te maken had. Nu besef ik dat men mensen met een doctoraat serieus moet nemen. Niet alleen omdat mijn eigen doctoraat bijna binnen is, maar ook omdat mijn vader soms wijze dingen zegt.
Wijze dingen zeggen is natuurlijk niet hetzelfde als wijze dingen bedenken, nog iets wat je tijdens een doctoraat leert.
Een van de wijze dingen die mijn vader mij vertelde maar die hij waarschijnlijk niet zelf bedacht had, was de zogenaamde 80-20 regel.
Je moet bijvoorbeeld 80 meer inspanning doen om 20 meer resultaat te behalen (eenheden zelf in te vullen).
Of 80% van de bevolking heeft 20% van de rijkdom.
Dat die getallen niet exact zijn, dat heeft geen belang, het gaat om het principe.
De 80-20 regel schuilt soms in een klein hoekje. Soms schuilt hij in een grote hoek. Soms is hij zeer opvallend en soms moet je hem een beetje forceren om hem te laten kloppen (nog iets wat je tijdens een doctoraat leert).
Afgelopen week bevond de 80-20 regel zich op een plaats waar ik hem niet had verwacht, namelijk in het Depot, tijdens een open-mic avond.
Er werden liedjes gespeeld, artiesten werden op zeer vervelende en ongrappige wijze aangekondigd en er waren ook enkele verrassingsacts.
Er waren weinig artiesten die mij konden boeien. Niet dat ze niet konden zingen of gitaar spelen, ze waren vaak gewoon nogal saai (80% van de artiesten heeft 20% van het talent). A Gentleman (dat is een artiestennaam) was een aangename uitzondering.
Eén van de verrassingsacts was het duo Mathieu en Guillaume. Zij lieten duidelijk verstaan dat ze al bekend waren. Ik had hun namen inderdaad al wel eens gehoord, maar dat was waarschijnlijk tijdens het kijken naar een film met Gérard Depardieu. Maar misschien ken jij ze wel van hun lied Ik Heb Je Lief (official video).
In ieder geval, zij vonden het noodzakelijk om "eens iets uit te proberen". Als er iets is waar een Vlaams publiek niet van houdt, dan is het wel van dingen uit te proberen.
Het uitproberen bestond uit het meezingen van enkele oehoe's en aahaa's. Door meisjes (hoog stemmetje) en jongens (lage stem) afzonderlijk.
Er werd voorgezongen. Er werd door absoluut niemand nagezongen. Er werd nog eens wanhopig voorgezongen. Er werd weer door bijna niemand meegezongen behalve door een eenzame mens die verscheurd werd door de keuze "wat is er genanter: dat er niemand meezingt, of dat ik sta mee te zingen."
Het nummer werd ingezet en het moment brak aan waarop we geacht werden 'voor echt' mee te zingen. De teleurstelling droop van de zangers af. De poging om cool te blijven ook.
Ik dacht: de 20% van de gevallen dat er wel mensen meezingen, moet de andere 80% toch ruimschoots compenseren, anders doe je dit niet. En de blijdschap moet zich dan toch verhouden tot de horror als 80 tot 20.
Anders hou je dit niet vol. Of je moet verstandelijk beperkt zijn. (Zalig zijn de armen van geest)
Wijze dingen zeggen is natuurlijk niet hetzelfde als wijze dingen bedenken, nog iets wat je tijdens een doctoraat leert.
Een van de wijze dingen die mijn vader mij vertelde maar die hij waarschijnlijk niet zelf bedacht had, was de zogenaamde 80-20 regel.
Je moet bijvoorbeeld 80 meer inspanning doen om 20 meer resultaat te behalen (eenheden zelf in te vullen).
Of 80% van de bevolking heeft 20% van de rijkdom.
Dat die getallen niet exact zijn, dat heeft geen belang, het gaat om het principe.
De 80-20 regel schuilt soms in een klein hoekje. Soms schuilt hij in een grote hoek. Soms is hij zeer opvallend en soms moet je hem een beetje forceren om hem te laten kloppen (nog iets wat je tijdens een doctoraat leert).
Afgelopen week bevond de 80-20 regel zich op een plaats waar ik hem niet had verwacht, namelijk in het Depot, tijdens een open-mic avond.
Er werden liedjes gespeeld, artiesten werden op zeer vervelende en ongrappige wijze aangekondigd en er waren ook enkele verrassingsacts.
Er waren weinig artiesten die mij konden boeien. Niet dat ze niet konden zingen of gitaar spelen, ze waren vaak gewoon nogal saai (80% van de artiesten heeft 20% van het talent). A Gentleman (dat is een artiestennaam) was een aangename uitzondering.
Eén van de verrassingsacts was het duo Mathieu en Guillaume. Zij lieten duidelijk verstaan dat ze al bekend waren. Ik had hun namen inderdaad al wel eens gehoord, maar dat was waarschijnlijk tijdens het kijken naar een film met Gérard Depardieu. Maar misschien ken jij ze wel van hun lied Ik Heb Je Lief (official video).
In ieder geval, zij vonden het noodzakelijk om "eens iets uit te proberen". Als er iets is waar een Vlaams publiek niet van houdt, dan is het wel van dingen uit te proberen.
Het uitproberen bestond uit het meezingen van enkele oehoe's en aahaa's. Door meisjes (hoog stemmetje) en jongens (lage stem) afzonderlijk.
Er werd voorgezongen. Er werd door absoluut niemand nagezongen. Er werd nog eens wanhopig voorgezongen. Er werd weer door bijna niemand meegezongen behalve door een eenzame mens die verscheurd werd door de keuze "wat is er genanter: dat er niemand meezingt, of dat ik sta mee te zingen."
Het nummer werd ingezet en het moment brak aan waarop we geacht werden 'voor echt' mee te zingen. De teleurstelling droop van de zangers af. De poging om cool te blijven ook.
Ik dacht: de 20% van de gevallen dat er wel mensen meezingen, moet de andere 80% toch ruimschoots compenseren, anders doe je dit niet. En de blijdschap moet zich dan toch verhouden tot de horror als 80 tot 20.
Anders hou je dit niet vol. Of je moet verstandelijk beperkt zijn. (Zalig zijn de armen van geest)
zaterdag 5 oktober 2013
Androkie en de cyanidesoep
Zijn soep was nog niet op of hij was wel al op, Androkie wist het ook niet meer. Hij wist zelfs niet of soep mannelijk of vrouwelijk was. Dat was toch wel één van de grootste frustraties uit zijn leven. Niet weten welk geslacht woorden hadden.
De soep: hij is nog niet op. Of de soep, zij is nog niet op?
Het deed pijn aan zijn hersenen.
Bijna evenveel pijn als wanneer mensen te pas en te onpas overal maar spaties tusen zetten.
Of wanneer de verleden tijd van een werkwoord hetzelfde geschreven werd als de tegenwoordige tijd. Zoals in zetten. Dan had hij een haast onbedwingbare drang om daar een extra 't' te plaatsen.
Zettten.
Dat vond Androkie er wel cool uitzien.
In ieder geval, van zodra Androkie zijn soep wel of niet op was, viel hij dood neer. Het was namelijk cyanidesoep, naar een recept van Put Hussentrut. Het was oorspronkelijk wel met broccoli in plaats van cyanide, maar Androkie hield van experimenteren en dat is hem fataal geworden.
Hield, verleden tijd. Niet enkel omdat heel dit verhaal in de verleden tijd is, maar ook omdat hij dood was.
Zo dood als een pier, zegt men wel eens. Dan gaat men wel uit van de vaak ongeoorloofde hypothese dat pieren altijd dood zijn. En dat is niet zo. De meeste pieren zijn dood, dat wel. Maar dat kun je van veel diersoorten zeggen. Er zijn bijvoorbeeld meer vliegen dood dan dat er leven, waarschijnlijk.
Zo dood als een dinosaurus, dat zou een goeie uitdrukking zijn. Daar ben je tenminste zeker van.
Eigenlijk, zo dood als een pier, dat zou moeten betekenen dat je er niet zo heel zeker van bent dat iemand dood is. Het kan zijn dat hij dood is, maar het kan net zo goed zijn dat hij leeft, net zoals bij pieren het geval is.
Een nietszeggende uitdrukking dus. Het spijt me dan ook dat ik die gebruikt heb.
Correctie:
Zo dood als een dinosaurus. De 'zegt men wel eens' moet ik dan weglaten, want dat wordt nooit gezegd. Maar hopelijk vanaf nu wel.
Om een lang verhaal kort te maken: Androkie had zijn soep wel of niet op en was zeker dood, want hij had soep gemaakt naar een recept van Put Hussentrut maar met cyanide in plaats van broccoli.
De soep: hij is nog niet op. Of de soep, zij is nog niet op?
Het deed pijn aan zijn hersenen.
Bijna evenveel pijn als wanneer mensen te pas en te onpas overal maar spaties tusen zetten.
Of wanneer de verleden tijd van een werkwoord hetzelfde geschreven werd als de tegenwoordige tijd. Zoals in zetten. Dan had hij een haast onbedwingbare drang om daar een extra 't' te plaatsen.
Zettten.
Dat vond Androkie er wel cool uitzien.
In ieder geval, van zodra Androkie zijn soep wel of niet op was, viel hij dood neer. Het was namelijk cyanidesoep, naar een recept van Put Hussentrut. Het was oorspronkelijk wel met broccoli in plaats van cyanide, maar Androkie hield van experimenteren en dat is hem fataal geworden.
Hield, verleden tijd. Niet enkel omdat heel dit verhaal in de verleden tijd is, maar ook omdat hij dood was.
Zo dood als een pier, zegt men wel eens. Dan gaat men wel uit van de vaak ongeoorloofde hypothese dat pieren altijd dood zijn. En dat is niet zo. De meeste pieren zijn dood, dat wel. Maar dat kun je van veel diersoorten zeggen. Er zijn bijvoorbeeld meer vliegen dood dan dat er leven, waarschijnlijk.
Zo dood als een dinosaurus, dat zou een goeie uitdrukking zijn. Daar ben je tenminste zeker van.
Eigenlijk, zo dood als een pier, dat zou moeten betekenen dat je er niet zo heel zeker van bent dat iemand dood is. Het kan zijn dat hij dood is, maar het kan net zo goed zijn dat hij leeft, net zoals bij pieren het geval is.
Een nietszeggende uitdrukking dus. Het spijt me dan ook dat ik die gebruikt heb.
Correctie:
Zo dood als een dinosaurus. De 'zegt men wel eens' moet ik dan weglaten, want dat wordt nooit gezegd. Maar hopelijk vanaf nu wel.
Om een lang verhaal kort te maken: Androkie had zijn soep wel of niet op en was zeker dood, want hij had soep gemaakt naar een recept van Put Hussentrut maar met cyanide in plaats van broccoli.
maandag 30 september 2013
OMFG
"Waarom zijn de bananen krom?" is een vraag die iemand stelt die de evolutieleer niet goed begrepen heeft. Er is helemaal geen reden waarom de bananen krom zijn, er is hooguit een oorzaak.
Niemand heeft ooit gezegd dat bananen beter krom zouden zijn.
Dat vond ook Doctor Pjotr. Doctor Pjotr was een Rus. De helft van alle mannelijke Russen heet Pjotr. De andere helft heet Klaas.
Voila.
Dat is niet waar.
Er zijn wel meer zaken te bedenken die niet waar zijn.
Bijvoorbeeld: kip rauw eten is perfect ok.
Of: de ene eik is de andere. Want de ene eik is de andere niet. Er zijn Europese eiken en er zijn Amerikaanse eiken. Wintereiken en zomereiken. Er zijn dan weer geen Canadese eiken. Net zoals er geen herfsteiken zijn.
Er zijn ook interessante blogposts en minder interessante blogposts. Dat is echter een subjectief gegeven.
Voor veel mensen zal dit bijvoorbeeld een interessante blogpost zijn, omdat ik weldra een weetje uit de doeken zal doen dat weinigen weten.
Niet dat elk weetje dat weinigen weten per definitie interessant is. Maar dit weetje wel. Ik beloof het.
Wist je dat Arduino's veel flexibeler zijn dan PICs?
Haha gefopt.
TOTAAL NIET INTERESSANT!
VOILA WAT EEN TIJDSVERSPILLING
HAHAHA DAAR KAN IK NU EENS OM LACHEN ZIE!
Niemand heeft ooit gezegd dat bananen beter krom zouden zijn.
Dat vond ook Doctor Pjotr. Doctor Pjotr was een Rus. De helft van alle mannelijke Russen heet Pjotr. De andere helft heet Klaas.
Voila.
Dat is niet waar.
Er zijn wel meer zaken te bedenken die niet waar zijn.
Bijvoorbeeld: kip rauw eten is perfect ok.
Of: de ene eik is de andere. Want de ene eik is de andere niet. Er zijn Europese eiken en er zijn Amerikaanse eiken. Wintereiken en zomereiken. Er zijn dan weer geen Canadese eiken. Net zoals er geen herfsteiken zijn.
Er zijn ook interessante blogposts en minder interessante blogposts. Dat is echter een subjectief gegeven.
Voor veel mensen zal dit bijvoorbeeld een interessante blogpost zijn, omdat ik weldra een weetje uit de doeken zal doen dat weinigen weten.
Niet dat elk weetje dat weinigen weten per definitie interessant is. Maar dit weetje wel. Ik beloof het.
Wist je dat Arduino's veel flexibeler zijn dan PICs?
Haha gefopt.
TOTAAL NIET INTERESSANT!
VOILA WAT EEN TIJDSVERSPILLING
HAHAHA DAAR KAN IK NU EENS OM LACHEN ZIE!
vrijdag 27 september 2013
De identiteitscrisis van de popmuziek
Ik speel al een tijdje muziek. Dat begon met klassieke gitaar en dat ging verder met grunge-punk-pop-rock. Toen kwam de meer verfijnde pop-rock en nu is er mijn eigen muziek.
Om maar te zeggen dat ik al een tijdje in het kleine muziekwereldje zit. Ik luister belachelijk veel naar muziek en ga regelmatig naar een concert. Ik kan genieten van een leuke videoclip en ook een danske placeren is mij niet vreemd. Dat danske is meestal wel nogal vreemd.
Maar soms krijg ik toch een onbehaaglijk gevoel. Soms denk ik dat de moderne popmuziek met een identiteitscrisis zit.
Ik probeer het even uit te leggen.
Neem nu het concept van een studio-album.
Een band neemt een plaat op.
Vroeger dacht ik dat die band naar een studio ging, microfoons bij elk klankproducerend ding zette, op record duwde en zijn nummertjes speelde.
Niets van dat alles, zo blijkt!
Bas en drum zullen nog wel eens tegelijk opgenomen worden, maar al de rest wordt meestal gewoon apart opgenomen. Er wordt zelfs zomaar een hoop instrumenten aan toegevoegd achteraf!
Het resultaat is een stuk muziek waarvoor je, als je het live wilt spelen, vijf keer zoveel muzikanten nodig hebt als er in de band zitten.
Het grappige is dat ze bij het mixen wel proberen om het zo te laten klinken alsof het echt live is gespeeld. Ook al zetten ze soms zoveel reverb op de stem zodat het lijkt alsof die in een kerk is ingezongen terwijl de gitaar klinkt alsof die in een slaapkamer is opgenomen.
Heel vreemd dus.
Als ik naar een nummer luister, dan beeld ik mij altijd de band in die dat aan het spelen is. Maar dat vloekt met hetgene dat ik weet over hoe het in werkelijkheid gespeeld is. De kans is groot dat de gitaarlijn niet eens in één stuk is ingespeeld en dat ze stukjes hebben uitgeknipt en gekopieerd. Dezelfde zanger heeft vaak meerdere harmonieën over elkaar gezongen.
Allemaal illusies dus!
Helemaal ironisch wordt het wanneer ze live die muziekjes gaan spelen en dan zo hard mogelijk gaan proberen om de studio-opnames te imiteren met samples en tapes.
Of wanneer ze videoclips gaan maken waarbij de bandleden op hun instrumenten spelen of de tekst meelippen. Je wéét gewoon dat ze dat niet echt aan het spelen zijn. Elektrische gitaren zijn meestal niet eens ingeplugd dus ze doen zelfs niet eens meer de moeite om te laten lijken dat het wel zo is.
Maar waarom dan toch?
Ik bekijk die dingen en ik voel alleen maar medelijden met de arme muzikanten die gevraagd worden tien keer achter elkaar te doen alsof ze hun liedjes spelen met de overtuiging waarmee ze ze op het podium spelen.
Een man naar mijn hart is daarom Chad VanGaalen. Beste clips ooit. Een toegevoegde waarde aan de muziek, die op zich ook al geweldig is.
Zijn live-concert van een tijdje geleden in de Trix-bar, waar niet veel meer volk was als voor mijn eigen optreden van gisteren (niet zo veel dus), was een van de weinige keren dat muziek mij nog bij de keel gegrepen heeft.
Bedankt Chad, om de verzameling van de popmuziek een doorsnede met de verzameling van de kunst te bezorgen.
Om maar te zeggen dat ik al een tijdje in het kleine muziekwereldje zit. Ik luister belachelijk veel naar muziek en ga regelmatig naar een concert. Ik kan genieten van een leuke videoclip en ook een danske placeren is mij niet vreemd. Dat danske is meestal wel nogal vreemd.
Maar soms krijg ik toch een onbehaaglijk gevoel. Soms denk ik dat de moderne popmuziek met een identiteitscrisis zit.
Ik probeer het even uit te leggen.
Neem nu het concept van een studio-album.
Een band neemt een plaat op.
Vroeger dacht ik dat die band naar een studio ging, microfoons bij elk klankproducerend ding zette, op record duwde en zijn nummertjes speelde.
Niets van dat alles, zo blijkt!
Bas en drum zullen nog wel eens tegelijk opgenomen worden, maar al de rest wordt meestal gewoon apart opgenomen. Er wordt zelfs zomaar een hoop instrumenten aan toegevoegd achteraf!
Het resultaat is een stuk muziek waarvoor je, als je het live wilt spelen, vijf keer zoveel muzikanten nodig hebt als er in de band zitten.
Het grappige is dat ze bij het mixen wel proberen om het zo te laten klinken alsof het echt live is gespeeld. Ook al zetten ze soms zoveel reverb op de stem zodat het lijkt alsof die in een kerk is ingezongen terwijl de gitaar klinkt alsof die in een slaapkamer is opgenomen.
Heel vreemd dus.
Als ik naar een nummer luister, dan beeld ik mij altijd de band in die dat aan het spelen is. Maar dat vloekt met hetgene dat ik weet over hoe het in werkelijkheid gespeeld is. De kans is groot dat de gitaarlijn niet eens in één stuk is ingespeeld en dat ze stukjes hebben uitgeknipt en gekopieerd. Dezelfde zanger heeft vaak meerdere harmonieën over elkaar gezongen.
Allemaal illusies dus!
Helemaal ironisch wordt het wanneer ze live die muziekjes gaan spelen en dan zo hard mogelijk gaan proberen om de studio-opnames te imiteren met samples en tapes.
Of wanneer ze videoclips gaan maken waarbij de bandleden op hun instrumenten spelen of de tekst meelippen. Je wéét gewoon dat ze dat niet echt aan het spelen zijn. Elektrische gitaren zijn meestal niet eens ingeplugd dus ze doen zelfs niet eens meer de moeite om te laten lijken dat het wel zo is.
Maar waarom dan toch?
Ik bekijk die dingen en ik voel alleen maar medelijden met de arme muzikanten die gevraagd worden tien keer achter elkaar te doen alsof ze hun liedjes spelen met de overtuiging waarmee ze ze op het podium spelen.
Een man naar mijn hart is daarom Chad VanGaalen. Beste clips ooit. Een toegevoegde waarde aan de muziek, die op zich ook al geweldig is.
