Dames en heren, jongens en meisjes, schrik niet. Ik begin de laatste tijd meer en meer een cosmeticafanatiekeling te worden.
Ik weet het, niet geheel sociaal aanvaard om daar als man voor uit te komen. Sommigen zullen nu, zeker na de post over hakschoenen, wellicht denken: "sèg da's ne travestiet ofwa?"Maar ik kan u verzekeren dat dat niet het geval is. In feite ben ik de mannelijkheid zelve. Ik begin zelfs wat baardgroei te krijgen. Jawel dames, een baard! Toegegeven, hij lijkt nog een beetje op een pasgemaaid maïsveld, maar in het juiste licht is het onmiskenbaar een baard.
Maar dus ja, recentelijk begin ik het betere cosmeticaproduct te waarderen. De eerste openbaringen vonden plaats toen ik stiekem een keer alle shampoo's en douchegels van mijn huisgenoten uitprobeerde. Daar zaten er enkele bij waarvan het een genot was om ze te gebruiken. Zeer belangrijk voor mij is de kwaliteit van het schuim. Het is zoals bij bier. Als dat slecht getapt is, heb je schuim met grote bellen, dat na enkele minuten inzakt. Een goed getapte pint heeft een dik, bijna romig schuim met hele kleine belletjes. Zo moet het ook bij shampoo zijn. Alsof je slagroom in je haardos wrijft.
De geur is natuurlijk ook belangrijk. Dat mag voor mij een beetje fruitig zijn, maar ze moeten ook niet overdrijven. Sommige vrouwen ruiken zo hard naar kokos of passievrucht, dat je er wat misselijk van wordt. In mijn geval is het van groot belang dat de geur er snel uit is, om mijn mannelijkheid niet te ondermijnen.
Bij de bodygels en zepen, is er een groot verschil in oliegehalte (zoals ik ook al eerder aanhaalde, maar toen nog in een negatief daglicht). Soms wil je gewoon proper zijn en een huid hebben die aanvoelt als papier. Maar in de winter is dat niet zo aangenaam, omdat de lucht ook al zo droog is. Dan wil je een eerder olieachtige douchegel.
Dan is er ook nog de aftershave. Voordat ik mij moest scheren, enkele jaren geleden, dacht ik altijd dat aftershave gewoon parfum voor mannen was. Toen bleek dat het voornamelijk als functie had om de huid te ontsmetten na het scheren en jeuk te voorkomen. Daarom ging ik steeds op zoek naar aftershave met goed veel alcohol. "Stevig onstmetten!" dacht ik dan. Maar eergisteren deed ik de ontdekking van mijn leven: Nivea aftershave balsem! Amai! Men moest mij tegenhouden om dat niet over gans mijn lijf te smeren!
Moest men mij vragen wat ik het beste cosmeticamerk was, ik zou meteen Nivea noemen. Kwatongen beweren dat er te veel glycerine in hun dagcrème zit, maar voor hen verwijs ik naar Bush.
woensdag 28 december 2011
donderdag 22 december 2011
Skaten
In mijn hoofd speelt er zich al enkele dagen het volgende scenario af:
De baas van de ene vakbond heeft keiveel zin om nog eens te gaan skaten met zijn oude makker die nu toevallig de baas is van een andere vakbond. Hij heeft dyslexie en een GSM die zo oud is dat er nog geen woordherkenningssoftware in zit. Op een zonnige winterdag in december stuurt hij volgend SMS-bericht naar zijn oude makker van de andere vakbond:
De baas van de ene vakbond heeft keiveel zin om nog eens te gaan skaten met zijn oude makker die nu toevallig de baas is van een andere vakbond. Hij heeft dyslexie en een GSM die zo oud is dat er nog geen woordherkenningssoftware in zit. Op een zonnige winterdag in december stuurt hij volgend SMS-bericht naar zijn oude makker van de andere vakbond:
Zeg, zullen we donderdag nog eens gaan staken?
.xXx.
HAHAHA
dinsdag 13 december 2011
De kip of het ei
Vandaag zou ik graag voor eens en voor altijd komaf willen maken met de zinloze discussie over wat er nu eerst was: de kip of het ei.
Het is puur een kwestie van definities.
Stap 1: Definieer kip
Puur biologisch gezien moet het in theorie mogelijk zijn te definiëren wat een kip is en wat niet. Mijn kennis reikt niet tot in het oneindige, maar ik kan me voorstellen dat het gewoon een kwestie is van DNA: als er zoveel procent van het DNA overeenkomt met een bepaald patroon dan is het beest in kwestie een kip en anders niet.
Tijdens de evolutie (we gaan er van uit dat we de evolutieleer volgen, anders zie *) is er op een gegeven moment een mutatie geweest die ervoor gezorgd heeft dat één van de nakomelingen van een welbepaald kipachtig dier (maar volgens onze definitie nog geen kip) wel een kip was. Dat was de eerste kip. Allertijden.
Stap 2: Definieer ei
Moet dat ei een kippenei zijn? Indien niet, dan is de vraag meteen opgelost. Dinosaurussen legden al eieren nog voor er sprake was van vogels, laat staan kippen. Gevolg: het ei was er eerst.
Als het wel een kippenei moet zijn, dan rest enkel nog de vraag: wat is een kippenei? Is dat 1: een ei gelegd door een kip, of 2: een ei waar een kip uitkomt?
Geval 1 betekent onvermijdelijk dat de kip eerst was, terwijl geval 2 betekent dat het ei eerst was.
Ziedaar, de onontkoombare logica die het probleem voor eeuwig oplost.
(done)
Dit alles gaat er natuurlijk van uit dat men het in algemene zin over 'de kip' en 'het ei' heeft. Als men daarentegen een specifieke kip en een specifiek ei voor ogen heeft, dan moet men er op slinkse wijze proberen achter te komen welk van de twee er als eerste was. Dit is dan echter een veeleer praktische dan filosofische vraag.
* God heeft eerst de kip geschapen en die kip heeft een ei gelegd. Het zou nogal onnozel zijn als God een ei had geschapen dat dan moest uitgebroed worden door een ander dier.
Het is puur een kwestie van definities.
Stap 1: Definieer kip
Puur biologisch gezien moet het in theorie mogelijk zijn te definiëren wat een kip is en wat niet. Mijn kennis reikt niet tot in het oneindige, maar ik kan me voorstellen dat het gewoon een kwestie is van DNA: als er zoveel procent van het DNA overeenkomt met een bepaald patroon dan is het beest in kwestie een kip en anders niet.
Tijdens de evolutie (we gaan er van uit dat we de evolutieleer volgen, anders zie *) is er op een gegeven moment een mutatie geweest die ervoor gezorgd heeft dat één van de nakomelingen van een welbepaald kipachtig dier (maar volgens onze definitie nog geen kip) wel een kip was. Dat was de eerste kip. Allertijden.
Stap 2: Definieer ei
Moet dat ei een kippenei zijn? Indien niet, dan is de vraag meteen opgelost. Dinosaurussen legden al eieren nog voor er sprake was van vogels, laat staan kippen. Gevolg: het ei was er eerst.
