Ken je dat, van die dagen dat je je als een Alice in Wonderland voelt? Niet dat je ineens een meisje van 12 wordt, maar alles lijkt vreemd.
Bijvoorbeeld dezemorgen.
Ik fietste rustig naar mijn werk. Ja, je mag het gerust werk noemen.
Plots leek het alsof alle mannen die ik zag homo waren. "Ja maar, je kan dat toch niet aan iemand zijn uiterlijk zien of ie homo is!" hoor ik de politiek correcte medemens al denken. Wel, bij Alice in Wonderland kan alles.
Niet dat mij dat angst aanjoeg. Nee, ik voelde mij net extra viriel!
Dat gevoel verdween even later echter als sneeuw voor de letterlijke zon.
Wie al eens de Naamsepoort heeft overgestoken richting Kardinaal Mercierlaan, die weet dat het daar pittig bergaf gaat. Als je goed vertrekt, kun je daar flink wat snelheid nemen en besparen op trapenergie voor de rest van de rit.
Dat was ik deze keer dus ook van plan. Ik ging redelijk snel en moest nog maar 1 dame van middelbare leeftijd passeren. Ze reed een beetje in het midden van het fietspad, maar ik zorgde er wel voor dat ze me hoorde aanstormen. Ze ging dus een beetje aan de kant zodat ik er langskon. Ik bereidde me al voor om op indrukwekkende wijze naar de 7de (en hoogste op mijn KUL fiets) versnelling (snelheid) over te schakelen en haar voorbij te zoeven.
Maar net op het moment dat ik langs haar kom, prutst ze ergens aan haar stuur, hoor ik een zacht gebrom en gaat ze er als een pijl uit een boog vandoor. Fietsdoping, ik ben ervan overtuigd! Dat mens deed daar even een Cancellarake zeg!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten