JoepTjoep

Het internet kweekt moordenaars, zoveel staat vast.
Het is dat ik mezelf meestal goed onder controle heb, anders was ik al lang ergens een school vol onschuldige mensen binnengestormd met een of ander sadistisch wapen om al de modderfokkers één voor één af te slachten.
Zinloos geweld wordt geboren uit de achterlijke commentaren op youtube filmpjes.

Een paar willekeurige voorbeelden:

"lol ok you mistake of a child that shouldve never been born and died inside your mothers womb and she died as well....you waste of life"

'lol' betekent toch nog altijd 'laughing out loud', niet?

Het is ook altijd grappig als mensen elkaar niet begrijpen en totaal naast de kwestie praten:

drunknblazed:
"you ever screw a bitch? if you get the job done right they arent so bitchy afterwards."

kalleankarstrom:
"Did you have sex with a dog?! OMG! Were did you even get the idea of trying to pick up a dog? And how old was it? BTW: Nether mind replying to that question...! lol"

drunknblazed:
"wtf sick ass bitch. i mentioned nuthin bout a dog fag. funny how animal raping cross ur mind from outta no where. yeah go back and cuddle with ur pooch while im out screwing hot women you can only dream of"

En maar schelden!

"it is all those faggets can suck a big hairy purple nasty..."

"ignorant asshole their is no god"

"thats becuz ur prob already faggot u cunt lol"

Is het trouwens niet een beetje ironisch dat youtube geen video's met naakt toelaat om het een beetje deftig te houden?

En deze is gewoon zielig:

"Hahaha! I friggin love this vid!
Ok, I know I'm spamming and I'm sorry, but there's no other way to get ppl to watch our vids. Please check us out, then you can mark this as spam or whatever. Just understand our situation.
Thanx :) "

Tijdens mijn research kwam ik trouwens deze hilarische video tegen: show me your genitals

Let ook vooral op de reacties van de mensen die er de humor niet van inzien.

Jaja, het is erg gesteld met de wereld.

Pff

Wie is dat hier die altijd op "pff" klikt? Dat is niet bedoeld om echt aan te vinken. Dat is bedoeld om niet aan te klikken, zodat het opvalt hoe grappig ik ben.
Snap het dan!

And back to work.
Coffee & Computers.

Facebook

Men is tegenwoordig niet meer social relevant als men geen Facebook account heeft.
Hoe anders kun je op de hoogte blijven van allerhande vitale info zoals de verjaardagen, relaties, gemoedstoestanden en muzikale interesses van je vrienden?
Mijn vrienden op Facebook zijn nu ook mijn beste vrienden geworden in het echte leven. Ze delen alles met me. Ik weet nu 24/24 wanneer ze zich geamuseerd hebben, iets leuk vinden of zelfs op welke Temtation Island verleidster ze het meeste lijken.
We hebben ook geen geheimen voor elkaar. Geen gefluister of geroddel gelijk op school vroeger. Neen. Nu wordt alles in het openbaar gezegd. Daarvoor zorgt The Wall, het ultieme communicatiemedium. Een prachtige naam ook, die symbool staat voor vanalles. In plaats van een muur te zijn zoals de Berlijnse of de Israëlische, is het eerder een klaagmuur, of zo'n muur waar graffiti op gespoten wordt. Heel Cool.
Vrijheid van meningsuiting wordt ook zeer hoog in het vaandel gehouden. Men kan zijn eigen groep oprichten om de doodstraf terug in te voeren of zijn afkeur te uiten ten opzichte van moordenaars of ander gespuis.
Meningen kunnen ook worden geuit over eigen vrienden, door middel van het programma "Compare your friends", zeer handig om te weten wie nu eigenlijk echt je beste vriend is. En dit tegelijk ook mee te delen met de persoon in kwestie.
Verder maakt Facebook het mogelijk om links door te geven naar vette filmkes van YouTube. Op het eerste zicht nietszeggende links als www.youtube.com/watch?v=AdzZxXjFzgEGefEZfh blijken vaak een schat aan entertainment te bevatten.