Als het wel een kippenei moet zijn, dan rest enkel nog de vraag: wat is een kippenei? Is dat 1: een ei gelegd door een kip, of 2: een ei waar een kip uitkomt?
Geval 1 betekent onvermijdelijk dat de kip eerst was, terwijl geval 2 betekent dat het ei eerst was.
Ziedaar, de onontkoombare logica die het probleem voor eeuwig oplost.
(done)
Dit alles gaat er natuurlijk van uit dat men het in algemene zin over 'de kip' en 'het ei' heeft. Als men daarentegen een specifieke kip en een specifiek ei voor ogen heeft, dan moet men er op slinkse wijze proberen achter te komen welk van de twee er als eerste was. Dit is dan echter een veeleer praktische dan filosofische vraag.
* God heeft eerst de kip geschapen en die kip heeft een ei gelegd. Het zou nogal onnozel zijn als God een ei had geschapen dat dan moest uitgebroed worden door een ander dier.
dinsdag 6 december 2011
Productvernieuwing
Weet je waar ik altijd keihard mee moet lachen? Productvernieuwing. Of om het op z'n Duits te zeggen, Produkterneuerung.
Ik heb het dan over nutteloze productvernieuwing natuurlijk. Puur voor de marketing.
Zoals de welbekende "nu nog meer smaak" of "verbeterde receptuur". "Receptuur", komaan, wat een woord.
Eerder had ik het ook al over de vernieuwing in melkdoosopeningsmethodes.
Eén van de meest absurde voorbeelden, dat recentelijk zijn intrede deed, is het doorspoelbare wc-rolletje van Lotus.
Waaaaaw, wat een revolutie!
Vanaf nu moet je je lege WC-rolletje niet meer helemaal naar de vuilbak sleuren, maar kun je het gewoon door het toilet spoelen! Gedaan met dozen oud papier vol wc-rolletjes!
Het krijgt zelfs een naam. Aqua Tube. Zodat de hipsters op Facebook en Twitter er eenduidig naar kunnen verwijzen.
persoon1:
"Vandaag mijn gat voor het eerst afgeveegd met een #aquatube, ideaal om het laatste restje weg te schrapen!"
persoon2:
"@persoon1: ja ik heb dat ook, al sinds vorige week! #eerder"
persoon1:
"@persoon2: ik had het al langer, maar het vorige rolletje was nog niet op #tocheerder"
Serieus, wie koopt zoiets?
Soms is het gewoon bijna zielig, de wanhopige pogingen van bedrijven om hun producten opnieuw in de kijker te zetten. Honing bijvoorbeeld, is al duizenden jaren precies hetzelfde. Je hebt verschillende smaakjes ja, maar honing is honing, veel kun je daar niet aan veranderen.
Ah maar wacht, als we dat nu eens eerst 20 jaar in een gewone glazen pot doen en dan plots in een plastieken fles waar je op kunt duwen! JA SUPERHANDIG!
Honing is natuurlijk compleet ongeschikt om uit een fles te laten lopen want het LOOPT NIET. Het gevolg is dat al die flessen langs alle kanten volhangen met honing. Tot ze de antidrupdop introduceren. Die uiteraard toch drupt.
En ken je nog de "Sqeeuzable" theezakjes waar Lipton een paar jaar geleden mee kwam aanzetten? Onhandig!
Maar die Aqua Tube slaat toch wel alles. Hahaha man toch.
Ik heb het dan over nutteloze productvernieuwing natuurlijk. Puur voor de marketing.
Zoals de welbekende "nu nog meer smaak" of "verbeterde receptuur". "Receptuur", komaan, wat een woord.
Eerder had ik het ook al over de vernieuwing in melkdoosopeningsmethodes.
Eén van de meest absurde voorbeelden, dat recentelijk zijn intrede deed, is het doorspoelbare wc-rolletje van Lotus.
Waaaaaw, wat een revolutie!
Vanaf nu moet je je lege WC-rolletje niet meer helemaal naar de vuilbak sleuren, maar kun je het gewoon door het toilet spoelen! Gedaan met dozen oud papier vol wc-rolletjes!
Het krijgt zelfs een naam. Aqua Tube. Zodat de hipsters op Facebook en Twitter er eenduidig naar kunnen verwijzen.
persoon1:
"Vandaag mijn gat voor het eerst afgeveegd met een #aquatube, ideaal om het laatste restje weg te schrapen!"
persoon2:
"@persoon1: ja ik heb dat ook, al sinds vorige week! #eerder"
persoon1:
"@persoon2: ik had het al langer, maar het vorige rolletje was nog niet op #tocheerder"
Serieus, wie koopt zoiets?
Soms is het gewoon bijna zielig, de wanhopige pogingen van bedrijven om hun producten opnieuw in de kijker te zetten. Honing bijvoorbeeld, is al duizenden jaren precies hetzelfde. Je hebt verschillende smaakjes ja, maar honing is honing, veel kun je daar niet aan veranderen.
Ah maar wacht, als we dat nu eens eerst 20 jaar in een gewone glazen pot doen en dan plots in een plastieken fles waar je op kunt duwen! JA SUPERHANDIG!
Honing is natuurlijk compleet ongeschikt om uit een fles te laten lopen want het LOOPT NIET. Het gevolg is dat al die flessen langs alle kanten volhangen met honing. Tot ze de antidrupdop introduceren. Die uiteraard toch drupt.
En ken je nog de "Sqeeuzable" theezakjes waar Lipton een paar jaar geleden mee kwam aanzetten? Onhandig!
Maar die Aqua Tube slaat toch wel alles. Hahaha man toch.
donderdag 1 december 2011
Epic!
How man. How man!
Ken je dat, van die epische momenten die je meemaakt zonder getuigen en die je meteen aan iedereen wil vertellen?
Ik heb er daarnet zo een meegemaakt.
Met mijn suffe ochtendkop (die de droom nog aan het afmaken was waaruit ik brutaal ontwaakte door een of ander geluid maar niet mijn wekker want die heb ik niet) was ik koffie aan het drinken aan mijn bureau in de kelder tot de beker leeg was.
Mijn onlesbare dorst dwong mij de beker nog eens te gaan vullen. Wat zich toen afspeelde was zeer episch.
Mijn voet bleef hangen achter de draad van mijn koptelefoon en ik dacht bij mezelf: "shit niet weer", want het gebeurt wel vaker dat ik op die manier mijn koptelefoon tegen te grond kegel.
Maar daar bleef het deze keer niet bij. De koptelefoon sleurde op zijn weg naar de ondergang nog een hoop spullen mee en alles kletterde luid kletterend op de vloer.
Intussen probeerde ik mijn been op te heffen om los te geraken uit de onwrikbare greep van de koptelefoondraad. Maar aangezien die onwrikbaar was, geraakte ik niet los en knalde ik zelf ook nog eens tegen de grond!
Daarbovenop had ik nog steeds die beker vast met een restje koffie, dus die viel ook luid kletterend op de vloer en liet een spetterpatroon achter waar Dexter Morgan zich even zoet mee zou kunnen houden.