Zijn live-concert van een tijdje geleden in de Trix-bar, waar niet veel meer volk was als voor mijn eigen optreden van gisteren (niet zo veel dus), was een van de weinige keren dat muziek mij nog bij de keel gegrepen heeft.
Bedankt Chad, om de verzameling van de popmuziek een doorsnede met de verzameling van de kunst te bezorgen.
maandag 9 september 2013
Hoe de wereld in elkaar zit
"Weet ge wat een goed idee zou zijn? Een boete op frauderen! Of op banken en hele landen failliet laten gaan!" zei Bravo.
"Och jong gij kent niks van politiek", antwoordde Hoer A.
"Amai, jullie namen komen precies recht uit een Kiekeboe-strip!", zei Hoer B.
"Ok." zei Hoer A en ze begon haar kleren uit te trekken.
"KIEKEBOE!", riep ze toen ze volledig naakt was.
"Gij achterlijke gans, gij vergeet telkens de 'R' als ge mij roept!", zei kiekenboer Indianendans.
"Ok, ik zal het nog eens opnieuw proberen, maar nu tegoei." zei Hoer A en ze riep zo luid ze kon:
"KIEKENBOERINDIANENDANS!!!"
Daarop kwam kiekenboerin Dianendans de hoek omgelopen, tot groot jolijt van het publiek dat deze plotse plotwending niet van mijlenver had zien aankomen.
Toen kwam er ook nog eens een varken met een lange fluit en dat kondigde luid fluitend het begin van het verhaal aan.
En ze leefden nog lang en gelukkig.
En toen gingen ze dood.
En toen waren er een hoop andere mensen en dieren waar ook vanalles mee gebeurde.
En toen stierf al het leven op aarde uit door een extreme zonnestorm.
"Och jong gij kent niks van politiek", antwoordde Hoer A.
"Amai, jullie namen komen precies recht uit een Kiekeboe-strip!", zei Hoer B.
"Ok." zei Hoer A en ze begon haar kleren uit te trekken.
"KIEKEBOE!", riep ze toen ze volledig naakt was.
"Gij achterlijke gans, gij vergeet telkens de 'R' als ge mij roept!", zei kiekenboer Indianendans.
"Ok, ik zal het nog eens opnieuw proberen, maar nu tegoei." zei Hoer A en ze riep zo luid ze kon:
"KIEKENBOERINDIANENDANS!!!"
Daarop kwam kiekenboerin Dianendans de hoek omgelopen, tot groot jolijt van het publiek dat deze plotse plotwending niet van mijlenver had zien aankomen.
Toen kwam er ook nog eens een varken met een lange fluit en dat kondigde luid fluitend het begin van het verhaal aan.
En ze leefden nog lang en gelukkig.
En toen gingen ze dood.
En toen waren er een hoop andere mensen en dieren waar ook vanalles mee gebeurde.
En toen stierf al het leven op aarde uit door een extreme zonnestorm.
maandag 2 september 2013
HakkiYakkiFlakki
Als er iets was waarvan HakkiYakkiFlakki niet graag beschuldigd werd, was het wel seksisme in al zijn of haar vormen.
Waar hij geen problemen mee had, was beschuldigd worden van het toevoegen van 'elloni' aan woorden. Dat was namelijk volkomen terecht.
HakkiYakkiFlakki was verlekkerd op cannelloni en vond het één van de mooiste woorden van om het even welke taal.
Wanneer hij een mooi meisje ontmoette en haar probeerde te versieren, begon hij bijvoorbeeld met:
"Waaw, meisjelloni wat heb je mooie ogelloni!"
Meisjes reageerden daar doorgaans nogal verbaasd en lichtjes panikerend op.
"Je denkt zeker dat ik gekkelloni ben he?" zei hij dan.
"Ja." antwoordden de meisjes meestal.
Na een tijdje geraakte HakkiYakkiFlakki daardoor zo ontmoedigd dat hij jarenlang geen meisjes meer aansprak met 'meisjelloni'.
De meisjes waar hij gewoon 'meisje' tegen zei, waren best wel geinteresseerd en zo nu en dan werd er wel eens tegen zijn kruis getwerkt, maar voldoening gaf dat hem nooit.
Hij walgde omdat hij zichzelf niet meer was. Hij walgde van de maatschappij die hem niet accepteerde.
Hij geraakte afgezonderd en at zelfs geen cannelloni meer.
Maar op een bijzondere dag in mei, onmoette HakkiYakkiFlakki een meisje dat zo mooi was dat hij zijn cannellonireflex niet kon onderdrukken.
"Waaw meisjelloni, wat heb je mooie ogelloni en krulloni!" riep hij enthousiast.
"Hihi jij bent grappig wil je met me trouwen en in een blokhut aan een meer in Lapland wonen en elke avond hout kappen en de open haard aansteken zelfs als het buiten keiwarm is en naar The Beatles luisteren tot de zon opkomt als die opkomt want soms komt die niet op als we boven de poolcirkel wonen?"
"Ok! Wanneer vertrekken we?"
"Nu meteen!"
"En ons werkelloni dan?"
"Ahja shitkutfuck," zei ze, "daar kunnen we niet zomaar mee stoppen zeker?"
PARALLEL UNIVERSUM 1 (89% kans)
"Ik weet niet, nee zeker?"
"Hmm, jammer."
"Ok, dag dan he."
"Joow"
PARALLEL UNIVERSUM 2 (10.99999914% kans)
"Goh, jawel, maar nu komt net niet zo goed uit eigenlijk. Mag ik je nummerelloni, dan bel ik als ik toch ooit besluit om dit leven achter mij de laten."
"Ok hier is het." En ze typte haar nummer in zijn GSM. Ze twijfelde nog even of ze wel haar echte nummer zou geven, maar ze had eigenlijk wel heel graag cannelloni dus ze hoopte dat hij dat ooit voor haar zou maken, wie weet.
"Merci. Dan ga ik nu wat robots nadoen."
"Ok, ik ga nog wat oefenen op mijn twerk moves."
"Succes!"
"Merci, tot later."
PARALLEL UNIVERSUM 3 (0.00000086% kans)
"Jawel, want ik heb net Euromillions gewonnen. We kunnen met mijn nieuw vliegtuigelloni gaan. Ik heb Koning Albertelloni gevraagd of hij onze buttlerelloni wilt zijn."
"Je bedoelt Prins Albert, want hij is toch geen koning meer?"
"Nee, maar naar het schijnt moet je hem toch koningelloni blijven noemen."
"Waaw amai gij zijt zo slim!"
"Danku."
Waar hij geen problemen mee had, was beschuldigd worden van het toevoegen van 'elloni' aan woorden. Dat was namelijk volkomen terecht.
HakkiYakkiFlakki was verlekkerd op cannelloni en vond het één van de mooiste woorden van om het even welke taal.
Wanneer hij een mooi meisje ontmoette en haar probeerde te versieren, begon hij bijvoorbeeld met:
"Waaw, meisjelloni wat heb je mooie ogelloni!"
Meisjes reageerden daar doorgaans nogal verbaasd en lichtjes panikerend op.
"Je denkt zeker dat ik gekkelloni ben he?" zei hij dan.
"Ja." antwoordden de meisjes meestal.
Na een tijdje geraakte HakkiYakkiFlakki daardoor zo ontmoedigd dat hij jarenlang geen meisjes meer aansprak met 'meisjelloni'.
De meisjes waar hij gewoon 'meisje' tegen zei, waren best wel geinteresseerd en zo nu en dan werd er wel eens tegen zijn kruis getwerkt, maar voldoening gaf dat hem nooit.
Hij walgde omdat hij zichzelf niet meer was. Hij walgde van de maatschappij die hem niet accepteerde.
Hij geraakte afgezonderd en at zelfs geen cannelloni meer.
Maar op een bijzondere dag in mei, onmoette HakkiYakkiFlakki een meisje dat zo mooi was dat hij zijn cannellonireflex niet kon onderdrukken.
"Waaw meisjelloni, wat heb je mooie ogelloni en krulloni!" riep hij enthousiast.
"Hihi jij bent grappig wil je met me trouwen en in een blokhut aan een meer in Lapland wonen en elke avond hout kappen en de open haard aansteken zelfs als het buiten keiwarm is en naar The Beatles luisteren tot de zon opkomt als die opkomt want soms komt die niet op als we boven de poolcirkel wonen?"
"Ok! Wanneer vertrekken we?"
"Nu meteen!"
"En ons werkelloni dan?"
"Ahja shitkutfuck," zei ze, "daar kunnen we niet zomaar mee stoppen zeker?"
PARALLEL UNIVERSUM 1 (89% kans)
"Ik weet niet, nee zeker?"
"Hmm, jammer."
"Ok, dag dan he."
"Joow"
PARALLEL UNIVERSUM 2 (10.99999914% kans)
"Goh, jawel, maar nu komt net niet zo goed uit eigenlijk. Mag ik je nummerelloni, dan bel ik als ik toch ooit besluit om dit leven achter mij de laten."
"Ok hier is het." En ze typte haar nummer in zijn GSM. Ze twijfelde nog even of ze wel haar echte nummer zou geven, maar ze had eigenlijk wel heel graag cannelloni dus ze hoopte dat hij dat ooit voor haar zou maken, wie weet.
"Merci. Dan ga ik nu wat robots nadoen."
"Ok, ik ga nog wat oefenen op mijn twerk moves."
"Succes!"
"Merci, tot later."
PARALLEL UNIVERSUM 3 (0.00000086% kans)
"Jawel, want ik heb net Euromillions gewonnen. We kunnen met mijn nieuw vliegtuigelloni gaan. Ik heb Koning Albertelloni gevraagd of hij onze buttlerelloni wilt zijn."
"Je bedoelt Prins Albert, want hij is toch geen koning meer?"
"Nee, maar naar het schijnt moet je hem toch koningelloni blijven noemen."
"Waaw amai gij zijt zo slim!"
"Danku."
vrijdag 16 augustus 2013
Grenzen
Grenzen verleggen, daarvoor hoeft een mens niet met Joker op reis te gaan naar exotische bestemmingen. De adrenalinerush die je krijgt bij het ontdekken van nieuwe werelden, het beklimmen van steile rotsen of het bevaren van mistige meren kan je net zo goed krijgen van ervaringen die minder kostelijk, maar daardoor niet minder bevredigend zijn.
Ik zal u een voorbeeld uit de doeken doen, uit het leven gegrepen van een eenvoudige Vlaamse jongen.
Deze eenvoudige Vlaamse jongen bezit naast de Belgische, ook de Nederlandse nationaliteit, willens nillens geërfd van zijn moeder. Een nationaliteit is natuurlijk slechts een formaliteit, een regel om de aarde te verdelen in beheerbare gebieden. Een weldenkend mens hecht daar verder geen emotioneel belang aan en beseft ook dat de grenzen der naties binnen afzienbare tijd zullen vervagen ten gevolge van de onvermijdelijke globalisering die meekomt met de ontwikkeling van snel transport en communicatietechnologie.
Desalniettemin zijn er in het huidige systeem van naties voordelen verbonden aan het hebben van meerdere nationaliteiten. Het is dan ook wijs om tegen het einde van de geldigheidsperiode van je paspoort een nieuw exemplaar aan te vragen, teneinde de nationaliteit in kwestie niet te verliezen.
Zo wijs was ook de eenvoudige Vlaamse jongen.
Hij maakte online een afspraak met de Nederlandse Ambassade in Brussel. Hij verbaasde zich aan de doeltreffendheid en efficiëntie van het online afsprakensysteem en voelde een lichte trots opkomen omwille van zijn Nederlandse nationaliteit ("Wij kunnen nogal eens online afsprakensystemen ontwikkelen, zeg!") maar besefte al gauw dat dit misplaatst was wegens de niet-bestaande bijdrage die hij daar zelf aan had geleverd.
Op de dag van de afspraak stond hij mooi op tijd op, nam een licht ontbijt, poetste zijn tanden en nam de fiets naar het station van Leuven. Sinds hij in Kessel-Lo woonde, kon hij zijn fiets plaatsen in de fietsenstalling aan de achterkant van het station, waardoor hij geen 10 minuten extra moest rekenen om op het perron te geraken (in tegenstelling tot de fietsenstalling aan de voorkant).
Toch had hij een marge van 10 minuten in acht genomen voor onvoorziene omstandigheden. Geen overbodige luxe wanneer men het Belgische spoorwegennet wil gebruiken. Op vertragingen rekenen is nogal gewaagd, je trein moest maar eens op tijd zijn.
Terecht, zo bleek een minuut later. De ticketautomaten in het station bleken buiten gebruik te zijn. Niet echt een verrassing. De computers die in die machines zitten, hebben de koude oorlog nog meegemaakt (Men is er wel in geslaagd er een soort Windows op te zetten. Zou het 3.11 of toch 95 zijn?).
Naar het loket dan maar. De man achter het glas was zowaar vriendelijk. De Vlaamse jongen meldde plichtsbewust de defecte automaten. De man was al op de hoogte. De nieuwe automaten stonden reeds klaar om geïnstalleerd te worden. Dat kon wel nog even duren.
Zonder verdere problemen of vertragingen, kwam de Vlaamse jongen aan in Brussel.
Hij begaf zich netjes op tijd naar de consulaire afdeling van de Nederlandse Ambassade. Hij ging zitten en knikte bescheiden naar de andere wachtenden.
Even later kwam er een vrouw binnen die meteen vroeg: "werkt dat hier met nummertjes ofzoow?", waarop menigeen negatief antwoordde.
Het eerste loket ging open en een intercom vertelde dat degenen die er waren om hun paspoort op te halen, alvast naar dat loket konden komen. Een klein rijtje vormde zich. Een andere vrouw, achterdochtig en vrezend dat er ook mensen bij waren die gewoon snel geholpen wilden worden, riep: "komen jullie echt allemaal gewoon jullie paspoort ophalen?". Zij knikten allen bevestigend.
Ik werd weer even herinnerd aan de mondigheid van de doorsnee Nederlander en bedacht me dat in een Vlaamsch loket men in dezelfde situatie dezelfde communicatie zou proberen voeren met blikken, gezucht en gekuch. Weer werd ik eventjes ongepast trots op mijn Nederlandse identiteit.
(Ok ik zal maar toegeven dat ik die eenvoudige Vlaamse jongen was.)
Toen mocht ik zelf naar een ander loket voor mijn aanvraag. Pasfotootjes werden klunzig uitgeknipt, paspoorten gekopieerd en vingers gescand.
"Komt u uw paspoort hier ophalen of zullen we het opsturen?", vroeg de man achter het loket.
Lichtjes in paniek omwille van de sociale interactie waarop ik niet was voorbereid, antwoordde ik snel met het antwoord waarvan ik meteen spijt had: "ik kom het wel halen".
WAAROM? Ik wilde helemaal niet nog eens een uur onderweg zijn naar Brussel. Er was echt geen enkele reden waarom ik dat liever zelf zou komen ophalen. Het is hetzelfde belachelijke antwoord dat je geeft als iemand vraagt of je iets wilt drinken en je zegt nee doe geen moeite maar eigenlijk wil je toch wel wat.
Maar ja, nu ineens van gedacht veranderen zou ook maar debiel overkomen, dacht ik.
Toen herpakte ik me. Ik dacht aan mijn Nederlandse identiteit, de hele reden waarvoor ik hier was.
Casual en cool zei ik met een diepe stem: "of weet je wat, stuur toch maar op".
De man lachte me niet uit, keek niet nors of zelfs maar verbaasd.
Ik noteerde mijn adres en werd inwendig euforisch.
I DID IT! Score! Jihaa en eat that, Hollanders met ullie groot bakkes! De Vlaming zal hier ook eens zijne bek opentrekken!
Weer een grens verlegd.
Ik zal u een voorbeeld uit de doeken doen, uit het leven gegrepen van een eenvoudige Vlaamse jongen.
Deze eenvoudige Vlaamse jongen bezit naast de Belgische, ook de Nederlandse nationaliteit, willens nillens geërfd van zijn moeder. Een nationaliteit is natuurlijk slechts een formaliteit, een regel om de aarde te verdelen in beheerbare gebieden. Een weldenkend mens hecht daar verder geen emotioneel belang aan en beseft ook dat de grenzen der naties binnen afzienbare tijd zullen vervagen ten gevolge van de onvermijdelijke globalisering die meekomt met de ontwikkeling van snel transport en communicatietechnologie.
Desalniettemin zijn er in het huidige systeem van naties voordelen verbonden aan het hebben van meerdere nationaliteiten. Het is dan ook wijs om tegen het einde van de geldigheidsperiode van je paspoort een nieuw exemplaar aan te vragen, teneinde de nationaliteit in kwestie niet te verliezen.
Zo wijs was ook de eenvoudige Vlaamse jongen.
Hij maakte online een afspraak met de Nederlandse Ambassade in Brussel. Hij verbaasde zich aan de doeltreffendheid en efficiëntie van het online afsprakensysteem en voelde een lichte trots opkomen omwille van zijn Nederlandse nationaliteit ("Wij kunnen nogal eens online afsprakensystemen ontwikkelen, zeg!") maar besefte al gauw dat dit misplaatst was wegens de niet-bestaande bijdrage die hij daar zelf aan had geleverd.
Op de dag van de afspraak stond hij mooi op tijd op, nam een licht ontbijt, poetste zijn tanden en nam de fiets naar het station van Leuven. Sinds hij in Kessel-Lo woonde, kon hij zijn fiets plaatsen in de fietsenstalling aan de achterkant van het station, waardoor hij geen 10 minuten extra moest rekenen om op het perron te geraken (in tegenstelling tot de fietsenstalling aan de voorkant).
Toch had hij een marge van 10 minuten in acht genomen voor onvoorziene omstandigheden. Geen overbodige luxe wanneer men het Belgische spoorwegennet wil gebruiken. Op vertragingen rekenen is nogal gewaagd, je trein moest maar eens op tijd zijn.
Terecht, zo bleek een minuut later. De ticketautomaten in het station bleken buiten gebruik te zijn. Niet echt een verrassing. De computers die in die machines zitten, hebben de koude oorlog nog meegemaakt (Men is er wel in geslaagd er een soort Windows op te zetten. Zou het 3.11 of toch 95 zijn?).
Naar het loket dan maar. De man achter het glas was zowaar vriendelijk. De Vlaamse jongen meldde plichtsbewust de defecte automaten. De man was al op de hoogte. De nieuwe automaten stonden reeds klaar om geïnstalleerd te worden. Dat kon wel nog even duren.
Zonder verdere problemen of vertragingen, kwam de Vlaamse jongen aan in Brussel.
Hij begaf zich netjes op tijd naar de consulaire afdeling van de Nederlandse Ambassade. Hij ging zitten en knikte bescheiden naar de andere wachtenden.
Even later kwam er een vrouw binnen die meteen vroeg: "werkt dat hier met nummertjes ofzoow?", waarop menigeen negatief antwoordde.
Het eerste loket ging open en een intercom vertelde dat degenen die er waren om hun paspoort op te halen, alvast naar dat loket konden komen. Een klein rijtje vormde zich. Een andere vrouw, achterdochtig en vrezend dat er ook mensen bij waren die gewoon snel geholpen wilden worden, riep: "komen jullie echt allemaal gewoon jullie paspoort ophalen?". Zij knikten allen bevestigend.
Ik werd weer even herinnerd aan de mondigheid van de doorsnee Nederlander en bedacht me dat in een Vlaamsch loket men in dezelfde situatie dezelfde communicatie zou proberen voeren met blikken, gezucht en gekuch. Weer werd ik eventjes ongepast trots op mijn Nederlandse identiteit.
(Ok ik zal maar toegeven dat ik die eenvoudige Vlaamse jongen was.)
Toen mocht ik zelf naar een ander loket voor mijn aanvraag. Pasfotootjes werden klunzig uitgeknipt, paspoorten gekopieerd en vingers gescand.
"Komt u uw paspoort hier ophalen of zullen we het opsturen?", vroeg de man achter het loket.
