De kip of het ei

Vandaag zou ik graag voor eens en voor altijd komaf willen maken met de zinloze discussie over wat er nu eerst was: de kip of het ei.
Het is puur een kwestie van definities.
Stap 1: Definieer kip
Puur biologisch gezien moet het in theorie mogelijk zijn te definiëren wat een kip is en wat niet. Mijn kennis reikt niet tot in het oneindige, maar ik kan me voorstellen dat het gewoon een kwestie is van DNA: als er zoveel procent van het DNA overeenkomt met een bepaald patroon dan is het beest in kwestie een kip en anders niet.
Tijdens de evolutie (we gaan er van uit dat we de evolutieleer volgen, anders zie *) is er op een gegeven moment een mutatie geweest die ervoor gezorgd heeft dat één van de nakomelingen van een welbepaald kipachtig dier (maar volgens onze definitie nog geen kip) wel een kip was. Dat was de eerste kip. Allertijden.
Stap 2: Definieer ei
Moet dat ei een kippenei zijn? Indien niet, dan is de vraag meteen opgelost. Dinosaurussen legden al eieren nog voor er sprake was van vogels, laat staan kippen. Gevolg: het ei was er eerst.
Als het wel een kippenei moet zijn, dan rest enkel nog de vraag: wat is een kippenei? Is dat 1: een ei gelegd door een kip, of 2: een ei waar een kip uitkomt?
Geval 1 betekent onvermijdelijk dat de kip eerst was, terwijl geval 2 betekent dat het ei eerst was.
Ziedaar, de onontkoombare logica die het probleem voor eeuwig oplost.
(done)
Dit alles gaat er natuurlijk van uit dat men het in algemene zin over 'de kip' en 'het ei' heeft. Als men daarentegen een specifieke kip en een specifiek ei voor ogen heeft, dan moet men er op slinkse wijze proberen achter te komen welk van de twee er als eerste was. Dit is dan echter een veeleer praktische dan filosofische vraag.

* God heeft eerst de kip geschapen en die kip heeft een ei gelegd. Het zou nogal onnozel zijn als God een ei had geschapen dat dan moest uitgebroed worden door een ander dier.

Productvernieuwing

Weet je waar ik altijd keihard mee moet lachen? Productvernieuwing. Of om het op z'n Duits te zeggen, Produkterneuerung.
Ik heb het dan over nutteloze productvernieuwing natuurlijk. Puur voor de marketing.
Zoals de welbekende "nu nog meer smaak" of "verbeterde receptuur". "Receptuur", komaan, wat een woord.

Eerder had ik het ook al over de vernieuwing in melkdoosopeningsmethodes.

Eén van de meest absurde voorbeelden, dat recentelijk zijn intrede deed, is het doorspoelbare wc-rolletje van Lotus.
Waaaaaw, wat een revolutie!
Vanaf nu moet je je lege WC-rolletje niet meer helemaal naar de vuilbak sleuren, maar kun je het gewoon door het toilet spoelen! Gedaan met dozen oud papier vol wc-rolletjes!
Het krijgt zelfs een naam. Aqua Tube. Zodat de hipsters op Facebook en Twitter er eenduidig naar kunnen verwijzen.
persoon1:
"Vandaag mijn gat voor het eerst afgeveegd met een #aquatube, ideaal om het laatste restje weg te schrapen!"
persoon2:
"@persoon1: ja ik heb dat ook, al sinds vorige week! #eerder"
persoon1:
"@persoon2: ik had het al langer, maar het vorige rolletje was nog niet op #tocheerder"

Serieus, wie koopt zoiets?

Soms is het gewoon bijna zielig, de wanhopige pogingen van bedrijven om hun producten opnieuw in de kijker te zetten. Honing bijvoorbeeld, is al duizenden jaren precies hetzelfde. Je hebt verschillende smaakjes ja, maar honing is honing, veel kun je daar niet aan veranderen.
Ah maar wacht, als we dat nu eens eerst 20 jaar in een gewone glazen pot doen en dan plots in een plastieken fles waar je op kunt duwen! JA SUPERHANDIG!
Honing is natuurlijk compleet ongeschikt om uit een fles te laten lopen want het LOOPT NIET. Het gevolg is dat al die flessen langs alle kanten volhangen met honing. Tot ze de antidrupdop introduceren. Die uiteraard toch drupt.

