How man. How man!
Ken je dat, van die epische momenten die je meemaakt zonder getuigen en die je meteen aan iedereen wil vertellen?
Ik heb er daarnet zo een meegemaakt.
Met mijn suffe ochtendkop (die de droom nog aan het afmaken was waaruit ik brutaal ontwaakte door een of ander geluid maar niet mijn wekker want die heb ik niet) was ik koffie aan het drinken aan mijn bureau in de kelder tot de beker leeg was.
Mijn onlesbare dorst dwong mij de beker nog eens te gaan vullen. Wat zich toen afspeelde was zeer episch.
Mijn voet bleef hangen achter de draad van mijn koptelefoon en ik dacht bij mezelf: "shit niet weer", want het gebeurt wel vaker dat ik op die manier mijn koptelefoon tegen te grond kegel.
Maar daar bleef het deze keer niet bij. De koptelefoon sleurde op zijn weg naar de ondergang nog een hoop spullen mee en alles kletterde luid kletterend op de vloer.
Intussen probeerde ik mijn been op te heffen om los te geraken uit de onwrikbare greep van de koptelefoondraad. Maar aangezien die onwrikbaar was, geraakte ik niet los en knalde ik zelf ook nog eens tegen de grond!
Daarbovenop had ik nog steeds die beker vast met een restje koffie, dus die viel ook luid kletterend op de vloer en liet een spetterpatroon achter waar Dexter Morgan zich even zoet mee zou kunnen houden.
Verdwaasd stond ik recht. Waaw!
Wat een epische val!
Ik moest het meteen tegen iemand vertellen. De eerste die ik tegenkwam, was een collega die Nederlands aan het leren is maar nog niet helemaal volleerd is. Ik zei: "How jong, ik ben daarnet keihard op mijn bakkes gevallen!!!"
-"Bakkes?"
Leg dat maar eens uit...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten