www.myspace.com/stadvanlicht
IETSDATGIET is officieel fan van STAD VAN LICHT en wil bij deze de blijde boodschap verkondigen!
www.myspace.com/stadvanlicht
zaterdag 29 augustus 2009
dinsdag 18 augustus 2009
Belgische trots
Ja, het is weer zover. België heeft iets om trots op te zijn. Want tussen de ufo-dossiers van het Britse ministerie van defensie, zit ook een Belgisch dossier!
Hoera!
Volgens mij krijgen journalisten een premie van de Belgische overheid als ze iets over België kunnen schrijven.
Om het Belgische samenhorigheidsgevoel weer wat op te vijzelen ofzo. Het zou me niets verbazen als blijkt dat Prins Filip hier achter zit. Ik moet namelijk eerlijk toegeven dat ik me al veel samenhoriger voel sinds Hij een baard heeft. Het is zo menselijk. zo Waals maar tegelijk ook zo Vlaams. Zo... Belgisch!
Leve België!
Maar serieus, let er maar eens op. De laatste tijd wordt aan elk nieuwsbericht wel een Belgisch tintje gegeven.
Hoera!
Volgens mij krijgen journalisten een premie van de Belgische overheid als ze iets over België kunnen schrijven.
Om het Belgische samenhorigheidsgevoel weer wat op te vijzelen ofzo. Het zou me niets verbazen als blijkt dat Prins Filip hier achter zit. Ik moet namelijk eerlijk toegeven dat ik me al veel samenhoriger voel sinds Hij een baard heeft. Het is zo menselijk. zo Waals maar tegelijk ook zo Vlaams. Zo... Belgisch!
Leve België!
Maar serieus, let er maar eens op. De laatste tijd wordt aan elk nieuwsbericht wel een Belgisch tintje gegeven.
maandag 10 augustus 2009
Stef Bos. Of moet ik zeggen Stoef Bos?
Stef Bos is ne stoefer. There, I said it.
Mijn lief zal het mij misschien nooit vergeven (zij is een fan van het eerste uur), maar het moet even gezegd worden.
Gisteren was ik bij zijn optreden in het openluchttheater in Deurne. Het was lang niet slecht, dat wil ik er wel bijzeggen.
Maar stoefen dat die vent kan!
De heer Bos pakt er graag mee uit dat hij een talenwonder is. Hij kent zeker drie talen. En nu komt het. Die talen zijn: Nederlands, Antwerps en Zuid-Afrikaans.
En hij zegt dat dus niet om te lachen he.
Wat later zegt hij dat hij ook nog graag West-Vlaams had geleerd en nog wat later probeert ie zelfs even Limburgs te praten.
Wat een kanjer, die Stef!
Misschien moet ik de talenkennis op mijn CV toch eens gaan bijwerken.
Moedertaal: Nederlands, Limburgs, Lommels, Vlaams
Uitstekende kennis: Frans, Engels, Overpelts, Neerpelts, Mols, Hollands, Amerikaans
Goede kennis: Duits, Antwerps, Vlaams-Brabants, West-Vlaams, Roeselaars, Latijn
Notie van: Spaans, Italiaans, Afrikaans, Oost-Vlaams, Brugs, Leuvens, Brussels, Pools, Grieks, Leopoldsburgs, Chinees, Japans, Nieuw-Zeelands
Van plan te werken aan: Russisch, Koreaans, Australisch, Gents, andere Afrikaanse en Aziatische talen.
Mijn lief zal het mij misschien nooit vergeven (zij is een fan van het eerste uur), maar het moet even gezegd worden.
Gisteren was ik bij zijn optreden in het openluchttheater in Deurne. Het was lang niet slecht, dat wil ik er wel bijzeggen.
Maar stoefen dat die vent kan!
De heer Bos pakt er graag mee uit dat hij een talenwonder is. Hij kent zeker drie talen. En nu komt het. Die talen zijn: Nederlands, Antwerps en Zuid-Afrikaans.
En hij zegt dat dus niet om te lachen he.
Wat later zegt hij dat hij ook nog graag West-Vlaams had geleerd en nog wat later probeert ie zelfs even Limburgs te praten.
Wat een kanjer, die Stef!
Misschien moet ik de talenkennis op mijn CV toch eens gaan bijwerken.
