Call-center

Op een zonnige dag werd ik gebeld.
"Met de brandweer!" antwoordde ik ludiek.
"Oei, sorry, dan ben ik verkeerd verbonden" zei een vriendelijke stem aan de andere kant van de lijn. Ik voelde dat mijn gesprekspartner reeds vaak met een telefoon gewerkt had.
"Neenee, grapje, hahaha" zei ik toen. "Het is wel degelijk met Maarten Tytgat, wiens nummer u waarschijnlijk gedraaid hebt".
"Nee meneer, niet gedraaid, aangeklikt. Maar u bent me wel een grapjas zeg!"
Even was ik van mijn melk. Al vaak had ik de respons gekregen dat men mijn nummer had ingetikt, of gekozen had in de contactenlijst van zijn GSM, maar aangeklikt, dat was nog nooit voorgekomen.
"De reden waarvoor ik bel, meneer Tytgat, is dat wij van call-center De Goede Hoop uw profiel zagen op Facebook en u meteen een job wilden aanbieden als medewerker op ons call-center De Goede Hoop."
"Welaan dan, ik rep me als de donderbliksem naar uw kantoor voor een sollicitatiegesprek"
"How How, meneer Tytgat, u loopt op de feiten vooruit, we hebben u nog niet eens uitgenodigd voor zulks een gesprek. Maar bij deze, we nodigen u uit voor een sollicitatiegesprek in ons kantoor"
De volgende dag was het echt mottig weer. Alsof het wilde regenen maar niet kon. Zodat je wel zeiknat werd maar niet kon zeggen: "manman wat regent het toch hard!".
De regen hing gewoon een beetje in de lucht. Gelijk mist, maar dan met echte dikke druppels. Je moest er nog zelf tegen lopen om nat te worden. Of fietsen. Wat ik deed toen ik me naar het kantoor van call-center De Goede Hoop begaf.
Zeiknat dus wandelde ik naar binnen. De stem die me de vorige dag opgebeld had, glimlachte en zei: "kutweer, nietwaar?"
"Ja"
"Voor we aan uw sollicitatiegesprek beginnen, zou ik u willen vragen om eerst deze schriftelijke test te maken"
Ik kreeg een blad met 36 vragen. Ze peilden naar allerlei kennis. Kennis die je vooral gedurende de basisschool en de middelbare school opdoet.
Geschoold als ik was, vulde ik de test in nog geen 10 minuten in.
Nog eens 20 minuten later waren de resultaten beschikbaar. Ik had intussen al een fruitsapje gedronken.
"We zijn erg onder de indruk van uw intelligentie, meneer Tytgat. U had maar 1 fout!"
"Ach, zo moeilijk was het n..."
"Dat is dan 99%"

5 Cent

Inconsistenties, ik kan er werkelijk van genieten! Op zich zijn ze natuurlijk uitermate irritant, maar het ontdekken ervan wekt een fris gevoel op van superioriteit op. Goed voor het zelfvertrouwen.
In dezelfde frituur waar een bordje ophangt "GEEN-WC", hangt ook een plastic zakje met in grote rode alcoholstiften letters: "5 ct. wegens milieu", een nobel initiatief natuurlijk vanwege de uitbater. Ware het niet dat op de toonbank een geplastificieerd papier ligt met in dezelfde rode letters: "Met 1,2 en 5 ct. niet betalen!".
Dan wil je al eens mileuvriendelijk doen, en dan mag je niet!
Want voor wie wat kan rekeen, je kunt onmogelijk 5 cent betalen zonder 1,2 of 5 cent stukken. Tenzij je wisselgeld krijgt, maar dat moet dan wel in die munten zijn.
HAH!

Sudoku

Pas op of sevves Sudo 'k U! Riep hij uit toen de terminal "only root can do that" antwoordde op zijn commando. In Linux. Het is een Linux mopje.

Maar dat terzijde.
De kwestie gaat om een echte sudoku.
Niet heel erg lang geleden ging ik met wat vrienden (laat ik hen voor de gelegenheid Fard, Fartijn en Janet noemen) naar een optreden van een balkanrockband. Dat is het soort muziek waar mensen wild van worden en beginnen dansen en met bier smijten en al.
Wij waren al redelijk wild en waren al met bier beginnen smijten.
Vooral Fard.
Wij drongen door het publiek tot vlakbij het podium, omdat daar de echte medzjik heppens. Op ons pad, toch al wel vrij vooraan, stond een brede kerel een sudoku op te lossen. "9" riepen we, en "3" of "5", ik weet het ook niet meer precies. De brede kerel keek ge-irriteerd (trema's doen het niet op qwerty-toetsenborden). Het toeval wilde dat vlak langs de brede kerel net plaats was voor 4 man. We positioneerden ons daar.
Fard stond niet meer al te vast op zijn benen en botste af en toe tegen de man. Dan zei hij steeds "oh I'm sorry man", in Engels met een zwaar accent. Dat was omdat we ondertussen mensen aan het wijsmaken waren dat we van Roemeni-e waren. De man bewoog geen centimeter. Hij wilde duidelijk maken dat hij nog zeer vast op zijn benen kon staan.
"I'm sorry man", zei Fard ook de 4de keer dat hij tegen de brede kerel botste.
"Klapt mor gewoon Vloms jong!", snauwde deze toen terug.
Partypooper...