Mijn zus is een komisch genie (en andere huiselijke situaties)

Vrouwen zijn niet dikwijls grappig. Dat is geen seksisme, dat is een kwestie van statistiek (en mijn gevoel voor humor). Ik ken slechts enkele uitzonderingen, waarvan er dan weer slechts enkele niet alleen perongeluk grappig zijn.
Mijn zus is er zo een. De jongste, die met allerlei dyslectische en waarschijnlijk ook aan ADHD grenzende aandoeningen (maar wie heeft er tegenwoordig geen ADHD).
Ik zou talloze voorbeelden kunnen opnoemen, zoals hoe ze vroeger wanneer ze een weesgegroetje opzei, steevast "geheiligd schijt gij boven alle vrouwen" zei.
Maar ik wil het vandaag over vandaag hebben.
Ze kreeg wat hulp van papa voor haar chemie. Verveeld als ze was met de zuren en basen, vond ze het gepast om papa wat te entertainen. En dit door middel van dolfijnengeluiden.
Papa wou natuurlijk gewoon snel doordoen met de chemie en had hier niet zoveel zin in. Ze drong echter aan en begon haar impressie van de dolfijn.
"Guh guh!", zei ze, terwijl ze met haar handen het tegen elkaar slaan van twee keien uitbeeldde.
Niet goed doorhebbende wat dat met een dolfijn te maken had, zei papa dat het goed was en dat hij liever door wilde doen met de chemie.
Zus gaf echter niet op en herhaalde het gebaar.
"Guh guh".
Papa kreeg de slappe lach. De combinatie van de serieuze gezichtsuitdrukking, het belachelijke gebaar, en het feit dat dit op het eerste zicht niets met een dolfijn te maken had, was dan ook hilarisch.
Zus schoot ook in de lach en klaagde dat ze het niet kon als ze moest lachen. Ze gaf papa een vriendschappelijke, doch aanmanende mep en ging voort.
"Guh guh", weer de stenen tegen elkaar en dan haar kop vooruit, handen tegen elkaar in de nek (als rugvin) en porren maar.
Op zo'n korte tijd zo'n reacties teweegbrengen bij mijn vader en mijzelf, dat is slechts voor weinigen weggelegd. Blackadder, de scene in The Great Dictator waar Napaloni op een heel lage stoel moet zitten en het eerste half uur van Calendar Girls.
Mijn zus is een komisch genie.

Een andere huiselijke situatie die ik kort wil beschrijven, om mijn ergernis uit te drukken en tegelijk dit grappige tafereel te delen met de lezer, is die van het 7-uur journaal van gisterenavond.
Zoals we dat gewoon zijn van de VRT, beginnen ze kort met de zogenaamde blikvangers. Ok.
Dan beginnen ze over de Omloop Het Nieuwsblad. De eerste editie met de nieuwe naam en ook de eerste van het wielerseizoen. Ok, als er niet veel gebeurd is, kan dit van enige tel zijn.
Maar daar bleef het niet bij. Niet alleen moest speciaal die van het sportnieuws dit vertellen (ieder zijn ding, nietwaar?), het was dan ook nog eens nodig om de "reporter ter plaatse" (hoewel het al lang gedaan was) uitgebreid aan het woord te laten en interviews met verschillende wielrenners te tonen. Het is toch wel speciaal dat een Noor dit wint. Normaal zijn het allemaal Belgen vanvoor. Dat soort dingen.
Echt, voor wie is dat belangrijk? Voor wielerfanaten. Dat is al niet zoveel volk. En die hebben het toch live gezien, anders zijn het geen echte fanaten. En anders kijken ze maar op internet. Mijn vader was het er dus niet mee eens dat 10 minuten van zijn kostbare tijd verloren gingen omdat ze het journaal begonnen met wielrennen.
En op de koop toe ging het daarna eerst nog over voetbal.
Als ik nog eens kolonisten van Catan ga spelen zal ik de VRT Nieuwsdienst ook eens bellen. "Ja het gaat toch een spannende strijd worden. Ik heb wel de langste handelsroute, maar mijn belangrijkste concurrent heeft de grootste riddermacht. Dat terwijl het vorig jaar net omgekeerd was!".
Dan kan heel Vlaanderen meegenieten van het spelletje. Want dat is het: een spelletje. Voetbal ook. Dat is ook een spelletje.
Komaan zeg.
Deze boutade en nog meer uitdrukkingen van ergernis vonden dus plaats tijdens de eerste helft van het 7-uur journaal gisterenavond.
En terecht!