Verdwaasd stond ik recht. Waaw!
Wat een epische val!
Ik moest het meteen tegen iemand vertellen. De eerste die ik tegenkwam, was een collega die Nederlands aan het leren is maar nog niet helemaal volleerd is. Ik zei: "How jong, ik ben daarnet keihard op mijn bakkes gevallen!!!"
-"Bakkes?"
Leg dat maar eens uit...
Ken je dat, van die epische momenten die je meemaakt zonder getuigen en die je meteen aan iedereen wil vertellen?
Ik heb er daarnet zo een meegemaakt.
Met mijn suffe ochtendkop (die de droom nog aan het afmaken was waaruit ik brutaal ontwaakte door een of ander geluid maar niet mijn wekker want die heb ik niet) was ik koffie aan het drinken aan mijn bureau in de kelder tot de beker leeg was.
Mijn onlesbare dorst dwong mij de beker nog eens te gaan vullen. Wat zich toen afspeelde was zeer episch.
Mijn voet bleef hangen achter de draad van mijn koptelefoon en ik dacht bij mezelf: "shit niet weer", want het gebeurt wel vaker dat ik op die manier mijn koptelefoon tegen te grond kegel.
Maar daar bleef het deze keer niet bij. De koptelefoon sleurde op zijn weg naar de ondergang nog een hoop spullen mee en alles kletterde luid kletterend op de vloer.
Intussen probeerde ik mijn been op te heffen om los te geraken uit de onwrikbare greep van de koptelefoondraad. Maar aangezien die onwrikbaar was, geraakte ik niet los en knalde ik zelf ook nog eens tegen de grond!
Daarbovenop had ik nog steeds die beker vast met een restje koffie, dus die viel ook luid kletterend op de vloer en liet een spetterpatroon achter waar Dexter Morgan zich even zoet mee zou kunnen houden.
Verdwaasd stond ik recht. Waaw!
Wat een epische val!
Ik moest het meteen tegen iemand vertellen. De eerste die ik tegenkwam, was een collega die Nederlands aan het leren is maar nog niet helemaal volleerd is. Ik zei: "How jong, ik ben daarnet keihard op mijn bakkes gevallen!!!"
-"Bakkes?"
Leg dat maar eens uit...
dinsdag 29 november 2011
Bottinen
Vanaf nu is het stil wanneer ik loop. Niet loop-loop. Wandel eigenlijk. Maar ook niet wandel-wandel. Eerder stap. Mij te voet voortbeweeg.
"Heb je mocassins gekocht?" zou een Arendsoog-lezer kunnen vragen. Nee hoor. Bottinen heb ik gekocht. Het soort waarvoor ik me tien jaar geleden doodgeschaamd zou hebben (eentje had zich doodgeschaamd, toen waren ze nog met uhm pakt zes).
Weet je, de winter komt eraan en de hakschoenen waren leuk, maar bij nader inzien toch wat lawaaierig. Ik kon de vogeltjes niet meer horen fluiten begod!
Nu het winter is fluiten de vogeltjes wel niet meer zoveel. Maar moesten ze fluiten, horen dat ik ze zou! (Dank u Yoda, voor gebruiken van creatieve woordvolgerde het.)
U merkt het, ik typ mijn teksten zonder de backspace te hanteren.
Maar dus, bottinen. Gewone bruine met veters. Op welgeteld drie plaatsen zit er een versierend wit stikseltje, wat ik nog aanvaardbaar vind. En ze zijn stil.
Een klein hilarisch weetje is dat de fabrikant zich geamuseerd heeft met het nabootsen van schroefjes in de zolen. Werkelijk, ze hebben in het patroon van de zolen de vorm van een kruisschroef ge- (ja, ge-wat? Iemand een idee welk productieproces men gebruikt voor het vervaardigen van schoenzolen, meer specifiek van de patronen in de onderkant ervan?) Mijn gok is spuiten in een mal. Het doet er niet toe. Er zijn vormen van schroefjes in de onderkant van mijn zolen. En alsof dat nog niet voldoende is, hebben ze die nog ingekleurd ook! Je gelooft het vast niet, maar het is echt waar. Kun je het je voorstellen? Degene die het ontwerp van de schoenen voor zijn rekening neemt in het schoenmaakbedrijf (lees niet 'schoonmaakbedrijf'), vond het wel leuk om kruisschroefjes na te bootsen in dit model van schoenen. De productie-ingenieur vond dat aanvankelijk ook wel een tof idee, maar kwam toen met de kostenraming op de proppen. Voor het inkleuren van tien welgevormde schroefjes in elke zool, moesten ze speciaal een lasergestuurde verfspuitmachine en uiteraard liters verf aanschaffen. Het idee is op de raad van bestuur besproken en goedgekeurd.
Op zo'n momenten vraag ik mij af of alles in de wereld wel echt alleen om winst draait. Hartverwarmend.
"Heb je mocassins gekocht?" zou een Arendsoog-lezer kunnen vragen. Nee hoor. Bottinen heb ik gekocht. Het soort waarvoor ik me tien jaar geleden doodgeschaamd zou hebben (eentje had zich doodgeschaamd, toen waren ze nog met uhm pakt zes).
Weet je, de winter komt eraan en de hakschoenen waren leuk, maar bij nader inzien toch wat lawaaierig. Ik kon de vogeltjes niet meer horen fluiten begod!
Nu het winter is fluiten de vogeltjes wel niet meer zoveel. Maar moesten ze fluiten, horen dat ik ze zou! (Dank u Yoda, voor gebruiken van creatieve woordvolgerde het.)
U merkt het, ik typ mijn teksten zonder de backspace te hanteren.
Maar dus, bottinen. Gewone bruine met veters. Op welgeteld drie plaatsen zit er een versierend wit stikseltje, wat ik nog aanvaardbaar vind. En ze zijn stil.
Een klein hilarisch weetje is dat de fabrikant zich geamuseerd heeft met het nabootsen van schroefjes in de zolen. Werkelijk, ze hebben in het patroon van de zolen de vorm van een kruisschroef ge- (ja, ge-wat? Iemand een idee welk productieproces men gebruikt voor het vervaardigen van schoenzolen, meer specifiek van de patronen in de onderkant ervan?) Mijn gok is spuiten in een mal. Het doet er niet toe. Er zijn vormen van schroefjes in de onderkant van mijn zolen. En alsof dat nog niet voldoende is, hebben ze die nog ingekleurd ook! Je gelooft het vast niet, maar het is echt waar. Kun je het je voorstellen? Degene die het ontwerp van de schoenen voor zijn rekening neemt in het schoenmaakbedrijf (lees niet 'schoonmaakbedrijf'), vond het wel leuk om kruisschroefjes na te bootsen in dit model van schoenen. De productie-ingenieur vond dat aanvankelijk ook wel een tof idee, maar kwam toen met de kostenraming op de proppen. Voor het inkleuren van tien welgevormde schroefjes in elke zool, moesten ze speciaal een lasergestuurde verfspuitmachine en uiteraard liters verf aanschaffen. Het idee is op de raad van bestuur besproken en goedgekeurd.
