dinsdag 27 november 2012
zondag 25 november 2012
S.O.S.
Er was eens een avond in Hasselt. Dat kan misschien niet erg uitzonderlijk klinken, maar de avond was wel uitzonderlijk.
Misschien zeg ik beter dat er eens een uitzonderlijke avond in Hasselt was, dat is tenminste uitzonderlijk.
Ik zal opnieuw beginnen.
Er was eens een uitzonderlijke avond in Hasselt. Wat er zo uitzonderlijk aan was? Wel, dat zal ik je meteen vertellen.
Ik heb die avond drie kwart worst, zelfgemaakte (niet door mezelf, maar door mijn goede vriend Fard) rodekool en een derde van een groot pak friet gegeten.
Dat gebeurt toch niet elke avond, of wel? Voila.
Maar dat is eigenlijk niet de essentie van wat ik wou vertellen.
Na op Winterland (een uit de kluiten gewassen kerstmarkt annex kermis, oftewel een excuus voor ongegeneerde platte commercie en een maand lang elke avond jenevers te drinken) veel te veel geld uitgegeven te hebben aan veel te veel jenevers met veel te veel suiker, kreeg ik de opdracht om samen met een maat, ik ben al vergeten wie, want ik had veel te veel jenevers op, iets te gaan halen uit de auto van een andere maat, de Ponas. Daarvan weet ik wel nog wie het was, want ik herinner me nog goed de hippe witte Seat.
Maar goed, ik dwaal af.
Een maat en ik, wij wandelden richting Kapermolen, alwaar de auto geparkeerd stond. Daar is namelijk een parkeerterrein en aangezien Winterland tegenwoordig een groot percentage van de Hasseltse parkeerplaatsen beslaat, had Ponas geen andere keuze dan zijn hippe witte Seat daar te parkeren.
Een gevaarlijke onderneming, zoals weldra zal blijken.
Onderweg naar daar, begaven wij ons tussen marginale types die duidelijk aan de jenever hadden gezeten op Winterland. We vielen dus niet erg op.
Twee van die marginale types bevonden zich echter aan het meer extreme uiterste van de marginaliteit.
Ze knipperden overdreven met hun ogen en liepen ongeveer zo:
Zij leken even van plan om mij en mijn maat op onze donder te geven, maar al gauw bleek dat ze iets anders van plan waren...
"Hey euh jongeuh!"
"Ja."
"Hebt ge sos?"
"Wat?"
"Of ge sos hebt."
"Of ik wat heb?"
"Sos! Coke, speed, (nog een paar woorden die mijn onschuldig brein niet kenden), SOS!"
De andere kerel: "Jah, SOS. Van S.O.S. Piet: sospiet: spiet: speed!"
"HOOOW MAN! Hoe grappig is dat!" zei ik tegen mijn maat. We waren allebei sterk onder de indruk van de spitsvoldigheid die de jongens aan de dag legden om hun drugs te benoemen.
"Neen, sorry, dat hebben wij niet." Zeiden we en we wensten hen een prettige nacht.
Het duo bedankte ons voor de moeite en begon als een stel gekken achter een auto met getinte ruiten aan te hollen.
Tsssss, zeiden wij tegen elkaar. Waar gaat het heen met de jeugd...
En we waggelden verder naar de hippe witte Seat.
Misschien zeg ik beter dat er eens een uitzonderlijke avond in Hasselt was, dat is tenminste uitzonderlijk.
Ik zal opnieuw beginnen.
Er was eens een uitzonderlijke avond in Hasselt. Wat er zo uitzonderlijk aan was? Wel, dat zal ik je meteen vertellen.
Ik heb die avond drie kwart worst, zelfgemaakte (niet door mezelf, maar door mijn goede vriend Fard) rodekool en een derde van een groot pak friet gegeten.
Dat gebeurt toch niet elke avond, of wel? Voila.
Maar dat is eigenlijk niet de essentie van wat ik wou vertellen.