Lichtjes in paniek omwille van de sociale interactie waarop ik niet was voorbereid, antwoordde ik snel met het antwoord waarvan ik meteen spijt had: "ik kom het wel halen".
WAAROM? Ik wilde helemaal niet nog eens een uur onderweg zijn naar Brussel. Er was echt geen enkele reden waarom ik dat liever zelf zou komen ophalen. Het is hetzelfde belachelijke antwoord dat je geeft als iemand vraagt of je iets wilt drinken en je zegt nee doe geen moeite maar eigenlijk wil je toch wel wat.
Maar ja, nu ineens van gedacht veranderen zou ook maar debiel overkomen, dacht ik.
Toen herpakte ik me. Ik dacht aan mijn Nederlandse identiteit, de hele reden waarvoor ik hier was.
Casual en cool zei ik met een diepe stem: "of weet je wat, stuur toch maar op".
De man lachte me niet uit, keek niet nors of zelfs maar verbaasd.
Ik noteerde mijn adres en werd inwendig euforisch.
I DID IT! Score! Jihaa en eat that, Hollanders met ullie groot bakkes! De Vlaming zal hier ook eens zijne bek opentrekken!
Weer een grens verlegd.
dinsdag 13 augustus 2013
Agenda
De KULeuven vindt het blijkbaar belangrijk dat haar werknemers goed georganiseerd zijn.
Bovendien gaat ze er van uit dat wij geen computers hebben.
Elk jaar krijgt ieder personeelslid (dat zijn er zo'n 18000) ongevraagd een papieren agenda in zijn of haar postvakje.
Een mooi gebaar, zou u kunnen denken.
Niks mooi gebaar. Een overbodig, milieubelastend en vervelend gebaar.
Een kleine enquête hier op het werk leert mij dat 0.0% van de onderzoekers die papieren agenda gebruikt*.
De meeste belanden rechtstreeks bij het oud papier (als het daar al thuishoort, want er zitten metalen ringetjes aan) of in de vuilnisbak (de enige vorm van sorteren die hier gebeurt overigens. PMD, daar doen ze aan de KULeuven niet aan mee).
Ik moet haast luidop wenen als ik nadenk over hoeveel werk, tijd en geld gaat naar het ontwerpen, drukken, verdelen, weggooien en recycleren van die agenda's.
Dus, mijn liefste Alma Mater, schaf dat alstublieft af. Ik denk niet dat dit zo'n verworven recht is waarover onze vakbond (ja, blijkbaar hebben wij dat) daarover zal gaan klagen, laat staan staken of betogen.
Net zoals u enkele jaren geleden besloot de kerstreceptie wat soberder uit te voeren ten voordele van een of ander goed doel, mag u wat mij betreft het geld dat u kunt uitsparen met het niet verdelen van die agenda's uitgeven aan, ik zeg maar wat, schooltjes voor arme kindjes in de VS.
Overigens, als iemand van mijn lezers graag een gratis agenda wilt, ik denk wel dat ik er enkele kan verzamelen. Geef mij slechts eens seintje, en een gloednieuwe agenda "2013-2014" is de uwe!
*Ok, toegegeven, dit onderzoek werd slechts uitgevoerd op een van de meest ontwikkelde departementen aan de KULeuven wat betereft computerinfrastructuur. Wij hebben internet en al! Sommigen hier hebben zelfs een mobiele telefoon met zogenaamde "DIGITALE" agenda ingebouwd!
UPDATE:
Bovendien gaat ze er van uit dat wij geen computers hebben.
Elk jaar krijgt ieder personeelslid (dat zijn er zo'n 18000) ongevraagd een papieren agenda in zijn of haar postvakje.
Een mooi gebaar, zou u kunnen denken.
Niks mooi gebaar. Een overbodig, milieubelastend en vervelend gebaar.
Een kleine enquête hier op het werk leert mij dat 0.0% van de onderzoekers die papieren agenda gebruikt*.
De meeste belanden rechtstreeks bij het oud papier (als het daar al thuishoort, want er zitten metalen ringetjes aan) of in de vuilnisbak (de enige vorm van sorteren die hier gebeurt overigens. PMD, daar doen ze aan de KULeuven niet aan mee).
Ik moet haast luidop wenen als ik nadenk over hoeveel werk, tijd en geld gaat naar het ontwerpen, drukken, verdelen, weggooien en recycleren van die agenda's.
Dus, mijn liefste Alma Mater, schaf dat alstublieft af. Ik denk niet dat dit zo'n verworven recht is waarover onze vakbond (ja, blijkbaar hebben wij dat) daarover zal gaan klagen, laat staan staken of betogen.
Net zoals u enkele jaren geleden besloot de kerstreceptie wat soberder uit te voeren ten voordele van een of ander goed doel, mag u wat mij betreft het geld dat u kunt uitsparen met het niet verdelen van die agenda's uitgeven aan, ik zeg maar wat, schooltjes voor arme kindjes in de VS.
Overigens, als iemand van mijn lezers graag een gratis agenda wilt, ik denk wel dat ik er enkele kan verzamelen. Geef mij slechts eens seintje, en een gloednieuwe agenda "2013-2014" is de uwe!
*Ok, toegegeven, dit onderzoek werd slechts uitgevoerd op een van de meest ontwikkelde departementen aan de KULeuven wat betereft computerinfrastructuur. Wij hebben internet en al! Sommigen hier hebben zelfs een mobiele telefoon met zogenaamde "DIGITALE" agenda ingebouwd!
UPDATE:
@mtytgat Wij geven de boodschap door! In KU Loket kun je onder 'communicatie' alvast aangeven dat je de agenda niet meer wilt ontvangen.
— KU Leuven (@KU_Leuven) August 13, 2013
donderdag 1 augustus 2013
To like or not to like, is that really dze kestjioooin?
Nog niet zo heel lang geleden pleitte ik voor een binaire beoordeling van ALLES.
Ik dacht hiermee het leven te vereenvoudigen en de wereld een betere plaats te maken.
Maar ik had slechts weinig bijval en ik begrijp intussen waarom.
Dit systeem bestaat al en het werkt niet.
Het heet "like" of "vind ik leuk" op facebook.
Bij eender (Duits meervoud van eend, volgens mijn collega) wat iemand op facebook plaatst, wordt de lezer voor de keuze gesteld: liken of niet.
Er zijn natuurlijk van die garnaalvreters die gewoon letterlijk alles liken wat ze tegenkomen. Dat is wat men in de informatietheorie zou noemen "waardeloos". Als er al een dynamisch bereik was van 1 bit, dan wordt dat op die manier gereduceerd tot 0 bits. Danku hiervoor.
Maar zelfs deze minderwaardecreëerders (shit waar moet dat trema) buiten beschouwing gelaten, is er nog steeds een probleem met dat liken.
Het heeft een positieve bias.
Het is namelijk niet mogelijk om iets stom te vinden. Het resultaat is dat heel facebook gemiddeld een positieve likewaarde lijkt te hebben, hoewel er toch een hele hoop droge bullcrap op staat.
Dit, beste lezers die nog niet afgehaakt zijn door de vele vaktermen uit de elektrotechniek, is wat men noemt positieve feedback. En positieve feedback, hoewel het leuk en aardig klinkt, is nefast! (Behalve als je oscillatoren wilt bouwen maar ik denk niet dat dat de business strategy van facebook is)
Mensen die door de band genomen constant lame-ass boring shit posten, krijgen toch het gevoel dat ze goed bezig zijn en gaan nog wat meer bagger delen. Er is altijd wel een allesliker die zich niet kan inhouden. En zo gaat de spreekwoordelijke sneeuwbal aan het rollen en voor je het weet staat iedereen zijn timeline vol met scores van spelletjes, foto's van eten, mededelingen i.v.m. het weer etc. EN DAT WILLEN WE TOCH NIET!?
Dus: fight the system.
Vanaf heden zou ik willen (en ja, ik kan invloed uitoefenen) dat iedereen zijn likes motiveert met een kort zinnetje.
Als een vriendje bijvoorbeeld iets post over de positieve effecten van het legaliseren van wiet, dan kun je dat liken en zeggen: "Ja, daar ben ik het ook mee eens, FREEDOM!!!"
En dan weet die persoon tenminste dat je niet gewoon uit sympathie of weet ik veel welke vorm van exhibitionisme vlug op 'like' geklikt hebt.
Willen we dat afspreken?
Danku.
Ik dacht hiermee het leven te vereenvoudigen en de wereld een betere plaats te maken.
Maar ik had slechts weinig bijval en ik begrijp intussen waarom.
Dit systeem bestaat al en het werkt niet.
Het heet "like" of "vind ik leuk" op facebook.
Bij eender (Duits meervoud van eend, volgens mijn collega) wat iemand op facebook plaatst, wordt de lezer voor de keuze gesteld: liken of niet.
Er zijn natuurlijk van die garnaalvreters die gewoon letterlijk alles liken wat ze tegenkomen. Dat is wat men in de informatietheorie zou noemen "waardeloos". Als er al een dynamisch bereik was van 1 bit, dan wordt dat op die manier gereduceerd tot 0 bits. Danku hiervoor.
Maar zelfs deze minderwaardecreëerders (shit waar moet dat trema) buiten beschouwing gelaten, is er nog steeds een probleem met dat liken.
Het heeft een positieve bias.
Het is namelijk niet mogelijk om iets stom te vinden. Het resultaat is dat heel facebook gemiddeld een positieve likewaarde lijkt te hebben, hoewel er toch een hele hoop droge bullcrap op staat.
Dit, beste lezers die nog niet afgehaakt zijn door de vele vaktermen uit de elektrotechniek, is wat men noemt positieve feedback. En positieve feedback, hoewel het leuk en aardig klinkt, is nefast! (Behalve als je oscillatoren wilt bouwen maar ik denk niet dat dat de business strategy van facebook is)
Mensen die door de band genomen constant lame-ass boring shit posten, krijgen toch het gevoel dat ze goed bezig zijn en gaan nog wat meer bagger delen. Er is altijd wel een allesliker die zich niet kan inhouden. En zo gaat de spreekwoordelijke sneeuwbal aan het rollen en voor je het weet staat iedereen zijn timeline vol met scores van spelletjes, foto's van eten, mededelingen i.v.m. het weer etc. EN DAT WILLEN WE TOCH NIET!?
Dus: fight the system.
Vanaf heden zou ik willen (en ja, ik kan invloed uitoefenen) dat iedereen zijn likes motiveert met een kort zinnetje.
Als een vriendje bijvoorbeeld iets post over de positieve effecten van het legaliseren van wiet, dan kun je dat liken en zeggen: "Ja, daar ben ik het ook mee eens, FREEDOM!!!"
En dan weet die persoon tenminste dat je niet gewoon uit sympathie of weet ik veel welke vorm van exhibitionisme vlug op 'like' geklikt hebt.
Willen we dat afspreken?
Danku.
woensdag 17 juli 2013
Mega Meta
Ja, meta is leuk. Een foto nemen van iemand die een foto aan het nemen is. Zoiets.
Het kan soms diep gaan. Het kan soms zo diep gaan dat je er zot van wordt. En dan nog dieper. En nog dieper. En nog dieper.
En nog dieper.
Zoals deze blogpost. Die gaat over een artikel dat over een TV-programma gaat.
Zoals de vorige zin, die over deze blogpost ging.
Zoals de vorige zin, die over de zin daarvoor ging, die dan weer over een blogpost ging over een artikel over een TV-programma.
Waardoor deze blogpost helemaal niet meer over dat artikel gaat maar over zichzelf.
DIEP HE!
To the point nu.
Op twitter tweette HUMO het volgende:
Daarin doet de auteur geen moeite om haar afschuw voor het TV-programma "The Valleys" onder stoelen of banken te steken.
En terecht. Ik heb er eens 5 minuten naar gekeken (perongeluk, echt waar) en ik zeg vaak 'het einde is nabij' als ik weer rotzooi zie op TV, maar deze keer was ik echt naar buiten aan het kijken of het al vuurballen aan het regenen was.
Nee, het is echt verwerpelijk. Als er ooit ethiek bestond bij TV-makers, dan is die nu wel verkocht aan de duivel. Voor heel weinig geld.
Desalniettemin vindt HUMO het blijkbaar noodzakelijk om haar lezers op de hoogte te brengen van het bestaan van dit rottende monster van een programma.
Je kunt je afvragen: als ze het programma werkelijk zo vreselijk vinden, waarom zwijgen ze het dan niet dood?
Dat spreekt voor zich: om lezers te lokken en inkomsten te genereren. "NIKS MIS MEE!", hoor ik de liberaal in u al denken.
Sure. Maar MTV zendt dat programma om juist dezelfde reden uit. Dus wie is HUMO dan om daar een oordeel over te vellen? Ze doen het zelf, mét video van de hele aflevering!
En het metaë aan de hele situatie is dat ik nu net hetzelfde doe. Alleen genereer ik geen inkomsten maar intellectuele rijkdom voor u, mijn lezer.
Graag gedaan.
Het kan soms diep gaan. Het kan soms zo diep gaan dat je er zot van wordt. En dan nog dieper. En nog dieper. En nog dieper.
En nog dieper.
Zoals deze blogpost. Die gaat over een artikel dat over een TV-programma gaat.
Zoals de vorige zin, die over deze blogpost ging.
Zoals de vorige zin, die over de zin daarvoor ging, die dan weer over een blogpost ging over een artikel over een TV-programma.
Waardoor deze blogpost helemaal niet meer over dat artikel gaat maar over zichzelf.
DIEP HE!
To the point nu.
Op twitter tweette HUMO het volgende:
It's a dirty job, maar Onze Vrouw heeft 't gedaan. Bespreking van 'The Valleys' op MTV (+video: de hele aflevering) http://t.co/iXpxxUgUOVMet daarin een link naar dit artikel.
— humo (@Humo) July 17, 2013
Daarin doet de auteur geen moeite om haar afschuw voor het TV-programma "The Valleys" onder stoelen of banken te steken.
En terecht. Ik heb er eens 5 minuten naar gekeken (perongeluk, echt waar) en ik zeg vaak 'het einde is nabij' als ik weer rotzooi zie op TV, maar deze keer was ik echt naar buiten aan het kijken of het al vuurballen aan het regenen was.
Nee, het is echt verwerpelijk. Als er ooit ethiek bestond bij TV-makers, dan is die nu wel verkocht aan de duivel. Voor heel weinig geld.
Desalniettemin vindt HUMO het blijkbaar noodzakelijk om haar lezers op de hoogte te brengen van het bestaan van dit rottende monster van een programma.
Je kunt je afvragen: als ze het programma werkelijk zo vreselijk vinden, waarom zwijgen ze het dan niet dood?
Dat spreekt voor zich: om lezers te lokken en inkomsten te genereren. "NIKS MIS MEE!", hoor ik de liberaal in u al denken.
Sure. Maar MTV zendt dat programma om juist dezelfde reden uit. Dus wie is HUMO dan om daar een oordeel over te vellen? Ze doen het zelf, mét video van de hele aflevering!
En het metaë aan de hele situatie is dat ik nu net hetzelfde doe. Alleen genereer ik geen inkomsten maar intellectuele rijkdom voor u, mijn lezer.
Graag gedaan.
vrijdag 12 juli 2013
Age of Vampires
Er zijn vele redenen te bedenken waarom er geen god is die de wereld heeft geschapen én het goed voorheeft met de homo sapiens sapiens.
Oorlog, armoede, verkrachtingen,... het lijkt toch dat hij enkele dingen over het hoofd zou gezien hebben.
Nee, wat mij een logischere verklaring voor "waarom leven wij?" is, is dat er een god is die ons heeft gekocht als een soort computerspelletje zoals Age of Empires.
Age of Empires, voor het promillage van de bevolking dat dit spel niet kent, is een strategisch spel waarbij je een bepaalde bevolkingsgroep moet begeleiden van de prehistorie naar het toppunt van haar beschaving. Daarbij moet je handel drijven maar vooral oorlog voeren met de andere volkeren.
Je krijgt mannetjes met een groen balkje boven hun kop waar je mee kunt gaan vechten door wat te klikken. Als het balkje bijna leeg is, wordt het rood en daarna gaat het mannetje dood.
Ololooooooo!
Nu is er cheatcode "gaia", die je toelaat om niet een bevolkingsgroep, maar alle wilde dieren in het spel te controleren.
Dat klinkt heel leuk, maar eens je dat gedaan hebt, kun je niet meer terug en moet je voor eeuwig met dieren spelen.
En dat is precies wat god gedaan heeft.
Hij zag dat het niet zo goed ging met zijn mannetjes en besloot dan maar de dieren te besturen.
Het enige wat dan nog leuk is aan het spel, is met die dieren de mensen wat te gaan ambeteren.
Waarom zijn er anders Untertieren zoals muggen en meikevers?
Je moet je god zijn plezier eens inbeelden wanneer hij een squadron muggen op je afstuurt.
Hij wacht tot je bijna slaapt en stuurt de eerste op verkenning. Je hoort eerst heel stilletjes en dan steeds luider een frequentie (met harmonischen) die rechtstreeks het irritatiecentrum in je hersenen aanspreekt.
Het geluid wordt bijna oorverdovend maar je wacht tot het stopt, want dan zit de mug waarschijnlijk op je hoofd. Je slaat zo hard je kan op je oor.
Als je terug bij bewustzijn komt weet je niet of je een heel leger muggen hoort of dat je oor gewoon nog altijd suist.
Je weet echter zeker dat het rotbeest geplet op je kaak zit.
Lekker slapen nu.
Wanneer je bijna terug slaapt, begint het weer.
zzzzzzZZZZZZzzzzzZZZZZZZZ.
Deze sequentie herhaalt zich enkele keren, tot je besluit dat je dat je toch niet kunt rusten alvorens je het dode lijk van de mug hebt gezien en je het licht aandoet.
Je staat op en begint de kamer af te speuren.
Na 10 minuten zie je het beest nonchalant op het plafond zitten. Met een handdoek kun je er zeker aan.
Klets.
Mug 1.
Dit herhaalt zich voor een stuk of 3 muggen.
En ondertussen lacht god zich een bult.
LACH MAAR. IK HAAL UW HELE SCHEPPING ONDERUIT, KLOOTHOMMEL!
Oorlog, armoede, verkrachtingen,... het lijkt toch dat hij enkele dingen over het hoofd zou gezien hebben.
Nee, wat mij een logischere verklaring voor "waarom leven wij?" is, is dat er een god is die ons heeft gekocht als een soort computerspelletje zoals Age of Empires.
Age of Empires, voor het promillage van de bevolking dat dit spel niet kent, is een strategisch spel waarbij je een bepaalde bevolkingsgroep moet begeleiden van de prehistorie naar het toppunt van haar beschaving. Daarbij moet je handel drijven maar vooral oorlog voeren met de andere volkeren.
Je krijgt mannetjes met een groen balkje boven hun kop waar je mee kunt gaan vechten door wat te klikken. Als het balkje bijna leeg is, wordt het rood en daarna gaat het mannetje dood.
Ololooooooo!
Nu is er cheatcode "gaia", die je toelaat om niet een bevolkingsgroep, maar alle wilde dieren in het spel te controleren.
Dat klinkt heel leuk, maar eens je dat gedaan hebt, kun je niet meer terug en moet je voor eeuwig met dieren spelen.
En dat is precies wat god gedaan heeft.
Hij zag dat het niet zo goed ging met zijn mannetjes en besloot dan maar de dieren te besturen.
Het enige wat dan nog leuk is aan het spel, is met die dieren de mensen wat te gaan ambeteren.
Waarom zijn er anders Untertieren zoals muggen en meikevers?
Je moet je god zijn plezier eens inbeelden wanneer hij een squadron muggen op je afstuurt.
Hij wacht tot je bijna slaapt en stuurt de eerste op verkenning. Je hoort eerst heel stilletjes en dan steeds luider een frequentie (met harmonischen) die rechtstreeks het irritatiecentrum in je hersenen aanspreekt.