Op zo'n momenten vraag ik mij af of alles in de wereld wel echt alleen om winst draait. Hartverwarmend.
dinsdag 22 november 2011
Het Kopieerapparaat en de Bitch
Wie zegt dat kantoorwerk niet boeiend of zelfs spannend kan zijn, vergist zich of is een grote leugenaar!
Niet zo lang geleden maakte ik een situatie mee die ik eerlijk gezegd niemand toewens, maar die niettemin aantoont hoe spannend of zelfs GEVAARLIJK kantoorwerk kan zijn.
Mijn werk als doctoraatsstudent houdt namelijk in dat ik niet alleen theoretisch bezig ben met onderzoek, maar ook praktisch met onderwijs. Dat betekent dat ik in dit specifieke geval zelf de kopieën mocht maken van de practicumbundels van de studentjes.
Nog niet spannend genoeg? Wacht maar, de spanning begint nu op te bouwen. Na het verzamelen van de juiste informatie en het uitvoeren van uitgebreide berekeningen kwamen we met de collega's overeen dat er ongeveer zo'n 80 studenten deze practica moesten volgen. Zij moesten elk een bundel krijgen van 18 bladzijden (recto verso, want aan de KUL denkt men aan het milieu) plus een NDA waarvan ik niet mag zeggen hoeveel pagina's het precies waren. Twee aparte bundels dus, met in totaal meer dan 20 bladzijden. Die moest ik dus 80 keer kopiëren en nieten. Dat nieten is misschien niet echt het vermelden waard want dat gebeurt automatisch.
Ja, het is wel een zeer mooi apparaat waar we mee mogen werken. U hebt nu een idee van de omvang van het werk dat me te wachten stond. Toegegeven, het is slechts het apparaat instellen en het origineel juist invoeren, maar het grote aantal maakt van deze taak toch een grote verantwoordelijkheid. Het apparaat is werkelijk prachtig, dat moet gezegd worden. De interface is zeer intuïtief en de eerste proefdruk gaf een werkelijk adembenemend resultaat. Enkel het nietje zat aan de verkeerde kant, maar dat was zo opgelost. Na de proefdruk was ik klaar voor het grote werk. Ik begon met de NDA van onbekend maar niet verwaarloosbaar aantal bladzijden. Een druk op de groene knop, en het apparaat begon er lustig op los te kopiëren en nieten.
Aanvankelijk was ik van mening dat ik er beter even bij bleef wachten, niet wetende dat het nog een hele tijd zou duren. Na 10 minuten achtte ik het toch wijzer om op mijn bureau verder te gaan wachten met een kop koffie.
Een halfuurtje later ging ik controleren en ja hoor, de NDA's waren goed gelukt. Tijd voor de practicumbundel zelf. Met wat meer zelfvertrouwen deze keer, plaatste ik het origineel en met dezelfde instellingen nog in het geheugen mocht het apparaat nu aan het leeuwendeel van de kopieën beginnen. Dit zou zeker meer dan een uur duren, dacht ik, en ik ging rustig weer naar mijn bureau.
Een uur later ging ik nog maar eens terug om te kijken hoe het ermee stond.
Aanvankelijk tot mijn tevredenheid, maar later zeer tot mijn ongenoegen, zo zal blijken, zag ik dat er reeds iemand anders bij het apparaat stond. Er van uitgaande dat dat betekende dat mijn taak afgerond was, glimlachte ik vriendelijk en zei ik goedendag.
De dame aan het apparaat was een onbekende voor mij en ze verklaarde meteen waarom: "Ja sorry ik ben van een ander departement maar wij hebben zo geen schoon kopieermachien." (ik zal maar niet vermelden welk departement want anders is het OORLOG!)
"Geen probleem," zei ik "ik ben toch klaar. En terwijl ik het zei nam ik de stapel bundels aan de uitgang van het kopieerapparaat en vond ik dat het er verdacht weinig waren. Wat verderop aan een tafel telde ik ze na. Twintig. 20!
Ik snapte al niet waarom ze met "sorry" begon, maar blijkbaar had de bitch mijn kopieertaak gewoon geannuleerd om haar stomme rotscans te kunnen maken. Toen ik terugging naar het apparaat was ze al weg.
Wat een lef! Wat een onbeleefdheid! Wat een egoïsme!
Ik kon me niet eens voorstellen dat iemand met opzet een ander zijn taak zou annuleren, dus ik ging in de takenlijst van het apparaat kijken en bij die van mij stond "job cancelled". Echt waar. Jezus guest.
Onvoorstelbaar.
Niet zo lang geleden maakte ik een situatie mee die ik eerlijk gezegd niemand toewens, maar die niettemin aantoont hoe spannend of zelfs GEVAARLIJK kantoorwerk kan zijn.
Mijn werk als doctoraatsstudent houdt namelijk in dat ik niet alleen theoretisch bezig ben met onderzoek, maar ook praktisch met onderwijs. Dat betekent dat ik in dit specifieke geval zelf de kopieën mocht maken van de practicumbundels van de studentjes.
Nog niet spannend genoeg? Wacht maar, de spanning begint nu op te bouwen. Na het verzamelen van de juiste informatie en het uitvoeren van uitgebreide berekeningen kwamen we met de collega's overeen dat er ongeveer zo'n 80 studenten deze practica moesten volgen. Zij moesten elk een bundel krijgen van 18 bladzijden (recto verso, want aan de KUL denkt men aan het milieu) plus een NDA waarvan ik niet mag zeggen hoeveel pagina's het precies waren. Twee aparte bundels dus, met in totaal meer dan 20 bladzijden. Die moest ik dus 80 keer kopiëren en nieten. Dat nieten is misschien niet echt het vermelden waard want dat gebeurt automatisch.
Ja, het is wel een zeer mooi apparaat waar we mee mogen werken. U hebt nu een idee van de omvang van het werk dat me te wachten stond. Toegegeven, het is slechts het apparaat instellen en het origineel juist invoeren, maar het grote aantal maakt van deze taak toch een grote verantwoordelijkheid. Het apparaat is werkelijk prachtig, dat moet gezegd worden. De interface is zeer intuïtief en de eerste proefdruk gaf een werkelijk adembenemend resultaat. Enkel het nietje zat aan de verkeerde kant, maar dat was zo opgelost. Na de proefdruk was ik klaar voor het grote werk. Ik begon met de NDA van onbekend maar niet verwaarloosbaar aantal bladzijden. Een druk op de groene knop, en het apparaat begon er lustig op los te kopiëren en nieten.
Aanvankelijk was ik van mening dat ik er beter even bij bleef wachten, niet wetende dat het nog een hele tijd zou duren. Na 10 minuten achtte ik het toch wijzer om op mijn bureau verder te gaan wachten met een kop koffie.
Een halfuurtje later ging ik controleren en ja hoor, de NDA's waren goed gelukt. Tijd voor de practicumbundel zelf. Met wat meer zelfvertrouwen deze keer, plaatste ik het origineel en met dezelfde instellingen nog in het geheugen mocht het apparaat nu aan het leeuwendeel van de kopieën beginnen. Dit zou zeker meer dan een uur duren, dacht ik, en ik ging rustig weer naar mijn bureau.