Na op Winterland (een uit de kluiten gewassen kerstmarkt annex kermis, oftewel een excuus voor ongegeneerde platte commercie en een maand lang elke avond jenevers te drinken) veel te veel geld uitgegeven te hebben aan veel te veel jenevers met veel te veel suiker, kreeg ik de opdracht om samen met een maat, ik ben al vergeten wie, want ik had veel te veel jenevers op, iets te gaan halen uit de auto van een andere maat, de Ponas. Daarvan weet ik wel nog wie het was, want ik herinner me nog goed de hippe witte Seat.
Maar goed, ik dwaal af.
Een maat en ik, wij wandelden richting Kapermolen, alwaar de auto geparkeerd stond. Daar is namelijk een parkeerterrein en aangezien Winterland tegenwoordig een groot percentage van de Hasseltse parkeerplaatsen beslaat, had Ponas geen andere keuze dan zijn hippe witte Seat daar te parkeren.
Een gevaarlijke onderneming, zoals weldra zal blijken.
Onderweg naar daar, begaven wij ons tussen marginale types die duidelijk aan de jenever hadden gezeten op Winterland. We vielen dus niet erg op.
Twee van die marginale types bevonden zich echter aan het meer extreme uiterste van de marginaliteit.
Ze knipperden overdreven met hun ogen en liepen ongeveer zo:
Zij leken even van plan om mij en mijn maat op onze donder te geven, maar al gauw bleek dat ze iets anders van plan waren...
"Hey euh jongeuh!"
"Ja."
"Hebt ge sos?"
"Wat?"
"Of ge sos hebt."
"Of ik wat heb?"
"Sos! Coke, speed, (nog een paar woorden die mijn onschuldig brein niet kenden), SOS!"
De andere kerel: "Jah, SOS. Van S.O.S. Piet: sospiet: spiet: speed!"
"HOOOW MAN! Hoe grappig is dat!" zei ik tegen mijn maat. We waren allebei sterk onder de indruk van de spitsvoldigheid die de jongens aan de dag legden om hun drugs te benoemen.
"Neen, sorry, dat hebben wij niet." Zeiden we en we wensten hen een prettige nacht.
Het duo bedankte ons voor de moeite en begon als een stel gekken achter een auto met getinte ruiten aan te hollen.
Tsssss, zeiden wij tegen elkaar. Waar gaat het heen met de jeugd...
En we waggelden verder naar de hippe witte Seat.
woensdag 21 november 2012
Druk druk druk
Eén van de beste moppen van een stand up comedian in de Nederlandse taal vind ik sowieso die van Theo Maassen waarin hij het heeft over mensen die altijd "DRUK DRUK DRUK" zeggen als ze het druk hebben.
"Nou, als je het echt druk hebt, zeg je dat geen drie keer!"
Ik vind het dan ook heerlijk om dezelfde repliek te roepen als mensen "druk druk druk" zeggen.
Dat maar even als inleiding voor volgend stuk hoogstaande proza.
En ook meteen als excuus voor mijn afwezigheid in de zogenaamde "Blogosfeer" vorige week.
Ik had het druk.
Je l'avais pression!
Oui oui, le poste d'au jour d'hui est en francais! Parce que j'ai maintenant un nouveau collegue francophone, son nom est Anthony.
Dit 'Bonjour Anthony!'
Bonjour Anthony!
Mais c'est tres ambetant pour ecrire francais sur un clavier qwerty, parce qu'il n'y a pas d'accents ou de c cedi.
Mais ca ne donne rien, parce que j'ecris francais avec des cheveux sur, donc...
Alors, de quoi est-ce qu'on peut ecrire maintenant? Des vaches et des petites vaches peut-etre? Oui.
Selon un certain nouveau collegue ici, les vaches qui donnent du lait, sont toujours enceintes! Si non, leurs seins deviendraient trop petit pour donner du lait. Donc voila le niveau de nos nouveaux collegues.
Ils donnent au jour d'hui une reception. C'est un mot chique pour fete avec beaucoup d'alcool et manger. J'espere.
Je suis une fois curieux qu'est qu'ils vont y cuire.
Je le raconterai plutard.
Restez a l'ecoute!