Het geluid wordt bijna oorverdovend maar je wacht tot het stopt, want dan zit de mug waarschijnlijk op je hoofd. Je slaat zo hard je kan op je oor.
Als je terug bij bewustzijn komt weet je niet of je een heel leger muggen hoort of dat je oor gewoon nog altijd suist.
Je weet echter zeker dat het rotbeest geplet op je kaak zit.
Lekker slapen nu.
Wanneer je bijna terug slaapt, begint het weer.
zzzzzzZZZZZZzzzzzZZZZZZZZ.
Deze sequentie herhaalt zich enkele keren, tot je besluit dat je dat je toch niet kunt rusten alvorens je het dode lijk van de mug hebt gezien en je het licht aandoet.
Je staat op en begint de kamer af te speuren.
Na 10 minuten zie je het beest nonchalant op het plafond zitten. Met een handdoek kun je er zeker aan.
Klets.
Mug 1.
Dit herhaalt zich voor een stuk of 3 muggen.
En ondertussen lacht god zich een bult.
LACH MAAR. IK HAAL UW HELE SCHEPPING ONDERUIT, KLOOTHOMMEL!
vrijdag 5 juli 2013
Slenteren
Over het algemeen ben ik niet zo te vinden voor verboden, boetes en andere repressieve maatregelen.
In mijn ideale wereld kan mensen worden aangeleerd wat wel en niet te doen en waarom, zodat zij hun eigen brein kunnen aanwenden om logische gevolgtrekkingen te maken over hun potentiële daden.
Als je mensen duidelijk uitlegt waarom het nefast is voor de samenleving en de toekomstige generaties om sigarettenpeuken op de grond te gooien, dan zullen ze daar vanzelf mee stoppen. Tenzij ze te lomp zijn natuurlijk. Daar heb ik nog niet echt een oplossing voor. Omleggen is ook zo extreem.
Maar als er nu één ding is waar ik zo hard niet tegen kan dat ik er gerust alle GASboetes van de wereld voor wil aanwenden om het te onderdrukken, dan is het wel slenteren.
Loop godverdomme eens op een normaal tempo!
Wat is er zo leuk aan wandelen aan een suboptimale snelheid dat je er de efficiënter ingestelde medemens voor wilt saboteren?
Mijn collega Piet verwoordt het zo:
Je loopt constant op mensen hun hielen, moet jezelf inhouden. Als je dan voorsteekt komt er een tegenligger waar je nog net denkt voor te geraken maar hem toch niet kunt passeren. En dan zit je weer vast achter de voornoemde slenterende groep.
Bovendien heb je ook van die mensen die slenteren, maar ook van links naar rechts zwalpen perfect synchroon met het pad dat je wil nemen om hen voorbij te steken. Dat kan soms minuten duren.
Ik zou het zelf niet beter kunnen verwoorden.
In mijn ideale wereld kan mensen worden aangeleerd wat wel en niet te doen en waarom, zodat zij hun eigen brein kunnen aanwenden om logische gevolgtrekkingen te maken over hun potentiële daden.
Als je mensen duidelijk uitlegt waarom het nefast is voor de samenleving en de toekomstige generaties om sigarettenpeuken op de grond te gooien, dan zullen ze daar vanzelf mee stoppen. Tenzij ze te lomp zijn natuurlijk. Daar heb ik nog niet echt een oplossing voor. Omleggen is ook zo extreem.
Maar als er nu één ding is waar ik zo hard niet tegen kan dat ik er gerust alle GASboetes van de wereld voor wil aanwenden om het te onderdrukken, dan is het wel slenteren.
Loop godverdomme eens op een normaal tempo!
Wat is er zo leuk aan wandelen aan een suboptimale snelheid dat je er de efficiënter ingestelde medemens voor wilt saboteren?
Mijn collega Piet verwoordt het zo:
Je loopt constant op mensen hun hielen, moet jezelf inhouden. Als je dan voorsteekt komt er een tegenligger waar je nog net denkt voor te geraken maar hem toch niet kunt passeren. En dan zit je weer vast achter de voornoemde slenterende groep.
Bovendien heb je ook van die mensen die slenteren, maar ook van links naar rechts zwalpen perfect synchroon met het pad dat je wil nemen om hen voorbij te steken. Dat kan soms minuten duren.
Ik zou het zelf niet beter kunnen verwoorden.
dinsdag 2 juli 2013
woensdag 26 juni 2013
Properheid
Je zou geneigd kunnen zijn te denken dat een wereldberoemde universiteit als de KULeuven gerund wordt door intelligente mensen. Dat daar een goed doordacht systeem achter zit. Dat als slechts 1% van de geïntegreerde intellectuele output over de loop der jaren aangewend zou zijn geweest om de organisatie te optimaliseren, onze Alma Mater een zodanig geoliede (trema?) machine zou zijn dat aliens er met grote ogen, wenend van ontzag, naar zouden zitten te kijken.
Niets van dat alles.
De organisatie van onze Vlaamsche Trots is in handen van kleuters.
In plaats van ramen van dubbel glas te voorzien, werd "E-man" in het leven geroepen. Deze held heeft ervoor gezorgd dat de lampen in de cola-automaten niet meer branden. In plaats van thermostaten te installeren zodat we op een zachte winterdag de ramen niet moeten openzetten om niet te verkolen, werd de "Dikke-truiendag" (1 dag per jaar) bedacht.
Maar dat is nog niet het ergste. De opwarming van de aarde is tenslotte slechts een theorie, nog niet unaniem door alle gekke professortjes ter wereld goedgekeurd.
Nee, wat voor mij een compleet raadsel is, is wie in godsnaam zo crazy in zijn coconut is geweest om het kuisschema van onze bureaus op te stellen zoals het opgesteld is.
Weken aan een stuk wordt er niet gepoetst. Het stof stapelt zich op tot aan de ramen. Hooikoorts is een fabel. Als Leuven niest, is dat door het stof uit onze bureaus wanneer wij onze ramen openzetten.
We zouden natuurlijk zelf eens een stofdoek ter hand kunnen nemen, maar we zijn te druk bezig de wereld te verbeteren met levensnoodzakelijke technologie.
Plots staan ze hier twee keer per week te schuren en te schrobben. Soms is er zelfs controle. Dan komt er iemand met een notitieblokje langs om op twee schijnbaar willekeurige plaatsen even met de vinger over het oppervlak te gaan om te zien of er nog stof ligt. Meestal zijn dat dezelfde plaatsen en weet het kuispersoneel dat ook.
Op een gegeven moment zei een van hen: vanaf nu komen we elke donderdag, als je dan je bureaublad opgeruimd hebt, dan kunnen we dat ook proper maken.
Superinitiatief, dacht ik toen.
Volgende donderdag: netjes opgeruimd (halve werkdag), niemand te zien.
Om maar te zeggen: als de properheid uitgezet zou worden op een grafiek versus de tijd, dan kreeg je ongeveer volgend verloop:
Het strafste is dat nadat er gepoetst is, onze bureaus zo mogelijk nog harder stinken dan voordien.
Dat zou dan weer te maken hebben met de vinyl die hier op de vloeren ligt.
Ik stel mij oprecht de vraag welke ruisbron dit organiseert.
Dus, mijn beste Rik Torfs, hoe zit het?
For the record: niets dan respect voor het uitvoerend poetspersoneel.
Niets van dat alles.
De organisatie van onze Vlaamsche Trots is in handen van kleuters.
In plaats van ramen van dubbel glas te voorzien, werd "E-man" in het leven geroepen. Deze held heeft ervoor gezorgd dat de lampen in de cola-automaten niet meer branden. In plaats van thermostaten te installeren zodat we op een zachte winterdag de ramen niet moeten openzetten om niet te verkolen, werd de "Dikke-truiendag" (1 dag per jaar) bedacht.
Maar dat is nog niet het ergste. De opwarming van de aarde is tenslotte slechts een theorie, nog niet unaniem door alle gekke professortjes ter wereld goedgekeurd.
Nee, wat voor mij een compleet raadsel is, is wie in godsnaam zo crazy in zijn coconut is geweest om het kuisschema van onze bureaus op te stellen zoals het opgesteld is.
Weken aan een stuk wordt er niet gepoetst. Het stof stapelt zich op tot aan de ramen. Hooikoorts is een fabel. Als Leuven niest, is dat door het stof uit onze bureaus wanneer wij onze ramen openzetten.
We zouden natuurlijk zelf eens een stofdoek ter hand kunnen nemen, maar we zijn te druk bezig de wereld te verbeteren met levensnoodzakelijke technologie.
Plots staan ze hier twee keer per week te schuren en te schrobben. Soms is er zelfs controle. Dan komt er iemand met een notitieblokje langs om op twee schijnbaar willekeurige plaatsen even met de vinger over het oppervlak te gaan om te zien of er nog stof ligt. Meestal zijn dat dezelfde plaatsen en weet het kuispersoneel dat ook.
Op een gegeven moment zei een van hen: vanaf nu komen we elke donderdag, als je dan je bureaublad opgeruimd hebt, dan kunnen we dat ook proper maken.
Superinitiatief, dacht ik toen.
Volgende donderdag: netjes opgeruimd (halve werkdag), niemand te zien.
Om maar te zeggen: als de properheid uitgezet zou worden op een grafiek versus de tijd, dan kreeg je ongeveer volgend verloop:
Het strafste is dat nadat er gepoetst is, onze bureaus zo mogelijk nog harder stinken dan voordien.
Dat zou dan weer te maken hebben met de vinyl die hier op de vloeren ligt.
Ik stel mij oprecht de vraag welke ruisbron dit organiseert.
Dus, mijn beste Rik Torfs, hoe zit het?
For the record: niets dan respect voor het uitvoerend poetspersoneel.
woensdag 19 juni 2013
Kungsleden
Er wordt iets georganiseerd door Radio 1 en ik werd gepusht om mee te doen. Een verhaal in 55 woorden. 55, wat een onnozel getal, denkt u vast. Wel, dat dacht ik ook. Ik weet niet wat daar achter zit en het interesseert me ook niet. Maar ik ben de uitdaging aangegaan en dit is het geworden:
Kungsleden
"DE KALMTE ZAL ONS REDDEN!", riep Xavier in CAPS LOCK. Ze waren nu drie dagen onderweg. Zijn schoenen deden zeer en zijn voeten waren kapot. Hij nam een beredeneerde aanloop (snelheid versus pijn) en sprong met beide voeten in de beek. "Bijna!". Zijn optimisme was ontroerend. Hij verlangde naar zijn styling gel en zijn boenkschijven.
(elke overeenkomst met bestaande personen berust op toeval)
Tel maar na, exact 55! De titel niet meegeteld. Het is niet met stemmen ofzo denk ik.
Doe gerust zelf ook mee en laat het me weten. 't Is wel de laatste dag vandaag.
Kungsleden
"DE KALMTE ZAL ONS REDDEN!", riep Xavier in CAPS LOCK. Ze waren nu drie dagen onderweg. Zijn schoenen deden zeer en zijn voeten waren kapot. Hij nam een beredeneerde aanloop (snelheid versus pijn) en sprong met beide voeten in de beek. "Bijna!". Zijn optimisme was ontroerend. Hij verlangde naar zijn styling gel en zijn boenkschijven.
(elke overeenkomst met bestaande personen berust op toeval)
Tel maar na, exact 55! De titel niet meegeteld. Het is niet met stemmen ofzo denk ik.
Doe gerust zelf ook mee en laat het me weten. 't Is wel de laatste dag vandaag.
maandag 17 juni 2013
Categorieën der Simpele Vreugde I: Aftrekken
Voor wie de film van Amelie Putain heeft gezien gaat dit weinig origineel zijn, maar soms is vreugde gewoon te groot om niet te delen.
Er zijn van die simpele dingen in het leven die ons een boost van zelfvertrouwen geven, ons oprecht gelukkig maken.
Deze zijn onder te verdelen in categorieën. Ik zal vandaag de eerste categorie met u delen.
Aftrekken
- Het folieke van een choco-/speculaaspastapot er in 1 keer aftrekken (zonder dat er lijm blijft plakken)
- Het randje van een schel kaas niet moeten afsnijden, maar de plastiek er gewoon in 1 trek afhalen
- Een hele reep behang van onder tot boven in 1 keer afhalen
U begrijpt waar ik heen wil. Aanvullingen steeds welkom.
Er zijn van die simpele dingen in het leven die ons een boost van zelfvertrouwen geven, ons oprecht gelukkig maken.
Deze zijn onder te verdelen in categorieën. Ik zal vandaag de eerste categorie met u delen.
Aftrekken
- Het folieke van een choco-/speculaaspastapot er in 1 keer aftrekken (zonder dat er lijm blijft plakken)
- Het randje van een schel kaas niet moeten afsnijden, maar de plastiek er gewoon in 1 trek afhalen
- Een hele reep behang van onder tot boven in 1 keer afhalen
U begrijpt waar ik heen wil. Aanvullingen steeds welkom.
zondag 9 juni 2013
Vuur
Er ging geen dag voorbij zonder dat Kobe bijna een brand veroorzaakte in de theaterzaal waar hij werkte.
De verwarming was al jaren stuk en in de winter werd het podium warm gehouden door een groot open vuur onder de houten planken.
Dat was natuurlijk vragen om problemen.
De suggestie om het koudeprobleem zo op te lossen kwam van de Tip-o-foon. Dat was een betalend nummer waar je naar kon bellen om tips te krijgen voor allerlei zaken.
"Voor een goed doordachte oplossing voor uw probleem, druk 1"
"Voor een willekeurige oplossing voor een ander probleem, druk 2"
"Voor nog meer problemen, druk 3"
3
"U wordt verbonden met een medewerker"
*Tetrismuziekje*
"Ja hallo, kieken op ne velo!"
"Uhm ja Hallo, het is hier met Berend. Oh nee wacht ik heet Kobe. Hallo, met Kobe!"
"Zeg het eens, mevrouw, waar kan ik u nog meer mee in de penarie helpen?"
"Meneer."
"Ja?"
"Het is meneer, ik ben een man."
"BOEIE"
"OOOOOWKEEEEEJ, wat een rare boel hier. Ik ga dan maar opleggen hoor."
"Nee blijf nog even, het is net TOF. Vertel eens, wat is uw *ISSUE*?"
"Ja het zit zo, ons podium is heel de tijd koud, BRRRR!"
"Maar dat is toch geen plobreem?!"
"Samson, ben jij dat?"
"Ja, hihi, betrapt."
"Samon, kun jij me helpen?"
"Ja hoor, het BESTE wat je kunt doen is onder je houten podium een big-ass fire aansteken."
"Klinkt gevaarlijk."
"Yeppers."
"Moet ik dat een brandslang installeren voor als het uit de hand dreigt te lopen?"
"Nope."
"Ok, bedankt voor je hulp en tot later!"
"Geen plobreem, catch ya on da flipside!"
En zo kwam het dus dat Kobe dagelijks een vuur aanstak en er niemand in de theaterzaal binnenmocht omdat er een briefje aan de deur hing met "Niet betreden, gevaarlijk vuur!"
Moraal van het verhaal:
Het absurde aan dit verhaal is dat Kobe de moeite doet om een podium warm te houden waar toch niemand op kan, omdat het zo gevaarlijk is. Aan de andere kant, als Kobe dit niet deed en er wel volk op het podium kon, dan was het te koud en wilden ze niet eens komen.
Dat is het rare aan heel deze histoire.
De verwarming was al jaren stuk en in de winter werd het podium warm gehouden door een groot open vuur onder de houten planken.
Dat was natuurlijk vragen om problemen.
De suggestie om het koudeprobleem zo op te lossen kwam van de Tip-o-foon. Dat was een betalend nummer waar je naar kon bellen om tips te krijgen voor allerlei zaken.
"Voor een goed doordachte oplossing voor uw probleem, druk 1"
"Voor een willekeurige oplossing voor een ander probleem, druk 2"
"Voor nog meer problemen, druk 3"
3
"U wordt verbonden met een medewerker"
*Tetrismuziekje*
"Ja hallo, kieken op ne velo!"
"Uhm ja Hallo, het is hier met Berend. Oh nee wacht ik heet Kobe. Hallo, met Kobe!"
"Zeg het eens, mevrouw, waar kan ik u nog meer mee in de penarie helpen?"
"Meneer."
"Ja?"
"Het is meneer, ik ben een man."
"BOEIE"
"OOOOOWKEEEEEJ, wat een rare boel hier. Ik ga dan maar opleggen hoor."
"Nee blijf nog even, het is net TOF. Vertel eens, wat is uw *ISSUE*?"
"Ja het zit zo, ons podium is heel de tijd koud, BRRRR!"
"Maar dat is toch geen plobreem?!"
"Samson, ben jij dat?"
"Ja, hihi, betrapt."
"Samon, kun jij me helpen?"
"Ja hoor, het BESTE wat je kunt doen is onder je houten podium een big-ass fire aansteken."
"Klinkt gevaarlijk."
"Yeppers."
"Moet ik dat een brandslang installeren voor als het uit de hand dreigt te lopen?"
"Nope."
"Ok, bedankt voor je hulp en tot later!"
"Geen plobreem, catch ya on da flipside!"
En zo kwam het dus dat Kobe dagelijks een vuur aanstak en er niemand in de theaterzaal binnenmocht omdat er een briefje aan de deur hing met "Niet betreden, gevaarlijk vuur!"
Moraal van het verhaal:
Het absurde aan dit verhaal is dat Kobe de moeite doet om een podium warm te houden waar toch niemand op kan, omdat het zo gevaarlijk is. Aan de andere kant, als Kobe dit niet deed en er wel volk op het podium kon, dan was het te koud en wilden ze niet eens komen.
Dat is het rare aan heel deze histoire.
donderdag 16 mei 2013
"Get Lucky"
De eerste keer dat ik "Get Lucky" op de radio hoorde, dacht ik "oh, best een leuk deuntje".
De tweede keer dat ik "Get Lucky" op de radio hoorde dacht ik "hee, daar heb je dat leuke deuntje weer".
De derde keer dat ik "Get Lucky" op de radio hoorde dacht ik "nou, zo leuk is dat deuntje nu ook weer niet".
De vierde keer dat ik "Get Lucky" op de radio hoorde dacht ik "ja, nu is het wel goed geweest".
Toen ik de volgende dag voor de vijfde keer "Get Lucky" op de radio hoorde dacht ik "iemand op Studio Brussel is hier geld mee aan het verdienen"
De zesde keer dat ik "Get Lucky" op de radio hoorde, begon het me lichtjes te irriteren.
De zevende keer dat ik "Get Lucky" op de radio hoorde, dacht ik "wat een kutschijf eigenlijk".
De achtste keer dat ik "Get Lucky" op de radio hoorde, meende ik even de stem van Satan te herkennen.
De negende keer dat ik "Get Lucky" op de radio hoorde, dacht ik dat het verborgen camera was en dat ze dat opzetten elke keer dat ik de radio aanzette. Ik grijnsde even in het rond en deed alsof ik ze wel door had.
De tiende keer dat ik "Get Lucky" op de radio hoorde, vond ik het bijna terug goed.
De elfde keer dat ik "Get Lucky" op de radio hoorde dacht ik dat het een psychologisch experiment was.
De twaalfde keer dat ik "Get Lucky" op de radio hoorde, heb ik MNM opgezet.
De dertiende keer dat ik "Get Lucky" op de radio hoorde, voelde ik mijn hart sneller kloppen.
De veertiende keer dat ik "Get Lucky" op de radio hoorde, begonnen mijn handen te trillen.
De vijftiende keer dat ik "Get Lucky" op de radio hoorde, trilde heel mijn lijf.
De zestiende keer dat ik "Get Lucky" op de radio hoorde, werd het zwart voor mijn ogen.