Een uur later ging ik nog maar eens terug om te kijken hoe het ermee stond.
Aanvankelijk tot mijn tevredenheid, maar later zeer tot mijn ongenoegen, zo zal blijken, zag ik dat er reeds iemand anders bij het apparaat stond. Er van uitgaande dat dat betekende dat mijn taak afgerond was, glimlachte ik vriendelijk en zei ik goedendag.
De dame aan het apparaat was een onbekende voor mij en ze verklaarde meteen waarom: "Ja sorry ik ben van een ander departement maar wij hebben zo geen schoon kopieermachien." (ik zal maar niet vermelden welk departement want anders is het OORLOG!)
"Geen probleem," zei ik "ik ben toch klaar. En terwijl ik het zei nam ik de stapel bundels aan de uitgang van het kopieerapparaat en vond ik dat het er verdacht weinig waren. Wat verderop aan een tafel telde ik ze na. Twintig. 20!
Ik snapte al niet waarom ze met "sorry" begon, maar blijkbaar had de bitch mijn kopieertaak gewoon geannuleerd om haar stomme rotscans te kunnen maken. Toen ik terugging naar het apparaat was ze al weg.
Wat een lef! Wat een onbeleefdheid! Wat een egoïsme!
Ik kon me niet eens voorstellen dat iemand met opzet een ander zijn taak zou annuleren, dus ik ging in de takenlijst van het apparaat kijken en bij die van mij stond "job cancelled". Echt waar. Jezus guest.
Onvoorstelbaar.
donderdag 17 november 2011
F**kin Perfect
Standaard ben ik vrij goed gezind als ik des morgens opsta. Zelfs al is het ijskoud en moet ik keidringend piesen en kan ik niet beslissen of ik eerst mijn kleren moet aandoen of eerst moet gaan piesen. Zelfs dan. Er zijn weinig dingen die mij een slecht humeur kunnen bezorgen.
Dit zijn er twee:
1. Melkdozen die niet opengaan.
Echt waar, de enige verbetering die ze ooit hebben aangebracht op de openingsmethode van melkdozen is het vervangen van het stippellijntje + schaartje door een voorgeperforeerde lijn die het scheuren vergemakkelijkt. Alle boecht die ze daarna hebben bedacht om het zogezegd makkelijker te maken, is fataal mislukt.
Vandaag bijvoorbeeld, trok ik het zilverkleurig lipje netjes los, en bleef er nog een extra plastiekske zitten dat nu niet meer te verwijderen was omdat het lipje weg was. AAARRRRRGGHHH!
2. Luide kutmuziek in de supermarkt. Stel je eens voor dat je al slechtgezind bent door een niet opengaande melkdoos en dat je even later in de supermarkt volgende muziek veel te luid door je strot krijgt geramd:
Dit zijn er twee:
1. Melkdozen die niet opengaan.
Echt waar, de enige verbetering die ze ooit hebben aangebracht op de openingsmethode van melkdozen is het vervangen van het stippellijntje + schaartje door een voorgeperforeerde lijn die het scheuren vergemakkelijkt. Alle boecht die ze daarna hebben bedacht om het zogezegd makkelijker te maken, is fataal mislukt.
Vandaag bijvoorbeeld, trok ik het zilverkleurig lipje netjes los, en bleef er nog een extra plastiekske zitten dat nu niet meer te verwijderen was omdat het lipje weg was. AAARRRRRGGHHH!
2. Luide kutmuziek in de supermarkt. Stel je eens voor dat je al slechtgezind bent door een niet opengaande melkdoos en dat je even later in de supermarkt volgende muziek veel te luid door je strot krijgt geramd:
dinsdag 8 november 2011
Hoop
Bij wijze van experiment draag ik de laatste maanden schoenen met hakken. Hakschoenen. Ultragay uiteraard, maar in naam van de wetenschap mag men al eens offers brengen, nietwaar?
De kennis die ik wens te vergaren door middel van dit experiment, is hoe het is om een aantrekkelijke vrouw te zijn. Ik emuleer het gedrag van deze aantrekkelijke vrouw door een combinatie van de hakschoenen en een vrouwelijk stapritme.
En waarachtig: met resultaat!
Ik werk in een kelder. Deze zit vol mannen van ongeveer mijn leeftijd. De deuren van onze bureaus zijn meestal open, en in de regel zit iedereen met zijn gezicht naar een computerscherm (of twee, voor de echten) te staren. Afhankelijk van de inrichting van het lokaal, is er dan links of rechts van hen een raam en aan de andere kant een deur (die dus meestal open staat).
Wanneer ik dan door de gang paradeer, zie ik in elk bureau één of meerdere koppen draaien.
De teleurstelling druipt hen van het gezicht wanneer ze zien dat ik het ben: een man!
Natuurlijk krijg ik wel eens commentaar: "Ge brengt ons in de war, met uw wijvenschoenen!" of: "Ge zijt precies nen cowboy!", maar dat alles deert me niet, want ik schep er genoegen in te weten dat ze vol hoop hun koppen draaien als ik langskom, en ik die hoop dan keihard de grond in kan boren.
Zelfs na maanden leren ze het nog niet af. Intussen ben ik al lang niet meer de enige man met hakschoenen en het aantal vrouwen is verhoudingsgewijs zeer laag in onze kelder. De kans dat een paar hakschoenen dus daadwerkelijk van een aantrekkelijke vrouw is, is bijzonder laag.
En toch blijven ze hopen.
Hoop, het is iets schoons.
De volledige resultaten van mijn onderzoek zal ik weldra presenteren op de Vrouwendag, 11/11/11.
Voor deze vrouwendag zijn er trouwens speciaal broodzakken bedrukt met reclame. De lay-out op deze zakken is verzorgd door een zekere Baram Maaruf. Ik kan uit deze naam helaas niet afleiden of het een man of een vrouw is, maar hij/zij heeft naast het vermelden van zijn/haar naam op de broodzak nog een kapitale fout gemaakt. Alle tekst is in Comic Sans.
De kennis die ik wens te vergaren door middel van dit experiment, is hoe het is om een aantrekkelijke vrouw te zijn. Ik emuleer het gedrag van deze aantrekkelijke vrouw door een combinatie van de hakschoenen en een vrouwelijk stapritme.
En waarachtig: met resultaat!
Ik werk in een kelder. Deze zit vol mannen van ongeveer mijn leeftijd. De deuren van onze bureaus zijn meestal open, en in de regel zit iedereen met zijn gezicht naar een computerscherm (of twee, voor de echten) te staren. Afhankelijk van de inrichting van het lokaal, is er dan links of rechts van hen een raam en aan de andere kant een deur (die dus meestal open staat).
Wanneer ik dan door de gang paradeer, zie ik in elk bureau één of meerdere koppen draaien.
De teleurstelling druipt hen van het gezicht wanneer ze zien dat ik het ben: een man!
