Zuurkool

Tijd voor een culinaire tip. Wie zin heeft in een degelijke hap (grootmoeders woorden), is gesteld met een goede kebab (mijn eigen rijmende aanvulling). De kwaliteit van kebab kan natuurlijk enorm variëren naargelang de kebabzaak. Daarom kan ik Come Again Snack's (inclusief apostrophe) ten zeerste aanraden. Dat is in Leuven, op de Erasme Ruelensvest. De bediening is beleefd maar niet overdreven vriendelijk, precies zoals ik het graag heb. Eén stukje tomaat is meer dan genoeg voor de gemiddelde kebab. De saus-vlees-groenten ratio is nagenoeg perfect en als kers op de taart, worden durums nog 5 minuutjes in de pizza-oven gelegd om een mooi krokant korstje te krijgen. De pepers (optioneel doch gratis) zijn van uitstekende kwaliteit, niet verschrompeld, droog en taai, maar groot, sappig en bijna knapperig.
Kortom: topkebab voor zeer schappelijk prijzen!
Bovenstaande beschrijving geeft meteen mijn connaisseursschap aan. Ik kan met trots zeggen dat ik een ervaren kebabeter ben. En daarom was ik verbaasd, wat zeg ik, met perplexiteit geslagen (!) toen volgende hilarische situatie zich voordeed.
Ik had in de Come Again (lokaal jargon voor de Come Again Snack's) reeds mijn bestelling doeltreffend en efficiënt geplaatst (durum kip met andalouse alstublieft) en was op de immer zachte kussens aan het raam gaan zitten om te wachten. Op de televisie was een interessante documentaire aan de gang over de Britse Queen die zich nog steeds zeer verbonden voelde met alle exotische delen van het Gemenebest. In Australië kreeg ze een rugbybal van een aboriginal!
Plots kwam er in de Come Again een jongen binnen. Hij zag er bijzonder onervaren uit en wist ook duidelijk niet hoe zich te gedragen in het bijzijn van een ervaren kebabeter zoals mezelf. Hij was misschien 18 jaar en leek niet al te snugger. Maar vooroordelen zijn natuurlijk uit den boze en ik had dan ook oprecht niet kunnen voorspellen dat hij zo zwakzinnig zou kunnen zijn als later zou blijken.
Na een tijdje ongemakkelijk gewacht te hebben tot hij mocht bestellen, zei hij een beetje stotterend: "Een kleine kebab met cocktail alstublieft...

( d r a m a t i s c h e   p a u z e )

"... en zonder zuurkool"
- "Pardon?" vroeg de man achter de toonbank.
Ik keek even weg van de TV, naar de jongen en de kebabman. Had ik dat goed verstaan?
" Zonder zuurkool alstublieft" zei de jongen nogmaals, maar deze keer luid en duidelijk.
De kebabman wist niet waar hij het had. Zijn gezichtsuitdrukking was er één van complete verbazing en walging tegelijk.
"Ok" zei hij diplomatisch.
Toen hij mij mijn durum kip overhandigde, wisselden we blikken uit van wederzijds begrip: WTF?!
In het naar buiten gaan, keek ik de jongen even meewarig aan.
Hij trilde op zijn benen.

Spreekwoorden 2.0

"Spreekwoorden zijn niet meer van deze tijd", zegt men wel eens. Op zich al een mooi spreekwoord. Er schuilt zeker waarheid in. Ik heb me lang afgevraagd hoe zoiets kan. Verloedering van de taal? Slecht onderwijs? Gebrek aan interesse vanwege de jeugd? Niets van dat alles. De meeste spreekwoorden kloppen gewoon helemaal niet!

Neem nu: "Beter een Goede Buur dan een Verre Vriend". Dat is helemaal niet waar. Een verre vriend kan toch nog altijd beter zijn dan die goede buur? De afstand heeft toch op zich geen invloed op de kwaliteiten van die vriend? Daarom stel ik volgende verbetering voor:
"Beter een Goede Buur dan een Slechte Buur"
of misschien
"Een Goede Buur is Slechter, Beter of Even Goed dan een Verre Vriend".
Dat klopt tenminste altijd.

Gelijkaardig: "Beter Eén Vogel in de Hand dan Tien in de Lucht". Dat ligt er maar net aan of je graag vogels in je handen hebt, of wat voor soort vogel het is. Ik zou bijvoorbeeld niet graag een Keizerspinguïn in mijn hand hebben. Daarentegen, als er Keizerspinguins in de lucht zijn, dan is er ook iets vreemds aan de hand. Het is dan zeer moeilijk te beslissen welk van beide gevallen te verkiezen is. Beter zou zijn:
"Zonder Meer Informatie over het Type Vogel is het Onmogelijk te Bepalen of Eén Vogel in de Hand Beter is dan Tien in de Lucht".

Een andere onwaarheid is de volgende: "Zoals het Klokje Thuis Tikt, Tikt het Nergens". Ten eerste heb ik geen klokken die tikken, want ik vind dat vreselijk irritant. Ten tweede, moest ik toch een tikkende klok hebben, dan was die waarschijnlijk ergens aan de lopende band gefabriceerd en tikte hij exact hetzelfde als honderden andere klokken. Het zou dus moeten worden:
"Als je Thuis een Tikkende Klok Hebt, is de Kans Groot dat er Honderden Andere Klokken zijn die Exact Hetzelfde Tikken".