Echt waar Facebook, bedankt.

Het museum

Ik moet u niet meer vertellen dat ik een grote fan ben van kak. Met kak kan ik altijd wel lachen. Kak is ook zo'n mooi woord. Het is trouwens een onomatopee. Het stamt uit de tijd dat de WC nog niet bestond en de mens door een gat in een plank moest kakken.
Probeer je het moment voor te stellen dat je drol neerkomt op de stapel van de vorige. "Kak", gaat dat dan zachtjes.

Op een dag liep ik door een grote stad en zag ik dat er in het stedelijk museum een tentoonstelling over kak was. Deze kon ik natuurlijk niet aan mijn neus voorbij laten gaan.
De titel was in het Engels, om mogelijke buitenlandse toeristen aan te trekken: "Poop; Past, Present & Puture".
Ik ging binnen langs de grote glazen deur. Aan het loket was niemand te bekennen. Er was wel zo'n belletje om op te kloppen. Vol enthousiasme landde ik mijn hand op de bel. "Tingngngng!", weerklonk het. Toen er na 2 minuten nog niemand kwam opdagen, vond ik het niet meer dan gepast om nogmaals op de bel te kloppen. "Tingngngng!" klonk het wederom. Niets veranderd, die bel.
"Jaja, 't is al goed!", riep een chagrijnig oud wijf.
Ik zei om te grappen: "Ah, dus ik hoef niet nog een keer te bellen?".
"Meneer is zeker de leukste thuis?", zei het chagrijnig oud wijf.
"Nee," zei ik, "maar wel op kot!". Ik barstte uit in een onbedaarlijk lachen.
Toen mijn lachsalvo was uitgestorven vroeg ik beleefd: "Een ticketje voor de kaktentoonstelling alstublieft.". De zin was nog niet uitgesproken of ik kreeg weer de slappe lach. Hoe grappig klinkt dat ook, "de kaktentoonstelling".
Zonder nog iets te zeggen gaf ze me een ticket. Het was gratis. Hoe belachelijk om daar dan tickets voor te voorzien, dacht ik nog.
Met mijn ticket in de hand volgde ik de pijltjes naar de kaktentoonstelling.
Aan de ingang stond een man die eruit zag alsof hij deel uitmaakte van de tentoonstelling. Hij vroeg naar mijn ticket. Ik gaf mijn ticket, en hij scheurde er de helft vanaf. Ik wilde nog zeggen: "Hee, ik heb daar wel voor betaald he!", maar ik bedacht me net op tijd dat dat niet het geval was. Hoe stom dat ze dan mijn ticket nog moeten controleren...
De tentoonstelling bestond voornamelijk uit beeldende kunst. Schilderijen, beeldhouwwerken en installaties. Het begon in de Oertijd. Opgedroogde drollen, rotsschilderingen in oker, ivoren kakbeeldjes, enzovoorts.
Dan kwamen de Middeleeuwen, met Breughel en Rubens en al die mannen, die heel nauwkeurig drollen konden naschilderen, respect!
Dan kwam die tijd daarna met die schilders van die tijd die ook wel goed drollen konden tekenen, zij het met een beetje een eigen touch. De mannen van de Middeleeuwen hadden namelijk ondertussen wel al zo'n beetje alle mogelijke drollen geschilderd, dus daar was niks meer aan.
Maar dan kwam de moderne tijd. En moderne kunst is toch niet aan mij besteed. Allerlei dingen die helemaal niet op kak lijken. Of wel op kak lijken, maar dan een titel meekrijgen als "Lief" of "Zon". Gewoon om een beetje dwars te doen.
Toen ik terug buiten kwam, scheen de zon. De zon schijnt natuurlijk altijd, maar deze keer was mijn kant van de aarde naar de zon gericht en waren er geen wolken.
Ik was gelukkig, want ik had me net een uurtje kunnen onderdompelen in de wereld van de kak. En het mooie van kak is dat het mogelijk maakt om alles te relativeren.
Als je je ergens druk in maakt, denk dan gewoon even aan kak, en alles is plots minder erg.
Als je denkt dat de wereld aaneenhangt met kwaadaardige complotten van de CIA en de KGB, denk dan even: hee, die mannen moeten soms ook gaan kakken. Dat is grappig.