Natuurlijk krijg ik wel eens commentaar: "Ge brengt ons in de war, met uw wijvenschoenen!" of: "Ge zijt precies nen cowboy!", maar dat alles deert me niet, want ik schep er genoegen in te weten dat ze vol hoop hun koppen draaien als ik langskom, en ik die hoop dan keihard de grond in kan boren.
Zelfs na maanden leren ze het nog niet af. Intussen ben ik al lang niet meer de enige man met hakschoenen en het aantal vrouwen is verhoudingsgewijs zeer laag in onze kelder. De kans dat een paar hakschoenen dus daadwerkelijk van een aantrekkelijke vrouw is, is bijzonder laag.
En toch blijven ze hopen.
Hoop, het is iets schoons.
De volledige resultaten van mijn onderzoek zal ik weldra presenteren op de Vrouwendag, 11/11/11.
Voor deze vrouwendag zijn er trouwens speciaal broodzakken bedrukt met reclame. De lay-out op deze zakken is verzorgd door een zekere Baram Maaruf. Ik kan uit deze naam helaas niet afleiden of het een man of een vrouw is, maar hij/zij heeft naast het vermelden van zijn/haar naam op de broodzak nog een kapitale fout gemaakt. Alle tekst is in Comic Sans.
maandag 31 oktober 2011
Zuurkool
Tijd voor een culinaire tip. Wie zin heeft in een degelijke hap (grootmoeders woorden), is gesteld met een goede kebab (mijn eigen rijmende aanvulling). De kwaliteit van kebab kan natuurlijk enorm variëren naargelang de kebabzaak.
Daarom kan ik Come Again Snack's (inclusief apostrophe) ten zeerste aanraden. Dat is in Leuven, op de Erasme Ruelensvest. De bediening is beleefd maar niet overdreven vriendelijk, precies zoals ik het graag heb. Eén stukje tomaat is meer dan genoeg voor de gemiddelde kebab. De saus-vlees-groenten ratio is nagenoeg perfect en als kers op de taart, worden durums nog 5 minuutjes in de pizza-oven gelegd om een mooi krokant korstje te krijgen. De pepers (optioneel doch gratis) zijn van uitstekende kwaliteit, niet verschrompeld, droog en taai, maar groot, sappig en bijna knapperig.
Kortom: topkebab voor zeer schappelijk prijzen!
Bovenstaande beschrijving geeft meteen mijn connaisseursschap aan. Ik kan met trots zeggen dat ik een ervaren kebabeter ben. En daarom was ik verbaasd, wat zeg ik, met perplexiteit geslagen (!) toen volgende hilarische situatie zich voordeed.
Ik had in de Come Again (lokaal jargon voor de Come Again Snack's) reeds mijn bestelling doeltreffend en efficiënt geplaatst (durum kip met andalouse alstublieft) en was op de immer zachte kussens aan het raam gaan zitten om te wachten. Op de televisie was een interessante documentaire aan de gang over de Britse Queen die zich nog steeds zeer verbonden voelde met alle exotische delen van het Gemenebest. In Australië kreeg ze een rugbybal van een aboriginal!
Plots kwam er in de Come Again een jongen binnen. Hij zag er bijzonder onervaren uit en wist ook duidelijk niet hoe zich te gedragen in het bijzijn van een ervaren kebabeter zoals mezelf. Hij was misschien 18 jaar en leek niet al te snugger. Maar vooroordelen zijn natuurlijk uit den boze en ik had dan ook oprecht niet kunnen voorspellen dat hij zo zwakzinnig zou kunnen zijn als later zou blijken.
Na een tijdje ongemakkelijk gewacht te hebben tot hij mocht bestellen, zei hij een beetje stotterend: "Een kleine kebab met cocktail alstublieft...
- "Pardon?" vroeg de man achter de toonbank.
Ik keek even weg van de TV, naar de jongen en de kebabman. Had ik dat goed verstaan?
" Zonder zuurkool alstublieft" zei de jongen nogmaals, maar deze keer luid en duidelijk.
De kebabman wist niet waar hij het had. Zijn gezichtsuitdrukking was er één van complete verbazing en walging tegelijk.
"Ok" zei hij diplomatisch.
Toen hij mij mijn durum kip overhandigde, wisselden we blikken uit van wederzijds begrip: WTF?!
In het naar buiten gaan, keek ik de jongen even meewarig aan.
Hij trilde op zijn benen.
Kortom: topkebab voor zeer schappelijk prijzen!
Bovenstaande beschrijving geeft meteen mijn connaisseursschap aan. Ik kan met trots zeggen dat ik een ervaren kebabeter ben. En daarom was ik verbaasd, wat zeg ik, met perplexiteit geslagen (!) toen volgende hilarische situatie zich voordeed.
Ik had in de Come Again (lokaal jargon voor de Come Again Snack's) reeds mijn bestelling doeltreffend en efficiënt geplaatst (durum kip met andalouse alstublieft) en was op de immer zachte kussens aan het raam gaan zitten om te wachten. Op de televisie was een interessante documentaire aan de gang over de Britse Queen die zich nog steeds zeer verbonden voelde met alle exotische delen van het Gemenebest. In Australië kreeg ze een rugbybal van een aboriginal!
Plots kwam er in de Come Again een jongen binnen. Hij zag er bijzonder onervaren uit en wist ook duidelijk niet hoe zich te gedragen in het bijzijn van een ervaren kebabeter zoals mezelf. Hij was misschien 18 jaar en leek niet al te snugger. Maar vooroordelen zijn natuurlijk uit den boze en ik had dan ook oprecht niet kunnen voorspellen dat hij zo zwakzinnig zou kunnen zijn als later zou blijken.
Na een tijdje ongemakkelijk gewacht te hebben tot hij mocht bestellen, zei hij een beetje stotterend: "Een kleine kebab met cocktail alstublieft...
( d r a m a t i s c h e p a u z e )
"... en zonder zuurkool"- "Pardon?" vroeg de man achter de toonbank.
Ik keek even weg van de TV, naar de jongen en de kebabman. Had ik dat goed verstaan?
" Zonder zuurkool alstublieft" zei de jongen nogmaals, maar deze keer luid en duidelijk.
De kebabman wist niet waar hij het had. Zijn gezichtsuitdrukking was er één van complete verbazing en walging tegelijk.
"Ok" zei hij diplomatisch.
Toen hij mij mijn durum kip overhandigde, wisselden we blikken uit van wederzijds begrip: WTF?!
In het naar buiten gaan, keek ik de jongen even meewarig aan.
Hij trilde op zijn benen.
maandag 24 oktober 2011
Spreekwoorden 2.0
"Spreekwoorden zijn niet meer van deze tijd", zegt men wel eens. Op zich al een mooi spreekwoord. Er schuilt zeker waarheid in. Ik heb me lang afgevraagd hoe zoiets kan. Verloedering van de taal? Slecht onderwijs? Gebrek aan interesse vanwege de jeugd? Niets van dat alles. De meeste spreekwoorden kloppen gewoon helemaal niet!