Moedertaal: Nederlands, Limburgs, Lommels, Vlaams
Uitstekende kennis: Frans, Engels, Overpelts, Neerpelts, Mols, Hollands, Amerikaans
Goede kennis: Duits, Antwerps, Vlaams-Brabants, West-Vlaams, Roeselaars, Latijn
Notie van: Spaans, Italiaans, Afrikaans, Oost-Vlaams, Brugs, Leuvens, Brussels, Pools, Grieks, Leopoldsburgs, Chinees, Japans, Nieuw-Zeelands
Van plan te werken aan: Russisch, Koreaans, Australisch, Gents, andere Afrikaanse en Aziatische talen.
woensdag 1 juli 2009
Piemels
"Ik haat piemels!" zei een meisje van ongeveer zestien jaar in de frituur tegen haar vriendin. Net luid genoeg zodat iedereen het kon horen, maar net stil genoeg zodat het leek alsof dat niet de bedoeling was.
Het kwam uit het niets. Er leek geen aanleiding te zijn. Ik dacht even dat het ging om een zogenaamde 'pars pro toto', waarbij ze met piemels gewoon alle mannen bedoelde. De aanleiding kon dan misschien zijn dat een man stiekem was voorgekropen en dat zij voorkruipen een typisch mannelijke eigenschap vond. Maar voor zover ik kon zien was er geen enkele man die voorgekropen kon zijn, aangezien zij nog maar net in de frituur was.
Misschien was het een uiting van haar lesbische geaardheid. En dat ze letterlijk piemels haatte. Maar om zo'n uitspraak te kunnen funderen moet je toch al wat ervaring hebben op het piemelgebied, en zo zag ze er niet uit. Ze zag eruit als een verwende tiener.
Waarschijnlijker is dus dat ze gewoon wenste te shoqueren met zo'n uitspraak. Daarom had ik de neiging om terug te zeggen: "Och jong, ik haat kutten!", maar dat zou wat raar klinken. Ik had dus eigenlijk niet direct iets om terug te zeggen. Die vervelende puber had mij (bijna afgestudeerde ingenieur nota bene) daar even van mijn stuk gebracht zeg.
Wat een trut.
Het kwam uit het niets. Er leek geen aanleiding te zijn. Ik dacht even dat het ging om een zogenaamde 'pars pro toto', waarbij ze met piemels gewoon alle mannen bedoelde. De aanleiding kon dan misschien zijn dat een man stiekem was voorgekropen en dat zij voorkruipen een typisch mannelijke eigenschap vond. Maar voor zover ik kon zien was er geen enkele man die voorgekropen kon zijn, aangezien zij nog maar net in de frituur was.
Misschien was het een uiting van haar lesbische geaardheid. En dat ze letterlijk piemels haatte. Maar om zo'n uitspraak te kunnen funderen moet je toch al wat ervaring hebben op het piemelgebied, en zo zag ze er niet uit. Ze zag eruit als een verwende tiener.
Waarschijnlijker is dus dat ze gewoon wenste te shoqueren met zo'n uitspraak. Daarom had ik de neiging om terug te zeggen: "Och jong, ik haat kutten!", maar dat zou wat raar klinken. Ik had dus eigenlijk niet direct iets om terug te zeggen. Die vervelende puber had mij (bijna afgestudeerde ingenieur nota bene) daar even van mijn stuk gebracht zeg.
Wat een trut.
zondag 21 juni 2009
De Darmklachten van David
David was een ijverig student. "Blokken maar!" was zijn motto. Elke dag.
Wanneer zijn medestudenten stevig aan het afzien waren, deed hij daar nog een schepje bovenop door dit motto luidkeels door de straten van Leuven te schreeuwen. Onvermoeibaar ploegde David zich dagelijks een weg door de stapels boeken die hij nog voor de boeg had (zijn "boegboeken" noemde hij die). Opgeven stond niet in zijn woordenboek. Die pagina had hij ritueel verwijderd. Dat zijn favoriete woord, "oplawaai", op diezelfde pagina stond, kon hem zelfs niet deren.
s'Avonds ging David altijd met zijn makkers eten. Die makkers hadden echter een slechte invloed op zijn eetgewoonten. Frieten, kebab, pizza, al wat ongezond en goedkoop was. Dat aten zij.