Een man met make-up is gelijk een vrouw met een snor.

Op een gegeven moment moet men naar de kapper. Dat is nu eenmaal zo. Men zou zijn geld liever uitgeven aan iets van waarde, maar men is sociaal verplicht om zijn haar fatsoenlijk te houden. En terecht!
Maar leuk is het meestal niet. Zoals vandaag.
Men stapt binnen en vraagt of zijn haar geknipt kan worden.
"Maar natuurlijk meneer, gaat u hier maar even zitten."
5 minuten later: "U mag op de volgende zetel gaan zitten"
Ik zit op de tweede zetel en heb niks te doen. Ik besluit de muziek op de radio te analyseren. Het is eighties special. KOTS!
Zo maakte men in de jaren tachtig popmuziek:
-Eerst zette men de SNARE op, dat is een apparaat dat gedurende heel het lied het geluid van een snare-drum nabootst (met de nodige reverb en echo).
-Vervolgens mag de zanger zijn gang gaan.
-Dan worden de synths en de saxofoon toegevoegd.
Nu ik erover nadenk is eighties muziek echt wel kapsalonmuziek.
Het is tijd voor de volgende zetel. De martelzetel.
Eerst krijg ik een soort witte jas en handdoekje en dan moet ik mijn hoofd achterover in de spoelbak hangen. Pijn trekt door heel mijn lichaam als de kapster mijn hoofd nog verder naar achter trekt om het te wassen. Ik kan niet meer slikken want mijn keel wordt dichtgeknepen door mijn eigen vel. Iets in mijn nekwervels zit heel verkeerd. Zo ga ik nog ooit sterven.
Het is een vreemde sensatie, de pijn gecombineerd met het genot dat voortvloeit uit het wassen van mijn haar en het masseren van mijn schedel. Ik glijd zachtjes weg in een soort roes. Mede door de sterk verminderde bloedtoevoer naar mijn hersenen.
Als ik terug rechtkom zie ik vlekken op mijn netvlies. Het duurt een tijdje tot ik terug scherp kan zien. Ik waggel naar de volgende en laatste stoel.
Mensen lopen om mij heen. Af en toe valt de stroom uit.
"Zeg het eens", zegt een man met mascara en lippenstift.
"Den helft eraf alstublieft, tot net boven mijn ogen en wat korter in de nek".
Scharen, kammen, kartelscharen en tondeuzes worden op mijn haar losgelaten.
"Ge hebt wel veel haar. Maar dat is goed, want ge verliest altijd wel een beetje."
Kijk, daar is iets mis met zijn redenering. Als ik altijd een beetje verlies, heb ik binnen de kortste keren niks meer. Als ik altijd een beetje verlies, maar er komen ook altijd haren bij, dan gaat mijn haarmassa er netto op vooruit, achteruit of blijft het hetzelfde. In elk van deze gevallen is het ogenblikkelijk aantal haren op mijn kop van geen enkel belang. Oen!
Maar ach. Hij levert goed werk. Mijn haar is korter. En daar was ik voor gekomen.
Ik betaal netjes en wandel naar mijn kot.
Mijn vervelende kotgenoot merkt op dat er ergens nog hele lange haren hangen.