De zeventiende keer dat ik "Get Lucky" op de radio hoorde ben ik uit de auto gestapt, heb ik een grote schroevendraaier en een koevoet gekocht in de Gamma, heb ik de ruiten van mijn auto ingeslaan, de radio eruit gewrikt en die tegen het hoofd van een onschuldige kleuter gegooid. Die ligt nu in het ziekenhuis en gaat waarschijnlijk voor de rest van zijn leven blind zijn aan één oog.
Goed zo, Studio Brussel.
De tweede keer dat ik "Get Lucky" op de radio hoorde dacht ik "hee, daar heb je dat leuke deuntje weer".
De derde keer dat ik "Get Lucky" op de radio hoorde dacht ik "nou, zo leuk is dat deuntje nu ook weer niet".
De vierde keer dat ik "Get Lucky" op de radio hoorde dacht ik "ja, nu is het wel goed geweest".
Toen ik de volgende dag voor de vijfde keer "Get Lucky" op de radio hoorde dacht ik "iemand op Studio Brussel is hier geld mee aan het verdienen"
De zesde keer dat ik "Get Lucky" op de radio hoorde, begon het me lichtjes te irriteren.
De zevende keer dat ik "Get Lucky" op de radio hoorde, dacht ik "wat een kutschijf eigenlijk".
De achtste keer dat ik "Get Lucky" op de radio hoorde, meende ik even de stem van Satan te herkennen.
De negende keer dat ik "Get Lucky" op de radio hoorde, dacht ik dat het verborgen camera was en dat ze dat opzetten elke keer dat ik de radio aanzette. Ik grijnsde even in het rond en deed alsof ik ze wel door had.
De tiende keer dat ik "Get Lucky" op de radio hoorde, vond ik het bijna terug goed.
De elfde keer dat ik "Get Lucky" op de radio hoorde dacht ik dat het een psychologisch experiment was.
De twaalfde keer dat ik "Get Lucky" op de radio hoorde, heb ik MNM opgezet.
De dertiende keer dat ik "Get Lucky" op de radio hoorde, voelde ik mijn hart sneller kloppen.
De veertiende keer dat ik "Get Lucky" op de radio hoorde, begonnen mijn handen te trillen.
De vijftiende keer dat ik "Get Lucky" op de radio hoorde, trilde heel mijn lijf.
De zestiende keer dat ik "Get Lucky" op de radio hoorde, werd het zwart voor mijn ogen.
De zeventiende keer dat ik "Get Lucky" op de radio hoorde ben ik uit de auto gestapt, heb ik een grote schroevendraaier en een koevoet gekocht in de Gamma, heb ik de ruiten van mijn auto ingeslaan, de radio eruit gewrikt en die tegen het hoofd van een onschuldige kleuter gegooid. Die ligt nu in het ziekenhuis en gaat waarschijnlijk voor de rest van zijn leven blind zijn aan één oog.
Goed zo, Studio Brussel.
dinsdag 14 mei 2013
Phanques EP
Mijn alter ego Phanques heeft een EP uitgebracht.
Beschikbaar online: http://phanques.bandcamp.com/
Ook te verkrijgen op CD, als je een mailtje stuurt naar phanques@gmail.com (5euro en 1.5 euro verzending).
Doei!
Beschikbaar online: http://phanques.bandcamp.com/
Ook te verkrijgen op CD, als je een mailtje stuurt naar phanques@gmail.com (5euro en 1.5 euro verzending).
Doei!
vrijdag 3 mei 2013
Jesaja en Jesanee
"Quasi alle vallende sterren zijn al gevallen." zei Jesaja tegen Jesanee.
"Ah nee dat kan niet he. Alle vallende sterren zijn per definitie aan het vallen. Alle GEVALLEN sterren zijn gevallen. En dan zijn er misschien nog een hoop sterren die nog ooit gaan vallen."
"Ja nee, dat zijn eigenlijk geen sterren, maar meteorieten. Dat worden vallende sterren als ze onze dampkring penetreren."
"Hihi, penetreren"
"Doe niet zo kinderachtig. Dit gesprek gaat echt nergens naartoe he?"
"Nee"
"Maarten, stop hiermee"
Nope, ik kan jullie laten zeggen wat ik wil, dumbasses!
"Ooh, noem ons nog eens dumbasses, dat vinden we leuk."
Nope
"Zeg wat voor belachelijke namen hebben wij eigenlijk. Jesaja en Jesanee. Dat slaagt nergens op."
Vanaf toen heetten Jesaja en Jesanee allebei Strontkop.
En ze leefden nog lang en ongelukkig.
"Ah nee dat kan niet he. Alle vallende sterren zijn per definitie aan het vallen. Alle GEVALLEN sterren zijn gevallen. En dan zijn er misschien nog een hoop sterren die nog ooit gaan vallen."
"Ja nee, dat zijn eigenlijk geen sterren, maar meteorieten. Dat worden vallende sterren als ze onze dampkring penetreren."
"Hihi, penetreren"
"Doe niet zo kinderachtig. Dit gesprek gaat echt nergens naartoe he?"
"Nee"
"Maarten, stop hiermee"
Nope, ik kan jullie laten zeggen wat ik wil, dumbasses!
"Ooh, noem ons nog eens dumbasses, dat vinden we leuk."
Nope
"Zeg wat voor belachelijke namen hebben wij eigenlijk. Jesaja en Jesanee. Dat slaagt nergens op."
Vanaf toen heetten Jesaja en Jesanee allebei Strontkop.
En ze leefden nog lang en ongelukkig.
dinsdag 23 april 2013
Denken, eten, doen.
Soms denk ik wel eens te veel na.
En dan denk ik ondertussen vooral: wat voor belachelijk luizenleven heb ik eigenlijk, dat ik gewoon kan nadenken over dit soort futiliteiten.
In Syrië is er op dit moment waarschijnlijk iemand aan het nadenken over hoe hij de straat zometeen gaat oversteken zonder doodgeschoten te worden.
Maar ja, als je geen of weinig aandacht moet schenken aan het in stand houden van je eigen leven, dan heb je tijd over en moet je je bezighouden met wat men dan "cultuur" of "persoonlijke" ontwikkeling noemt.
Of gewoon gaan zuipen.
Dat was ook een paar dagen geleden het plan. Wij waren uitgenodigd op een housewarming (van een huis dat intussen al warm was, maar zo gaat dat nu eenmaal). Het uur dat vermeld was in de uitnodiging was 19h30.
Het was kwart voor negentien toen een lid van het mij vergezellende gezelschap haar twijfels uitte over het al dan niet aanwezig zijn van een maaltijd op de housewarming.
Ik had daar tot dan toe nog niet aan getwijfeld. De tekst in de uitnodiging gaf duidelijk aan dat er eten aanwezig zou zijn, zo dacht ik, en het uur versterkte dat vermoeden.
Tot we de uitnodiging nogmaals lazen.
We're not nearly as good cooks as *NAAM* is, so we're not going to try but.. We will provide a series of delicious cocktails.
Verwarring alom. We belden heen en weer met andere vergezellenden en we besloten dat het nogal genant zou zijn om daar met volle magen aan te komen. (Ik had ondertussen scheurende honger en belde voor alle zekerheid stiekem naar onze gastheer, maar die nam natuurlijk niet op.)
We hadden onszelf nog wat opgepept en ervan verzekerd dat er zeker wel eten zou zijn. Dat kan toch niet anders!?
Als hongerige wolven haastten we ons naar het op te warmen huis.
Toen de deur open ging, wrongen we ons langs de gastheer naar binnen, met de neus in de lucht, niets ruikend.
De tafel was leeg.
Er stond chips op het salontafeltje.
We keken elkaar aan als boeren met kiespijn en erg veel honger.
Of we iets wilden drinken.
Graag.
Chipske?
Graag.
Gesprekken kwamen moeilijk op gang. Onze hoofden waren bezig onze magen te vergeten.
WE HEBBEN NOG NIET GEGETEN OMDAT WE DACHTEN DAT WE HIER ETEN GINGEN KRIJGEN EN WE HEBBEN KEIVEEL HONGER
Riepen we inwendig.
Jullie hebben al gegeten zeker?
Probeerde één van ons voorzichtig.
Plots was het maagdenvlies doorbroken.
Opluchting, hilariteit, schouderklopjes (het is niet erg, echt, we gaan wel frieten halen), GSM met facebookberichtjes bovenhalen (kijk HAHA hoe dubbelzinnig!!!).
Even later stond ik met Johan voor een gesloten frituur.
Nog even later stonden we voor een afhaalpizzeria. Even bellen.
Twee maal pizza chorizo, eenmaal Hawaii, eenmaal vier kazen.
Binnengaan, bestellen, alles drie keer herhalen.
In het etablissement stonden drie mooie zetels en een tafel die gemaakt was van geplastificieerde pakketten ongeplooide diepvriesdozen.
De zaakvoerder-vertaler bood ons een plaatsje aan om te zitten.
Willen jullie wat drinken?
Nee danku we hebben thuis nog wat.
(Dju, dat was misschien van de zaak)
En van waar zijn jullie?
Leuven euh Limburg ja nee Hasselt en Lommel eigenlijk maar we wonen hier al lang.
Studeren?
Nee ja euh hij wel ik niet ja werken, blijven plakken he :-)
En van waar zijt gij?
Leuven.
Shit. Nu gaat hij zeker denken dat ik een racist ben omdat ik aan de hand van zijn donkere huid en sappig accentje de conlusie aangedaan was dat hij van een willekeurig islamitisch land afkomstig is.
Wat is politiek correct zijn toch moeilijk. En wat staat het een normale conversatie toch in de weg.
Dat denk ik dan, als ik weer tijd te veel heb.
En dan denk ik ondertussen vooral: wat voor belachelijk luizenleven heb ik eigenlijk, dat ik gewoon kan nadenken over dit soort futiliteiten.
In Syrië is er op dit moment waarschijnlijk iemand aan het nadenken over hoe hij de straat zometeen gaat oversteken zonder doodgeschoten te worden.
Maar ja, als je geen of weinig aandacht moet schenken aan het in stand houden van je eigen leven, dan heb je tijd over en moet je je bezighouden met wat men dan "cultuur" of "persoonlijke" ontwikkeling noemt.
Of gewoon gaan zuipen.
Dat was ook een paar dagen geleden het plan. Wij waren uitgenodigd op een housewarming (van een huis dat intussen al warm was, maar zo gaat dat nu eenmaal). Het uur dat vermeld was in de uitnodiging was 19h30.
Het was kwart voor negentien toen een lid van het mij vergezellende gezelschap haar twijfels uitte over het al dan niet aanwezig zijn van een maaltijd op de housewarming.
Ik had daar tot dan toe nog niet aan getwijfeld. De tekst in de uitnodiging gaf duidelijk aan dat er eten aanwezig zou zijn, zo dacht ik, en het uur versterkte dat vermoeden.
Tot we de uitnodiging nogmaals lazen.
We're not nearly as good cooks as *NAAM* is, so we're not going to try but.. We will provide a series of delicious cocktails.
Verwarring alom. We belden heen en weer met andere vergezellenden en we besloten dat het nogal genant zou zijn om daar met volle magen aan te komen. (Ik had ondertussen scheurende honger en belde voor alle zekerheid stiekem naar onze gastheer, maar die nam natuurlijk niet op.)
We hadden onszelf nog wat opgepept en ervan verzekerd dat er zeker wel eten zou zijn. Dat kan toch niet anders!?
Als hongerige wolven haastten we ons naar het op te warmen huis.
Toen de deur open ging, wrongen we ons langs de gastheer naar binnen, met de neus in de lucht, niets ruikend.
De tafel was leeg.
Er stond chips op het salontafeltje.
We keken elkaar aan als boeren met kiespijn en erg veel honger.
Of we iets wilden drinken.
Graag.
Chipske?
Graag.
Gesprekken kwamen moeilijk op gang. Onze hoofden waren bezig onze magen te vergeten.
WE HEBBEN NOG NIET GEGETEN OMDAT WE DACHTEN DAT WE HIER ETEN GINGEN KRIJGEN EN WE HEBBEN KEIVEEL HONGER
Riepen we inwendig.
Jullie hebben al gegeten zeker?
Probeerde één van ons voorzichtig.
Plots was het maagdenvlies doorbroken.
Opluchting, hilariteit, schouderklopjes (het is niet erg, echt, we gaan wel frieten halen), GSM met facebookberichtjes bovenhalen (kijk HAHA hoe dubbelzinnig!!!).
Even later stond ik met Johan voor een gesloten frituur.
Nog even later stonden we voor een afhaalpizzeria. Even bellen.
Twee maal pizza chorizo, eenmaal Hawaii, eenmaal vier kazen.
Binnengaan, bestellen, alles drie keer herhalen.
In het etablissement stonden drie mooie zetels en een tafel die gemaakt was van geplastificieerde pakketten ongeplooide diepvriesdozen.
De zaakvoerder-vertaler bood ons een plaatsje aan om te zitten.
Willen jullie wat drinken?
Nee danku we hebben thuis nog wat.
(Dju, dat was misschien van de zaak)
En van waar zijn jullie?
Leuven euh Limburg ja nee Hasselt en Lommel eigenlijk maar we wonen hier al lang.
Studeren?
Nee ja euh hij wel ik niet ja werken, blijven plakken he :-)
En van waar zijt gij?
Leuven.
Shit. Nu gaat hij zeker denken dat ik een racist ben omdat ik aan de hand van zijn donkere huid en sappig accentje de conlusie aangedaan was dat hij van een willekeurig islamitisch land afkomstig is.
Wat is politiek correct zijn toch moeilijk. En wat staat het een normale conversatie toch in de weg.
Dat denk ik dan, als ik weer tijd te veel heb.
maandag 15 april 2013
Zeehonden
Kwal, daar had Yos nu eens geen zin in.
Yos was genoemd naar een personage uit Catch 22. Dat is een heel raar boek. En het is volgens mij niet echt een cadeau om naar Yossarian genoemd te worden, maar bon. Daar kon Yos ook niks aan doen.
Yos' vader had die avond dus kwal bereid en Yos vond dat helemaal niet lekker. Kwal met kwallensaus dan nog.
Godverdomme pa, waarom kwal, je weet toch dat ik dat niet lust?
Yos' vader gaf geen antwoord.
Na een tijdje gaf hij wel antwoord.
Toen ze gegeten hadden, gingen ze samen TV kijken.
Er was een documentaire over zeehonden.
Dat is eigenlijk raar he, hoe dat met die zeehonden is gegaan. Zei Yos' vader.
Yos' vader had een hekel aan aanhalingstekens.
Wanneer hij op restaurant was en iemand deed het aanhalingsteken, dan mopperde hij steeds. Moet je dat nu echt weer aanhalen? Gelieve geen oude koeien uit de gracht te halen, DANKU!
"Hoe is dat gegaan met die zeehonden?" Vroeg Yos.
Awel, dat zal ik eens vertellen, zie.
Je weet dat het leven uit de zee komt he? Dus eerst waren er 1-celligen, na een tijd vissen enzovoort. Op een gegeven moment kropen de dieren aan land (hoewel dat niet de bedoeling was) en evolueerden ze naar verschillende soorten, waaronder amfibieen, reptielen en zoogdieren.
De honden hoorden daar ook bij. Je weet wel, die beesten die altijd kijken alsof ze achterlijk zijn. Wat ze ook zijn, overigens, laat je niks wijsmaken. Honden zijn helemaal niet slim.
Sommige honden waren zelfs zo debiel, dat ze waren vergeten dat hun voorouders met een reden ooit aan land zijn gekomen. Lekker in de zon zitten, appeltjes eten, rondwandelen. Probeer dat maar eens onder water.
Maar nee, die beesten waren dat vergeten, en zijn gewoon terug de zee in gewandeld. Na een tijd kregen ze dan een soort zwemstaart en konden ze niet eens meer lopen.
LOEMP!
Zie ze maar eens sukkelen op dat ijs.
Waaw wat kunnen ze goed zwemmen, voor een zoogdier, zeggen ze dan, in de documentaire. Belachelijk gewoon.
Eerder: waaw wat kunnen ze SLECHT LOPEN, voor een zoogdier.
Waardeloze beesten.
Als ik een Canadees was, ik zou ze ook neerknuppelen voordat ze de kans kregen het gemiddelde intellligentieniveau van onze planeet nog verder omlaag te halen.
Yos was genoemd naar een personage uit Catch 22. Dat is een heel raar boek. En het is volgens mij niet echt een cadeau om naar Yossarian genoemd te worden, maar bon. Daar kon Yos ook niks aan doen.
Yos' vader had die avond dus kwal bereid en Yos vond dat helemaal niet lekker. Kwal met kwallensaus dan nog.
Godverdomme pa, waarom kwal, je weet toch dat ik dat niet lust?
Yos' vader gaf geen antwoord.
Na een tijdje gaf hij wel antwoord.
Toen ze gegeten hadden, gingen ze samen TV kijken.
Er was een documentaire over zeehonden.
Dat is eigenlijk raar he, hoe dat met die zeehonden is gegaan. Zei Yos' vader.
Yos' vader had een hekel aan aanhalingstekens.
Wanneer hij op restaurant was en iemand deed het aanhalingsteken, dan mopperde hij steeds. Moet je dat nu echt weer aanhalen? Gelieve geen oude koeien uit de gracht te halen, DANKU!
"Hoe is dat gegaan met die zeehonden?" Vroeg Yos.
Awel, dat zal ik eens vertellen, zie.
Je weet dat het leven uit de zee komt he? Dus eerst waren er 1-celligen, na een tijd vissen enzovoort. Op een gegeven moment kropen de dieren aan land (hoewel dat niet de bedoeling was) en evolueerden ze naar verschillende soorten, waaronder amfibieen, reptielen en zoogdieren.
De honden hoorden daar ook bij. Je weet wel, die beesten die altijd kijken alsof ze achterlijk zijn. Wat ze ook zijn, overigens, laat je niks wijsmaken. Honden zijn helemaal niet slim.
Sommige honden waren zelfs zo debiel, dat ze waren vergeten dat hun voorouders met een reden ooit aan land zijn gekomen. Lekker in de zon zitten, appeltjes eten, rondwandelen. Probeer dat maar eens onder water.
Maar nee, die beesten waren dat vergeten, en zijn gewoon terug de zee in gewandeld. Na een tijd kregen ze dan een soort zwemstaart en konden ze niet eens meer lopen.
LOEMP!
Zie ze maar eens sukkelen op dat ijs.
Waaw wat kunnen ze goed zwemmen, voor een zoogdier, zeggen ze dan, in de documentaire. Belachelijk gewoon.
Eerder: waaw wat kunnen ze SLECHT LOPEN, voor een zoogdier.
Waardeloze beesten.
Als ik een Canadees was, ik zou ze ook neerknuppelen voordat ze de kans kregen het gemiddelde intellligentieniveau van onze planeet nog verder omlaag te halen.
maandag 8 april 2013
Ambtenarenwerk
Ik ga de discussie over seksisme en of in een poep knijpen wel of niet mag overlaten aan de experts op het internet en gewoon even kort beschrijven wat mijn werk inhoudt dezer dagen.
Dat lijkt mij interessanter.
Ik voel mij namelijk net een ambtenaar. Zo iemand die het werk doet dat een aap ook zou kunnen doen als die juist geconditioneerd was, maar die dus niet zomaar kan vervangen worden omdat dat conditioneren nogal een investering vergt.
Ik draai aan een knopje, klik op een virtueel knopje en wacht tot een meting afgelopen is.
Die duurt gemiddeld zo'n 10 minuten.
Dat is net genoeg om een Lion en een blikje Ice Tea Green te gaan halen, maar net niet genoeg om echt nuttig werk te verrichten in de tussentijd.
Het enige wat ik dus kan doen, is rondsurfen op het internet en blogposts typen.
Zo heb ik ontdekt dat Margaret Thatcher vandaag gestorven is.
Ik ken de dame amper. Ik weet dat ze behoorlijk rechts was en niet bij iedereen even geliefd.
