Vervelend

Volkomen inspiratieloos en verveeld begin ik aan dit schrijfsel. Ik weet nog niet zo goed wat ik ga typen. Dus het kan nog heel grappig worden, maar het kan ook gewoon helemaal niet grappig worden. Saai zelfs. En dan ben jij bij je pietje genomen!
Hah, da's al grappig. Pietje.
Voor de vrouwelijke lezers: sorry, jullie hebben geen pietje. En anders heb je je lelijk vergist, de dag dat je jezelf als vrouwelijk bestempelde. Dat die van het PMS dat niet in de gaten hadden zeg.
Jaja zeg. Seksisme. Onderscheid op basis van geslacht. Schandalig is het. Iedereen gelijk voor de wet! Retteketet.
Dus pietje of niet, je bent erbij genomen.
Want beter als dit wordt het echt niet. Maar ach, wat geeft het. De gemiddelde bezoeker van mijn blog verveelt zich waarschijnlijk nog meer dan mij. Loser!
Ik heb echt niks grappigs meegemaakt. Vervelend is dat. Ook niet echt iets waar ik me aan stoorde. Behalve dan die meid achter mij op het concert van Spinvis die de teksten van de liedjes die ze kende aan het meefluisteren was. Komaan zeg. Waarom?
Meerwaarde zat er niet in. Het was vervelend! Alsof ze wou laten merken dat ze toch wel een echte fan was. Dat ze zelfs sommige liedjes van de nieuwe plaat al kende. Dat zij met recht en reden daar was en degenen die de teksten niet kenden niet. Zo iemand die belachelijke weetjes van de artiest kent. Het zou hilarisch geweest zijn als de heer Spinvis midden in een nummer was gestopt en had geroepen: "Bek houwe, trut!".
Want ze mocht dan wel aan het fluisteren geweest zijn, het zijn de S-klanken die het vervelendst zijn. En het zijn net die klanken die door heel de zaal weerklinken.
Oh en toen ze dan even de tekst niet kende zat ze mee te neuriën. Zo van: "Ja soms neurie ik gewoon liever in plaats van te zingen. Het is mijn eigen keuze. Ik ken de tekst wel hoor, maar soms is neuriën gewoon meer gepast."
Verder was het concert wel heel goed. Merci Spinvis merci.

Als we het dan toch over vervelende mensen hebben. Vandeweek zat ik wat te werken in een pc-klas. Eerst zat ik er gans alleen in alle rust. Zalig.
Toen kwam er een dude bij die zijn oortjes instak en een muziekje opzette. Vervolgens begon die daar even te klikken als een gek! Vermoedelijk moest ie veel omlaag scrollen ofzo. Maar daarvoor is er dat wieltje, dumb-ass!
Zelf hoorde hij dat geklik natuurlijk niet. Maar echt lang. Zo lang dat je elk moment denkt: nu zal ie toch wel eens stoppen zeker. En dan nog doorgaan. Echt lang.
Waarom maakt dat trouwens ook zo'n lawaai. "Anders heet het niet meer klikken" zeker. Maak die muizen toch wat stiller. En noem het dan duwen. Duwen en dubbelduwen. Bekt toch ook lekker.
Of maak er een aangenaam geluidje van. Ploep! Ploepen en dubbelploepen. Prachtig!
Maar gelukkig komt Windows eraan met een besturingssysteem dat gebaseerd is op een touch screen. Dankjewel Microsoft, ik wil lamme armen na een uurtje internetten! Denk toch eens na man. Touch screens werken toch nooit. Zeker niet die in vliegtuigen, die sucken pas echt. En iedereen met zijn pisvingers op dat scherm, bah!