Mijn zus is een komisch genie (en andere huiselijke situaties)

Vrouwen zijn niet dikwijls grappig. Dat is geen seksisme, dat is een kwestie van statistiek (en mijn gevoel voor humor). Ik ken slechts enkele uitzonderingen, waarvan er dan weer slechts enkele niet alleen perongeluk grappig zijn.
Mijn zus is er zo een. De jongste, die met allerlei dyslectische en waarschijnlijk ook aan ADHD grenzende aandoeningen (maar wie heeft er tegenwoordig geen ADHD).
Ik zou talloze voorbeelden kunnen opnoemen, zoals hoe ze vroeger wanneer ze een weesgegroetje opzei, steevast "geheiligd schijt gij boven alle vrouwen" zei.
Maar ik wil het vandaag over vandaag hebben.
Ze kreeg wat hulp van papa voor haar chemie. Verveeld als ze was met de zuren en basen, vond ze het gepast om papa wat te entertainen. En dit door middel van dolfijnengeluiden.
Papa wou natuurlijk gewoon snel doordoen met de chemie en had hier niet zoveel zin in. Ze drong echter aan en begon haar impressie van de dolfijn.
"Guh guh!", zei ze, terwijl ze met haar handen het tegen elkaar slaan van twee keien uitbeeldde.
Niet goed doorhebbende wat dat met een dolfijn te maken had, zei papa dat het goed was en dat hij liever door wilde doen met de chemie.
Zus gaf echter niet op en herhaalde het gebaar.
"Guh guh".
Papa kreeg de slappe lach. De combinatie van de serieuze gezichtsuitdrukking, het belachelijke gebaar, en het feit dat dit op het eerste zicht niets met een dolfijn te maken had, was dan ook hilarisch.
Zus schoot ook in de lach en klaagde dat ze het niet kon als ze moest lachen. Ze gaf papa een vriendschappelijke, doch aanmanende mep en ging voort.
"Guh guh", weer de stenen tegen elkaar en dan haar kop vooruit, handen tegen elkaar in de nek (als rugvin) en porren maar.
Op zo'n korte tijd zo'n reacties teweegbrengen bij mijn vader en mijzelf, dat is slechts voor weinigen weggelegd. Blackadder, de scene in The Great Dictator waar Napaloni op een heel lage stoel moet zitten en het eerste half uur van Calendar Girls.
Mijn zus is een komisch genie.

Een andere huiselijke situatie die ik kort wil beschrijven, om mijn ergernis uit te drukken en tegelijk dit grappige tafereel te delen met de lezer, is die van het 7-uur journaal van gisterenavond.
Zoals we dat gewoon zijn van de VRT, beginnen ze kort met de zogenaamde blikvangers. Ok.
Dan beginnen ze over de Omloop Het Nieuwsblad. De eerste editie met de nieuwe naam en ook de eerste van het wielerseizoen. Ok, als er niet veel gebeurd is, kan dit van enige tel zijn.
Maar daar bleef het niet bij. Niet alleen moest speciaal die van het sportnieuws dit vertellen (ieder zijn ding, nietwaar?), het was dan ook nog eens nodig om de "reporter ter plaatse" (hoewel het al lang gedaan was) uitgebreid aan het woord te laten en interviews met verschillende wielrenners te tonen. Het is toch wel speciaal dat een Noor dit wint. Normaal zijn het allemaal Belgen vanvoor. Dat soort dingen.
Echt, voor wie is dat belangrijk? Voor wielerfanaten. Dat is al niet zoveel volk. En die hebben het toch live gezien, anders zijn het geen echte fanaten. En anders kijken ze maar op internet. Mijn vader was het er dus niet mee eens dat 10 minuten van zijn kostbare tijd verloren gingen omdat ze het journaal begonnen met wielrennen.
En op de koop toe ging het daarna eerst nog over voetbal.
Als ik nog eens kolonisten van Catan ga spelen zal ik de VRT Nieuwsdienst ook eens bellen. "Ja het gaat toch een spannende strijd worden. Ik heb wel de langste handelsroute, maar mijn belangrijkste concurrent heeft de grootste riddermacht. Dat terwijl het vorig jaar net omgekeerd was!".
Dan kan heel Vlaanderen meegenieten van het spelletje. Want dat is het: een spelletje. Voetbal ook. Dat is ook een spelletje.
Komaan zeg.
Deze boutade en nog meer uitdrukkingen van ergernis vonden dus plaats tijdens de eerste helft van het 7-uur journaal gisterenavond.
En terecht!