Een beetje zoals Hitler eigenlijk.
Toen men mij vroeger zei dat Hitler "ook goeie dingen had gedaan", was ik in de war (voor alle duidelijkheid, men bedoelde dan snelwegen aanleggen en Volkswagen bedenken).
Ik was even in de war als Hitler zelf.
Ik vond: ofwel zijde ne goeie, ofwel zijde ne slechte.
En ik denk dat iedereen onbewust wel zo denkt.
Maggie Thatcher was in mijn onderbewustzijn slecht.
En dan krijg je op internet allemaal van die mensen die het nodig vinden om de goeie dingen op te noemen die ze gedaan heeft. VERWARREND.
Daarom dat ik zou willen oproepen om een eenduidig systeem te gebruiken. We bepalen gewoon democratisch wie of wat goed of slecht is.
Dan is er geen discussie meer mogelijk.
Google zal wel een of andere online invultool kunnen maken, maar ik begin alvast met mijn lijstje. Om het typwerk te minimaliseren stel ik volgende codering voor:
1=goed
0=slecht
Hitler 0
Thatcher 0
Stalin 0
Pol Pot 0
Tafels 1
Fototoestellen 1
Schuim 1
Stront 0
Bier 1
Gras 1
Gras maaien 0
Linux 1
Vissen 1
Mollen 0
Draaimolens 1
USB 1
Duct tape 1
Platte schroevendraaiers 0
Kruisschroevendraaiers 1
Lego 1
Knex 0
Papier 1
Mes 1
Deze lijst 1
1 1
0 0
2 1
1986 1
1984 0
1992 0
2001 0
2003 1
2004 0
powermeters 1
thermometers 1
trajectcontrole 1
Amsterdam 1
Lommel 0
Het station in Lommel 0
Het aantal bankautomaten binnen een straal van 2km rond het station van Lommel 0
Muziek downloaden 1
Customs 0
Het feit dat de 'O' op mijn keyboard vlak onder de '0' staat 0
Girls in Hawaii 1
Muismatten 0
Ambtenarenwerk 0
Snoep van Kruidvat 1
Ringlings 1
Ricard 1
Bloody Mary 0 (ik ben er nog mottig van)
Matlab 1
Tektronix software 0
LEDs 1
LEDs als kerstverlichting 0
Toch nog naar Eels kunnen in Cirque Royale 1
We moeten er misschien wel een dynamisch systeem van maken want een mens kan al eens van gedacht veranderen. Maar dan hooguit 1 keer per jaar ofzo.
PS: We kunnen dit ook echt doen. Maar dan moet er iemand iets maken waar mensen zelf GOED of SLECHT kunnen aanduiden en andere items toevoegen. En waar iedereen alleen zijn eigen data kan aanpassen. En maar 1 keer mee kan doen.
Iemand?
Dat lijkt mij interessanter.
Ik voel mij namelijk net een ambtenaar. Zo iemand die het werk doet dat een aap ook zou kunnen doen als die juist geconditioneerd was, maar die dus niet zomaar kan vervangen worden omdat dat conditioneren nogal een investering vergt.
Ik draai aan een knopje, klik op een virtueel knopje en wacht tot een meting afgelopen is.
Die duurt gemiddeld zo'n 10 minuten.
Dat is net genoeg om een Lion en een blikje Ice Tea Green te gaan halen, maar net niet genoeg om echt nuttig werk te verrichten in de tussentijd.
Het enige wat ik dus kan doen, is rondsurfen op het internet en blogposts typen.
Zo heb ik ontdekt dat Margaret Thatcher vandaag gestorven is.
Ik ken de dame amper. Ik weet dat ze behoorlijk rechts was en niet bij iedereen even geliefd.
Een beetje zoals Hitler eigenlijk.
Toen men mij vroeger zei dat Hitler "ook goeie dingen had gedaan", was ik in de war (voor alle duidelijkheid, men bedoelde dan snelwegen aanleggen en Volkswagen bedenken).
Ik was even in de war als Hitler zelf.
Ik vond: ofwel zijde ne goeie, ofwel zijde ne slechte.
En ik denk dat iedereen onbewust wel zo denkt.
Maggie Thatcher was in mijn onderbewustzijn slecht.
En dan krijg je op internet allemaal van die mensen die het nodig vinden om de goeie dingen op te noemen die ze gedaan heeft. VERWARREND.
Daarom dat ik zou willen oproepen om een eenduidig systeem te gebruiken. We bepalen gewoon democratisch wie of wat goed of slecht is.
Dan is er geen discussie meer mogelijk.
Google zal wel een of andere online invultool kunnen maken, maar ik begin alvast met mijn lijstje. Om het typwerk te minimaliseren stel ik volgende codering voor:
1=goed
0=slecht
Hitler 0
Thatcher 0
Stalin 0
Pol Pot 0
Tafels 1
Fototoestellen 1
Schuim 1
Stront 0
Bier 1
Gras 1
Gras maaien 0
Linux 1
Vissen 1
Mollen 0
Draaimolens 1
USB 1
Duct tape 1
Platte schroevendraaiers 0
Kruisschroevendraaiers 1
Lego 1
Knex 0
Papier 1
Mes 1
Deze lijst 1
1 1
0 0
2 1
1986 1
1984 0
1992 0
2001 0
2003 1
2004 0
powermeters 1
thermometers 1
trajectcontrole 1
Amsterdam 1
Lommel 0
Het station in Lommel 0
Het aantal bankautomaten binnen een straal van 2km rond het station van Lommel 0
Muziek downloaden 1
Customs 0
Het feit dat de 'O' op mijn keyboard vlak onder de '0' staat 0
Girls in Hawaii 1
Muismatten 0
Ambtenarenwerk 0
Snoep van Kruidvat 1
Ringlings 1
Ricard 1
Bloody Mary 0 (ik ben er nog mottig van)
Matlab 1
Tektronix software 0
LEDs 1
LEDs als kerstverlichting 0
Toch nog naar Eels kunnen in Cirque Royale 1
We moeten er misschien wel een dynamisch systeem van maken want een mens kan al eens van gedacht veranderen. Maar dan hooguit 1 keer per jaar ofzo.
PS: We kunnen dit ook echt doen. Maar dan moet er iemand iets maken waar mensen zelf GOED of SLECHT kunnen aanduiden en andere items toevoegen. En waar iedereen alleen zijn eigen data kan aanpassen. En maar 1 keer mee kan doen.
Iemand?
maandag 1 april 2013
Nieuws
Gisteren keek ik nog eens naar het nieuws op TV. Gewoon, om eens te checken of er nog belangrijke dingen waren gebeurd die ik zeker moest weten.
1. Cancellara had de Ronde Van Vlaanderen gewonnen.
2. Tom Boonen was gevallen en kon niet meer meedoen. En ook niet meer met Parijs Roubaix!
3. Het was heel koud geweest in maart.
Ik probeerde mij voor te stellen hoe ze daar bepaalden welke dingen in welke volgorde in het journaal moesten komen.
Journalist A: Ik heb pas ontdekt dat het De koudste Pasen is geweest sinds 1964!
Journalist B: Ik heb nog een stuk over de laatste ontwikkelingen in Syrië, zoveel doden, etc etc.
Baas: Dude gast, 't is Pasen yoow, niemand geeft een ruk om Syrië. In Bokrijk hebben ze paaseikes geraapt zoals ze dat 100 jaar geleden deden!
Enzovoort.
Toen probeerde ik mij voor te stellen hoe het nieuws eruit zou zien als journalisten eerlijk waren.
"Vandaag hebben een hoop jongelui onder invloed van drugs een toertje gefietst in Vlaanderen. De helden van het stalen ros (met een ironisch toontje) moesten een stukje met de bus doen omdat het zo koud was. De heer Cancellara kon het snelste fietsen, hij reed als eerste over de streep en werd tot winnaar uitgeroepen. Over naar onze reporter ter plaatse voor een live interview."
"Beste Fabian, leg eens uit aan de kijker hoe het komt dat je gewonnen bent."
"Ok Michel. Ik heb vandaag euh heel snel gefietst euh en de anderen iets euh minder snel."
"Dankjewel, Fabian, dat was zeer interessant. NOT! Over naar de studio."
"Voor wie het nog niet gemerkt had: het was vandaag fokking koud."
1. Cancellara had de Ronde Van Vlaanderen gewonnen.
2. Tom Boonen was gevallen en kon niet meer meedoen. En ook niet meer met Parijs Roubaix!
3. Het was heel koud geweest in maart.
Ik probeerde mij voor te stellen hoe ze daar bepaalden welke dingen in welke volgorde in het journaal moesten komen.
Journalist A: Ik heb pas ontdekt dat het De koudste Pasen is geweest sinds 1964!
Journalist B: Ik heb nog een stuk over de laatste ontwikkelingen in Syrië, zoveel doden, etc etc.
Baas: Dude gast, 't is Pasen yoow, niemand geeft een ruk om Syrië. In Bokrijk hebben ze paaseikes geraapt zoals ze dat 100 jaar geleden deden!
Enzovoort.
Toen probeerde ik mij voor te stellen hoe het nieuws eruit zou zien als journalisten eerlijk waren.
"Vandaag hebben een hoop jongelui onder invloed van drugs een toertje gefietst in Vlaanderen. De helden van het stalen ros (met een ironisch toontje) moesten een stukje met de bus doen omdat het zo koud was. De heer Cancellara kon het snelste fietsen, hij reed als eerste over de streep en werd tot winnaar uitgeroepen. Over naar onze reporter ter plaatse voor een live interview."
"Beste Fabian, leg eens uit aan de kijker hoe het komt dat je gewonnen bent."
"Ok Michel. Ik heb vandaag euh heel snel gefietst euh en de anderen iets euh minder snel."
"Dankjewel, Fabian, dat was zeer interessant. NOT! Over naar de studio."
"Voor wie het nog niet gemerkt had: het was vandaag fokking koud."
donderdag 28 maart 2013
Genummerde Plaatsen
Kijk, er zijn zo van die dingen waarvan ik op voorhand kan zeggen dat ze verkeerd gaan aflopen.
Dat heeft niks met toekomst voorspellen te maken. Dat is inschatting en kansberekening.
Als iemand met zijn zatte botten op 100m hoogte een koorddanser wil nadoen, dan komen daar ongelukken van.
Hetzelfde geldt voor mensen die denken dat genummerde plaatsen in een theaterzaal slechts suggestief zijn en gewoon gaan zitten waar ze willen.
Dat loopt verkeerd af.
Twee minuten later komen er mensen met hun ticket en lichtgevende smartphone in de hand zoeken naar hun plaatsen. Die al bezet zijn. Al hun moed bijeenrapend, vragen ze aan de boosdoeners of die misschien toevallig perongeluk op hun plaats zitten. Ja dus.
"Maar daar is ook nog plaats!" wijzen ze op de rij voor/achter hun.
En dat is het moment waarop je moet zeggen, nee, roepen: JA FOK DA SEBIET KOMEN ER DAAR MENSEN NAAR HUN PLAATSEN ZOEKEN EN DAN ZITTEN WIJ DAAR EN DAN LOOPT ALLES IN HET HONDERD. OPROTTEN NU!!!
Wat zelden gebeurt.
En dan is het hek natuurlijk van de dam. Even later zit iedereen op de verkeerde plaats.
Dan worden koppeltjes ruw uit elkaar gewrongen. Dan moeten vrienden hun gesprekken over lange afstanden voeren.
Dan is er in het midden van de zetelzee (mooi he, zelf gevonden) nog 1 plaats waar een onfortuinlijke laatkomer zich een weg heen moet banen, trappend op jassen, tassen en tenen.
Dat er niet vaker gevochten wordt in een theaterzaal, dat begrijp ik niet.
Alsjeblieft. Ga in het vervolg op de juiste plaats zitten. Bespaar ons allen het leed, de frustratie en de woede.
DANKU
Dat heeft niks met toekomst voorspellen te maken. Dat is inschatting en kansberekening.
Als iemand met zijn zatte botten op 100m hoogte een koorddanser wil nadoen, dan komen daar ongelukken van.
Hetzelfde geldt voor mensen die denken dat genummerde plaatsen in een theaterzaal slechts suggestief zijn en gewoon gaan zitten waar ze willen.
Dat loopt verkeerd af.
Twee minuten later komen er mensen met hun ticket en lichtgevende smartphone in de hand zoeken naar hun plaatsen. Die al bezet zijn. Al hun moed bijeenrapend, vragen ze aan de boosdoeners of die misschien toevallig perongeluk op hun plaats zitten. Ja dus.
"Maar daar is ook nog plaats!" wijzen ze op de rij voor/achter hun.
En dat is het moment waarop je moet zeggen, nee, roepen: JA FOK DA SEBIET KOMEN ER DAAR MENSEN NAAR HUN PLAATSEN ZOEKEN EN DAN ZITTEN WIJ DAAR EN DAN LOOPT ALLES IN HET HONDERD. OPROTTEN NU!!!
Wat zelden gebeurt.
En dan is het hek natuurlijk van de dam. Even later zit iedereen op de verkeerde plaats.
Dan worden koppeltjes ruw uit elkaar gewrongen. Dan moeten vrienden hun gesprekken over lange afstanden voeren.
Dan is er in het midden van de zetelzee (mooi he, zelf gevonden) nog 1 plaats waar een onfortuinlijke laatkomer zich een weg heen moet banen, trappend op jassen, tassen en tenen.
Dat er niet vaker gevochten wordt in een theaterzaal, dat begrijp ik niet.
Alsjeblieft. Ga in het vervolg op de juiste plaats zitten. Bespaar ons allen het leed, de frustratie en de woede.
DANKU
dinsdag 19 maart 2013
maandag 18 maart 2013
Marketing
Marketing, ik blijf het iets raar vinden.
Doorgaans ben ik, vind ik zelf, zeer resistent. Behalve die ene keer dat er op een broodzak in de Delhaize een pot speculaaspasta MET CHOCO afgebeeld stond. Die ben ik toen ook meteen gaan halen.
Maar reclame voor Fructis of Nespresso kan mij niet overtuigen.
Dat komt omdat ik weet dat de enige manier waarop die producten zich onderscheiden van gelijkaardige producten, de marketing zelf is en niet de kwaliteit van het product.
Een merk is ook maar een goedklinkend woord. Behalve bij boormachines.
Nee in de plaats van dat bedrijven hun waren aanprijzen door te zeggen waarom ze zo goed zijn, laten ze EEN ANDER bedrijf, een marketingbureau, een supermegavet filmpje maken dat miljoenen views krijgt op Youtube. Zoals bijvoorbeeld dat nieuwe van Carlsberg. (Waaw er doet een Belgische in mee!)
Dat heeft toch geen reet met bier te maken.
"Hee die mannen kennen een reclamebureau dat leuke filmpjes kan maken, hun bier zal ook wel lekker zijn dan, logischerwijze."
Nee. If anything, is het goeie reclame voor dat reclamebureau.
Die marketingmannen zijn zo geslepen dat ze zonder dat hun klanten het doorhebben, stiekem reclame aan het maken zijn voor zichzelf! Eigenlijk zijn het parasieten, virussen, zonder functie. Ze leven in de pels van grote domme bedrijven en verspreiden zich zonder inhoud te leveren.
GENIAAL!
Doorgaans ben ik, vind ik zelf, zeer resistent. Behalve die ene keer dat er op een broodzak in de Delhaize een pot speculaaspasta MET CHOCO afgebeeld stond. Die ben ik toen ook meteen gaan halen.
Maar reclame voor Fructis of Nespresso kan mij niet overtuigen.
Dat komt omdat ik weet dat de enige manier waarop die producten zich onderscheiden van gelijkaardige producten, de marketing zelf is en niet de kwaliteit van het product.
Een merk is ook maar een goedklinkend woord. Behalve bij boormachines.
Nee in de plaats van dat bedrijven hun waren aanprijzen door te zeggen waarom ze zo goed zijn, laten ze EEN ANDER bedrijf, een marketingbureau, een supermegavet filmpje maken dat miljoenen views krijgt op Youtube. Zoals bijvoorbeeld dat nieuwe van Carlsberg. (Waaw er doet een Belgische in mee!)
Dat heeft toch geen reet met bier te maken.
"Hee die mannen kennen een reclamebureau dat leuke filmpjes kan maken, hun bier zal ook wel lekker zijn dan, logischerwijze."
Nee. If anything, is het goeie reclame voor dat reclamebureau.
Die marketingmannen zijn zo geslepen dat ze zonder dat hun klanten het doorhebben, stiekem reclame aan het maken zijn voor zichzelf! Eigenlijk zijn het parasieten, virussen, zonder functie. Ze leven in de pels van grote domme bedrijven en verspreiden zich zonder inhoud te leveren.
GENIAAL!
woensdag 13 maart 2013
Fluitje van een cent
Liedjesteksten bevatten soms de grootste onwaarheden.
En dan heb ik het niet alleen over obese rappers die beweren met allemaal hot bitches te hebben gecopuleerd, maar ook over Samson en Gert.
Op hun eerste album getiteld "Samson" staat bijvoorbeeld het catchy nummer "Er zit meer in een liedje".
Het refrein gaat als volgt:
Er zit meer in een liedje dan je denkt
Er zit meer in een liedje dan je denkt
Een drumstel, een trompet en een piano en een stem
Er zit meer in een liedje dan je denkt
Ten eerste: wie denken ze wel dat ze zijn dat ze denken te weten hoeveel ik denk dat er in een liedje zit? (Lees dat nog maar eens opnieuw)
Misschien denk ik wel dat er 1000000 dingen in een liedje zitten. Dan zit er meestal minder in een liedje dan ik denk.
VERKEERD dus.
Ik heb die Gert altijd al een vreselijke betweter gevonden.
En dan komt het beste.
Na twee keer "Er zit meer in een liedje dan je denkt" denk je echt van "waaw er moet echt wel VEEEEEL in een liedje zitten!"
Nee, een drumstel, een trompet, een piano en een stem.
DAT ZIJN 4 DINGEN.
Wat een fail.
Een trompet is trouwens helemaal niet zo standaard.
En dan die halve poging op een rijm te vinden op denkt . Stem, echt? Ik dacht trwouwens altijd dat ze cent zongen.
Dat leek me logisch, zoals een fluitje van een cent ofzo. Wist ik veel. Het rijmt alleszins beter met denkt dan stem.
En dan heb ik het niet alleen over obese rappers die beweren met allemaal hot bitches te hebben gecopuleerd, maar ook over Samson en Gert.
Op hun eerste album getiteld "Samson" staat bijvoorbeeld het catchy nummer "Er zit meer in een liedje".
Het refrein gaat als volgt:
Er zit meer in een liedje dan je denkt
Er zit meer in een liedje dan je denkt
Een drumstel, een trompet en een piano en een stem
Er zit meer in een liedje dan je denkt
Ten eerste: wie denken ze wel dat ze zijn dat ze denken te weten hoeveel ik denk dat er in een liedje zit? (Lees dat nog maar eens opnieuw)
Misschien denk ik wel dat er 1000000 dingen in een liedje zitten. Dan zit er meestal minder in een liedje dan ik denk.
VERKEERD dus.
Ik heb die Gert altijd al een vreselijke betweter gevonden.
En dan komt het beste.
Na twee keer "Er zit meer in een liedje dan je denkt" denk je echt van "waaw er moet echt wel VEEEEEL in een liedje zitten!"
Nee, een drumstel, een trompet, een piano en een stem.
DAT ZIJN 4 DINGEN.
Wat een fail.
Een trompet is trouwens helemaal niet zo standaard.
En dan die halve poging op een rijm te vinden op denkt . Stem, echt? Ik dacht trwouwens altijd dat ze cent zongen.
Dat leek me logisch, zoals een fluitje van een cent ofzo. Wist ik veel. Het rijmt alleszins beter met denkt dan stem.
donderdag 7 maart 2013
Kom mor IP
Laatst had ik in een plattelandscafé met enkele zogenaamde "vrienden" een lange discussie over intellectuele eigendom.
