Jefke

Mijn liefde voor supermarkten is, zacht uitgedrukt, serieus bekoeld sinds ik er een keer binnenging.
Sinds die eerste keer ben ik al meermaals een supermarkt binnengegaan en ben ik er ook meermaals buitengegaan. Exact evenveel keren, want ik ben nu niet in een supermarkt.
Natuurlijk is de bedoeling van een supermarkt ook niet dat het er aangenaam vertoeven is. Maar het is niet omdat het niet de bedoeling is, dat het ook niet kan. Zoals de wijze Theo Maassen ooit zei: "Dat is wel niet de bedoeling he!", wat in de context zeer grappig was en aantoonde dat als alles altijd volgens de bedoeling verliep, het leven bijzonder saai zou zijn.
Laatst ging ik weer naar zo'n supermarkt. Het betrof de Colruyt. Wat ik bewonder aan de Colruyt, is dat ze op alles besparen en zo hun prijzen kunnen drukken. Slim gezien!
Maar wat ik dan niet begrijp, is waarom ze in ALLE Colruytwinkels vijfwielige winkelkarretjes hebben.
"Je moet daar mee leren rijden." zeggen ze dan.
"JA JONG IK HEB DAAR MEE LEREN RIJDEN EN IK KAN DAAR ZO GOED MEE RIJDEN ALS FYSISCH MOGELIJK IS MAAR HET BLIJVEN KUTKARREN!" roep ik dan.
Er is niks mis met alle andere karren van alle andere supermarkten. Vier wielen die volledig rond de verticale as kunnen draaien voor maximale wendbaarheid.
Waarom in godsnaam moet Colruyt daar per se een vijfde wiel aan toevoegen? Nul meerwaarde!
Als je met zo'n kar perongeluk langs een rand schuurt, kun je er niet meer weg zonder heen en weer te manoevreren alsof je een vrachtwagen moet parkeren tussen twee verschrikkelijke afgronden.
Ik kan me niet voorstellen dat er ooit een klant van de Colruyt is komen zeggen tegen een winkelbediende dat hij of zij die karren toch wel echt een topper vond.
Ze zijn gewoon slecht. Er is niks mis mee om dat toe te geven, Jef.
En dan nog iets, zou je alsjeblieft willen verbieden dat er mensen stuff verkopen aan de ingang van uw winkels. Dat is echt genant. Als het kinderen zijn die spulletjes proberen te verkopen, vind ik het erg dat ze zo triestig zijn omdat er niemand die rommel wilt kopen.
Maar deze keer was het nog erger. Twee oude, ongeschoren mannen stonden kleurstiftjes te verkopen voor kinderkankerpatiëntjes. Ik weet niet wat ik het zieligste vond, die kinderkankerpatiëntjes of de oude man die op de ongeïnteresseerdste toon die ik ooit had gehoord, zei: "steunactie".