"Nou, als je het echt druk hebt, zeg je dat geen drie keer!"
Ik vind het dan ook heerlijk om dezelfde repliek te roepen als mensen "druk druk druk" zeggen.
Dat maar even als inleiding voor volgend stuk hoogstaande proza.
En ook meteen als excuus voor mijn afwezigheid in de zogenaamde "Blogosfeer" vorige week.
Ik had het druk.
Je l'avais pression!
Oui oui, le poste d'au jour d'hui est en francais! Parce que j'ai maintenant un nouveau collegue francophone, son nom est Anthony.
Dit 'Bonjour Anthony!'
Bonjour Anthony!
Mais c'est tres ambetant pour ecrire francais sur un clavier qwerty, parce qu'il n'y a pas d'accents ou de c cedi.
Mais ca ne donne rien, parce que j'ecris francais avec des cheveux sur, donc...
Alors, de quoi est-ce qu'on peut ecrire maintenant? Des vaches et des petites vaches peut-etre? Oui.
Selon un certain nouveau collegue ici, les vaches qui donnent du lait, sont toujours enceintes! Si non, leurs seins deviendraient trop petit pour donner du lait. Donc voila le niveau de nos nouveaux collegues.
Ils donnent au jour d'hui une reception. C'est un mot chique pour fete avec beaucoup d'alcool et manger. J'espere.
Je suis une fois curieux qu'est qu'ils vont y cuire.
Je le raconterai plutard.
Restez a l'ecoute!
dinsdag 6 november 2012
Nieuwe Spreekwoorden Deel II
Na Deel I logischerwijze Deel II:
Riekt den vakbond 'n gevaar, dan ligt de stakingsaanzegging reeds klaar. (stakingsaanzegging heel snel zeggen)
Waar 't Vlaams Belang van leeg loopt, loopt de N-VA van over.
Vindt u in het echt geen lief? Twitter is 't alternatief.
Wie wil steunen een goed doel, laat een snor staan op zijn smoel.
Is uw ruggengraat van week plastiek? Waag uw kans in de politiek.
Riekt den vakbond 'n gevaar, dan ligt de stakingsaanzegging reeds klaar. (stakingsaanzegging heel snel zeggen)
Waar 't Vlaams Belang van leeg loopt, loopt de N-VA van over.
Vindt u in het echt geen lief? Twitter is 't alternatief.
Wie wil steunen een goed doel, laat een snor staan op zijn smoel.
Is uw ruggengraat van week plastiek? Waag uw kans in de politiek.
dinsdag 30 oktober 2012
Familie-uitstapje
Gisteren heb ik nog eens een familie-uitstapje gedaan met de familie, zoals dat gaat met familie-uitstapjes. Familie in dit geval betekent gezin. En aangezien ik zelf nog geen vrouw en/of kinderen heb, zat ik opgescheept met de kinderen van mijn vader.
Het uitstapje begon met een autorit richting Vilvoorde, waarbij mijn jongste zus van in het begin te kennen gaf dat ze liever niet "gejut" werd.
Mijn vader "jutte" haar namelijk door iets over haar rijlaarzen te zeggen en mijn andere zus "jutte" haar door te vragen of haar kapsel wel goed zat.
Er erg op lettend haar niet te "jutten", reden wij zo van Lommel, over de zogenaamde Noord-Zuidverbinding via Houthalen, de E314 en de E40 naar Vilvoorde.
Noord-Zuidverbinding is wel een heel erg algemene naam voor een weg vind ik. Maar bon, we zijn hier niet om te muggenziften over de benaming van die of die weg.
Erg verveeld door het niet mogen "jutten" van onze zus, dommelden mijn andere zus en ik al snel in. Mijn vader ging het indommelen tegen door zo wild mogelijk te rijden.
Bij sommige mensen zou alcohol volgens mij een positief effect hebben op het rijgedrag.
Ik werd echter niet wakker van de enorme g-krachten die op mij inwerkten, maar van het gegiechel van mijn jongste zus naast mij. Zij vond het hilarisch hoe onze andere zus met haar mond open zat te slapen.