Er was er ene bij die vond dat hij per "idee" dat hij had, maar wat extra geld moest krijgen, ongeacht hoe lang hij daar over nagedacht had.
Zomaar, als er hem een goed idee te binnen schoot, vond hij dat hij recht had op een berg geld.
Onzin natuurlijk.
ARBEIDEN! Dat moet je doen om geld te verdienen.
De enige die voor mijn part hopen poen mag scheppen dankzij een idee, is de uitvinder van de speculaaspasta.
Dat was namelijk een gat in de markt. Een gemis zonder dat wij het allen wisten.
En een eervolle vermelding voor degene die eraan dacht daar choco door te roeren.
Goed bedacht!
Er was er ene bij die vond dat hij per "idee" dat hij had, maar wat extra geld moest krijgen, ongeacht hoe lang hij daar over nagedacht had.
Zomaar, als er hem een goed idee te binnen schoot, vond hij dat hij recht had op een berg geld.
Onzin natuurlijk.
ARBEIDEN! Dat moet je doen om geld te verdienen.
De enige die voor mijn part hopen poen mag scheppen dankzij een idee, is de uitvinder van de speculaaspasta.
Dat was namelijk een gat in de markt. Een gemis zonder dat wij het allen wisten.
En een eervolle vermelding voor degene die eraan dacht daar choco door te roeren.
Goed bedacht!
zaterdag 2 maart 2013
Paprikachips
Hallo!
Vragen jullie, beste lezers, je nooit af waarom paprikachips naast zoute chips de tweede standaardchips is?
Als je chips vraagt op een kienavond, dan krijg je steevast de vraag: zout of paprika? Soms ook: paprika of gewoon? Het zijn meestal iets oudere mensen die dat laatste vragen, zij snappen nog dat zout gewoon is en paprika speciaal.
Maar waarom paprika? Dat is toch totaal willekeurig.
- Okee mannen, we gaan twee soorten chips maken: zout en.....
- PEPER!
- Nee. Paprika.
- WAT?
- Paprika.
- WAAROM?
- Ja jong, waarom zijn de bananen krom?
- Als ze rechtstaan vallen ze om.
- Ah ja.
Serieus? Even gezocht op internet, en niet meteen antwoord gevonden. Wel waarom paprikachips in blauwe zakken zit. Ook totaal willekeurig, zo blijkt.
Vragen jullie, beste lezers, je nooit af waarom paprikachips naast zoute chips de tweede standaardchips is?
Als je chips vraagt op een kienavond, dan krijg je steevast de vraag: zout of paprika? Soms ook: paprika of gewoon? Het zijn meestal iets oudere mensen die dat laatste vragen, zij snappen nog dat zout gewoon is en paprika speciaal.
Maar waarom paprika? Dat is toch totaal willekeurig.
- Okee mannen, we gaan twee soorten chips maken: zout en.....
- PEPER!
- Nee. Paprika.
- WAT?
- Paprika.
- WAAROM?
- Ja jong, waarom zijn de bananen krom?
- Als ze rechtstaan vallen ze om.
- Ah ja.
Serieus? Even gezocht op internet, en niet meteen antwoord gevonden. Wel waarom paprikachips in blauwe zakken zit. Ook totaal willekeurig, zo blijkt.
dinsdag 26 februari 2013
BLOED!!!
Gisteren ben ik nog eens bloed gaan geven. Zomaar, gratis. Allez, ik kreeg een koekje en een cola in de plaats. Maar netto geef ik wel meer dan ik krijg. Je reinste altruïsme. Behalve dan dat ik er mee kan opscheppen en moreel superieur ben.
Ik weet ook niet meer waarom ik het doe. Waarschijnlijk omdat ik ooit stamceldonor ben gaan worden [Even serieus: Eigenlijk zou iedereen dat moeten worden. Het is absoluut geen moeite en wie weet genees je iemand zijn leukemie.] en ze mij sindsdien rond de oren slaan met berichten dat ze mijn bloed nodig hebben. Bende vampiers!
Eerlijk gezegd doet het wel deugd om begeerd te worden. Al was het maar omwille van mijn O- bloed.
Alleszins, heel dat bloed geven valt wel mee. De naald heeft een diameter van hooguit 1mm. En ze is zodanig scherp dat je amper voelt dat ze die in je ader steken. TSJAK!
Nee, het ergste is heel de sfeer die er hangt.
Allemaal van die vrolijke mensen die trots om zich heen kijken zo van: kijk eens naar mij, ik geef gratis bloed! (Maar zich achteraf wel volproppen met koekjes en cola)
Van die hypersociale mensen die hun levensverhaal kwijtmoeten aan de verpleegsters die "zoiets hebben van" I don't give a shit ik werk ik hier gewoon laat mij met rust.
Ik voel me al bijna schuldig als ik daar met de auto aankom. Want een echte bloedgever rijdt met de fiets, door weer en wind.
Volgende keer ga ik ook wel met de fiets denk ik.
Ik heb mij gisteren meer vermoeid door met de auto te komen dan wanneer ik met de fiets zou zijn geweest.
Om parkeerparasieten te vermijden, hebben ze een slagboom geplaatst bij de parking. Dat zou nuttig kunnen zijn als er daar veel verkeer was en geen gigantische parking 100m verder.
Alleszins. Dat werkt met muntjes die je krijgt als je bloed gegeven hebt. Ik weet dat, want ik heb dat al 5 keer gedaan.
Maar ik was vergeten een muntje te vragen. Sta ik met de auto voor die slagboom, moet ik mij terug parkeren en gans terug (een trap op) voor een muntje.
Rij ik de tweede keer als een echte johnny voorbij de muntjespaal, gooi ik het muntje er van een afstand in vanuit mijn rijdende wagen, rij ik met mijn motorkap tot onder de slagboom, moet ik toch nog remmen omdat ie niet open gaat.
Moet ik mij weer parkeren, de trap op, nieuw muntje vragen en nog eens proberen.
Rij ik voorzichtig langs de muntjespaal. Laat ik het muntje er zachtjes invallen. Wacht ik geduldig. Beweegt die slagboom nog niet.
Moet ik weer terug, de trap op. Lachen ze me daar vierkant uit. Zie ik daar een vent zeker zijn vijfde koekje naar binnen proppen en mij vragend aankijken zo van leg eens uit waarom gij 4 keer opnieuw naar binnen komt?
Komt er een man met een badge mee om de slagboom open te doen.
Rij ik de verkeerde richting uit, moet ik nog eens gans terugrijden en dan is er nog eens een omleiding waardoor ik de hele Leuvense ring af moet rijden en een hoop file maar dan krijg ik gelukkig erwtjes en worteljes en een duvel van mijn huigenoten.
Oef.
Volgende keer ga ik gewoon met de fiets.
Met wandelschoenen en een grote wollen trui. En een sticker op mijn kop met "Weer een auto minder".
Ik weet ook niet meer waarom ik het doe. Waarschijnlijk omdat ik ooit stamceldonor ben gaan worden [Even serieus: Eigenlijk zou iedereen dat moeten worden. Het is absoluut geen moeite en wie weet genees je iemand zijn leukemie.] en ze mij sindsdien rond de oren slaan met berichten dat ze mijn bloed nodig hebben. Bende vampiers!
Eerlijk gezegd doet het wel deugd om begeerd te worden. Al was het maar omwille van mijn O- bloed.
Alleszins, heel dat bloed geven valt wel mee. De naald heeft een diameter van hooguit 1mm. En ze is zodanig scherp dat je amper voelt dat ze die in je ader steken. TSJAK!
Nee, het ergste is heel de sfeer die er hangt.
Allemaal van die vrolijke mensen die trots om zich heen kijken zo van: kijk eens naar mij, ik geef gratis bloed! (Maar zich achteraf wel volproppen met koekjes en cola)
Van die hypersociale mensen die hun levensverhaal kwijtmoeten aan de verpleegsters die "zoiets hebben van" I don't give a shit ik werk ik hier gewoon laat mij met rust.
Ik voel me al bijna schuldig als ik daar met de auto aankom. Want een echte bloedgever rijdt met de fiets, door weer en wind.
Volgende keer ga ik ook wel met de fiets denk ik.
Ik heb mij gisteren meer vermoeid door met de auto te komen dan wanneer ik met de fiets zou zijn geweest.
Om parkeerparasieten te vermijden, hebben ze een slagboom geplaatst bij de parking. Dat zou nuttig kunnen zijn als er daar veel verkeer was en geen gigantische parking 100m verder.
Alleszins. Dat werkt met muntjes die je krijgt als je bloed gegeven hebt. Ik weet dat, want ik heb dat al 5 keer gedaan.
Maar ik was vergeten een muntje te vragen. Sta ik met de auto voor die slagboom, moet ik mij terug parkeren en gans terug (een trap op) voor een muntje.
Rij ik de tweede keer als een echte johnny voorbij de muntjespaal, gooi ik het muntje er van een afstand in vanuit mijn rijdende wagen, rij ik met mijn motorkap tot onder de slagboom, moet ik toch nog remmen omdat ie niet open gaat.
Moet ik mij weer parkeren, de trap op, nieuw muntje vragen en nog eens proberen.
Rij ik voorzichtig langs de muntjespaal. Laat ik het muntje er zachtjes invallen. Wacht ik geduldig. Beweegt die slagboom nog niet.
Moet ik weer terug, de trap op. Lachen ze me daar vierkant uit. Zie ik daar een vent zeker zijn vijfde koekje naar binnen proppen en mij vragend aankijken zo van leg eens uit waarom gij 4 keer opnieuw naar binnen komt?
Komt er een man met een badge mee om de slagboom open te doen.
Rij ik de verkeerde richting uit, moet ik nog eens gans terugrijden en dan is er nog eens een omleiding waardoor ik de hele Leuvense ring af moet rijden en een hoop file maar dan krijg ik gelukkig erwtjes en worteljes en een duvel van mijn huigenoten.
Oef.
Volgende keer ga ik gewoon met de fiets.
Met wandelschoenen en een grote wollen trui. En een sticker op mijn kop met "Weer een auto minder".
dinsdag 19 februari 2013
Appelfredodropsterkaflitem
Ok toegegeven, mijn vorige post was misschien geen dijenkletser van jewelste. Ik zal dat nu goedmaken door een humoristisch stuk uit mijn mouw te schudden waar je duimen en vingers van kan aflikken. En het begint..............................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................(Hee, hier kan je notities maken als je het afdrukt. Hier nu niet meer want hier staat dit al.)
....................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................
NU! (ik heb die toets echt ingehouden, niks copy-paste!)
Het gaat, naar goede gewoonte, beginnen met een voorstelling van het hoofdpersonage, kijk maar:
Appelfredodropsterkaflitem had een naam om "U" tegen te zeggen. En dat is maar goed ook, want "U" is iets gemakkelijker te onthouden dan "Appelfredodropsterkaflitem".
U had een kater maar woonde gelukkig in een dorp waar alle katten van het mannelijk geslacht waren, dus hij hoefde hem niet te castreren. Een hele opluchting, daar er geen dierenarts was in zijn dorp en hij dat anders zelf moest doen. En hij had geen idee hoe dat moest.
U's kater was de enige kater van het hele dorp. De rest was in de loop der jaren overleden en geslachtelijke voortplanting was helaas onmogelijk door het gebrek aan vrouwelijke katten.
U was heel tevreden met zijn kater. Zijn vacht was zacht, hij ving veel muizen en kon goed op zijn schoot zitten (niet op zijn eigen schoot, natuurlijk. Op U's schoot). Topkater!
Op een dag, tussen 8u 's morgens en 9u 's avonds, was zijn kater echter plotseling verdwenen.
FLOEP!
U designde in Photoshop een erg smaakvolle affiche, drukte er een stuk of honderd af met zijn inkjet kleurenprinter (op glanzend papier), stak ze één voor één in plastic hoesjes en niette ze aan houten lantaarnpalen, bomen, afficheborden en noem maar op. Sommige hing hij met plakband aan glazen deuren van bakkers, slagers, supermarkten en andere winkels. Hij zorgde er natuurlijk wel voor dat de voorkant naar buiten hing, zodat je ze vanaf de straat goed kon zien.
Op de affiches stond een mooie foto van zijn kater. Er stond boven: Verdwenen! En eronder stonden zijn telefoonnummer, emailadres, huisadres en skype-username. Kortom, alles wat nodig was om U te contacteren.
De hele actie werd echter een fiasco. Sommige dorpsbewoners gaven geen moer om U's kater en namen niet eens de moeite om af en toe rond te kijken of ze hem zagen.
Anderen waren dan weer wel erg betrokken, maar snapten de bedoeling van de affiches niet en contacteerden U om hem te feliciteren met de verdwijning van zijn kater!
Neen, het ging niet goed aflopen met die afficecampagne.
Dat was ook U niet ontgaan. Hij besloot de hele actie af te blazen.
Hij schafte zich een krachtige bladblazer aan en ging langs alle affiches die hij een week eerder nog eigenhandig had opgehangen en blies ze weg.
WOEF!
Alsof dat nog niet genoeg was, maakte de bladblazer ook nog andere geluiden, zoals
WAF!
en
GRRRRRRRRR!
Erg vervelend.
Djeezes, dat begint hier lang te worden. En de pointe is nog ver weg.
Wordt vervolgd (misschien).
(Gelukkig is het niet geheel pointless, dankzij de reeks punten eerder in deze post)
....................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................
NU! (ik heb die toets echt ingehouden, niks copy-paste!)
Het gaat, naar goede gewoonte, beginnen met een voorstelling van het hoofdpersonage, kijk maar:
Appelfredodropsterkaflitem had een naam om "U" tegen te zeggen. En dat is maar goed ook, want "U" is iets gemakkelijker te onthouden dan "Appelfredodropsterkaflitem".
U had een kater maar woonde gelukkig in een dorp waar alle katten van het mannelijk geslacht waren, dus hij hoefde hem niet te castreren. Een hele opluchting, daar er geen dierenarts was in zijn dorp en hij dat anders zelf moest doen. En hij had geen idee hoe dat moest.
U's kater was de enige kater van het hele dorp. De rest was in de loop der jaren overleden en geslachtelijke voortplanting was helaas onmogelijk door het gebrek aan vrouwelijke katten.
U was heel tevreden met zijn kater. Zijn vacht was zacht, hij ving veel muizen en kon goed op zijn schoot zitten (niet op zijn eigen schoot, natuurlijk. Op U's schoot). Topkater!
Op een dag, tussen 8u 's morgens en 9u 's avonds, was zijn kater echter plotseling verdwenen.
FLOEP!
U designde in Photoshop een erg smaakvolle affiche, drukte er een stuk of honderd af met zijn inkjet kleurenprinter (op glanzend papier), stak ze één voor één in plastic hoesjes en niette ze aan houten lantaarnpalen, bomen, afficheborden en noem maar op. Sommige hing hij met plakband aan glazen deuren van bakkers, slagers, supermarkten en andere winkels. Hij zorgde er natuurlijk wel voor dat de voorkant naar buiten hing, zodat je ze vanaf de straat goed kon zien.
Op de affiches stond een mooie foto van zijn kater. Er stond boven: Verdwenen! En eronder stonden zijn telefoonnummer, emailadres, huisadres en skype-username. Kortom, alles wat nodig was om U te contacteren.
De hele actie werd echter een fiasco. Sommige dorpsbewoners gaven geen moer om U's kater en namen niet eens de moeite om af en toe rond te kijken of ze hem zagen.
Anderen waren dan weer wel erg betrokken, maar snapten de bedoeling van de affiches niet en contacteerden U om hem te feliciteren met de verdwijning van zijn kater!
Neen, het ging niet goed aflopen met die afficecampagne.
Dat was ook U niet ontgaan. Hij besloot de hele actie af te blazen.
Hij schafte zich een krachtige bladblazer aan en ging langs alle affiches die hij een week eerder nog eigenhandig had opgehangen en blies ze weg.
WOEF!
Alsof dat nog niet genoeg was, maakte de bladblazer ook nog andere geluiden, zoals
WAF!
en
GRRRRRRRRR!
Erg vervelend.
Djeezes, dat begint hier lang te worden. En de pointe is nog ver weg.
Wordt vervolgd (misschien).
(Gelukkig is het niet geheel pointless, dankzij de reeks punten eerder in deze post)
maandag 11 februari 2013
Actuele Synthese
Ik snap dat wel hoor, dat die mensen aftreden. Beatrix, Benedictus.
Ze hebben gewoon niks meer te zeggen.
Geld met hopen, dat wel. Maar je kan niet eens kiezen wat je ermee doet!
Als je eens rustig een ommetje wilt maken, moet je daar waarschijnlijk een online formulier voor invullen om je security te verwittigen.
Nee hoor, geef mij dan maar sneeuw. Gewoon lekker uit de hemel naar beneden dwarrelen en dan blijven liggen tot het begint te dooien. Heerlijk.
Of neem nu Ryanair.
Bij elke klik die je doet moet je verdomd goed uitkijken of je hebt, zonder dat je het weet, een reisverzekering, een Samonite koffer en een abonnement op RyanairTalk aan je been.
En ik kan je verzekeren dat het niet comfortabel wandelen is met een Samsonite koffer aan je been.
Vroeger had een paus of een koningin tenminste echte macht. Als iemand iets verkeerd zei: onthoofden maar! Of op de brandstapel!
Maar neen, tegenwoordig komt dat dan meteen op Twitter en dan regent het weer verontwaardigde reacties.
En kritiek.
En dan is het gauw gedaan met de pret.
Het is allemaal veranderd. Jammere zaak, want vroeger was alles beter.
De macht ligt nu in de steden, naar het schijnt.
Als Liesbethje zegt dat de vreemdelingen 250 euro moeten betalen, dan zullen ze dat betalen. Of nog beter, niet betalen en naar een andere stad gaan.
Hoppaa, probleem opgelost!
Het Vlaams Belang is in elkaar aan het storten als een brandend kaartenhuisje. Hoogverraad en shit.
Er gaapt een gat aan de extreemrechtse kant. En wie is er beter geschikt dan De Wever om dat gat op te lappen?
"Voor wat hoort wat!", dat horen de mensen graag. "Gratis!" ook wel, maar niet voor bruine mannen.
Noem mij cynisch, maar volgens mij is het bijna gedaan met die Flower Power toestanden.
Ze hebben gewoon niks meer te zeggen.
Geld met hopen, dat wel. Maar je kan niet eens kiezen wat je ermee doet!
Als je eens rustig een ommetje wilt maken, moet je daar waarschijnlijk een online formulier voor invullen om je security te verwittigen.
Nee hoor, geef mij dan maar sneeuw. Gewoon lekker uit de hemel naar beneden dwarrelen en dan blijven liggen tot het begint te dooien. Heerlijk.
Of neem nu Ryanair.
Bij elke klik die je doet moet je verdomd goed uitkijken of je hebt, zonder dat je het weet, een reisverzekering, een Samonite koffer en een abonnement op RyanairTalk aan je been.
En ik kan je verzekeren dat het niet comfortabel wandelen is met een Samsonite koffer aan je been.
Vroeger had een paus of een koningin tenminste echte macht. Als iemand iets verkeerd zei: onthoofden maar! Of op de brandstapel!
Maar neen, tegenwoordig komt dat dan meteen op Twitter en dan regent het weer verontwaardigde reacties.
En kritiek.
En dan is het gauw gedaan met de pret.
Het is allemaal veranderd. Jammere zaak, want vroeger was alles beter.
De macht ligt nu in de steden, naar het schijnt.
Als Liesbethje zegt dat de vreemdelingen 250 euro moeten betalen, dan zullen ze dat betalen. Of nog beter, niet betalen en naar een andere stad gaan.
Hoppaa, probleem opgelost!
Het Vlaams Belang is in elkaar aan het storten als een brandend kaartenhuisje. Hoogverraad en shit.