En ken je nog de "Sqeeuzable" theezakjes waar Lipton een paar jaar geleden mee kwam aanzetten? Onhandig!

Maar die Aqua Tube slaat toch wel alles. Hahaha man toch.

Epic!

How man. How man!
Ken je dat, van die epische momenten die je meemaakt zonder getuigen en die je meteen aan iedereen wil vertellen?
Ik heb er daarnet zo een meegemaakt.
Met mijn suffe ochtendkop (die de droom nog aan het afmaken was waaruit ik brutaal ontwaakte door een of ander geluid maar niet mijn wekker want die heb ik niet) was ik koffie aan het drinken aan mijn bureau in de kelder tot de beker leeg was.
Mijn onlesbare dorst dwong mij de beker nog eens te gaan vullen. Wat zich toen afspeelde was zeer episch.
Mijn voet bleef hangen achter de draad van mijn koptelefoon en ik dacht bij mezelf: "shit niet weer", want het gebeurt wel vaker dat ik op die manier mijn koptelefoon tegen te grond kegel.
Maar daar bleef het deze keer niet bij. De koptelefoon sleurde op zijn weg naar de ondergang nog een hoop spullen mee en alles kletterde luid kletterend op de vloer.
Intussen probeerde ik mijn been op te heffen om los te geraken uit de onwrikbare greep van de koptelefoondraad. Maar aangezien die onwrikbaar was, geraakte ik niet los en knalde ik zelf ook nog eens tegen de grond!
Daarbovenop had ik nog steeds die beker vast met een restje koffie, dus die viel ook luid kletterend op de vloer en liet een spetterpatroon achter waar Dexter Morgan zich even zoet mee zou kunnen houden.
Verdwaasd stond ik recht. Waaw!
Wat een epische val!
Ik moest het meteen tegen iemand vertellen. De eerste die ik tegenkwam, was een collega die Nederlands aan het leren is maar nog niet helemaal volleerd is. Ik zei: "How jong, ik ben daarnet keihard op mijn bakkes gevallen!!!"
-"Bakkes?"
Leg dat maar eens uit...

Bottinen

Vanaf nu is het stil wanneer ik loop. Niet loop-loop. Wandel eigenlijk. Maar ook niet wandel-wandel. Eerder stap. Mij te voet voortbeweeg.
"Heb je mocassins gekocht?" zou een Arendsoog-lezer kunnen vragen. Nee hoor. Bottinen heb ik gekocht. Het soort waarvoor ik me tien jaar geleden doodgeschaamd zou hebben (eentje had zich doodgeschaamd, toen waren ze nog met uhm pakt zes).
Weet je, de winter komt eraan en de hakschoenen waren leuk, maar bij nader inzien toch wat lawaaierig. Ik kon de vogeltjes niet meer horen fluiten begod!
Nu het winter is fluiten de vogeltjes wel niet meer zoveel. Maar moesten ze fluiten, horen dat ik ze zou! (Dank u Yoda, voor gebruiken van creatieve woordvolgerde het.)
U merkt het, ik typ mijn teksten zonder de backspace te hanteren.
Maar dus, bottinen. Gewone bruine met veters. Op welgeteld drie plaatsen zit er een versierend wit stikseltje, wat ik nog aanvaardbaar vind. En ze zijn stil.
Een klein hilarisch weetje is dat de fabrikant zich geamuseerd heeft met het nabootsen van schroefjes in de zolen. Werkelijk, ze hebben in het patroon van de zolen de vorm van een kruisschroef ge- (ja, ge-wat? Iemand een idee welk productieproces men gebruikt voor het vervaardigen van schoenzolen, meer specifiek van de patronen in de onderkant ervan?) Mijn gok is spuiten in een mal. Het doet er niet toe. Er zijn vormen van schroefjes in de onderkant van mijn zolen. En alsof dat nog niet voldoende is, hebben ze die nog ingekleurd ook! Je gelooft het vast niet, maar het is echt waar. Kun je het je voorstellen? Degene die het ontwerp van de schoenen voor zijn rekening neemt in het schoenmaakbedrijf (lees niet 'schoonmaakbedrijf'), vond het wel leuk om kruisschroefjes na te bootsen in dit model van schoenen. De productie-ingenieur vond dat aanvankelijk ook wel een tof idee, maar kwam toen met de kostenraming op de proppen. Voor het inkleuren van tien welgevormde schroefjes in elke zool, moesten ze speciaal een lasergestuurde verfspuitmachine en uiteraard liters verf aanschaffen. Het idee is op de raad van bestuur besproken en goedgekeurd.
Op zo'n momenten vraag ik mij af of alles in de wereld wel echt alleen om winst draait. Hartverwarmend.