Aangekomen in Vilvoorde belden wij onze derde zus op. 't Is te zeggen: voor mij de derde en voor de andere twee zussen hun tweede zus. Zij had enkel te melden dat we wel een UUR te vroeg waren.
Na een discussie onder elkaar over welk uur er nu precies in de mail stond, besloten we in het centrum van Vilvoorde ene te gaan drinken.
Mijn vader weigerde echter "een ordinaire pint" te gaan drinken, dus na tien minuten sightseeing op en rond de Rooseveltlaan in Vilvoorde, parkeerde hij de auto vlakbij het station. Daar was, hoera, een parkje met een vijver. Er was ook een verboden toegang-bord uitgezonderd plaatselijke bediening, tot hilariteit van ons allen en vooral van onze vader die maar bleef herhalen hoe je dat ook kon interpreteren als bediening zoals in een café.
Net toen de mopjes opwaren over wanneer ze die ophaalbrug die over de vijver lag nu eindelijk eens gingen komen ophalen, waren we gelukkig net rond de vijver geraakt en kwamen we de vrijer van mijn andere zus tegen die mee terug naar de auto wandelde en ons vergezelde naar de plaats waar we nu slechts nog een halfuur te vroeg waren.
Binnen kregen we twee drankbonnetjes per persoon en één duvel voor twee bonnetjes. Onder elkaar grappend hoe je beter één duvel kon drinken dan twee pinten omdat je dan minder snel naar het toilet zou moeten, stonden we onder een trap te wachten tot we binnen mochten.
Toen we binnen op de tribune op een heel erg dun kussen zaten, begon de publieksopwarmer die ook in Thuis speelt uit te leggen dat we moesten lachen wanneer iets grappig was, niet naar het plafond mochten kijken en vanaf nu niet meer naar de WC konden.
Eén minuut later moest ik keihard piesen en met dat gevoel heb ik bijna twee uur lang moeten kijken hoe Karl Pilkington in een Chinees toilet urineerde, hoe één van de kandidaten maar niet op het woord zanger kwam en hoe ze alledrie ondertussen seconden bleven bijverdienen.
Leuk hoor.
PS: Woensdagavond moet je allemaal kijken. Wie mij kan vertellen welk T-shirt ik aanheb, krijgt een prijs.
Het uitstapje begon met een autorit richting Vilvoorde, waarbij mijn jongste zus van in het begin te kennen gaf dat ze liever niet "gejut" werd.
Mijn vader "jutte" haar namelijk door iets over haar rijlaarzen te zeggen en mijn andere zus "jutte" haar door te vragen of haar kapsel wel goed zat.
Er erg op lettend haar niet te "jutten", reden wij zo van Lommel, over de zogenaamde Noord-Zuidverbinding via Houthalen, de E314 en de E40 naar Vilvoorde.
Noord-Zuidverbinding is wel een heel erg algemene naam voor een weg vind ik. Maar bon, we zijn hier niet om te muggenziften over de benaming van die of die weg.
Erg verveeld door het niet mogen "jutten" van onze zus, dommelden mijn andere zus en ik al snel in. Mijn vader ging het indommelen tegen door zo wild mogelijk te rijden.
Bij sommige mensen zou alcohol volgens mij een positief effect hebben op het rijgedrag.
Ik werd echter niet wakker van de enorme g-krachten die op mij inwerkten, maar van het gegiechel van mijn jongste zus naast mij. Zij vond het hilarisch hoe onze andere zus met haar mond open zat te slapen.
Aangekomen in Vilvoorde belden wij onze derde zus op. 't Is te zeggen: voor mij de derde en voor de andere twee zussen hun tweede zus. Zij had enkel te melden dat we wel een UUR te vroeg waren.
Na een discussie onder elkaar over welk uur er nu precies in de mail stond, besloten we in het centrum van Vilvoorde ene te gaan drinken.