Er gaapt een gat aan de extreemrechtse kant. En wie is er beter geschikt dan De Wever om dat gat op te lappen?
"Voor wat hoort wat!", dat horen de mensen graag. "Gratis!" ook wel, maar niet voor bruine mannen.
Noem mij cynisch, maar volgens mij is het bijna gedaan met die Flower Power toestanden.
dinsdag 5 februari 2013
Piesssstressssss
De vorige post ging over kaka, nu is het de beurt aan pipi.
Uit mijn talrijke gesprekken met mannelijke soortgenoten is gebleken dat velen onder ons wel eens last hebben van piesstress: niet kunnen piesen als er iemand op staat te kijken.
Dat kan bijvoorbeeld voorkomen wanneer je als man in een pisbak moet piesen met iemand naast je.
Of vrouwen er ook wel eens last van hebben, weet ik niet. Voor hen zal het onderstaande iets minder relevant zijn. Desalniettemin, leest vooral voort, vrouwen des vaderlands, wellicht heeft u er toch ooit wat aan.
Volgende zinnetjes kan je tegen je buurman in het mannentoilet zeggen als de pipi niet meteen wil komen:
Uit mijn talrijke gesprekken met mannelijke soortgenoten is gebleken dat velen onder ons wel eens last hebben van piesstress: niet kunnen piesen als er iemand op staat te kijken.
Dat kan bijvoorbeeld voorkomen wanneer je als man in een pisbak moet piesen met iemand naast je.
Of vrouwen er ook wel eens last van hebben, weet ik niet. Voor hen zal het onderstaande iets minder relevant zijn. Desalniettemin, leest vooral voort, vrouwen des vaderlands, wellicht heeft u er toch ooit wat aan.
Volgende zinnetjes kan je tegen je buurman in het mannentoilet zeggen als de pipi niet meteen wil komen:
- Ik moet 'em nog even zoeken.
- Begin maar al hoor, ik wacht nog op iemand.
- Ik sta hier gewoon even om 'em te verluchten.
- Om ter langst ophouden?
- Pssssssssssssss!
- Ik durf niet te veel kracht te zetten want ik moet eigenlijk ook kakken.
- Zeg wilde gij eens niet zo'n lawaai maken? Ik hoor mijzelf niet eens piesen!
- Ik heb zo ne lange dat dat een tijdje onderweg is hè.
- Tiens hier zit precies ne geluidsdemper in die pot.
- Ik heb nog bij de special forces gezeten, ik kan heel stil pissen.
Zo is de genante situatie meteen ontmijnd en kan je lekker ontspannen je plasje doen.
Suggesties - zoals steeds - welkom. Hashtag #piesstress op twitter!
maandag 28 januari 2013
Alarm aan den Darm
Sommigen gaan meerdere keren per dag, anderen slechts enkele keren per week. Hoedanook, iedereen moet wel eens gaan.
Dit meedelen aan de sociale omgeving kan wel eens voor ongemakkelijke situaties zorgen.
Geen nood, ietsdatgiet is er om te helpen!
Gebruik vanaf heden deze leuke slagzinnetjes en breek meteen het ijs voor iedereen!
(Het is het leukste als je er "HOW" voor zegt)
Alarm aan den darm
De bruine beer wil naar het meer
Fileleed aan de achterspleet
Mijne kakker wordt wakker
Daar is de trein uit de strontmijn
Wilt u mij even excuseren, ik moet gaan secreteren
Tijd voor een lawine in de latrine
De drollenkaravaan komt eraan
Dames en heren, 'k moet een torpedo gaan lanceren
Als je niet van rijmen houdt, kan je het ook wat droger houden:
Ik ga mijn rug snuiten (dank u Jan T.)
Ik ga een bruine slang wurgen (dank u Martijn of Jeroen R.)
Ik ga de WC-eend voederen (ik weet niet of ik die zelf bedacht heb)
Ik ga een reetcake bakken
Ik ga gatpatatjes koken
Ik ga mijn keutels leren zwemmen
Andere voorstellen steeds welkom! Dat kan ook op twitter met de hashtag #darmalarm.
maandag 21 januari 2013
Links en Rechts
Hein begreep niets van politiek.
Hein hield van logica en ging er van uit dat andere mensen ook logisch redeneerden.
Elke keer als hij politici bezig hoorde op televisie of radio of internet of een combinatie van de vorige, dan krabde hij in zijn haar.
- Dus de rechtsen vinden dat ge moet werken voor uw geld en als ge niet werkt dan is het uw eigen schuld dat ge geen geld hebt, juist?
- Juist, Hein
- Dus ne consequente rechtse zou eigenlijk op een bepaald punt in zijn leven moeten uitrekenen hoeveel geld hij van de mama en de papa heeft gekregen en dat dan ook moeten teruggeven, met rente? En eigenlijk ook al het geld dat hij verdiend heeft met dat geld? En ook het geld dat hij verdiend heeft met werk dat hij heeft dankzij zijn opleiding?
- Uhm ja, eigenlijk wel, Hein.
- En als zijn ouders dan dood zijn?
- Dan krijgt hij al dat geld terug, Hein.
- Ahzo.
Dus als hij slim is, werkt hij heel zijn leven niet?
- Ah neen, Hein. Dan is het ne linkse!
- Zijn de linksen slim?
- Nee, Hein, de linksen zijn lui!
Hein hield van logica en ging er van uit dat andere mensen ook logisch redeneerden.
Elke keer als hij politici bezig hoorde op televisie of radio of internet of een combinatie van de vorige, dan krabde hij in zijn haar.
- Dus de rechtsen vinden dat ge moet werken voor uw geld en als ge niet werkt dan is het uw eigen schuld dat ge geen geld hebt, juist?
- Juist, Hein
- Dus ne consequente rechtse zou eigenlijk op een bepaald punt in zijn leven moeten uitrekenen hoeveel geld hij van de mama en de papa heeft gekregen en dat dan ook moeten teruggeven, met rente? En eigenlijk ook al het geld dat hij verdiend heeft met dat geld? En ook het geld dat hij verdiend heeft met werk dat hij heeft dankzij zijn opleiding?
- Uhm ja, eigenlijk wel, Hein.
- En als zijn ouders dan dood zijn?
- Dan krijgt hij al dat geld terug, Hein.
- Ahzo.
Dus als hij slim is, werkt hij heel zijn leven niet?
- Ah neen, Hein. Dan is het ne linkse!
- Zijn de linksen slim?
- Nee, Hein, de linksen zijn lui!
maandag 14 januari 2013
Het Uur van de Waarheid
"HET UUR VAN DE WAARHEID IS AANGEBROKEN!!!" zei Tjores keihard.
"Allez, da's goed nieuws", antwoordde Jan.
Jan en Tjores waren mannen die te kaap'ren vaarden. Zij genoten daar echt van. Zo eens een goei kaap'r te varen, dat luchtte op, vonden ze.
Maar nu was dus het uur van de waarheid aangebroken en moesten ze even pauzeren.
Pier was al de hele dag aan het mokken omdat hij helemaal geen zin had in het uur van de waarheid.
Tijdens het uur van de waarheid werd bij alle te kaap'ren vaarders gevoeld of hun baard wel echt was.
Dat gebeurde door Corneel, een virtuoos te kaap'ren vaarder.
Corneel had een baard die zo lang was dat hij er zijn voeten mee kon wassen. Dat deed hij dan ook geregeld, zonder zeep. Met als gevolg dat zijn baard naar kaas rook.
Jan en Tjores hadden een middelmatige baard. Met een goeie trek kon al snel geoordeeld worden of die echt was of niet.
Pier zijn langste baardhaar was echter slechts 2.3 centimeter lang.
Om zijn baard te controleren moest Corneel elk haar apart vastnemen en er een goeie ruk aan geven.
Dat duurde zo'n 3 uur en 23 minuten. Maar vermits het uur van de waarheid slechts een uur duurde, kwam Corneel nooit verder dan de helft.
Bij gebrek aan bewijs dat Piers baard echt was, moest hij zich volledig scheren.
Zo ging dat elke maand opnieuw.
Pier werd altijd uitgelachen door de andere vaarders. "Hahahaha, uwen baard is misschien niet echt!"
Hij had alle middeltjes uitgeprobeerd. Hij smeerde ketchup op zijn gezicht, hij hing een gewichtje aan elk haartje en hij bad tot de goden. Niets mocht baten.
Tot er op een gegeven dag een zeemeermin naar hem toe kwam gezwommen. "He Pier!" gilde ze met een piepend stemmetje, "ik kan je misschien helpen!".
De zeemeermin was gezegend met een prachtig lichaam. Het gedeelte boven haar middel, alleszins.
Op haar kin prijkte een pracht van een baard. Corneel zou daar nog een puntje aan kunnen zuigen.
Maar dat vond de zeemeermin maar niks, vieze oude mannen die aan haar baard zogen.
Mede daarom, om van het eeuwig gezaag af te zijn, wilde ze haar baard kwijt.
Ze stelde voor om te ruilen met Pier, die geen baard had. Daarvoor moesten ze hartstochtelijk zoenen, zei de zeemeermin. Daar had Pier geen problemen mee.
Zo gezegd zo gedaan.
Maar tijdens het zoenen kreeg de zeemeermin ineens heel veel honger en ze begon Pier op te eten alsof het een wormpje was.
En ja, toen was Pier zo dood als een pier.
"Allez, da's goed nieuws", antwoordde Jan.
Jan en Tjores waren mannen die te kaap'ren vaarden. Zij genoten daar echt van. Zo eens een goei kaap'r te varen, dat luchtte op, vonden ze.
Maar nu was dus het uur van de waarheid aangebroken en moesten ze even pauzeren.
Pier was al de hele dag aan het mokken omdat hij helemaal geen zin had in het uur van de waarheid.
Tijdens het uur van de waarheid werd bij alle te kaap'ren vaarders gevoeld of hun baard wel echt was.
Dat gebeurde door Corneel, een virtuoos te kaap'ren vaarder.
Corneel had een baard die zo lang was dat hij er zijn voeten mee kon wassen. Dat deed hij dan ook geregeld, zonder zeep. Met als gevolg dat zijn baard naar kaas rook.
Jan en Tjores hadden een middelmatige baard. Met een goeie trek kon al snel geoordeeld worden of die echt was of niet.
Pier zijn langste baardhaar was echter slechts 2.3 centimeter lang.
Om zijn baard te controleren moest Corneel elk haar apart vastnemen en er een goeie ruk aan geven.
Dat duurde zo'n 3 uur en 23 minuten. Maar vermits het uur van de waarheid slechts een uur duurde, kwam Corneel nooit verder dan de helft.
Bij gebrek aan bewijs dat Piers baard echt was, moest hij zich volledig scheren.
Zo ging dat elke maand opnieuw.
Pier werd altijd uitgelachen door de andere vaarders. "Hahahaha, uwen baard is misschien niet echt!"
Hij had alle middeltjes uitgeprobeerd. Hij smeerde ketchup op zijn gezicht, hij hing een gewichtje aan elk haartje en hij bad tot de goden. Niets mocht baten.
Tot er op een gegeven dag een zeemeermin naar hem toe kwam gezwommen. "He Pier!" gilde ze met een piepend stemmetje, "ik kan je misschien helpen!".
De zeemeermin was gezegend met een prachtig lichaam. Het gedeelte boven haar middel, alleszins.
Op haar kin prijkte een pracht van een baard. Corneel zou daar nog een puntje aan kunnen zuigen.
Maar dat vond de zeemeermin maar niks, vieze oude mannen die aan haar baard zogen.
Mede daarom, om van het eeuwig gezaag af te zijn, wilde ze haar baard kwijt.
Ze stelde voor om te ruilen met Pier, die geen baard had. Daarvoor moesten ze hartstochtelijk zoenen, zei de zeemeermin. Daar had Pier geen problemen mee.
Zo gezegd zo gedaan.
Maar tijdens het zoenen kreeg de zeemeermin ineens heel veel honger en ze begon Pier op te eten alsof het een wormpje was.
En ja, toen was Pier zo dood als een pier.
maandag 7 januari 2013
Solden
Dit jaar was ik goed voorbereid.
Ik ben nooit goed op de hoogte. Vaak ga ik een week na de solden ergens een stuk kledij kopen en dan krijg ik langs alle kanten naar mijn kop geslingerd dat ik een idioot ben omdat het een week geleden nog solden waren en dat ik nu de volle pot betaald heb. Loemp!
Maar niet zo deze keer. Ik was goed geïnformeerd. Ik wist via Twitter zelfs dat de solden nog niet op twee januari begonnen, maar pas de derde.
Ik zal daar eens goed geld gaan besparen, dacht ik.
Het was zaterdag en het was kutweer. Ik weet dat dat een vies woord is, maar het is de meest accurate beschrijving (met 2 c's, zoals de accu van een auto).
Haha, hoe grappig zou het zijn moesten Frank en Sabine het weer zo omschrijven: "Lieve kijkers, morgen wordt het wederom kutweer!"
Heel grappig!
Ik fietste het centrum van Leuven in. De mistroostigheid droop er van af. Van alles. Van de paraplu's, van de voorhoofden van degenen die hun paraplu niet bijhadden, van de plastieken kapjes van de oude vrouwtjes en van de stinkende hondjes.
Wat liep er veel volk rond.
En sinds het gerucht de ronde gaat dat in Leuven de zebrapaden afgeschaft worden, vinden mensen het nodig om zomaar overal waar ze goesting hebben de Bondgenotenlaan over te steken. Liefst zo traag en diagonaal en gespreid mogelijk.
In de winkel was het bloedheet. Lijkt me niet de beste truuk om mensen winterkleren te doen kopen maar bon.
Ik was op zoek naar een broek. Dus ging ik naar het rek van de broeken, struikelend over de kledingstukken die mensen op de grond hadden gegooid.
Ik was zo verstandig geweest om te onthouden welke maat ik wilde. Maar blijkbaar zijn er 2 systemen van maten, en tijdens de solden hangen die allemaal door elkaar natuurlijk.
Na van elke broek die niet wit was en geen scheuren had (ik dacht dat dat eind jaren 90 in de mode was) het etiket gevonden te hebben en geconstateerd te hebben dat geen enkele broek voldeed aan mijn aspect ratio, begaf ik mij naar de volgende winkel.
Daar heb ik 1 broek gevonden die ongeveer de juiste maat had. Vol goede moed ging ik naar de kleedhokjes.
De rij was enorm.
Al gauw begreep ik waarom. Die doortrapte soldenspecialisten die in de hokjes zaten, hadden allemaal een handlanger die constant andere kleren ging halen in de winkel. Ze zaten daar waarschijnlijk al van 's morgens vroeg kleren te passen. De winkeljuffrouwen dierven er niks van te zeggen.
Teleurgesteld droop ik af. Dit was te hoog gegrepen. Ik zou wel eens terugkeren wanneer de solden voorbij waren.
Ik ben nooit goed op de hoogte. Vaak ga ik een week na de solden ergens een stuk kledij kopen en dan krijg ik langs alle kanten naar mijn kop geslingerd dat ik een idioot ben omdat het een week geleden nog solden waren en dat ik nu de volle pot betaald heb. Loemp!
Maar niet zo deze keer. Ik was goed geïnformeerd. Ik wist via Twitter zelfs dat de solden nog niet op twee januari begonnen, maar pas de derde.
Ik zal daar eens goed geld gaan besparen, dacht ik.
Het was zaterdag en het was kutweer. Ik weet dat dat een vies woord is, maar het is de meest accurate beschrijving (met 2 c's, zoals de accu van een auto).
Haha, hoe grappig zou het zijn moesten Frank en Sabine het weer zo omschrijven: "Lieve kijkers, morgen wordt het wederom kutweer!"
Heel grappig!
Ik fietste het centrum van Leuven in. De mistroostigheid droop er van af. Van alles. Van de paraplu's, van de voorhoofden van degenen die hun paraplu niet bijhadden, van de plastieken kapjes van de oude vrouwtjes en van de stinkende hondjes.
Wat liep er veel volk rond.
En sinds het gerucht de ronde gaat dat in Leuven de zebrapaden afgeschaft worden, vinden mensen het nodig om zomaar overal waar ze goesting hebben de Bondgenotenlaan over te steken. Liefst zo traag en diagonaal en gespreid mogelijk.
In de winkel was het bloedheet. Lijkt me niet de beste truuk om mensen winterkleren te doen kopen maar bon.
Ik was op zoek naar een broek. Dus ging ik naar het rek van de broeken, struikelend over de kledingstukken die mensen op de grond hadden gegooid.
Ik was zo verstandig geweest om te onthouden welke maat ik wilde. Maar blijkbaar zijn er 2 systemen van maten, en tijdens de solden hangen die allemaal door elkaar natuurlijk.
Na van elke broek die niet wit was en geen scheuren had (ik dacht dat dat eind jaren 90 in de mode was) het etiket gevonden te hebben en geconstateerd te hebben dat geen enkele broek voldeed aan mijn aspect ratio, begaf ik mij naar de volgende winkel.
Daar heb ik 1 broek gevonden die ongeveer de juiste maat had. Vol goede moed ging ik naar de kleedhokjes.
De rij was enorm.
Al gauw begreep ik waarom. Die doortrapte soldenspecialisten die in de hokjes zaten, hadden allemaal een handlanger die constant andere kleren ging halen in de winkel. Ze zaten daar waarschijnlijk al van 's morgens vroeg kleren te passen. De winkeljuffrouwen dierven er niks van te zeggen.
Teleurgesteld droop ik af. Dit was te hoog gegrepen. Ik zou wel eens terugkeren wanneer de solden voorbij waren.
donderdag 3 januari 2013
Verkiezingen
"De linksen zijn dom en de rechtsen zijn evil", zo drukte Halihalo het uit.
"En de centrumpartijen dan?", vroeg Jaap.
"Dat zijn PUSSIES!", reageerde Halihalo.
"Op wie heb je dan gestemd?"
"Wanneer?"
"Met de verkiezingen."
"Welke verkiezingen?"
"Die van 1997."
"Toen was ik nog te jong om te mogen stemmen."
"Die van 2007 dan."
"Toen waren er geen verkiezingen."
"In 1997 toch ook niet?"
"Nee en dan?"
"Waarom zei je dan dat je te jong was in 1997?"
"Dat is toch ook zo?"
"Ja maar waarom gaf je dan voor 1997 niet als reden dat er geen verkiezingen waren?"
"Jongen, doe eens niet zo vermoeiend!"
"Sorry, Hali."
Jaap was de enige op de wereld die Halihalo Hali mocht noemen.
Dat gaf soms een grappig effect, zoals wanneer ze goeiendag zeiden. "Hallo Hali!" klonk het dan. Net alsof Jaap Halihalo's naam omgekeerd zei.
Plat gingen ze dan, van het lachen.
Verder maakten de twee niet veel mee.
"En de centrumpartijen dan?", vroeg Jaap.
"Dat zijn PUSSIES!", reageerde Halihalo.
"Op wie heb je dan gestemd?"
"Wanneer?"
"Met de verkiezingen."
"Welke verkiezingen?"
"Die van 1997."
"Toen was ik nog te jong om te mogen stemmen."
"Die van 2007 dan."
"Toen waren er geen verkiezingen."
"In 1997 toch ook niet?"
"Nee en dan?"
"Waarom zei je dan dat je te jong was in 1997?"
"Dat is toch ook zo?"
"Ja maar waarom gaf je dan voor 1997 niet als reden dat er geen verkiezingen waren?"
"Jongen, doe eens niet zo vermoeiend!"
"Sorry, Hali."
Jaap was de enige op de wereld die Halihalo Hali mocht noemen.
Dat gaf soms een grappig effect, zoals wanneer ze goeiendag zeiden. "Hallo Hali!" klonk het dan. Net alsof Jaap Halihalo's naam omgekeerd zei.
Plat gingen ze dan, van het lachen.
Verder maakten de twee niet veel mee.
Abonneren op:
Posts (Atom)