Spinnen

Deze morgen stond ik onder de douche. Naakt (begin maar alvast te fantaseren, dames), om mijn kleren droog te houden. Plots liep daar een spin. Niet eens een grote. Maar hij moest dood. Ik nam de douchekop en begon ermee op het beest te sproeien. De spin had er duidelijk niet veel last van, dus ik draaide aan het ding waarmee je de sproeier op turbo kan zetten. Dat ging daar nogal een vaart met dat water. Uiteindelijk moest de spin toch zijn meerdere erkennen in de turbostand van de douchekop en verzoop hij in het putje.
Ik zette de turbo weer af want dat is zelfs voor mij wat teveel van het goede. Ik was gerustgesteld.
Totdat er op het plafond van de douche een veel grotere spin liep. Die moest er natuurlijk ook aan. Turbo op en sproeien maar! Dit was een lastiger geval. Uiteindelijk lukte het dan toch om het beest naar de kant te verdrijven en van daar was het kinderspel om het langs de gladde tegels omlaag en in het putje te krijgen.
Wederom gerustgesteld.
Maar terwijl de koude druppels van het plafond om mijn kop pletsten, begon ik mij af te vragen waarom ik zo'n neiging had om die arme spinnetjes koelbloedig te vermoorden. Ze hadden mij immers niets misdaan en de kans was klein dat ze dat ooit zouden doen.
Het antwoord kwam na diep nadenken.
Ik heb een heilige schrik dat er zo'n beest met lange poten, krokant omhulsel en sappige ingewanden ooit in mijn mond terecht komt en dat ik daar perongeluk op bijt. BAH!
En zelfs als ik er niet op bijt, dan loopt dat in mij keel. Kietel kietel. BAH!

Daarom beste vrienden, vermoord ik steevast spinnen.
Vliegen niet, die zijn te moeilijk. En die hebben ook twee poten minder.

Nu ik erover nadenk. Ik heb echt enkel schrik voor beesten die in mijn mond passen. En waar je dan ook nog perongeluk op kunt bijten. Een muis valt daar dus buiten. Daar kun je wel op bijten, maar niet perongeluk.