Sommige spreekwoorden zijn dan weer zeer ongepast tegenwoordig.
"Honger is de Beste Saus". Ik heb dat eens tegen een bedelaar gezegd in de Diestsestraat en die kon daar hoegenaamd niet mee lachen. Na overleg zijn we overeengekomen dat een betere versie zou luiden:
"Voor op Frieten is Puntje-Puntje-Puntje de Beste Saus", waar je dan zelf je favoriete saus mag invullen in de plaats van Puntje-Puntje-Puntje. Een soort interactief spreekwoord. Ik zou mayonaise kiezen, maar dat is voor iedereen een persoonlijk keuze

Andere suggesties zijn steeds welkom.

Stuff We All Get

SWAG!
Stuff no one really needs. Or even wants.
Dikwijls denk ik eraan om kluizenaar te worden. Zo een goeie ouderwetse kluizenaar die volgens mijn verbeelding in een grot woont en een bruine Broeder Tuck-pij draagt.
Ik heb niks nodig. Geen Passe-Partout die zonder te lezen bij het oud papier belandt omdat ik te lui ben om ergens zo'n stickertje te gaan halen voor op de brievenbus. Ook geen balpen van Axon Cable die niet fatsoenlijk klikt omdat ze een net te goedkoop model hebben gekozen. En zeker geen flyer van één of ander bijlessenbureau waar een latje op geprint is. Een fucking papieren lat. De volgende keer dat ik nog eens een perfecte isometrische projectie van een dodecaëder moet tekenen mag ik zeker die flyer niet vergeten!
Wat een rommel zeg.
Kunnen ze daar geen belastingen op heffen? Ik zal eens vertellen waar ze allemaal belastingen op moeten heffen:
- De Passe-Partout
- Balpennen van slechte kwaliteit
- Papieren latten
- Droge croissants
- Koffers met wieletjes
- Fruit
- De piercings van An Lemmens
- Nu ik eraan denk: al die stomme wedstrijden op TV van wie het beste kan dansen of zingen of welke zanger nog relatief goed kan schaatsen ondanks het feit dat hij eigenlijk een zanger is en geen schaatser of wie het beste Michael Jackson kan nadoen maar niet te want ge moet ook uw eigen inbreng leveren.
- Modeboekjes
- Gebruik van het woord "Respect" (behalve in citaten)
- Plagiaatclaims
- Facebook (nee serieus, dat zou nogal eens wat opbrengen)

Dus, trouwe lezers die in de politiek zitten: you know what to do. Laat Dexia maar lekker failliet gaan en vul de staatskas met nuttige belastingen!

Gek

Gek worden is niet moeilijk. Op dit eigenste moment ben ik gek aan het worden van de muziek van mijn vader. Ik zit in zijn huis in zijn zetel naar zijn muziek te luisteren. Hoewel muziek een eufemisme is. Het is een uithoudingsstrijd. Zowel voor de muzikant als voor mezelf. De muzikant in kwestie is een percussionist die twee trommeltjes heeft waar hij nu eens afwisselend en dan weer tegelijk op slaat. Ik denk al zo'n tien minuten ongeveer. Ik ben al tien minuten aan het denken: het zal zo wel stoppen, het is de moeite niet om voor op te staan uit de zetel. Maar het blijft gaan. Ik weet ook gewoon dat van zodra ik opsta, het volgende liedje gaat beginnen.
Mijn vader is er gelukkig. Hij is aan het rondwandelen en vindt het niet erg even het volgende nummer op te zetten. Het is een zogenaamde "partyshuffle" in iTunes. Nu staat er een meer rustgevend orgelconcert op.
56 minuten en 42 seconden zou het geduurd hebben. Steve Reich zo blijkt. Even opzoeken op Wikipedia: http://en.wikipedia.org/wiki/Drumming_(Reich)
Waar halen ze het?

Dat is slechts één van de twee vormen van gek die ik wou bepreken. De andere vorm is die dat anderen je gek vinden omdat je iets doet wat niet conventioneel is.
Zo was ik op een keer in de Fnac om iets te kopen. Een Stereo-Stereo-Mini-Mini-Jack-Jack-Kabel(-Kabel) namelijk. Het ding was overdreven goed verpakt. Weer en wind zouden de kabel niet deren!
De kassierster bij wie ik moest afrekenen was er zo één van het enthousiaste type. Een naïeve beginneling die nog in de overtuiging is dat enthousiast en vriendelijk zijn het saaie en onbevredigende werk iets draaglijker maakt.
Toen ik vroeg of ik met bancontact mocht betalen (puur uit beleefdheid, ik wou eigenlijk gewoon aangeven dat ik bancontact zou gebruiken, mogen of niet), zei ze: "natuurlijk meneer". Waarop ik glimlachte met een blik die zei: "ugh gij zijt vermoeiend."
Na de betaling vroeg ze of ik een zakje wou. Ze had er al bijna één vast toen ik zei: "nee dankje".
Toen keek ze me zo verbaasd aan dat ik medelijden met haar had. "Waarom niet?" vroeg ze. Wat een brutaliteit! Ik was even uit het lood geslagen. Er kunnen toch honderd redenen zijn waarom iemand geen zakje nodig heeft. Maar het leek wel alsof ze dacht dat ik gek was. Ik keek haar nog eens vragend aan. Wou ze daar nu echt een antwoord op? "Ik heb fietstassen" mompelde ik.