Gek

Gek worden is niet moeilijk. Op dit eigenste moment ben ik gek aan het worden van de muziek van mijn vader. Ik zit in zijn huis in zijn zetel naar zijn muziek te luisteren. Hoewel muziek een eufemisme is. Het is een uithoudingsstrijd. Zowel voor de muzikant als voor mezelf. De muzikant in kwestie is een percussionist die twee trommeltjes heeft waar hij nu eens afwisselend en dan weer tegelijk op slaat. Ik denk al zo'n tien minuten ongeveer. Ik ben al tien minuten aan het denken: het zal zo wel stoppen, het is de moeite niet om voor op te staan uit de zetel. Maar het blijft gaan. Ik weet ook gewoon dat van zodra ik opsta, het volgende liedje gaat beginnen.
Mijn vader is er gelukkig. Hij is aan het rondwandelen en vindt het niet erg even het volgende nummer op te zetten. Het is een zogenaamde "partyshuffle" in iTunes. Nu staat er een meer rustgevend orgelconcert op.
56 minuten en 42 seconden zou het geduurd hebben. Steve Reich zo blijkt. Even opzoeken op Wikipedia: http://en.wikipedia.org/wiki/Drumming_(Reich)
Waar halen ze het?

Dat is slechts één van de twee vormen van gek die ik wou bepreken. De andere vorm is die dat anderen je gek vinden omdat je iets doet wat niet conventioneel is.
Zo was ik op een keer in de Fnac om iets te kopen. Een Stereo-Stereo-Mini-Mini-Jack-Jack-Kabel(-Kabel) namelijk. Het ding was overdreven goed verpakt. Weer en wind zouden de kabel niet deren!
De kassierster bij wie ik moest afrekenen was er zo één van het enthousiaste type. Een naïeve beginneling die nog in de overtuiging is dat enthousiast en vriendelijk zijn het saaie en onbevredigende werk iets draaglijker maakt.
Toen ik vroeg of ik met bancontact mocht betalen (puur uit beleefdheid, ik wou eigenlijk gewoon aangeven dat ik bancontact zou gebruiken, mogen of niet), zei ze: "natuurlijk meneer". Waarop ik glimlachte met een blik die zei: "ugh gij zijt vermoeiend."
Na de betaling vroeg ze of ik een zakje wou. Ze had er al bijna één vast toen ik zei: "nee dankje".
Toen keek ze me zo verbaasd aan dat ik medelijden met haar had. "Waarom niet?" vroeg ze. Wat een brutaliteit! Ik was even uit het lood geslagen. Er kunnen toch honderd redenen zijn waarom iemand geen zakje nodig heeft. Maar het leek wel alsof ze dacht dat ik gek was. Ik keek haar nog eens vragend aan. Wou ze daar nu echt een antwoord op? "Ik heb fietstassen" mompelde ik.