David was een ijverig student. "Blokken maar!" was zijn motto. Elke dag.
Wanneer zijn medestudenten stevig aan het afzien waren, deed hij daar nog een schepje bovenop door dit motto luidkeels door de straten van Leuven te schreeuwen. Onvermoeibaar ploegde David zich dagelijks een weg door de stapels boeken die hij nog voor de boeg had (zijn "boegboeken" noemde hij die). Opgeven stond niet in zijn woordenboek. Die pagina had hij ritueel verwijderd. Dat zijn favoriete woord, "oplawaai", op diezelfde pagina stond, kon hem zelfs niet deren.
s'Avonds ging David altijd met zijn makkers eten. Die makkers hadden echter een slechte invloed op zijn eetgewoonten. Frieten, kebab, pizza, al wat ongezond en goedkoop was. Dat aten zij.
David kloeg hier dan ook dagelijks over. Na elke maaltijd zei hij steevast: "Hebben jullie dat ook gegeten?", terwijl hij over zijn buikje wreef en ostentatief pufte. Dat betekende dat hij last had van zijn darmen. Die waren zeer gevoelig. Hij was verwonderd over het feit dat zijn kameraden daar geen problemen mee schenen te hebben.
"Ik moet zometeen even gaan liggen", zei hij dan. Zijn vrienden wisten ondertussen natuurlijk dat hij daarmee eigenlijk bedoelde: "Ik zou eens goed moeten gaan kakken!". Ze keken elkaar dan aan en lachten. "Die David toch..."
hehe, david
BeantwoordenVerwijderen