Het Uur van de Waarheid

"HET UUR VAN DE WAARHEID IS AANGEBROKEN!!!" zei Tjores keihard.
"Allez, da's goed nieuws", antwoordde Jan.
Jan en Tjores waren mannen die te kaap'ren vaarden. Zij genoten daar echt van. Zo eens een goei kaap'r te varen, dat luchtte op, vonden ze.
Maar nu was dus het uur van de waarheid aangebroken en moesten ze even pauzeren.
Pier was al de hele dag aan het mokken omdat hij helemaal geen zin had in het uur van de waarheid.
Tijdens het uur van de waarheid werd bij alle te kaap'ren vaarders gevoeld of hun baard wel echt was.
Dat gebeurde door Corneel, een virtuoos te kaap'ren vaarder.
Corneel had een baard die zo lang was dat hij er zijn voeten mee kon wassen. Dat deed hij dan ook geregeld, zonder zeep. Met als gevolg dat zijn baard naar kaas rook.
Jan en Tjores hadden een middelmatige baard. Met een goeie trek kon al snel geoordeeld worden of die echt was of niet.
Pier zijn langste baardhaar was echter slechts 2.3 centimeter lang.
Om zijn baard te controleren moest Corneel elk haar apart vastnemen en er een goeie ruk aan geven.
Dat duurde zo'n 3 uur en 23 minuten. Maar vermits het uur van de waarheid slechts een uur duurde, kwam Corneel nooit verder dan de helft.
Bij gebrek aan bewijs dat Piers baard echt was, moest hij zich volledig scheren.
Zo ging dat elke maand opnieuw.
Pier werd altijd uitgelachen door de andere vaarders. "Hahahaha, uwen baard is misschien niet echt!"
Hij had alle middeltjes uitgeprobeerd. Hij smeerde ketchup op zijn gezicht, hij hing een gewichtje aan elk haartje en hij bad tot de goden. Niets mocht baten.
Tot er op een gegeven dag een zeemeermin naar hem toe kwam gezwommen. "He Pier!" gilde ze met een piepend stemmetje, "ik kan je misschien helpen!".
De zeemeermin was gezegend met een prachtig lichaam. Het gedeelte boven haar middel, alleszins.
Op haar kin prijkte een pracht van een baard. Corneel zou daar nog een puntje aan kunnen zuigen.
Maar dat vond de zeemeermin maar niks, vieze oude mannen die aan haar baard zogen.
Mede daarom, om van het eeuwig gezaag af te zijn, wilde ze haar baard kwijt.
Ze stelde voor om te ruilen met Pier, die geen baard had. Daarvoor moesten ze hartstochtelijk zoenen, zei de zeemeermin. Daar had Pier geen problemen mee.
Zo gezegd zo gedaan.
Maar tijdens het zoenen kreeg de zeemeermin ineens heel veel honger en ze begon Pier op te eten alsof het een wormpje was.
En ja, toen was Pier zo dood als een pier.