David kloeg hier dan ook dagelijks over. Na elke maaltijd zei hij steevast: "Hebben jullie dat ook gegeten?", terwijl hij over zijn buikje wreef en ostentatief pufte. Dat betekende dat hij last had van zijn darmen. Die waren zeer gevoelig. Hij was verwonderd over het feit dat zijn kameraden daar geen problemen mee schenen te hebben.
"Ik moet zometeen even gaan liggen", zei hij dan. Zijn vrienden wisten ondertussen natuurlijk dat hij daarmee eigenlijk bedoelde: "Ik zou eens goed moeten gaan kakken!". Ze keken elkaar dan aan en lachten. "Die David toch..."
Wanneer zijn medestudenten stevig aan het afzien waren, deed hij daar nog een schepje bovenop door dit motto luidkeels door de straten van Leuven te schreeuwen. Onvermoeibaar ploegde David zich dagelijks een weg door de stapels boeken die hij nog voor de boeg had (zijn "boegboeken" noemde hij die). Opgeven stond niet in zijn woordenboek. Die pagina had hij ritueel verwijderd. Dat zijn favoriete woord, "oplawaai", op diezelfde pagina stond, kon hem zelfs niet deren.
s'Avonds ging David altijd met zijn makkers eten. Die makkers hadden echter een slechte invloed op zijn eetgewoonten. Frieten, kebab, pizza, al wat ongezond en goedkoop was. Dat aten zij.
David kloeg hier dan ook dagelijks over. Na elke maaltijd zei hij steevast: "Hebben jullie dat ook gegeten?", terwijl hij over zijn buikje wreef en ostentatief pufte. Dat betekende dat hij last had van zijn darmen. Die waren zeer gevoelig. Hij was verwonderd over het feit dat zijn kameraden daar geen problemen mee schenen te hebben.
"Ik moet zometeen even gaan liggen", zei hij dan. Zijn vrienden wisten ondertussen natuurlijk dat hij daarmee eigenlijk bedoelde: "Ik zou eens goed moeten gaan kakken!". Ze keken elkaar dan aan en lachten. "Die David toch..."
zaterdag 13 juni 2009
Zeven Eiken
Met de beste bedoelingen en een positieve instelling vang ik elke keer een bezoek naar de Seven Oaks te Leuven aan. Voor zij die de Seven Oaks (in de volksmond beter bekend als de Zeven Eiken) niet kennen: dit is een kelder vol zwetende dikke vrouwen en zwetende geile mannen die hadden gehoopt dat de vrouwen er beter uitzagen. Een verdorven oord.
Desondanks bevinden er zich binnen mijn vriendenkring individuen die een bezoek aan deze kotskelder van tijd tot tijd essentieel vinden om de avond te doen slagen. En toegegeven, ik heb er mezelf ook al wel eens betrapt op het luidkeels meezingen met de grote hits van een paar jaar geleden. En de Zeven Eiken heeft ook wel zo zijn antropologische waarde. Wat drijft een mens? Hoe gedraagt een mens zich als hij alle controle over zijn geest heeft ingeruild voor liters alcohol? Hoe ontstaan de kortstondige seksuele relaties tussen Spaanse Erasmusstudentes en de autochtone mannen?
Om deze observaties van kortbij te kunnen maken, is de juiste camouflage van levensbelang. Volgende regels moeten daarvoor in acht genomen worden:
1) Men moet als vrouw zo weinig mogelijk kleren dragen en als man liefst geen trui en zeker geen jas.
2) Het drinken van Wodka-Redbull is sterk aangeraden, maar als uw lichaam dit echt niet kan verdragen, is bier ook toegelaten. Zij het in zeer grote hoeveelheden.
3) Meezingen mag vanaf een uur of 2 's nachts. Daarvoor wordt dit (ironische genoeg) door de reguliere bezoekers als marginaal aanzien.
4) Dansen wordt aangemoedigd, maar probeer zeker niet uw eigen danspasjes uit. Opvallen is levensgevaarlijk*. Inmengen is de boodschap.
5) Om het vertrouwen van de subjecten te verkrijgen, is het ook aangeraden om pogingen tot verleiding niet te negeren en u van uw beschikbaarste kant te laten zien.