Mijn vader weigerde echter "een ordinaire pint" te gaan drinken, dus na tien minuten sightseeing op en rond de Rooseveltlaan in Vilvoorde, parkeerde hij de auto vlakbij het station. Daar was, hoera, een parkje met een vijver. Er was ook een verboden toegang-bord uitgezonderd plaatselijke bediening, tot hilariteit van ons allen en vooral van onze vader die maar bleef herhalen hoe je dat ook kon interpreteren als bediening zoals in een café.
Net toen de mopjes opwaren over wanneer ze die ophaalbrug die over de vijver lag nu eindelijk eens gingen komen ophalen, waren we gelukkig net rond de vijver geraakt en kwamen we de vrijer van mijn andere zus tegen die mee terug naar de auto wandelde en ons vergezelde naar de plaats waar we nu slechts nog een halfuur te vroeg waren.
Binnen kregen we twee drankbonnetjes per persoon en één duvel voor twee bonnetjes. Onder elkaar grappend hoe je beter één duvel kon drinken dan twee pinten omdat je dan minder snel naar het toilet zou moeten, stonden we onder een trap te wachten tot we binnen mochten.
Toen we binnen op de tribune op een heel erg dun kussen zaten, begon de publieksopwarmer die ook in Thuis speelt uit te leggen dat we moesten lachen wanneer iets grappig was, niet naar het plafond mochten kijken en vanaf nu niet meer naar de WC konden.
Eén minuut later moest ik keihard piesen en met dat gevoel heb ik bijna twee uur lang moeten kijken hoe Karl Pilkington in een Chinees toilet urineerde, hoe één van de kandidaten maar niet op het woord zanger kwam en hoe ze alledrie ondertussen seconden bleven bijverdienen.
Leuk hoor.
PS: Woensdagavond moet je allemaal kijken. Wie mij kan vertellen welk T-shirt ik aanheb, krijgt een prijs.
maandag 22 oktober 2012
Lui, not
Wie beweert dat gemeentewerkers, straatwerkers, of bij uitbreiding om het even welk soort werkers dat straten openbreekt en weer maakt, lui zijn, heeft het bij het korte eind, vind ik, maar dat is slechts mijn mening natuurlijk, net zoals het mijn mening is dat een zin niet lang genoeg kan zijn, en dat een komma nooit te vroeg kan komen.
Ik woon dicht bij de Naamsepoort te Leuven. Als je mij een keer in het echt wilt zien, bevallige anonieme lezeressen, dan moet je daar maar eens nonchalant gaan 'hangen' en dan kom je me vast wel tegen, heldhaftig en ongeschoren rondfietsend.
Soms naar de bakker en dan naar het werk, soms naar de Delhaize en dan naar het werk, of soms gewoon rechtstreeks naar het werk.
Of: van het werk naar huis. Dan ga ik nooit langs de bakker of de Delhaize. Want om de een of andere reden lijkt dat minder efficiënt.
Doet er eigenlijk weinig toe, hoe ik precies wanneer langs waar fiets.
Het belangrijkste is dat ik geregeld deel uitmaak van het verkeer op en rond de Naamsepoort te Leuven.
Voor alle duidelijkheid, de Naamsepoort is geen poort in de letterlijke zin van het woord. Ook niet in de figuurlijke zin eigenlijk. Ik vermoed dat er op die plek vroeger ooit een poort heeft gestaan.
OM DE WALEN BUITEN TE HOUDEN!
Nee dat denk ik niet. In die tijd bestonden er nog geen Walen of Vlamingen, maar waren we allen gelijk, als lijfeigenen van de grootgrondbezitters.
Alleszins, op die plaats wordt er de laatste tijd wel heel veel gewerkt. Volgens sommigen omwille van de verkiezingen. Maar die redenering heb ik nooit gesnapt. Het is toch keivervelend als er constant overal gewerkt wordt, je gaat toch niet stemmen op een vervelende partij?
Maar het grappigste moet nog komen!
De pointe van heel dit verhaal, zo je wil.
Ooit kreeg ik een foldertje in de bus waarin werd uitgelegd hoe ze onder het kruispunt een tunnel gingen maken zoals bij het Martelarenplein en jadie jadie hoe dat veiliger zou worden enzoverder enzovoort.