Jongerencultuur

In onze tijd was het allemaal veel gemakkelijker.
Er waren skaters en er waren gabbers.
Skaters waren cool, alternatief en luisterden naar punk en gabbers waren niet cool, mainstream en luisterden naar hardcore.
En dan maar batsen.
Meer moet dat ook niet zijn.
Heden ten dage zit de jongerencultuur helemaal anders in elkaar. Er zijn allerlei soorten subculturen en subsubculturen. Niemand is meer cool, iedereen is gewoon een beetje lame. Vooral emo's. Of moet ik zeggen lame-o's!
Natuurlijk zijn er nog steeds de johnny's, afstammelingen van de gabbers (die op hun beurt eigenlijk afstamden van de vintage-johnny's).
Dan is er nog tektonic, dudes die iets weghebben van emo's, maar zich toch meer als gabbers gedragen.
En alsof het allemaal nog niet ingewikkeld genoeg was, is er tegenwoordig ook Metro Station. Deze jongens deinzen er niet voor terug alle normen en waarden overboord te gooien en zomaar emo te vermengen met disco. Disco! De nemesis van de hard-rock is terug!
Deze band moet weg.
Niet alleen verkrachten ze de god der gitaren (de Firebird), ze misbruiken ook symbolen van bands als Weezer, om een breder doelpubliek aan te spreken.
Breakdance wordt er zomaar even tussengegooid om de hiphopfanaten te bekoren, net als allerlei andere dansstijlen die met een belachelijk overdreven enthousiasme worden beoefend. Om van te kotsen!
De piercings van de frontman zijn echt te lelijk voor woorden. Aan een scheve smoel kun je niks doen. Maar is het nu nodig om deze nog eens in de verf te zetten door er spijkers in te slaan?
Yugh!

Ik ben geen racist, maar...

Vooroordelen. Waar komen ze vandaan en waartoe dienen ze?
In dit schrijfsel wil ik graag een serieuze analyse koppelen aan een grappige anekdote.

Een vooroordeel is in mijn ogen een (vaak ongeoorloofde) extrapolatie van eerder opgedane ervaringen. En dit ter bescherming van het individu zelf.

Een voorbeeld: als je achtereenvolgens twee mensen een plant hebt zien eten en doodgaan, zal je snel de conclusie trekken dat de plant giftig is en zal je ze niet eten. Terwijl je eigenlijk geen oorzakelijk verband hebt kunnen aantonen. In dit geval is het vooroordeel echter onschuldig en waarschijnlijk terecht.

Een ander voorbeeld: Je hoort achtereenvolgens twee oude vrouwtjes zeggen dat hun handtas is gestolen door nen Turk. De conclusie dat alle Turken handtassen pikken is snel gemaakt. Deze extrapolatie is echter ongeoorloofd, aangezien er geen oorzakelijk verband is tussen handtassen pikken en de nationaliteit of etnische afkomst van een persoon. Dit vooroordeel lijkt op het eerste zicht misschien ook op zelfbescherming. Maar daar schuilt net het gevaar. Als je enkel gaat oppassen voor Turken, wordt je handtas misschien gepikt door een Albanees, of een Marokkaan. Een Belg zal het wel niet zijn, want Belgen pikken geen handtassen.

Met andere woorden: vooroordelen kunnen nuttig zijn om zichzelf te beschermen. Maar men moet zich altijd bewust zijn van het feit dat het inderdaad om een extrapolatie gaat. En zoals dat in de numerieke wiskunde algemeen bekend is, is een extrapolatie zeer gevaarlijk.
Zolang men dus de vooroordelen kan indentificeren, en ook uitzonderingen kan toestaan, zit men goed.
(En dan heb ik het nog niet eens gehad over het feit dat vooroordelen ook nefast zijn voor hun subjecten)

Om nu tot de grappige anekdote te komen:
Niet zo lang geleden had ik pizza besteld. Ik had gekozen voor de optie gratis levering. Aangezien ik op dat moment op Esat zat (het departement elektrotechniek), was een adresbeschrijving nogal moeilijk. Ik had dus ook mijn GSM-nummer doorgegeven, voor het geval er moeilijkheden waren.
Een halfuurtje later kreeg ik telefoon van een onbekend nummer. Ik nam op met de woorden: "hallo, met Maarten", geheel naar de waarheid.
- "U had pizza besteld?", klonk het aan de andere kant, met een heel Vlaams accent.
- "Ja, hoe weet u dat?", vroeg ik verbaasd.

Bangcock

Jaja, een reis he. Dat heb ik gemaakt. 2 weken zeg. Da's lang, begot!
Ik moet nog veel inhalen, zoals de gemiste afleveringen van The Office, en nog dingen.
Maar treur niet, binnenkort komt er vast en zeker een nieuw verhaal op deze gieter. Zijt maar zeker! En vast! Dat heb ik ook al meerdere malen gezegd tegen mijn uitwerpselen de afgelopen weken.
Verdomde rijst. En koriander. Bah!
Geef mij maar Bier, Bouletten en artisanale Botergaletten!