Denken, eten, doen.

Soms denk ik wel eens te veel na.
En dan denk ik ondertussen vooral: wat voor belachelijk luizenleven heb ik eigenlijk, dat ik gewoon kan nadenken over dit soort futiliteiten.
In Syrië is er op dit moment waarschijnlijk iemand aan het nadenken over hoe hij de straat zometeen gaat oversteken zonder doodgeschoten te worden.
Maar ja, als je geen of weinig aandacht moet schenken aan het in stand houden van je eigen leven, dan heb je tijd over en moet je je bezighouden met wat men dan "cultuur" of "persoonlijke" ontwikkeling noemt.
Of gewoon gaan zuipen.
Dat was ook een paar dagen geleden het plan. Wij waren uitgenodigd op een housewarming (van een huis dat intussen al warm was, maar zo gaat dat nu eenmaal). Het uur dat vermeld was in de uitnodiging was 19h30.
Het was kwart voor negentien toen een lid van het mij vergezellende gezelschap haar twijfels uitte over het al dan niet aanwezig zijn van een maaltijd op de housewarming.
Ik had daar tot dan toe nog niet aan getwijfeld. De tekst in de uitnodiging gaf duidelijk aan dat er eten aanwezig zou zijn, zo dacht ik, en het uur versterkte dat vermoeden.
Tot we de uitnodiging nogmaals lazen.
We're not nearly as good cooks as *NAAM* is, so we're not going to try but.. We will provide a series of delicious cocktails.
Verwarring alom. We belden heen en weer met andere vergezellenden en we besloten dat het nogal genant zou zijn om daar met volle magen aan te komen. (Ik had ondertussen scheurende honger en belde voor alle zekerheid stiekem naar onze gastheer, maar die nam natuurlijk niet op.)
We hadden onszelf nog wat opgepept en ervan verzekerd dat er zeker wel eten zou zijn. Dat kan toch niet anders!?
Als hongerige wolven haastten we ons naar het op te warmen huis.
Toen de deur open ging, wrongen we ons langs de gastheer naar binnen, met de neus in de lucht, niets ruikend.
De tafel was leeg.
Er stond chips op het salontafeltje.
We keken elkaar aan als boeren met kiespijn en erg veel honger.
Of we iets wilden drinken.
Graag.
Chipske?
Graag.
Gesprekken kwamen moeilijk op gang. Onze hoofden waren bezig onze magen te vergeten.
WE HEBBEN NOG NIET GEGETEN OMDAT WE DACHTEN DAT WE HIER ETEN GINGEN KRIJGEN EN WE HEBBEN KEIVEEL HONGER
Riepen we inwendig.

Jullie hebben al gegeten zeker? 

Probeerde één van ons voorzichtig.

Plots was het maagdenvlies doorbroken.
Opluchting, hilariteit, schouderklopjes (het is niet erg, echt, we gaan wel frieten halen), GSM met facebookberichtjes bovenhalen (kijk HAHA hoe dubbelzinnig!!!).

Even later stond ik met Johan voor een gesloten frituur.
Nog even later stonden we voor een afhaalpizzeria. Even bellen.
Twee maal pizza chorizo, eenmaal Hawaii, eenmaal vier kazen.
Binnengaan, bestellen, alles drie keer herhalen.
In het etablissement stonden drie mooie zetels en een tafel die gemaakt was van geplastificieerde pakketten ongeplooide diepvriesdozen.
De zaakvoerder-vertaler bood ons een plaatsje aan om te zitten.
Willen jullie wat drinken?
Nee danku we hebben thuis nog wat.
(Dju, dat was misschien van de zaak)
En van waar zijn jullie?
Leuven euh Limburg ja nee Hasselt en Lommel eigenlijk maar we wonen hier al lang.
Studeren?
Nee ja euh hij wel ik niet ja werken, blijven plakken he :-)
En van waar zijt gij?
Leuven.
Shit. Nu gaat hij zeker denken dat ik een racist ben omdat ik aan de hand van zijn donkere huid en sappig accentje de conlusie aangedaan was dat hij van een willekeurig islamitisch land afkomstig is.

Wat is politiek correct zijn toch moeilijk. En wat staat het een normale conversatie toch in de weg.

Dat denk ik dan, als ik weer tijd te veel heb.