Neem nu: "Beter een Goede Buur dan een Verre Vriend". Dat is helemaal niet waar. Een verre vriend kan toch nog altijd beter zijn dan die goede buur? De afstand heeft toch op zich geen invloed op de kwaliteiten van die vriend? Daarom stel ik volgende verbetering voor:
"Beter een Goede Buur dan een Slechte Buur"
of misschien
"Een Goede Buur is Slechter, Beter of Even Goed dan een Verre Vriend".
Dat klopt tenminste altijd.
Gelijkaardig: "Beter Eén Vogel in de Hand dan Tien in de Lucht". Dat ligt er maar net aan of je graag vogels in je handen hebt, of wat voor soort vogel het is. Ik zou bijvoorbeeld niet graag een Keizerspinguïn in mijn hand hebben. Daarentegen, als er Keizerspinguins in de lucht zijn, dan is er ook iets vreemds aan de hand. Het is dan zeer moeilijk te beslissen welk van beide gevallen te verkiezen is. Beter zou zijn:
"Zonder Meer Informatie over het Type Vogel is het Onmogelijk te Bepalen of Eén Vogel in de Hand Beter is dan Tien in de Lucht".
Een andere onwaarheid is de volgende: "Zoals het Klokje Thuis Tikt, Tikt het Nergens". Ten eerste heb ik geen klokken die tikken, want ik vind dat vreselijk irritant. Ten tweede, moest ik toch een tikkende klok hebben, dan was die waarschijnlijk ergens aan de lopende band gefabriceerd en tikte hij exact hetzelfde als honderden andere klokken. Het zou dus moeten worden:
"Als je Thuis een Tikkende Klok Hebt, is de Kans Groot dat er Honderden Andere Klokken zijn die Exact Hetzelfde Tikken".
Sommige spreekwoorden zijn dan weer zeer ongepast tegenwoordig.
"Honger is de Beste Saus". Ik heb dat eens tegen een bedelaar gezegd in de Diestsestraat en die kon daar hoegenaamd niet mee lachen. Na overleg zijn we overeengekomen dat een betere versie zou luiden:
"Voor op Frieten is Puntje-Puntje-Puntje de Beste Saus", waar je dan zelf je favoriete saus mag invullen in de plaats van Puntje-Puntje-Puntje. Een soort interactief spreekwoord. Ik zou mayonaise kiezen, maar dat is voor iedereen een persoonlijk keuze
Andere suggesties zijn steeds welkom.
Neem nu: "Beter een Goede Buur dan een Verre Vriend". Dat is helemaal niet waar. Een verre vriend kan toch nog altijd beter zijn dan die goede buur? De afstand heeft toch op zich geen invloed op de kwaliteiten van die vriend? Daarom stel ik volgende verbetering voor:
"Beter een Goede Buur dan een Slechte Buur"
of misschien
"Een Goede Buur is Slechter, Beter of Even Goed dan een Verre Vriend".
Dat klopt tenminste altijd.
Gelijkaardig: "Beter Eén Vogel in de Hand dan Tien in de Lucht". Dat ligt er maar net aan of je graag vogels in je handen hebt, of wat voor soort vogel het is. Ik zou bijvoorbeeld niet graag een Keizerspinguïn in mijn hand hebben. Daarentegen, als er Keizerspinguins in de lucht zijn, dan is er ook iets vreemds aan de hand. Het is dan zeer moeilijk te beslissen welk van beide gevallen te verkiezen is. Beter zou zijn:
"Zonder Meer Informatie over het Type Vogel is het Onmogelijk te Bepalen of Eén Vogel in de Hand Beter is dan Tien in de Lucht".
Een andere onwaarheid is de volgende: "Zoals het Klokje Thuis Tikt, Tikt het Nergens". Ten eerste heb ik geen klokken die tikken, want ik vind dat vreselijk irritant. Ten tweede, moest ik toch een tikkende klok hebben, dan was die waarschijnlijk ergens aan de lopende band gefabriceerd en tikte hij exact hetzelfde als honderden andere klokken. Het zou dus moeten worden:
"Als je Thuis een Tikkende Klok Hebt, is de Kans Groot dat er Honderden Andere Klokken zijn die Exact Hetzelfde Tikken".
Sommige spreekwoorden zijn dan weer zeer ongepast tegenwoordig.
"Honger is de Beste Saus". Ik heb dat eens tegen een bedelaar gezegd in de Diestsestraat en die kon daar hoegenaamd niet mee lachen. Na overleg zijn we overeengekomen dat een betere versie zou luiden:
"Voor op Frieten is Puntje-Puntje-Puntje de Beste Saus", waar je dan zelf je favoriete saus mag invullen in de plaats van Puntje-Puntje-Puntje. Een soort interactief spreekwoord. Ik zou mayonaise kiezen, maar dat is voor iedereen een persoonlijk keuze
Andere suggesties zijn steeds welkom.
dinsdag 18 oktober 2011
Stuff We All Get
SWAG!
Stuff no one really needs. Or even wants.
Dikwijls denk ik eraan om kluizenaar te worden. Zo een goeie ouderwetse kluizenaar die volgens mijn verbeelding in een grot woont en een bruine Broeder Tuck-pij draagt.
Ik heb niks nodig. Geen Passe-Partout die zonder te lezen bij het oud papier belandt omdat ik te lui ben om ergens zo'n stickertje te gaan halen voor op de brievenbus. Ook geen balpen van Axon Cable die niet fatsoenlijk klikt omdat ze een net te goedkoop model hebben gekozen. En zeker geen flyer van één of ander bijlessenbureau waar een latje op geprint is. Een fucking papieren lat. De volgende keer dat ik nog eens een perfecte isometrische projectie van een dodecaëder moet tekenen mag ik zeker die flyer niet vergeten!
Wat een rommel zeg.
Kunnen ze daar geen belastingen op heffen? Ik zal eens vertellen waar ze allemaal belastingen op moeten heffen:
- De Passe-Partout
- Balpennen van slechte kwaliteit
- Papieren latten
- Droge croissants
- Koffers met wieletjes
- Fruit
- De piercings van An Lemmens
- Nu ik eraan denk: al die stomme wedstrijden op TV van wie het beste kan dansen of zingen of welke zanger nog relatief goed kan schaatsen ondanks het feit dat hij eigenlijk een zanger is en geen schaatser of wie het beste Michael Jackson kan nadoen maar niet te want ge moet ook uw eigen inbreng leveren.
- Modeboekjes
- Gebruik van het woord "Respect" (behalve in citaten)
- Plagiaatclaims
- Facebook (nee serieus, dat zou nogal eens wat opbrengen)
Dus, trouwe lezers die in de politiek zitten: you know what to do. Laat Dexia maar lekker failliet gaan en vul de staatskas met nuttige belastingen!
Stuff no one really needs. Or even wants.
Dikwijls denk ik eraan om kluizenaar te worden. Zo een goeie ouderwetse kluizenaar die volgens mijn verbeelding in een grot woont en een bruine Broeder Tuck-pij draagt.
Ik heb niks nodig. Geen Passe-Partout die zonder te lezen bij het oud papier belandt omdat ik te lui ben om ergens zo'n stickertje te gaan halen voor op de brievenbus. Ook geen balpen van Axon Cable die niet fatsoenlijk klikt omdat ze een net te goedkoop model hebben gekozen. En zeker geen flyer van één of ander bijlessenbureau waar een latje op geprint is. Een fucking papieren lat. De volgende keer dat ik nog eens een perfecte isometrische projectie van een dodecaëder moet tekenen mag ik zeker die flyer niet vergeten!