Het Kopieerapparaat en de Bitch

Wie zegt dat kantoorwerk niet boeiend of zelfs spannend kan zijn, vergist zich of is een grote leugenaar!
Niet zo lang geleden maakte ik een situatie mee die ik eerlijk gezegd niemand toewens, maar die niettemin aantoont hoe spannend of zelfs GEVAARLIJK kantoorwerk kan zijn.
Mijn werk als doctoraatsstudent houdt namelijk in dat ik niet alleen theoretisch bezig ben met onderzoek, maar ook praktisch met onderwijs. Dat betekent dat ik in dit specifieke geval zelf de kopieën mocht maken van de practicumbundels van de studentjes.
Nog niet spannend genoeg? Wacht maar, de spanning begint nu op te bouwen. Na het verzamelen van de juiste informatie en het uitvoeren van uitgebreide berekeningen kwamen we met de collega's overeen dat er ongeveer zo'n 80 studenten deze practica moesten volgen. Zij moesten elk een bundel krijgen van 18 bladzijden (recto verso, want aan de KUL denkt men aan het milieu) plus een NDA waarvan ik niet mag zeggen hoeveel pagina's het precies waren. Twee aparte bundels dus, met in totaal meer dan 20 bladzijden. Die moest ik dus 80 keer kopiëren en nieten. Dat nieten is misschien niet echt het vermelden waard want dat gebeurt automatisch.
Ja, het is wel een zeer mooi apparaat waar we mee mogen werken. U hebt nu een idee van de omvang van het werk dat me te wachten stond. Toegegeven, het is slechts het apparaat instellen en het origineel juist invoeren, maar het grote aantal maakt van deze taak toch een grote verantwoordelijkheid. Het apparaat is werkelijk prachtig, dat moet gezegd worden. De interface is zeer intuïtief en de eerste proefdruk gaf een werkelijk adembenemend resultaat. Enkel het nietje zat aan de verkeerde kant, maar dat was zo opgelost. Na de proefdruk was ik klaar voor het grote werk. Ik begon met de NDA van onbekend maar niet verwaarloosbaar aantal bladzijden. Een druk op de groene knop, en het apparaat begon er lustig op los te kopiëren en nieten.
Aanvankelijk was ik van mening dat ik er beter even bij bleef wachten, niet wetende dat het nog een hele tijd zou duren. Na 10 minuten achtte ik het toch wijzer om op mijn bureau verder te gaan wachten met een kop koffie.
Een halfuurtje later ging ik controleren en ja hoor, de NDA's waren goed gelukt. Tijd voor de practicumbundel zelf. Met wat meer zelfvertrouwen deze keer, plaatste ik het origineel en met dezelfde instellingen nog in het geheugen mocht het apparaat nu aan het leeuwendeel van de kopieën beginnen. Dit zou zeker meer dan een uur duren, dacht ik, en ik ging rustig weer naar mijn bureau.
Een uur later ging ik nog maar eens terug om te kijken hoe het ermee stond.
Aanvankelijk tot mijn tevredenheid, maar later zeer tot mijn ongenoegen, zo zal blijken, zag ik dat er reeds iemand anders bij het apparaat stond. Er van uitgaande dat dat betekende dat mijn taak afgerond was, glimlachte ik vriendelijk en zei ik goedendag.
De dame aan het apparaat was een onbekende voor mij en ze verklaarde meteen waarom: "Ja sorry ik ben van een ander departement maar wij hebben zo geen schoon kopieermachien." (ik zal maar niet vermelden welk departement want anders is het OORLOG!)
"Geen probleem," zei ik "ik ben toch klaar. En terwijl ik het zei nam ik de stapel bundels aan de uitgang van het kopieerapparaat en vond ik dat het er verdacht weinig waren. Wat verderop aan een tafel telde ik ze na. Twintig. 20!
Ik snapte al niet waarom ze met "sorry" begon, maar blijkbaar had de bitch mijn kopieertaak gewoon geannuleerd om haar stomme rotscans te kunnen maken. Toen ik terugging naar het apparaat was ze al weg.
Wat een lef! Wat een onbeleefdheid! Wat een egoïsme!
Ik kon me niet eens voorstellen dat iemand met opzet een ander zijn taak zou annuleren, dus ik ging in de takenlijst van het apparaat kijken en bij die van mij stond "job cancelled".  Echt waar. Jezus guest.
Onvoorstelbaar.

