Grenzen

Grenzen verleggen, daarvoor hoeft een mens niet met Joker op reis te gaan naar exotische bestemmingen. De adrenalinerush die je krijgt bij het ontdekken van nieuwe werelden, het beklimmen van steile rotsen of het bevaren van mistige meren kan je net zo goed krijgen van ervaringen die minder kostelijk, maar daardoor niet minder bevredigend zijn.
Ik zal u een voorbeeld uit de doeken doen, uit het leven gegrepen van een eenvoudige Vlaamse jongen.
Deze eenvoudige Vlaamse jongen bezit naast de Belgische, ook de Nederlandse nationaliteit, willens nillens geërfd van zijn moeder. Een nationaliteit is natuurlijk slechts een formaliteit, een regel om de aarde te verdelen in beheerbare gebieden. Een weldenkend mens hecht daar verder geen emotioneel belang aan en beseft ook dat de grenzen der naties binnen afzienbare tijd zullen vervagen ten gevolge van de onvermijdelijke globalisering die meekomt met de ontwikkeling van snel transport en communicatietechnologie.
Desalniettemin zijn er in het huidige systeem van naties voordelen verbonden aan het hebben van meerdere nationaliteiten. Het is dan ook wijs om tegen het einde van de geldigheidsperiode van je paspoort een nieuw exemplaar aan te vragen, teneinde de nationaliteit in kwestie niet te verliezen.
Zo wijs was ook de eenvoudige Vlaamse jongen.
Hij maakte online een afspraak met de Nederlandse Ambassade in Brussel. Hij verbaasde zich aan de doeltreffendheid en efficiëntie van het online afsprakensysteem en voelde een lichte trots opkomen omwille van zijn Nederlandse nationaliteit ("Wij kunnen nogal eens online afsprakensystemen ontwikkelen, zeg!") maar besefte al gauw dat dit misplaatst was wegens de niet-bestaande bijdrage die hij daar zelf aan had geleverd.
Op de dag van de afspraak stond hij mooi op tijd op, nam een licht ontbijt, poetste zijn tanden en nam de fiets naar het station van Leuven. Sinds hij in Kessel-Lo woonde, kon hij zijn fiets plaatsen in de fietsenstalling aan de achterkant van het station, waardoor hij geen 10 minuten extra moest rekenen om op het perron te geraken (in tegenstelling tot de fietsenstalling aan de voorkant).
Toch had hij een marge van 10 minuten in acht genomen voor onvoorziene omstandigheden. Geen overbodige luxe wanneer men het Belgische spoorwegennet wil gebruiken. Op vertragingen rekenen is nogal gewaagd, je trein moest maar eens op tijd zijn.
Terecht, zo bleek een minuut later. De ticketautomaten in het station bleken buiten gebruik te zijn. Niet echt een verrassing. De computers die in die machines zitten, hebben de koude oorlog nog meegemaakt (Men is er wel in geslaagd er een soort Windows op te zetten. Zou het 3.11 of toch 95 zijn?).
Naar het loket dan maar. De man achter het glas was zowaar vriendelijk. De Vlaamse jongen meldde plichtsbewust de defecte automaten. De man was al op de hoogte. De nieuwe automaten stonden reeds klaar om geïnstalleerd te worden. Dat kon wel nog even duren.
Zonder verdere problemen of vertragingen, kwam de Vlaamse jongen aan in Brussel.
Hij begaf zich netjes op tijd naar de consulaire afdeling van de Nederlandse Ambassade. Hij ging zitten en knikte bescheiden naar de andere wachtenden.
Even later kwam er een vrouw binnen die meteen vroeg: "werkt dat hier met nummertjes ofzoow?", waarop menigeen negatief antwoordde.
Het eerste loket ging open en een intercom vertelde dat degenen die er waren om hun paspoort op te halen, alvast naar dat loket konden komen. Een klein rijtje vormde zich. Een andere vrouw, achterdochtig en vrezend dat er ook mensen bij waren die gewoon snel geholpen wilden worden, riep: "komen jullie echt allemaal gewoon jullie paspoort ophalen?". Zij knikten allen bevestigend.
Ik werd weer even herinnerd aan de mondigheid van de doorsnee Nederlander en bedacht me dat in een Vlaamsch loket men in dezelfde situatie dezelfde communicatie zou proberen voeren met blikken, gezucht en gekuch. Weer werd ik eventjes ongepast trots op mijn Nederlandse identiteit.
(Ok ik zal maar toegeven dat ik die eenvoudige Vlaamse jongen was.)
Toen mocht ik zelf naar een ander loket voor mijn aanvraag. Pasfotootjes werden klunzig uitgeknipt, paspoorten gekopieerd en vingers gescand.
"Komt u uw paspoort hier ophalen of zullen we het opsturen?", vroeg de man achter het loket.
Lichtjes in paniek omwille van de sociale interactie waarop ik niet was voorbereid, antwoordde ik snel met het antwoord waarvan ik meteen spijt had: "ik kom het wel halen".
WAAROM? Ik wilde helemaal niet nog eens een uur onderweg zijn naar Brussel. Er was echt geen enkele reden waarom ik dat liever zelf zou komen ophalen. Het is hetzelfde belachelijke antwoord dat je geeft als iemand vraagt of je iets wilt drinken en je zegt nee doe geen moeite maar eigenlijk wil je toch wel wat.
Maar ja, nu ineens van gedacht veranderen zou ook maar debiel overkomen, dacht ik.
Toen herpakte ik me. Ik dacht aan mijn Nederlandse identiteit, de hele reden waarvoor ik hier was.
Casual en cool zei ik met een diepe stem: "of weet je wat, stuur toch maar op".
De man lachte me niet uit, keek niet nors of zelfs maar verbaasd.
Ik noteerde mijn adres en werd inwendig euforisch.
I DID IT! Score! Jihaa en eat that, Hollanders met ullie groot bakkes! De Vlaming zal hier ook eens zijne bek opentrekken!
Weer een grens verlegd.