Wat een rommel zeg.
Kunnen ze daar geen belastingen op heffen? Ik zal eens vertellen waar ze allemaal belastingen op moeten heffen:
- De Passe-Partout
- Balpennen van slechte kwaliteit
- Papieren latten
- Droge croissants
- Koffers met wieletjes
- Fruit
- De piercings van An Lemmens
- Nu ik eraan denk: al die stomme wedstrijden op TV van wie het beste kan dansen of zingen of welke zanger nog relatief goed kan schaatsen ondanks het feit dat hij eigenlijk een zanger is en geen schaatser of wie het beste Michael Jackson kan nadoen maar niet te want ge moet ook uw eigen inbreng leveren.
- Modeboekjes
- Gebruik van het woord "Respect" (behalve in citaten)
- Plagiaatclaims
- Facebook (nee serieus, dat zou nogal eens wat opbrengen)
Dus, trouwe lezers die in de politiek zitten: you know what to do. Laat Dexia maar lekker failliet gaan en vul de staatskas met nuttige belastingen!
zondag 9 oktober 2011
Gek
Gek worden is niet moeilijk. Op dit eigenste moment ben ik gek aan het worden van de muziek van mijn vader. Ik zit in zijn huis in zijn zetel naar zijn muziek te luisteren. Hoewel muziek een eufemisme is. Het is een uithoudingsstrijd. Zowel voor de muzikant als voor mezelf. De muzikant in kwestie is een percussionist die twee trommeltjes heeft waar hij nu eens afwisselend en dan weer tegelijk op slaat. Ik denk al zo'n tien minuten ongeveer. Ik ben al tien minuten aan het denken: het zal zo wel stoppen, het is de moeite niet om voor op te staan uit de zetel. Maar het blijft gaan. Ik weet ook gewoon dat van zodra ik opsta, het volgende liedje gaat beginnen.
Mijn vader is er gelukkig. Hij is aan het rondwandelen en vindt het niet erg even het volgende nummer op te zetten. Het is een zogenaamde "partyshuffle" in iTunes. Nu staat er een meer rustgevend orgelconcert op.
56 minuten en 42 seconden zou het geduurd hebben. Steve Reich zo blijkt. Even opzoeken op Wikipedia: http://en.wikipedia.org/wiki/Drumming_(Reich)
Waar halen ze het?
Dat is slechts één van de twee vormen van gek die ik wou bepreken. De andere vorm is die dat anderen je gek vinden omdat je iets doet wat niet conventioneel is.
Zo was ik op een keer in de Fnac om iets te kopen. Een Stereo-Stereo-Mini-Mini-Jack-Jack-Kabel(-Kabel) namelijk. Het ding was overdreven goed verpakt. Weer en wind zouden de kabel niet deren!
De kassierster bij wie ik moest afrekenen was er zo één van het enthousiaste type. Een naïeve beginneling die nog in de overtuiging is dat enthousiast en vriendelijk zijn het saaie en onbevredigende werk iets draaglijker maakt.
Toen ik vroeg of ik met bancontact mocht betalen (puur uit beleefdheid, ik wou eigenlijk gewoon aangeven dat ik bancontact zou gebruiken, mogen of niet), zei ze: "natuurlijk meneer". Waarop ik glimlachte met een blik die zei: "ugh gij zijt vermoeiend."
Na de betaling vroeg ze of ik een zakje wou. Ze had er al bijna één vast toen ik zei: "nee dankje".
Toen keek ze me zo verbaasd aan dat ik medelijden met haar had. "Waarom niet?" vroeg ze. Wat een brutaliteit! Ik was even uit het lood geslagen. Er kunnen toch honderd redenen zijn waarom iemand geen zakje nodig heeft. Maar het leek wel alsof ze dacht dat ik gek was. Ik keek haar nog eens vragend aan. Wou ze daar nu echt een antwoord op? "Ik heb fietstassen" mompelde ik.
Mijn vader is er gelukkig. Hij is aan het rondwandelen en vindt het niet erg even het volgende nummer op te zetten. Het is een zogenaamde "partyshuffle" in iTunes. Nu staat er een meer rustgevend orgelconcert op.
56 minuten en 42 seconden zou het geduurd hebben. Steve Reich zo blijkt. Even opzoeken op Wikipedia: http://en.wikipedia.org/wiki/Drumming_(Reich)
Waar halen ze het?
Dat is slechts één van de twee vormen van gek die ik wou bepreken. De andere vorm is die dat anderen je gek vinden omdat je iets doet wat niet conventioneel is.
Zo was ik op een keer in de Fnac om iets te kopen. Een Stereo-Stereo-Mini-Mini-Jack-Jack-Kabel(-Kabel) namelijk. Het ding was overdreven goed verpakt. Weer en wind zouden de kabel niet deren!
De kassierster bij wie ik moest afrekenen was er zo één van het enthousiaste type. Een naïeve beginneling die nog in de overtuiging is dat enthousiast en vriendelijk zijn het saaie en onbevredigende werk iets draaglijker maakt.
Toen ik vroeg of ik met bancontact mocht betalen (puur uit beleefdheid, ik wou eigenlijk gewoon aangeven dat ik bancontact zou gebruiken, mogen of niet), zei ze: "natuurlijk meneer". Waarop ik glimlachte met een blik die zei: "ugh gij zijt vermoeiend."
Na de betaling vroeg ze of ik een zakje wou. Ze had er al bijna één vast toen ik zei: "nee dankje".
Toen keek ze me zo verbaasd aan dat ik medelijden met haar had. "Waarom niet?" vroeg ze. Wat een brutaliteit! Ik was even uit het lood geslagen. Er kunnen toch honderd redenen zijn waarom iemand geen zakje nodig heeft. Maar het leek wel alsof ze dacht dat ik gek was. Ik keek haar nog eens vragend aan. Wou ze daar nu echt een antwoord op? "Ik heb fietstassen" mompelde ik.
vrijdag 26 augustus 2011
Inspiratieloos
Deze blog wordt niet afgevoerd.
Ik heb gewoon niks grappigs meer meegemaakt.
Behalve dit:
Ik heb gewoon niks grappigs meer meegemaakt.
Behalve dit:
dinsdag 8 februari 2011
dinsdag 1 februari 2011
Gouwe Ouwe: I wanted to buy a horse but it's too expensive man
Yeah, I'm lazy. And uninspired.
Deze is al van even geleden, maar kan ik mijn trouwe fans toch niet onthouden...
http://ietsdatgiet.bandcamp.com/track/i-wanted-to-buy-a-horse-but-its-too-expensive-man
Deze is al van even geleden, maar kan ik mijn trouwe fans toch niet onthouden...
http://ietsdatgiet.bandcamp.com/track/i-wanted-to-buy-a-horse-but-its-too-expensive-man
Abonneren op:
Posts (Atom)