F**kin Perfect

Standaard ben ik vrij goed gezind als ik des morgens opsta. Zelfs al is het ijskoud en moet ik keidringend piesen en kan ik niet beslissen of ik eerst mijn kleren moet aandoen of eerst moet gaan piesen. Zelfs dan. Er zijn weinig dingen die mij een slecht humeur kunnen bezorgen.
Dit zijn er twee:
1. Melkdozen die niet opengaan.
Echt waar, de enige verbetering die ze ooit hebben aangebracht op de openingsmethode van melkdozen is het vervangen van het stippellijntje + schaartje door een voorgeperforeerde lijn die het scheuren vergemakkelijkt. Alle boecht die ze daarna hebben bedacht om het zogezegd makkelijker te maken, is fataal mislukt.
Vandaag bijvoorbeeld, trok ik het zilverkleurig lipje netjes los, en bleef er nog een extra plastiekske zitten dat nu niet meer te verwijderen was omdat het lipje weg was. AAARRRRRGGHHH!
2. Luide kutmuziek in de supermarkt. Stel je eens voor dat je al slechtgezind bent door een niet opengaande melkdoos en dat je even later in de supermarkt volgende muziek veel te luid door je strot krijgt geramd:

Hoop

Bij wijze van experiment draag ik de laatste maanden schoenen met hakken. Hakschoenen. Ultragay uiteraard, maar in naam van de wetenschap mag men al eens offers brengen, nietwaar?
De kennis die ik wens te vergaren door middel van dit experiment, is hoe het is om een aantrekkelijke vrouw te zijn. Ik emuleer het gedrag van deze aantrekkelijke vrouw door een combinatie van de hakschoenen en een vrouwelijk stapritme.
En waarachtig: met resultaat!
Ik werk in een kelder. Deze zit vol mannen van ongeveer mijn leeftijd. De deuren van onze bureaus zijn meestal open, en in de regel zit iedereen met zijn gezicht naar een computerscherm (of twee, voor de echten) te staren. Afhankelijk van de inrichting van het lokaal, is er dan links of rechts van hen een raam en aan de andere kant een deur (die dus meestal open staat).
Wanneer ik dan door de gang paradeer, zie ik in elk bureau één of meerdere koppen draaien.
De teleurstelling druipt hen van het gezicht wanneer ze zien dat ik het ben: een man!
Natuurlijk krijg ik wel eens commentaar: "Ge brengt ons in de war, met uw wijvenschoenen!" of: "Ge zijt precies nen cowboy!", maar dat alles deert me niet, want ik schep er genoegen in te weten dat ze vol hoop hun koppen draaien als ik langskom, en ik die hoop dan keihard de grond in kan boren.
Zelfs na maanden leren ze het nog niet af. Intussen ben ik al lang niet meer de enige man met hakschoenen en het aantal vrouwen is verhoudingsgewijs zeer laag in onze kelder. De kans dat een paar hakschoenen dus daadwerkelijk van een aantrekkelijke vrouw is, is bijzonder laag.
En toch blijven ze hopen.
Hoop, het is iets schoons.
De volledige resultaten van mijn onderzoek zal ik weldra presenteren op de Vrouwendag, 11/11/11.
Voor deze vrouwendag zijn er trouwens speciaal broodzakken bedrukt met reclame. De lay-out op deze zakken is verzorgd door een zekere Baram Maaruf. Ik kan uit deze naam helaas niet afleiden of het een man of een vrouw is, maar hij/zij heeft naast het vermelden van zijn/haar naam op de broodzak nog een kapitale fout gemaakt. Alle tekst is in Comic Sans.