"Topidee, begin er maar snel aan!" dacht ik toen.
"Neenee, eerst nog even de Naamsesteenweg gans vernieuwen," zeiden de werkmannen.
"Gaan we dat doen voor of na er een hoop leidingen in de grond moeten?"
"Doe maar ervoor, we zijn toch niet te lui zeker om de straat de week erna weer gans open te breken en die leidingen daar in te steken om vervolgens de straat weer opnieuw te fixen?!"
"Neeje begot!"
En zo geschiedde.
Ik denk dat ze daar wel 3 of 4 keer hetzelfde stukje straat opnieuw hebben aangelegd, om er vervolgens met dikke rode smurrie een fietspad op te tekenen en alle lijnen opnieuw te schilderen.
En dat met ons belastingsgeld! En we hebben het al zo moeilijk want de Walen gaan met al ons geld lopen! Aaarrgghh moord en brand! Roep de hulp in van het Vlaams Blok om het Vlaamsch karakter van onze steden te bewaren en SNEL!!!
Ik woon dicht bij de Naamsepoort te Leuven. Als je mij een keer in het echt wilt zien, bevallige anonieme lezeressen, dan moet je daar maar eens nonchalant gaan 'hangen' en dan kom je me vast wel tegen, heldhaftig en ongeschoren rondfietsend.
Soms naar de bakker en dan naar het werk, soms naar de Delhaize en dan naar het werk, of soms gewoon rechtstreeks naar het werk.
Of: van het werk naar huis. Dan ga ik nooit langs de bakker of de Delhaize. Want om de een of andere reden lijkt dat minder efficiënt.
Doet er eigenlijk weinig toe, hoe ik precies wanneer langs waar fiets.
Het belangrijkste is dat ik geregeld deel uitmaak van het verkeer op en rond de Naamsepoort te Leuven.
Voor alle duidelijkheid, de Naamsepoort is geen poort in de letterlijke zin van het woord. Ook niet in de figuurlijke zin eigenlijk. Ik vermoed dat er op die plek vroeger ooit een poort heeft gestaan.
OM DE WALEN BUITEN TE HOUDEN!
Nee dat denk ik niet. In die tijd bestonden er nog geen Walen of Vlamingen, maar waren we allen gelijk, als lijfeigenen van de grootgrondbezitters.
Alleszins, op die plaats wordt er de laatste tijd wel heel veel gewerkt. Volgens sommigen omwille van de verkiezingen. Maar die redenering heb ik nooit gesnapt. Het is toch keivervelend als er constant overal gewerkt wordt, je gaat toch niet stemmen op een vervelende partij?
Maar het grappigste moet nog komen!
De pointe van heel dit verhaal, zo je wil.
Ooit kreeg ik een foldertje in de bus waarin werd uitgelegd hoe ze onder het kruispunt een tunnel gingen maken zoals bij het Martelarenplein en jadie jadie hoe dat veiliger zou worden enzoverder enzovoort.
"Topidee, begin er maar snel aan!" dacht ik toen.
"Neenee, eerst nog even de Naamsesteenweg gans vernieuwen," zeiden de werkmannen.
"Gaan we dat doen voor of na er een hoop leidingen in de grond moeten?"
"Doe maar ervoor, we zijn toch niet te lui zeker om de straat de week erna weer gans open te breken en die leidingen daar in te steken om vervolgens de straat weer opnieuw te fixen?!"
"Neeje begot!"
En zo geschiedde.
Ik denk dat ze daar wel 3 of 4 keer hetzelfde stukje straat opnieuw hebben aangelegd, om er vervolgens met dikke rode smurrie een fietspad op te tekenen en alle lijnen opnieuw te schilderen.
En dat met ons belastingsgeld! En we hebben het al zo moeilijk want de Walen gaan met al ons geld lopen! Aaarrgghh moord en brand! Roep de hulp in van het Vlaams Blok om het Vlaamsch karakter van onze steden te bewaren en SNEL!!!
dinsdag 16 oktober 2012
Abonneren op:
Posts (Atom)