Alarm aan den Darm

Sommigen gaan meerdere keren per dag, anderen slechts enkele keren per week. Hoedanook, iedereen moet wel eens gaan.
Dit meedelen aan de sociale omgeving kan wel eens voor ongemakkelijke situaties zorgen.
Geen nood, ietsdatgiet is er om te helpen!
Gebruik vanaf heden deze leuke slagzinnetjes en breek meteen het ijs voor iedereen!
(Het is het leukste als je er "HOW" voor zegt)

Alarm aan den darm
De bruine beer wil naar het meer
Fileleed aan de achterspleet
Mijne kakker wordt wakker
Daar is de trein uit de strontmijn
Wilt u mij even excuseren, ik moet gaan secreteren
Tijd voor een lawine in de latrine
De drollenkaravaan komt eraan
Dames en heren, 'k moet een torpedo gaan lanceren

Als je niet van rijmen houdt, kan je het ook wat droger houden:

Ik ga mijn rug snuiten (dank u Jan T.)
Ik ga een bruine slang wurgen (dank u Martijn of Jeroen R.)
Ik ga de WC-eend voederen (ik weet niet of ik die zelf bedacht heb)
Ik ga een reetcake bakken
Ik ga gatpatatjes koken
Ik ga mijn keutels leren zwemmen

Andere voorstellen steeds welkom! Dat kan ook op twitter met de hashtag #darmalarm.

Links en Rechts

Hein begreep niets van politiek.
Hein hield van logica en ging er van uit dat andere mensen ook logisch redeneerden.
Elke keer als hij politici bezig hoorde op televisie of radio of internet of een combinatie van de vorige, dan krabde hij in zijn haar.
- Dus de rechtsen vinden dat ge moet werken voor uw geld en als ge niet werkt dan is het uw eigen schuld dat ge geen geld hebt, juist?
- Juist, Hein
- Dus ne consequente rechtse zou eigenlijk op een bepaald punt in zijn leven moeten uitrekenen hoeveel geld hij van de mama en de papa heeft gekregen en dat dan ook moeten teruggeven, met rente? En eigenlijk ook al het geld dat hij verdiend heeft met dat geld? En ook het geld dat hij verdiend heeft met werk dat hij heeft dankzij zijn opleiding?
- Uhm ja, eigenlijk wel, Hein.
- En als zijn ouders dan dood zijn?
- Dan krijgt hij al dat geld terug, Hein.
- Ahzo.
Dus als hij slim is, werkt hij heel zijn leven niet?
- Ah neen, Hein. Dan is het ne linkse!
- Zijn de linksen slim?
- Nee, Hein, de linksen zijn lui!

Het Uur van de Waarheid

"HET UUR VAN DE WAARHEID IS AANGEBROKEN!!!" zei Tjores keihard.
"Allez, da's goed nieuws", antwoordde Jan.
Jan en Tjores waren mannen die te kaap'ren vaarden. Zij genoten daar echt van. Zo eens een goei kaap'r te varen, dat luchtte op, vonden ze.
Maar nu was dus het uur van de waarheid aangebroken en moesten ze even pauzeren.
Pier was al de hele dag aan het mokken omdat hij helemaal geen zin had in het uur van de waarheid.
Tijdens het uur van de waarheid werd bij alle te kaap'ren vaarders gevoeld of hun baard wel echt was.
Dat gebeurde door Corneel, een virtuoos te kaap'ren vaarder.
Corneel had een baard die zo lang was dat hij er zijn voeten mee kon wassen. Dat deed hij dan ook geregeld, zonder zeep. Met als gevolg dat zijn baard naar kaas rook.
Jan en Tjores hadden een middelmatige baard. Met een goeie trek kon al snel geoordeeld worden of die echt was of niet.
Pier zijn langste baardhaar was echter slechts 2.3 centimeter lang.
Om zijn baard te controleren moest Corneel elk haar apart vastnemen en er een goeie ruk aan geven.
Dat duurde zo'n 3 uur en 23 minuten. Maar vermits het uur van de waarheid slechts een uur duurde, kwam Corneel nooit verder dan de helft.
Bij gebrek aan bewijs dat Piers baard echt was, moest hij zich volledig scheren.
Zo ging dat elke maand opnieuw.
Pier werd altijd uitgelachen door de andere vaarders. "Hahahaha, uwen baard is misschien niet echt!"
Hij had alle middeltjes uitgeprobeerd. Hij smeerde ketchup op zijn gezicht, hij hing een gewichtje aan elk haartje en hij bad tot de goden. Niets mocht baten.
Tot er op een gegeven dag een zeemeermin naar hem toe kwam gezwommen. "He Pier!" gilde ze met een piepend stemmetje, "ik kan je misschien helpen!".
De zeemeermin was gezegend met een prachtig lichaam. Het gedeelte boven haar middel, alleszins.
Op haar kin prijkte een pracht van een baard. Corneel zou daar nog een puntje aan kunnen zuigen.
Maar dat vond de zeemeermin maar niks, vieze oude mannen die aan haar baard zogen.
Mede daarom, om van het eeuwig gezaag af te zijn, wilde ze haar baard kwijt.
Ze stelde voor om te ruilen met Pier, die geen baard had. Daarvoor moesten ze hartstochtelijk zoenen, zei de zeemeermin. Daar had Pier geen problemen mee.
Zo gezegd zo gedaan.
Maar tijdens het zoenen kreeg de zeemeermin ineens heel veel honger en ze begon Pier op te eten alsof het een wormpje was.
En ja, toen was Pier zo dood als een pier.