6) Actieve verleiding (slechts voor de ervaren observator) werpt zeker zijn vruchten af indien correct toegepast**.
* Opvallen is slechts toegelaten na een uur of 6 in de ochtend. Dan begint de strijd om de laatste min of meer aanvaardbare sekspartners.
** Begin met "onopvallende" blikken richting slachtoffer. Indien deze beantwoord worden (al dan niet subtiel), beweeg u dan al dansend in zijn/haar richting. Blijf dansen en probeer hierbij uw geslachtsorganen tegen zijn/haar benen aan te wrijven. Voor u het weet zit uw tong ergens in zijn/haar gezicht en bent u vertrokken.
Een leerrijke ervaring is gegarandeerd.
Desondanks bevinden er zich binnen mijn vriendenkring individuen die een bezoek aan deze kotskelder van tijd tot tijd essentieel vinden om de avond te doen slagen. En toegegeven, ik heb er mezelf ook al wel eens betrapt op het luidkeels meezingen met de grote hits van een paar jaar geleden. En de Zeven Eiken heeft ook wel zo zijn antropologische waarde. Wat drijft een mens? Hoe gedraagt een mens zich als hij alle controle over zijn geest heeft ingeruild voor liters alcohol? Hoe ontstaan de kortstondige seksuele relaties tussen Spaanse Erasmusstudentes en de autochtone mannen?
Om deze observaties van kortbij te kunnen maken, is de juiste camouflage van levensbelang. Volgende regels moeten daarvoor in acht genomen worden:
1) Men moet als vrouw zo weinig mogelijk kleren dragen en als man liefst geen trui en zeker geen jas.
2) Het drinken van Wodka-Redbull is sterk aangeraden, maar als uw lichaam dit echt niet kan verdragen, is bier ook toegelaten. Zij het in zeer grote hoeveelheden.
3) Meezingen mag vanaf een uur of 2 's nachts. Daarvoor wordt dit (ironische genoeg) door de reguliere bezoekers als marginaal aanzien.
4) Dansen wordt aangemoedigd, maar probeer zeker niet uw eigen danspasjes uit. Opvallen is levensgevaarlijk*. Inmengen is de boodschap.
5) Om het vertrouwen van de subjecten te verkrijgen, is het ook aangeraden om pogingen tot verleiding niet te negeren en u van uw beschikbaarste kant te laten zien.
6) Actieve verleiding (slechts voor de ervaren observator) werpt zeker zijn vruchten af indien correct toegepast**.
* Opvallen is slechts toegelaten na een uur of 6 in de ochtend. Dan begint de strijd om de laatste min of meer aanvaardbare sekspartners.
** Begin met "onopvallende" blikken richting slachtoffer. Indien deze beantwoord worden (al dan niet subtiel), beweeg u dan al dansend in zijn/haar richting. Blijf dansen en probeer hierbij uw geslachtsorganen tegen zijn/haar benen aan te wrijven. Voor u het weet zit uw tong ergens in zijn/haar gezicht en bent u vertrokken.
Een leerrijke ervaring is gegarandeerd.
zaterdag 30 mei 2009
De supermarkt
In vergelijking met de Colruyt is de Delhaize op zaterdagochtend een oase van rust.
De Colruyt is op zaterdagochtend een hel. Om te beginnen staat er geen enkel karretje meer onder het afdakje. Dat wil niet alleen zeggen dat je zelf geen karretje meer hebt om je boodschappen mee te doen, maar ook dat al die karren momenteel in de winkel zijn. Dat kan alleen maar voor problemen zorgen. Tevreden met deze scherpe analyse stap je de Colruyt binnen met een appelsienendoos. Let op het optimisme.
Je ziet dat het druk is aan de kassa, maar je denkt: "ach, met dat onfeilbare systeem van overladen van kar naar kar, is die rij in no time verdwenen". Let ook op je hippe gebruik van Engelse woorden.
Even later word je echter geconfronteerd met de hel. Het begint met een medewerkster die een kar vol leeggoed pal aan het begin van de eerste rayon zet. Er is nog net genoeg plaats om met een kar te passeren. Maar niet met die karren van de Colruyt, want ondanks hun vernuftig draaisysteem, slagen zlechts weinigen erin deze karren te besturen zonder vast te zitten tegen de kant.