Solden

Dit jaar was ik goed voorbereid.
Ik ben nooit goed op de hoogte. Vaak ga ik een week na de solden ergens een stuk kledij kopen en dan krijg ik langs alle kanten naar mijn kop geslingerd dat ik een idioot ben omdat het een week geleden nog solden waren en dat ik nu de volle pot betaald heb. Loemp!
Maar niet zo deze keer. Ik was goed geïnformeerd. Ik wist via Twitter zelfs dat de solden nog niet op twee januari begonnen, maar pas de derde.
Ik zal daar eens goed geld gaan besparen, dacht ik.
Het was zaterdag en het was kutweer. Ik weet dat dat een vies woord is, maar het is de meest accurate beschrijving (met 2 c's, zoals de accu van een auto).
Haha, hoe grappig zou het zijn moesten Frank en Sabine het weer zo omschrijven: "Lieve kijkers, morgen wordt het wederom kutweer!"
Heel grappig!
Ik fietste het centrum van Leuven in. De mistroostigheid droop er van af. Van alles. Van de paraplu's, van de voorhoofden van degenen die hun paraplu niet bijhadden, van de plastieken kapjes van de oude vrouwtjes en van de stinkende hondjes.
Wat liep er veel volk rond.
En sinds het gerucht de ronde gaat dat in Leuven de zebrapaden afgeschaft worden, vinden mensen het nodig om zomaar overal waar ze goesting hebben de Bondgenotenlaan over te steken. Liefst zo traag en diagonaal en gespreid mogelijk.
In de winkel was het bloedheet. Lijkt me niet de beste truuk om mensen winterkleren te doen kopen maar bon.
Ik was op zoek naar een broek. Dus ging ik naar het rek van de broeken, struikelend over de kledingstukken die mensen op de grond hadden gegooid.
Ik was zo verstandig geweest om te onthouden welke maat ik wilde. Maar blijkbaar zijn er 2 systemen van maten, en tijdens de solden hangen die allemaal door elkaar natuurlijk.
Na van elke broek die niet wit was en geen scheuren had (ik dacht dat dat eind jaren 90 in de mode was) het etiket gevonden te hebben en geconstateerd te hebben dat geen enkele broek voldeed aan mijn aspect ratio, begaf ik mij naar de volgende winkel.
Daar heb ik 1 broek gevonden die ongeveer de juiste maat had. Vol goede moed ging ik naar de kleedhokjes.
De rij was enorm.
Al gauw begreep ik waarom. Die doortrapte soldenspecialisten die in de hokjes zaten, hadden allemaal een handlanger die constant andere kleren ging halen in de winkel. Ze zaten daar waarschijnlijk al van 's morgens vroeg kleren te passen. De winkeljuffrouwen dierven er niks van te zeggen.
Teleurgesteld droop ik af. Dit was te hoog gegrepen. Ik zou wel eens terugkeren wanneer de solden voorbij waren.

Verkiezingen

"De linksen zijn dom en de rechtsen zijn evil", zo drukte Halihalo het uit.
"En de centrumpartijen dan?", vroeg Jaap.
"Dat zijn PUSSIES!", reageerde Halihalo.
"Op wie heb je dan gestemd?"
"Wanneer?"
"Met de verkiezingen."
"Welke verkiezingen?"
"Die van 1997."
"Toen was ik nog te jong om te mogen stemmen."
"Die van 2007 dan."
"Toen waren er geen verkiezingen."
"In 1997 toch ook niet?"
"Nee en dan?"
"Waarom zei je dan dat je te jong was in 1997?"
"Dat is toch ook zo?"
"Ja maar waarom gaf je dan voor 1997 niet als reden dat er geen verkiezingen waren?"
"Jongen, doe eens niet zo vermoeiend!"
"Sorry, Hali."
Jaap was de enige op de wereld die Halihalo Hali mocht noemen.
Dat gaf soms een grappig effect, zoals wanneer ze goeiendag zeiden. "Hallo Hali!" klonk het dan. Net alsof Jaap Halihalo's naam omgekeerd zei.
Plat gingen ze dan, van het lachen.
Verder maakten de twee niet veel mee.