Gelukkig ben je zelf nogal aan de magere kant en weet je je tot grote ergernis van alle andere klanten tussen de twee karren te wringen.
Je hebt gehakt nodig. In de Colruyt mag je dat niet zelf nemen maar moet je een briefje invullen en afgeven. Het is vechten voor een briefje en een pen. Je hebt ondertussen verscheidene botsingen tussen karren van andere mensen veroorzaakt. Na minutenlang zoeken ontdek je het vakje van het gehakt. Je vult 400g in en legt het papiertje op de stapel. Ondertussen ga je alvast op zoek naar de koelruimte. Ineens besef je dat je de ham bent vergeten in te vullen. Je bent ondertussen echter al 2 rayons verwijderd van de slagerij, en teruggaan is hetzelfde als het no man's land tussen de loopgraven van de eerste wereldoorlog doorkruisen. Het is warm, je kunt nergens even uitrusten zonder een kar tegen je hielen te krijgen en je begint langzamerhand agressief te worden.
Je murwt je door de karren en dikzakken aan de kassa, smijt je appelsienendoos weg en fietst naar de Delhaize.
De kassa's lijken er verlaten. De stapel winkelmandjes rijkt tot het plafond. Wat een weelde en rijkdom, die Delhaize. Je hebt in een wip zelf alles genomen wat je nodig hebt en je mag zelfs zelf alles scannen en in je rugzak steken. De winkelbediendes hebben niets te doen en praten met elkaar over nagels en vijltjes.
Wat een oord van vrede en rust.
De Colruyt is op zaterdagochtend een hel. Om te beginnen staat er geen enkel karretje meer onder het afdakje. Dat wil niet alleen zeggen dat je zelf geen karretje meer hebt om je boodschappen mee te doen, maar ook dat al die karren momenteel in de winkel zijn. Dat kan alleen maar voor problemen zorgen. Tevreden met deze scherpe analyse stap je de Colruyt binnen met een appelsienendoos. Let op het optimisme.
Je ziet dat het druk is aan de kassa, maar je denkt: "ach, met dat onfeilbare systeem van overladen van kar naar kar, is die rij in no time verdwenen". Let ook op je hippe gebruik van Engelse woorden.
Even later word je echter geconfronteerd met de hel. Het begint met een medewerkster die een kar vol leeggoed pal aan het begin van de eerste rayon zet. Er is nog net genoeg plaats om met een kar te passeren. Maar niet met die karren van de Colruyt, want ondanks hun vernuftig draaisysteem, slagen zlechts weinigen erin deze karren te besturen zonder vast te zitten tegen de kant.
Gelukkig ben je zelf nogal aan de magere kant en weet je je tot grote ergernis van alle andere klanten tussen de twee karren te wringen.
Je hebt gehakt nodig. In de Colruyt mag je dat niet zelf nemen maar moet je een briefje invullen en afgeven. Het is vechten voor een briefje en een pen. Je hebt ondertussen verscheidene botsingen tussen karren van andere mensen veroorzaakt. Na minutenlang zoeken ontdek je het vakje van het gehakt. Je vult 400g in en legt het papiertje op de stapel. Ondertussen ga je alvast op zoek naar de koelruimte. Ineens besef je dat je de ham bent vergeten in te vullen. Je bent ondertussen echter al 2 rayons verwijderd van de slagerij, en teruggaan is hetzelfde als het no man's land tussen de loopgraven van de eerste wereldoorlog doorkruisen. Het is warm, je kunt nergens even uitrusten zonder een kar tegen je hielen te krijgen en je begint langzamerhand agressief te worden.
Je murwt je door de karren en dikzakken aan de kassa, smijt je appelsienendoos weg en fietst naar de Delhaize.
De kassa's lijken er verlaten. De stapel winkelmandjes rijkt tot het plafond. Wat een weelde en rijkdom, die Delhaize. Je hebt in een wip zelf alles genomen wat je nodig hebt en je mag zelfs zelf alles scannen en in je rugzak steken. De winkelbediendes hebben niets te doen en praten met elkaar over nagels en vijltjes.
Wat een oord van vrede en rust.
Abonneren op:
Posts (Atom)